Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ [του ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ]
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και οι τηλεοπτικοί σταθμοί βρήκαν άφθονη τροφή στην υπόθεση σύλληψης του επικεφαλής του διεθνούς νομισματικού Ταμείου για σεξουαλική παρενόχληση της υπαλλήλου καθαριότητας του ξενοδοχείου πολυτελείας της Νέας Υόρκης, στο οποίο διέμενε. Η ανάλυση της είδησης κυμάνθηκε περί τα ίδια φτωχά, ως συνήθως, επίπεδα και η προσοχή εστράφη στη διαδοχολογία, καθώς ο συλληφθείς θεωρήθηκε “καμμένο χαρτί”.
Μάλιστα έχουμε να παρατηρήσουμε ότι τα ΜΜΕ, τα οποία προβάλλουν όλη τη διαφθορά της αστικής κοινωνίας με περισσή καύχηση ως απελευθερωμένα από ηθικά “ταμπού” διαπόμπευσαν τον συλληφθέντα προβάλλοντας κατ’ επανάληψη σκηνές από τη μεταφορά του με χειροπέδες στον τόπο κράτησής του. Ας εξετάσουμε κάπως βαθύτερα το συμβάν και τα περί αυτό.
Ο άγνωστός μας μέχρι πρότινος Γάλλος πολίτης εβραϊκής καταγωγής έγινε κατά το παρελθόν έτος πρόσωπο της καθημερινότητάς μας, καθώς υπαχθήκαμε υπό καθεστώς επιτήρησης από τον διεθνή οργανισμό του συστήματος, στον οποίο προεδρεύει. Ως τότε με το πρόσωπο ασχολούνταν οι λαοί που είχαν τεθεί υπό επιτήρηση πριν από μας χωρίς εμείς να πολυενδιαφερόμαστε για το δράμα τους. Αναλογίζομαι, αν υπήρξε τηλεοπτικός σταθμός της χώρας, ο οποίος μετέδωσε το άκρως εντυπωσιακό ντοκουμαντέρ το σχετικό με την κατάσταση στην Αργεντινή, τον σιτοβολώνα της Νότιας Αμερικής, μετά την υποταγή της στο ΔΝΤ. Ο άγνωστος λοιπόν Στρος Καν έγινε πολύ οικείος μας, αφού έφθασαν να μας προβάλουν σκηνές από την ενασχόλησή του με μαγείρεμα. Δεν εννοώ το μαγείρεμα των οικονομικών, ώστε να ξεζουμιστούν οι λαοί, των οποίων οι κυβερνήσεις, αφού διαλύσουν με την άθλια πολιτική την οικονομία προβάλλουν στη συνέχεια την προσφυγή στο ΔΝΤ ώς τη μοναδική λύση για τη διέξοδό από την κρίση. Και όντως είναι διέξοδος, αφού στο τέλος τόσο το Κράτος όσο και οι πολίτες καταντούν πάμπτωχοι, όπως ακριβώς κατά τή λήξη μακροχρονίου πολέμου! Μάθαμε ότι ο επιτυχημένος αυτός κύριος πέρα από τις ικανότητές του στα μαγειρέματα πάσης φύσεως διακρίνεται για τις επιδόσεις του επί του άλλου φύλλου.
Όμως τί λένε οι γυναίκες επί αυτού και μάλιστα οι λαλίστατες πλην με αισθητή πλέον την απουσία τους από διαμαρτυρία για την προβολή φαλλοκρατών φεμινίστριες; Με τα γνωστοποιηθέντα για τη “δράση” του πριν από το τελευταίο συμβάν, γεννάται εύλογο το ερώτημα: Υπήρξε η καμαριέρα που τον κατήγγειλε η πρώτη που δέχθηκε την παρενόχληση του; Πόσες και πόσες άραγε στο παρελθόν δεν υπέστησαν την ίδια προσβολή από τον “σωτήρα” των οικονομιών πλήθους χωρών, αλλά σιώπησαν. Σιώπησαν ίσως επειδή δεν τόλμησαν να αναφέρουν καν το συμβάν ή το ανέφεραν μεν, πλήν όμως έλαβαν την απάντηση ότι τα “εξέχοντα” πρόσωπα, τα οποία διαμένουν σε σουΐτες πολυτελείας καλύπτοντας τη δαπάνη είτε από το προσωπικό βαλάντιο, που διογκώνεται συνεχώς με τη μετακίνηση του πλούτου των λαών, είτε από κοινό βαλάντιο, στο οποίο καταθέτουν τον ιδρώτα των λαών οι ίδιες οι “δημοκρατικά” εκλεγμένες κυβερνήσεις τους δικαιούνται ιδιαιτέρων εξυπηρετήσεων, μεταξύ των οποίων και η ικανοποίηση του σεξουαλικού ενστίκτου;
Το δεύτερο αξιοσημείωτο είναι η ταχύτητα δράσης των διωκτικών αρχών των ΗΠΑ προς σύλληψη του διαπράξαντος το αδίκημα. Πρόλαβαν την απογείωση του αεροπλάνου καθηλώνοντάς το στο αεροδρόμιο. Στη συνέχεια συνέλαβαν τον Στρος Καν με ιδιαίτερα έντονη την παρουσία των τηλεοπτικών μέσων και έδειξαν ότι αδιαφορούσαν για τη διαπόμπευσή του. Μείναμε ιδιαίτερα εντυπωσιασμένοι από τις βαρειές ποινές, που προβλέπει η αμερικανική νομοθεσία για τέτοιου είδους εγκληματικές πράξεις! Μας είναι γνωστό ότι η κοινωνία των ΗΠΑ και ιδιαίτερα το τμήμα της των διαφόρων προτεσταντικών ομολογιών είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη γύρω από τη σεξουαλική ζωή των δημοσίων προσώπων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι περιορισμένα στις ΗΠΑ τα σκάνδαλα αυτού του είδους, απλώς όταν δημοσιοποιούνται δρουν καταστροφικά για την πολιτική σταδιοδρομία των εμπλεκομένων σ’ αυτά. Σε αντίθεση στην Ευρώπη, η οποία έχει αποβάλει από αιώνες τον πουριτανισμό, οι επιπτώσεις δεν είναι τόσο οδυνηρές για τους σκανδαλίζοντες (αφού δεν σκανδαλίζουν) πολιτικούς.
Βέβαια δεν εξετάζεται η ουσία του θέματος σε κάθε περίπτωση: Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθεί ένας λαός τις τύχες του σε πρόσωπο, το οποίο είναι δέσμιο πάθους, που τον οδηγεί στο να προδώσει την οικογένειά του, σύζυγο και παιδιά; Αν τελικά το εμπιστεύεται είναι, επειδή έχει καταστεί, με τον εκμαυλισμό της συνείδησης από το σύστημα, “ομοϊδεάτης” του ισχυρού προσώπου. Ανέχεται αυτό να κλέβει, να εξαπατά, να αποβάλει την οικογενειακή του τιμή, επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ζωής θέλει να ζήσει και ο λαός. Και στη συνέχεια τίθεται το ερώτημα: Πού πάμε; Την απάντηση τη γνωρίζουμε, πλην όμως δεν θέλουμε να την αποδεχθούμε και στηρίζουμε τις ελπίδες μας, φρούδες ελπίδες, στα ίδια πρόσωπα, τα κατά γενική ομολογία αποτυχημένα!
Η ταχύτητα σύλληψης θέτει εύλογα το ερώτημα: Μήπως, γνωστού όντος του ότι ο Στρος Καν είναι ερωτύλος, κάποιοι εξύφαναν συνωμοσία σε βάρος του; Είναι πολύ πιθανό να συνέβη κάτι τέτοιο. Σημαντικότερο όμως είναι το επόμενο ερώτημα: Ποιοί την εξύφαναν; Γράφηκε ότι ίσως είναι πολιτικοί του αντίπαλοι στη Γαλλία. Όμως πώς αυτοί θα κινητοποιούσαν αστραπιαία τις αμερικανικές διωκτικές αρχές; Είναι πολύ πιθανότερο η συνωμοσία, αν υπήρξε, να εξυφάνθη στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Έτσι κάποιοι άλλοι έσπευσαν να υποστηρίξουν την άποψη ότι αμερικανικοί οικονομικοί κύκλοι επιθυμούν να σπάσουν την “παράδοση” που θέλει επικεφαλής του ΔΝΤ Ευρωπαίο.
Φαίνεται αυτό πολύ πιό πειστικό από το πρώτο, αλλά και αποπροσανατολιστικό συνάμα, καθώς δίνει την εντύπωση ότι κεφαλαιούχοι ΗΠΑ και Ευρώπης (γιατί σε επίπεδο κεφαλαίου “παίζεται το παιχνίδι”) βρίσκονται σε σύγκρουση λόγω συμφερόντων. Είναι όμως αυτό αλήθές; Οι οίκοι Ρότσιλντ και Ροκφέλλερ, που δραστηριοποιούνται επί αιώνες στην ευρωπαϊκή και αμερικανική ήπειρο αντίστοιχα και τόσοι άλλοι βρίσκονται σε οξύ ανταγωνισμό; Και ο γνωστός μας Σόρος, ο “μάγειρος” των Βαλκανίων, δεν συνεργάζεται με τον οίκο Ροκφέλλερ; Είναι καλό ώς προπαγάνδα προς απόκτηση ευρωπαϊκής “συνείδησης” πόσο όμως πειστικό; Τέλος γράφηκε και το ότι ο συλληφθείς διώκεται ως εκ της εβραϊκής του καταγωγής. Μήπως η κίνηση σηματοδοτεί την αφύπνηση του αμερικανικού αντισημητισμού; Μόνο όσοι αγνοούν παντελώς τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ, μπορούν να το υποστηρίξουν. Το σιωνιστικό παρασκήνιο (λόμπυ στα ελληνικά) ελέγχει απόλυτα κυβέρνηση, πανεπιστήμια και πλείστους άλλους φορείς. Οι εκδηλώνοντες αισθήματα αντισιωνιστικά (προσοχή όχι αντισημητικά) υφίστανται οδυνηρές τις συνέπειες.
Τί λοιπόν συμβαίνει και ο Στρος Καν αποκαθηλώθηκε; Θα το μάθουμε ίσως κάποια ημέρα. Βέβαιο πάντως είναι το ακόλουθο: Το μέτωπο του κακού δεν είναι αρραγές, όπως πιστεύουν οι τρομοκρατημένοι λαοί. Έχει τα αδύνατα σημεία του με πλέον αδύνατο τη διαφθορά των απλήστων για χρήμα και εξουσία. Ανθρωπίνως φαίνεται αδύνατο να βγούμε από την παγκόσμια οικονομική κρίση, παρά τα περί του αντιθέτου διαλαλούμενα. Ανθρωπίνως μόνο. Είναι ο Θεός παρών στην ανθρώπινη ιστορία ή όχι; Αυτό είναι το πλέον ουσιώδες ερώτημα, στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε και όχι να περιμένουμε να λάβουμε την απάντηση από άλλους.
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 22-5-2011
