Να σωπάσει ο χρόνος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Θαμπός ο δρόμος

Σκοτείνιασε η προοπτική μου

Στις βουνοκορφές

             οι κατοικίες των θεών

                                             ερήμωσαν

Κάηκαν στην πυρκαγιά

                          του Προμηθέα

Τσίκνα στον αέρα η ματαιότητα

Στο τέλος του δρόμου

                           αδιέξοδο

 

Έτσι αναζητώ την αιωνιότητα

                           στη νοσταλγία μου

 

Πίσω ολοταχώς

                        στις αναμνήσεις

Ψηλαφώ στην κοιλιά μου

                           τον ομφάλιο λώρο

Επιστρέφω στη γενετήσια

                            απαρχή μου

 

Ο χρόνος πρέπει να σωπάσει

                    Αλλιώς πως η αιωνιότητα

Καμιά ελπίδα δεν αντέχει

                             στο διηνεκές 

Γι’ αυτό μαστορεύω μύθους

                             και ποιήματα

 

Όμως ιδρώνω μπρος το ερώτημα

                             της ύπαρξης

Άπληστος και εγωιστής

                      Άπιστος και καχύποπτος

Περιφέρω το ακατανόητο

                        στους ώμους μου

 

Ας μην κράξουν ένοχος

                        στον απολογισμό μου

Γιατί, όταν το ανικανοποίητο ψάχνει

                             το πρόσωπό του

Εγώ περιφρονώ την ευζωία

                               για το ουσιαστικό                         

 

Κι’ όμως κάθε βράδυ πίνω

                μικρές γουλιές φεγγάρι

                            να ξημερώνει αθανασία

 

                                 4 Οκτώβρη 2010