Ένας χρόνος με το Μνημόνιο στην Εκπαίδευση
Του Γιώργου Καββαδία
Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες ένας χρόνος από την προσφυγή της χώρας στο Δ.Ν.Τ. και την επιβολή του Μνημονίου που οδήγησαν σε αλλεπάλληλα μέτρα γκρεμίζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα. Παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι το Μνημόνιο δεν αγγίζει την Παιδεία επιταχύνεται η αποδόμηση του δημόσιου και δωρεάν σχολείου.
Όλα άρχισαν από το καλοκαίρι. Μόλις 2.825 εκπαιδευτικοί διορίζονται στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έναντι 6.000 πέρυσι! Ελάχιστοι και λιγότεροι από ποτέ άλλοτε αναμένονται να είναι φέτος, αφού το περιβόητο 5 αποχωρήσεις προς 1 πρόσληψη τείνει να γίνει 10 προς 1. Ο προϋπολογισμός για την Παιδεία είναι ο χαμηλότερος όλων των μεταπολιτευτικών χρόνων. Από το 3,14% του 2009 μειώθηκε στο 2,75%. Μακράν των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης που χρησιμοποιούν ως πρότυπο οι κυβερνώντες. Για την τρέχουσα χρονιά προβλέφτηκαν 1,9 δις. ευρώ λιγότερα στην παιδεία, μείωση που αγγίζει το 22%.
Η κατάργηση του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) λίγο πριν αποχαιρετίσουμε το 2010 αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των μέτρων που πλήττουν την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Με την ευλογία και την εποπτεία της Τρόικας εφαρμόζεται ένα μαζικό σχέδιο 1.933 συγχωνεύσεων – καταργήσεων σχολείων με οδυνηρές κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνέπειες. Η εφαρμογή αυτού του σχεδίου, εκτός των άλλων, σημαίνει: Αύξηση του αριθμού μαθητών στα τμήματα. Δημιουργία σχολικών συγκροτημάτων – μαμούθ, ειδικότερα στα λύκεια.
Η πολιτική αποδόμησης του δημόσιου σχολείου δεν έχει αρχή και τέλος: κατάργηση της Πρόσθετης και Ενισχυτικής Διδασκαλίας, κλείσιμο Αθλητικών Σχολείων, μέτρα εργασιακής και παιδαγωγικής ομηρίας των εκπαιδευτικών. Αν προσθέσουμε στο πογκρόμ των «καλλικρατικών» συγχωνεύσεων, την εξοντωτική μείωση (μέχρι 66%) της κρατικής επιχορήγησης των σχολικών επιτροπών, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση καταργείται σταδιακά προς όφελος του σχολείου της αγοράς.
Όλα αυτά τα μέτρα δεν εντάσσονται απλά σε μια λογική εξοικονόμησης πόρων. Αποτελούν την εξειδίκευση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης για ένα σχολείο φτηνό και πλήρως υποταγμένο στην αγορά. Ένα σχολείο που η «γνώση» από κοινωνικό αγαθό μετατρέπεται σε εμπόρευμα.
Η πολιτική «αποσύρεται το κράτος – να αναλάβουν οι γονείς, οι τοπικές κοινωνίες (ιδιώτες, εταιρίες) και οι εκπαιδευτικοί» στο όνομα της «αποκέντρωσης» και του Καλλικράτη εφαρμόζεται από την κυβέρνηση. Με τη λογική του «λιγότερου κόστους» και στο βωμό της αγοράς μετατρέπεται όλο και πιο έντονα η εκπαίδευση σε εμπόρευμα και οι γονείς και μαθητές σε πελάτες ιδιωτών.
Μέσα στο νέο ζοφερό τοπίο το «νέο σχολείο» είναι κτισμένο με παλιά υλικά. Είναι το σχολείο της αμάθειας, του διαφοροποιημένου προγράμματος, που θα αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες και με νέο σύστημα πειθάρχησης. Επιδιώκεται έτσι να διαμορφωθεί ένας τύπος ανθρώπου και, κυρίως, εργαζομένου που πρέπει να είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος στις αλλαγές στην αγορά εργασίας και κυρίως παραγωγικός και πειθήνιος.
ΠΗΓΗ: Κυριακή, 8 Μαΐου 2011, http://gkavadias.blogspot.com/2011/05/blog-post.html
