Υπόθεση Spiegel:  Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά

Του Σταύρου Μαυρουδέα*

Η αιφνιδιαστική δημοσιοποίηση από τον Spiegel την Παρασκευή (6/5/2011) (http://www.spiegel.de/international/europe/0,1518,761201,00.html) μιας μυστικής συνάντησης οφικιάλιων της ΕΕ στο Λουξεμβούργο έσπειρε τον πανικό στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Δικαιολογημένα άλλωστε, πρώτον, γιατί ο Spiegel δεν είναι ένα τυχαίο σκανδαλοθηρικό ταμπλόιντ αλλά έγκριτο έντυπο με καλούς δεσμούς με το Γερμανικό κατεστημένο που σέβεται τους κανόνες συμπεριφοράς και δεν δημοσιοποιεί ανεξέλεγκτα πράγματα μη-δημοσιεύσιμα.

Δεύτερον γιατί το άρθρο απέδιδε στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μυστικά σχέδια για έξοδο από την ΟΝΕ και επιστροφή στη δραχμή, κάτι που μέχρι τώρα αποτελεί απαγορευμένο ταμπού και σε ελληνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η συνάντηση αρχικά διαψεύσθηκε αλλά στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε αλλά διαψεύσθηκε το περιεχόμενο της. Όλα τα παραπάνω συντείνουν στο ότι το δημοσίευμα του Spiegel ήταν μία στοχευμένη κίνηση μερίδων τουλάχιστον της γερμανικής ιθύνουσας τάξης με σκοπό να επιτύχει, με αυτό τον «ανορθόδοξο» τρόπο κάποιους στόχους. Έχει λοιπόν η κίνηση αυτή όλα τα συνωμοτικά χαρακτηριστικά που δικαιολογημένα θα την βάφτιζαν «υπόθεση Spiegel».

Ποιος όμως είναι ο πραγματικός στόχος αυτής της κίνησης; Το δημοσίευμα του Spiegel, εάν διαβαστεί προσεκτικά, έχει τρεις άξονες και αντίστοιχους αποδέκτες.

Πρώτον, φορτώνει την κυβέρνησηΠαπανδρέου με νέα κρυφά σχέδια (από αυτά έχει κάνει ήδη πολλά πάντα με ερασιτεχνικό και βλακώδη τρόπο και με χυδαία προπαγανδιστικά ψέματα) εξόδου από το ευρώ. Πρόκειται πράγματι για προβοκάτσια της Γερμανικής αστικής τάξης απέναντι στο βραβευμένο από αυτήν (θυμηθείτε την άρκτο (;) του Βερολίνου) ΓΑΠ γιατί – όπως φάνηκε και με την υπόθεση του Ελληνικού και του Κατάρ (βλέπε ΗΠΑ)) θεωρεί ότι την πουλά στην αμερικανική αστική τάξη. Και πως θα μπορούσε να κάνει αλλιώς! Η πρόσφατη ενεργοποίηση Σημίτη με την προβολή των σχεδίων αναδιάρθρωσης (δηλαδή ελεγχόμενης χρεωκοπίας) – που επίσης έβαλε ένα καρφί στο φέρετρο Παπανδρέου – δεν είναι επίσης άσχετη. Το πρώτο αυτό ζήτημα αφορά κυρίως τα ελληνικά πράγματα.

Δεύτερον, εμφανίζει τον Σόιμπλε σαν μαχητή κατά της εξόδου της Ελλάδας από την ΟΝΕ καθώς υποστηρίζεται (ορθά ) ότι αυτό θα κάνει μεγάλη ζημιά στην ΕΕ συνολικά (και στο υπό γερμανική ηγεμονία ευρωπαϊκό Δ’ Ράιχ). Εδώ ο στόχος φαίνεται να είναι η ενδο-γερμανική αντιπαράθεση και ιδιαίτερα οι ισχυρές εκείνες φωνές μέσα στην γερμανική αστική τάξη που, μετά το ξεζούμισμα των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, υποστηρίζουν την τελειωτική αφαίμαξη της και το πέταγμα του κουφαριού της στη χωματερή. Απέναντι σ’ αυτό η κυρίαρχη μέχρι σήμερα τάση μέσα στη γερμανική αστική τάξη ανταπαντά ότι η ΕΕ ως έχει – και οι περιφερειακές της χώρες – είναι ακόμη χρήσιμη στο γερμανικό κεφάλαιο και επίσης το κόστος ριζικής αναδιάρθρωσης της είναι ακόμη μεγαλύτερο από κάποιες μικρές παροχές γερμανικών κεφαλαίων για την συντήρηση της. Εδώ ο αποδέκτης φαίνεται να είναι η ενδο-γερμανική συζήτηση.

Τρίτον, ο τρίτος αποδέκτης μάλλον είναι άλλες ηγεμονικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας και ιδιαίτερα η Γαλλία. Το Γερμανικό κεφάλαιο έχει ήδη εκβιάσει την Γαλλία στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Αυτό έχει κάνει έξαλλους τους Γάλλους καθώς αγνοήθηκαν και η ρομαντική βόλτα στην παραλία (εν είδει ερωτευμένων) Μέρκελ και Σαρκοζύ αποδείχθηκε κοροϊδία. Επίσης, γιατί οι Γερμανοί (και οι συν αυτοις) τονίζουν ότι δεν σκοπεύουν να βάλουν πολλά λεφτά στο τραπέζι για την διατήρηση της ΕΕ ως έχει και ότι και άλλοι πρέπει να πληρώσουν (εν προκειμένω το γαλλικό κεφάλαιο ιδιαίτερα με τις τράπεζες του και την έκθεση τους στο ελληνικό χρέος). Αλλά επίσης γιατί το Γαλλικό κεφάλαιο φοβάται ότι έτσι όπως πιέζεται (από την κρίση) και πιέζει (τους υπό αυτό) το Γερμανικό κεφάλαιο σε λίγο μπορεί να έρθει και η σειρά της Γαλλίας. Με το δημοσίευμα του Spiegel η Γερμανία επισείει ένα φόβητρο λέγοντας σαφώς ότι εάν δεν συναινέσει μπορεί να έρθουν χειρότερα (είτε από την Γερμανία είτε/και από τις περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες).

Υπάρχουν επίσης ορισμένα «ύποπτα» σημεία τις αμέσως προηγούμενες μέρες. Πρώτον, η τρόικα εμφανίζεται να έρχεται αγριεμένη και να ζητά ακόμη μεγαλύτερες σπονδές αίματος από τον ελληνικό λαό αλλά πλέον και κομμάτια από την σάρκα του ελληνικού κεφαλαίου. Μάλιστα τα σενάρια για μη-καταβολή ή μερική καταβολή της 5ης δόσης του ματωμένου μνημονιακού δανείου δίνουν και παίρνουν. Δεύτερον, η αιφνίδια αποκάλυψη των κρυφών (;) τμημάτων της συνέντευξης του ρέκτη «σοσιαλιστή» Στρως-Καν έχει φέρει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στα όρια της παράκρουσης.

Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις φάνηκε ένα μέρος τουλάχιστον του σχεδίου που κρύβεται πίσω από όλουςαυτούς τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.Όχι την έξοδο της Ελλάδας από την ΟΝΕ, γιατί γνωρίζει ότι από αυτό, προς το παρόν, θα χάσει (πόσο μάλλον εάν γινόταν από ένα λαϊκό κίνημα στη χώρα μας και σε μία σοσιαλιστική προοπτική). Αυτό που ετοιμάζεται και πλέον δημοσιοποιήθηκε ανοικτά είναι ένα δεύτερο Μνημόνιο και μία επιμήκυνση του χρόνου που η χώρα μας θα είναι οικονομικό προτεκτοράτο των ηγεμονικών ευρωπαϊκών δυνάμεων. Αυτό σημαίνει νέα δυσβάστακτα αντιλαϊκά μέτρα αλλά και μετατροπή μεγάλων τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου σε απλούς επιστάτες και ανθυποδιευθυντές του. Επιπλέον φαίνεται ότι πιέζεται χρονικά – και όχι μόνο – οπότε εγκαταλείπει τις κομψότητες και τους λεπτούς χειρισμούς και προχωρά γρήγορα και με χοντροκομμένο τρόπο (στον οποίο, όμως, ελλοχεύουν κίνδυνοι).

Απέναντι σε όλα αυτά η ελληνική αστική τάξη και το ψοφοδεές πολιτικό υπηρετικό προσωπικό της αδυνατεί να κάνει σχεδόν το παραμικρό. Το μόνο που φαίνεται να παλεύει (;) ακόμη είναι η διατήρηση κάποιων θυλάκων καπιταλιστικής δραστηριότητας (και ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού συστήματος).

Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι ο κόσμος της εργασίας και η Αριστερά (και κυρίως η κομμουνιστική Αριστερά). Ο κόσμος της εργασίας πληρώνει ολοένα και ακριβότερα τους τυχοδιωκτισμούς και τις νέες «Μεγάλες Ιδέες» του ελληνικού κεφαλαίου. Πληρώνει επίσης την αυξημένη ιμπεριαλιστική κυριαρχία των ηγεμονικών κέντρων της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας. Μέχρι πριν λίγο φάνηκε να έχει σκιρτήματα αντίστασης και ίσως και ανατροπής τα οποία όμως σήμερα έχουν υπογειοποιηθεί πλήρως.

Βασικός υπαίτιος γι’ αυτό είναι η ελληνική Αριστερά και φυσικά όχι το υποταγμένο και καθεστωτικό τμήμα της (από αυτό δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα) αλλά το τμήμα της εκείνο που επιμένει ακόμη στην κόκκινη προοπτική. Η στρατηγική και τακτική αφασία του τελευταίου, η ανυπαρξία μίας σύγχρονης λενινιστικής στρατηγικής και η υποκατάσταση της από θρησκευτικές αντιπαραθέσεις «μεσαιωνικών καλογήρων» οδηγεί στην παραίτηση και στην ήττα το εργατικό και το λαϊκό κίνημα. Εάν η κατάσταση αυτή δεν ανατραπεί τότε το μέλλον προδιαγράφεται ακόμη πιο μαύρο για τον λαό μας.

* Ο Σταύρος Μαυρουδέας  είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

ΠΗΓΗ: 10 Μαΐου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/61925