Η ζωωδία του τετριμμένου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Με τη χαίτη ολόρθη

                       καλπάζει

στις λεωφόρους, η ζωωδία

Στην πρωινή καταχνιά

θολώνουν οι ματιές μας

Αφού οξειδώνεται, στην ψυχή

                       του ανθρώπου

το άγουρο όνειρο

Σπρώχνει η ανατολή

το σαρκίο μας

                   στη λαιμητόμο

 

Όταν, κατεβαίνοντας

στις υπόγειες

                    διαδρομές

της ημέρας η θυσία, η πρώτη

 

Πόσο γνώριμη αλήθεια

η πικρή γεύση

                    της αλλοτρίωσης

Συνθλίβεται η φαντασία

                     στο τετριμμένο

Καθώς σφραγίζεις ολημερίς

                      το αδιάφορο

 

Ανεξίτηλο το σημάδι

                       της μαχαιριάς

Απ’ τη βαθιά πληγή

                       της ματαιότητας

Δραπετεύει η ζωή

                       μπρος στην ανία

Σαν επιστρέφεις ανεκποίητο,

το τάλαντο

                       της δημιουργίας

 

                          28 Οκτωβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος