Το απεχθές χρέος
Του Ηλία Σταμπολιάδη*
Αγαπητοί συνάδελφοι δοθείσης της πρότασης δημιουργίας δεξαμενών σκέψης θα ήθελα να προσθέσω μερικές απόψεις για το πρόβλημα του χρέους. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυθεντία επί του θέματος, όχι τόσο επειδή δεν είμαι οικονομολόγος αλλά κυρίως επειδή δεν έχω στη διάθεση μου όλα τα απαραίτητα στοιχεία που γνωρίζουν μόνο όσοι έχουν διατελέσει υπουργοί οικονομικών ή ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι σε εμπιστευτικές θέσεις.
Είμαι σίγουρος ότι δεν τα γνωρίζουν ούτε βουλευτές του κοινοβουλίου παρά το γεγονός ότι όλοι τους έχουν πάρει θέση επί του θέματος με την ψήφιση ή όχι του μνημονίου. Επειδή όμως, σαν Έλληνας πολίτης, πρέπει να έχω άποψη διότι σύντομα θα μου ζητηθεί να την εκφράσω με την ψήφο μου, προσπαθώ να τη δημιουργήσω από τα στοιχεία που όλοι γνωρίζουμε και τα όσα συμβαίνουν γύρω μας με κριτήριο τη λογική και τις φυσικές σχέσεις των πραγμάτων.
Καταρχήν θα πρέπει να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος και για αυτό θα δανειστώ τα μαθηματικά συναδέλφων.
· Για τα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων στην Ελλάδα το χρέος, των περίπου 350 δις, αντιστοιχεί σε τριάντα πέντε χιλιάδες (35000 €) στον καθένα μας ή 175000 για μία οικογένεια με δύο παιδιά και έναν παππού, όσο κοστίζει περίπου ένα μέσο διαμέρισμα 100 μ2. Αυτό σημαίνει ότι για να ξεπληρώσουμε θα πρέπει όλοι να πουλήσουμε τα σπίτια μας [1].
· Εάν θεωρήσουμε μία καλή τιμή 3000 € ανά στρέμμα γης καλλιεργήσιμης ή άγονης τότε θα πρέπει να πουλήσουμε 117000 τετραγωνικά χιλιόμετρα όταν όλη η Ελλάδα είναι 130000 περίπου [2].
· Με τιμή χρυσού 1400 $ ανά ουγγιά θα χρειαστούμε 11000 τόνους χρυσού, που υπερβαίνουν όλα τα γνωστά και πιθανά αποθέματα χρυσού στην Ελλάδα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πως δημιουργήθηκε ένα τόσο υπέρογκο χρέος τη στιγμή που τα κλεμμένα και οι μίζες δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τα 10 δις €. Για να απαντήσω στο ερώτημα αυτό έκανα έναν απλό λογαριασμό. Ένα ομόλογο του 1985 αξίας ενός δις για 25 έτη με επιτόκιο 17,5% στο τέλος του 2010 θα χρειαζόταν 56 δις για την εξόφληση του [3]. Έχει εκδώσει ο Ανδρέας παρόμοια ομόλογα [4].
Το επιτόκιο 17,5% ακόμη και εάν αντιπροσώπευε την αξία του χρήματος το1985 είναι υπερβολικό για τα επόμενα χρόνια. Εκτός του ότι είναι τοκογλυφικό υπό οιεσδήποτε συνθήκες, σύμφωνα με τον Σόλωνα ένα επιτόκιο μεγαλύτερο του 6% είναι σίγουρο ότι οδηγεί τον δανειολήπτη σε κατάρρευση και το είχε απαγορεύσει [5]. Εάν θεωρήσουμε ότι μετά το 1985 το επιτόκιο πέφτει κατά 1% ετησίως μέχρι το 4,5%, που θεωρείται λογικό, τότε το ίδιο ομόλογο του 1 δις το 1985 θα χρειαζόταν μόνο 6,9 δις για την εξόφληση του το 2010. Τα υπόλοιπα μέχρι τα 56 δις που απαιτεί το επιτόκιο του 17,5% είναι καθαρή τοκογλυφία που είναι άδικο να το πληρώσει ο Ελληνικός λαός.
Η διαφορά είναι όσα ψάχνουν να βρουν τώρα ξεπουλώντας δημόσια περιουσία, αν και η γλωσσική τους ξεδιάντροπη αλλοίωση μιλάει για αξιοποίηση. Χωρίς αμφιβολία το χρέος αυτό δεν αποτελεί το κόστος όσων φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, διατηρουμένης της αναλογίας της μερίδας του λέοντος και ακόμη δεν αντιστοιχεί σε πραγματικό χρήμα που μπήκε στη χώρα. Είναι πλασματικό, καθαρά λογιστικό χρέος, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από αριθμούς καταχωρημένους σε χαρτιά τα οποία μας καλούν να εξοφλήσουμε με εμπράγματες αξίες.
Επιπλέον σύμφωνα με απόφαση του ΟΗΕ ένα χρέος θεωρείται απεχθές και ο λαός ενός κράτους δεν υποχρεούται να το πληρώσει όταν συντρέχουν τρεις όροι [6], [7]:
· Έγινε εν αγνοία του λαού. (Μέχρι πρότινος έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν)
· Δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανάπτυξη της χώρας αλλά σπαταλήθηκε προς όφελος των κρατούντων που το συνήψαν. (Τα χρησιμοποίησαν για να μείνουν στην εξουσία)
· Οι δανειστές γνώριζαν την κατάσταση της χώρας. (Οι ίδιοι μαγείρευαν τα δεδομένα για λογαριασμό των δικών μας φαύλων)
Προφανώς και οι τρείς αυτοί όροι πληρούνται στην περίπτωση της Ελλάδος και η άρνηση της σημερινής κυβέρνησης για παύση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους δηλώνει συνεργεία στη δημιουργία του και συνιστά προκλητική υπεράσπιση των συμφερόντων των δανειστών έναντι των Ελλήνων πολιτών σε βαθμό προδοσίας. Να φανταστεί κανείς ότι χώρες σαν τον Ισημερινό έχουν κάνει χρήση των ευεργετικών διατάξεων του ψηφίσματος του ΟΗΕ, το έκανε και ο Ιωάννης Μεταξάς [7], αλλά ακόμη και οι ΗΠΑ, ένα χρόνο πριν την επέμβαση στο Ιράκ, όταν αναγνώρισαν ως απεχθές το χρέος που δημιούργησε ο Σαντάμ και απάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την μετέπειτα, διορισμένη από αυτούς, κυβέρνηση του Ιράκ [6].
Αυτοί οι συλλογισμοί είναι η δική μου συμβολή στη δεξαμενή σκέψης και προτείνονται δύο πράγματα, αφενός να ανοίξουν οι λογαριασμοί του κράτους ώστε να φανεί το εύρος της τοκογλυφίας και αφετέρου να φύγει η διαχείριση των Ελληνικών πραγμάτων από τα χέρια όλων όσων είναι συνυπεύθυνοι ή συνεχιστές της νοοτροπίας που δημιούργησε το χρέος .
* Ηλίας Σταμπολιάδης, Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης, 12-4-2011
Πηγές:
[1] Πέτρος Σταυρουλάκης, προσωπική επικοινωνία.
[2] Δάφνη Μανουσάκη, εσωτερικά μηνύματα Πολυτεχνείου Κρήτης, TUC mailer
[3] A.J. Merret, A. Sykes, Capital budgeting & company finance, Longman Group, London 1971.
[4] Τράπεζα της Ελλάδος, Αποπληρωμή μέρους ομολόγου Α. Παπανδρέου, Ιούλιος 2010
[5] Σπύρος Λαβδιώτης, Το ολέθριο “ Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση”, http://spiros26.files.wordpress.com/2009/10/ceb7-ceb5cebbcebbceacceb4ceb1-ceb1cebdceaecebaceb5ceb9-cf83cf84ceb7-ceb4cf8dcf83ceb7.pdf
[6] Deptocracy, http:\\deptocracy.gr
[7] Δημήτρης Καζάκης, http://www.youtube.com/watch?v=Pgb71Hxi8hE&feature=player_embedded#at=49
Σημείωση:
Προς αποφυγή των αρνητικών εντυπώσεων που προσπαθούν να δημιουργήσουν ορισμένοι, με γλωσσικά δήθεν επιχειρήματα παρά με ουσιαστική τοποθέτηση στα λεγόμενα, θεωρώ απαραίτητο να αναφέρω τα ακόλουθα.
Ο όρος επαχθές, που με κατηγορούν ότι θα έπρεπε να είχα χρησιμοποιήσει αλλά δεν το έκανα λόγω ασχετοσύνης, προέρχεται από το επί + άχθος (βάρος) [1] που σημαίνει δυσβάσταχτος. Εάν ο λαός μας, με την ακόρεστη απληστία που του προσάπτουν, είχε δημιουργήσει ένα τόσο δυσβάσταχτο χρέος (επαχθές) τότε ηθικά θα ήταν υποχρεωμένος να κάνει τις απαραίτητες θυσίες για να το ξεπληρώσει. Όσοι μάλιστα προθυμοποιούντο με πακέτα σωτηρίας να τον βοηθήσουν στην αποπληρωμή θα ήταν πραγματικοί σωτήρες . Αυτή είναι και η θέση της κυβέρνησης, η οποία ποτέ δεν είπε ότι το χρέος δεν είναι δυσβάσταχτο (επαχθές) και μάλιστα κατηγόρησε την προηγούμενη για αυτό ενώ η ίδια υπερηφανεύεται ότι βρήκε σωτήρες στους οποίους μάλιστα ανέθεσε τη διαχείριση της χώρας μίας και αυτή είναι ανίκανη.
Ο όρος απεχθές που εγώ χρησιμοποίησα προέρχεται από το από + έχθος (μίσος) [1] που σημαίνει μισητό, αντιπαθές. Με την ανάλυση στο άρθρο μου απέδειξα και όλοι συμφώνησαν τόσο με την αιτιολόγηση όσο και με τις προτάσεις μου, ότι το χρέος αφενός μεν είναι υπέρογκο και ως εκ τούτου επαχθές αφετέρου δε ότι δεν είναι αποτέλεσμα χρήματος που εισήλθε στη χώρα και χρησιμοποιήθηκε προς όφελος του λαού και επιπλέον ότι στο ακατανοήτως μεγαλύτερο ποσοστό του είναι αποτέλεσμα λογιστικών καταχωρήσεων και τοκογλυφίας . Ως εκ τούτου είναι μισητό και ανεπιθύμητο και επομένως απεχθές.
Πόσες φορές σαν ιδιώτες δεν διαφωνήσαμε και δεν διεκδικήσαμε, για το γαμώτο της υπόθεσης, ακόμη και ένα € διότι το θεωρήσαμε δίκαιο; Τώρα λοιπόν που απαιτούν από μας ένα ποσό, που αποδεδειγμένα είναι προϊόν τοκογλυφίας και διαφθοράς και μάλιστα τόσο μεγάλο που θα επιρρεάσει την ζωή τριών γενεών Ελλήνων, γιατί να μην διαμαρτυρηθούμε και να το κρίνουμε απεχθές; Το χρέος αυτό είναι απεχθές ακόμη και αν δεν ήταν επαχθές και θα μπορούσαμε να το εξοφλήσουμε ανώδυνα.
[1] Τεγόπουλος – Φυτράκης , Ελληνικό Λεξικό, Ελευθεροτυπία , 1993.
