Ποίημα ανέσπερο

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Το ποίημα ανατέλλει ανέσπερο

στου εαυτού μου την οίηση

Καθώς ακούγονται στου γαλαξία

                                    τις σπείρες

οι οιμωγές των αστεριών

Ανατέλλει το ποίημα ανέσπερο

Όταν ανομολόγητες οι επιθυμίες μου

χορεύουν στο αλωνάκι των πόθων

Όταν μετεωρίζεται το βήμα της ψυχής μου,

στον  απόηχο του κεραυνού

 

Ανέσπερο ανατέλλει το ποίημα

όταν γλύφει τις πληγές του ο λογισμός

Καθώς φουντώνει το ασυνείδητο

στο καμίνι των δοξασιών μου

Όταν η αιώνια μετάνοια

            στο τραγούδι του Γκιώνη

απαιτεί συγχώρεση

 

Κι’ όταν αλαλάζει η αδυναμία

μπρός στην είσοδο της σκοτεινής σπηλιάς

Κι’ όταν λικνίζεται το παράλογο

στην αιώρα των άστρων

Το ποίημα ανατέλλει ανέσπερο

στου εαυτού μου την οίηση

 

Πως αλλιώς;

Αφού η ποίηση πεφταστέρι του λογισμού

Αφού η ποίηση στιλβηδόνα της αγωνίας

Αφού η ποίηση απόχη της αλήθειας

Αφού η ποίηση ίαμα στις αμφισημίες

 

Πως αλλιώς;

Αφού η ποίηση βροντή και πόθος,

                           νόστος και ταξίδι

κόμπος στο λαιμό,

                           γροθιά στο στομάχι

και εξομολόγηση

 

Γι’ αυτό ακριβώς

Όσο η ποίηση ένας δακρυσμένος κλόουν

Το ποίημα θα ανατέλλει ανέσπερο

στου εαυτού μου την οίηση

 

                                         24 Δεκεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος