Δι έντ οφ μεταπολίτεφσις

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

 

Πιθανολογώ και ελπίζω ότι οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος, μετά από καμιά σαρανταριά χρόνια, θα σαρκάζουν με ανάλογους τίτλους στο facebook, την Ιστορία που σήμερα εμείς καλούμαστε να γράψουμε. Να επισημάνω πριν απ’ όλα – με όλη την επαρμένη αυταρέσκεια της γενιάς μου – ότι ήδη από τις 15 Ιουλίου 2010, έγραφα σε άρθρο με τίτλο «Το Παραμύθι», ότι:  Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η Ε.Κ.Τ. έχει απορροφήσει περίπου 90-100 δις. ευρώ ελληνικά ομόλογα, που «ξεφορτώθηκαν» διάφορες ιδιωτικές τράπεζες, σε τιμές προφανώς μικρότερες – πιθανώς έως 30% Haircut – της αξίας λήξης τους.

Έτσι, οι τραπεζίτες διασφαλίζουν σταδιακά τα χρήματα – ή το μεγαλύτερο μέρος – που είχαν δανείσει στη χώρα και η δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης με τον καθένα χωριστά απομακρύνεται οριστικά. Ταυτόχρονα, με τα νέα δάνεια, αποπληρώνονται στο 100% ομόλογα άμεσης λήξης οπότε και πάλι οι τραπεζίτες δεν χάνουν ούτε δεκάρα. Όταν η ΕΚΤ θα έχει συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος από διάσπαρτα ομόλογα, όντας μονοπωλιακός  πιστωτής και έχοντας στην τσέπη το μνημόνιο, και κάτω από την πραγματική πίεση της αδυναμίας της χώρας να αποπληρώσει τα δάνεια, θα μας οδηγήσει σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ό,τι αφορά τη χρονική επιμήκυνση – άρα και την ισόβια εξάρτηση – με εγγυήσεις ή ανταλλαγές τα κάθε είδους «φιλέτα» της πατρίδας.

Οι φρέσκες πληροφορίες αναφέρουν, πως τουλάχιστον οι γερμανικές τράπεζες έχουν "καθαρίσει" για τα καλά με το ελληνικό βάρος. Το αθρόο ξεφόρτωμα των ελληνικών «κωλόχαρτων» έχει πλέον «εξασφαλίσει» στις γερμανικές τράπεζες, ζημία που σε κάθε περίπτωση δεν θα υπερβαίνει τα 6 δις ευρώ. Κόστος απολύτως αποδεκτό από το Βερολίνο. Και σε κάθε περίπτωση κόστος, πολύ μικρότερο του κόστους διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Να γιατί οι σχετικές συζητήσεις – πιέσεις για επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους, ακόμη και μ’ ένα «κούρεμα» της τάξης του 30% ή 40% είναι στην προτεραιότητα της κας καγκελαρίου. Να γιατί και το σχετικό δημοσίευμα του «έγκυρου» Spiegel , να γιατί και οι γερμανικές προτροπές να «πληρώσουν» και οι ιδιώτες πιστωτές. Οι Γερμανοί καθάρισαν – για μια ακόμη φορά – για πάρτη τους.

Τώρα το αγγούρι απομένει στους λοιπούς Ευρωπαίους δανειστές, στους Αμερικανούς, στην Ε.Κ.Τ., και βέβαια και τις «ελληνικές» τράπεζες.  Φαντάζεστε την φράου Μέρκελ με τι ευδαίμονα χαρά θα παρακολουθεί το πανηγύρι του ελληνικού κουρέματος στα κεφάλια των Αγγλογάλλων και των Αμερικανών συνεταίρων της; Εδώ αρχίζει και το άγριο μπράντεφερ! Επαναδιαπραγμάτευση με haircut και επιμήκυνση σε ότι απομένει τώρα με αντάλλαγμα τα φιλέτα – αλλά και υποταγή – στη Γερμανία ή επαναδιαπραγμάτευση αργότερα (το 2013;) στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας ή όταν εν πάσει περιπτώσει και οι λοιποί τραπεζίτες θα έχουν αντικαταστήσει τα ξοφλημένα ελληνικά χαρτιά με ζεστά ευρώ;

Αυτό είναι το διακύβευμα του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού κεφαλαίου που εξωραισμένο αποκαλείται πλέον «οι αγορές»! Αγορές που ως γνωστόν διαθέτουν και τους κατά τόπους και έθνη αντιπροσώπους τους.

Αυτό ήρθε να υπερασπιστεί και ο χειραγωγός του Ομπάμα κος Σόρος, εκφραστής της μη άμεσης επαναδιαπραγμάτευσης, που δίνει κάποια περιθώρια τόσο στην κυβέρνηση Παπανδρέου, όσο στις αμερικανικές τραπεζικές ελίτ που δεν έχουν προλάβει να καβατζώσουν και μερικά cds. Στην ίδια κατεύθυνση και ο εκπρόσωπος της Goldman Sachs που επισκέφθηκε πρόσφατα την Αθήνα, για να πουλήσει καθυστέρηση στο γερμανικό game. Η αποζημίωση για τη διευκόλυνση ορατή. Προτεραιότητα στο bazaar της  δημόσιας περιουσίας.

Στην άλλη όχθη, το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό γερμανοτραφές μπλοκ, με αλεκοπαπαδόπουλους, μάνους, αλαφουζόλ, παπαδήμους, μητσοστακέϊκο και λοιποί λογιστές – μέχρι και ο Γιάννος επανεφανίστηκε με συμβουλές – που έχουν έναν επιπλέον λόγο να ανησυχούν. Ό,τι το μοντελάκι «αφού όλοι μαζί τα φάγαμε, πάρτε ενοχές, πάρτε και μέτρα» δεν δείχνει να βγαίνει και ο κίνδυνος ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης συναντά τις πιθανότητες να παίζεις με μπαλόνια σε κλειστό δωμάτιο με καπνίζοντες.

Άσε που η ύφεση αρχίζει να αφορά πια και τα δικά τους «μαγαζιά» (εφημερίδες κ.λπ.), ενώ η ραγδαία μείωση των δημόσιων επενδύσεων είναι σαν να διακόπτεις τη μηχανική υποστήριξη στις χρόνια άρρωστες κρατικοδίαιτες μπίζνες τους.  

Έτσι, οι δυο παρατάξεις αρχίζουν σιγά-σιγά να παίρνουν θέσεις μάχης.  Η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και ο Καψής σε αγαστή σύμπνοια με τον Μπάμπη, τον Alexis και τα άλλα παιδιά, αρχίζουν να ξαναβρίσκουν τα λογικά τους και οι βουλευτές που ψήφισαν δαγκωτό μνημόνιο, επιτέλους προβληματίζονται μήπως τα νούμερα δεν βγαίνουν και συ-ζητούν επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου ή υπαγωγή άμεσα στον υπό ίδρυση μηχανισμό (EFSF).  Με κάτι τέτοια το παλιό πασοκικό «εδώ και τώρα αλλαγή» έγινε από τους ίδιους ανθρώπους «εδώ και τώρα EFSF"  Και όλοι μαζί κατά του «δύστυχου» Παπακωνσταντίνου που θυμίζει όλο και περισσότερο σπασίκλα μαθητή λυκείου, που γεμάτος αγωνία ανασηκώνει τα ιδρωμένα γυαλιά του, καθώς πιάστηκε με σκονάκι.

Από την άλλη πλευρά ο πρωθυπουργός  και η παρέα του γυμναστηρίου και των «ελληνικών» τραπεζών, παίζει τα ρέστα του στην προστασία του αμερικανικού παράγοντα και της κας Κλίντον.

Κλασσικά πράγματα για το βαυαροκρατούμενο κρατίδιο των Αθηνών. Το γερμανικό κόμμα vs του αμερικανικού.

Και στη μέση ο Λαός. Εγκλωβισμένος στις εξαρτήσεις και τις πελατειακές σχέσεις του, μπας και τη βγάλει κι’ αυτή τη φορά καθαρή. Παραμυθιασμένος μη χάσει τ’ αμάξι και τα ψιλά που κατέθεσε κάποτε στη Eurobank.  Εύκολο θύμα σε όλους  αυτούς που ενοχοποίησαν σήμερα την επιβίωση, όσο χθες αθώωναν πανηγυρικά την απληστία. Στριμωγμένος στη μέγκενη των εκβιαστικών διλημμάτων ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και στην επιβίωση.

Στο αναμεταξύ, ο γιος του κάθε Χριστοφοράκου θα κάνει μεταπτυχιακό στο Άαχεν, όπως και ο «αντιπρόσωπος» μπαμπάς του, όπως και ο δωσίλογος παππούς του. Ίδια απαράλλαχτα, όπως ο γιος του Ράλλη, ο γαμπρός του Μαυροκορδάτου, ο ξάδερφος του Κωλέττη, ο εγγονός του Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή και η θυγατέρα του Μητσοτάκη. Μαθητεία στην πατρωνία της πατρίδας. Μαθητεία στην εκποίηση της ελληνικότητας. Συμβαλλόμενοι όλοι στη μακριά αλυσίδα των υπογραφών στην επαίσχυντη σύμβαση παραχώρησης της εθνικής ανεξαρτησίας.

Προς τούτο ελπίζω στη γενιά που με χυδαιολογία ανάλογη του Καραΐσκάκη, θα σκουπίσει μ’ αυτή τη διαολεμένη σύμβαση το κώλο της και θα την τρίψει στα μούτρα όλων των συμβαλλομένων, εγγράφοντας στο τέλος – και με αίμα αν χρειαστεί – σε άπταιστα ελληνο-ίγκλις (το αντίθετο των greeklish) «δις ις δε εντ οφ μεταπολίτεφσις», this is the end of exartisis…. Είναι, άλλωστε,  η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν!

 

*ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, Οικονομολόγος, 07.05.2011