Από το τελευταίο έπος στον εθνομηδενισμό
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η Κύπρος πωλήθηκε το 1878 από τον σουλτάνο στους Άγγλους σε ένδειξη ευαρέσκειας για τη στάση της κραταιάς όσο και άθλιας τότε αυτοκρατορίας κατά το συνέδριο του Βερολίνου, οι αποφάσεις του οποίου απέτρεψαν την εκτόπιση των Οθωμανών από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και η Ελλάδα φάνηκε τότε να επωφελείται, αφού απετράπη η δημιουργία της μεγάλης Βουλγαρίας. Θα κέρδιζε όμως πολλαπλάσια, αν τον θρόνο του βασιλείου της δεν κατείχε πειθήνιο όργανο της βρετανικής πολιτικής, ο Γεώργιος Α΄, ο οποίος δεν αποδέχθηκε τη ρωσική πρόταση για την από κοινού κήρυξη του πολέμου κατά της Τουρκίας.
Κύλισαν τα χρόνια έγιναν πόλεμοι και πόλεμοι και έφθασε η ώρα που οι αυτοκρατορίες των νεοτέρων χρόνων κατέρρευσαν. Πρώτη κατά σειρά η οθωμανική. Τότε οι άπληστοι για ενεργειακούς πόρους δυτικοί βρήκαν την Ελλάδα ως την πλέον πρόσφορη προς εξυπηρέτηση των σχεδίων της. Ζήτησαν να αποβιβάσει στρατεύματα στις ακτές της Μικράς Ασίας, προκειμένου να επιβλέψει τον αφοπλισμό του οθωμανικού στρατού, ενός από τους ηττημένους του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Και εμείς ξεσηκωθήκαμε για την πραγμάτωση του πόθου της απελευθέρωσης των υποδούλων αδελφών μας χωρίς συναίσθηση των καταστάσεων: Τα τραύματα από τους απελευθερωτικούς πολέμους των ετών 1912-1913, τη βαθειά πληγή από τον εθνικό διχασμό εξ αιτίας ηγετών στην υπηρεσία των ξένων συμφερόντων, πληγή που ακόμη έχασκε, την αναξιοπιστία των “συμμάχων” και τα ιδιάζοντα συμφέροντά τους. Και υποστήκαμε την μεγαλύτερη συμφορά κατά την μακρόχρονη ιστορία του Γένους. Εκθεμελιώσαμε τον μικρασιατικό ελληνισμό από τις εστίες του τριών χιλιάδων ετών!
Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από τον αγώνα για την ενσωμάτωση του πλήθους των προσφύγων και κηρύχθηκε νέος πόλεμος που προκάλεσε η ταπεινωμένη από τον πρώτο Γερμανία. Ματώσαμε για μία ακόμη φορά υπέρ το δέον. Ματώσαμε και στην Κρήτη, όταν η χώρα μας είχε πλέον συνθηκολογήσει, για να δώσουμε στους Άγγλους τον χρόνο να ετοιμάσουν την άμυνα στο αφρικανικό μέτωπο. Και υποστήκαμε τα πάνδεινα από τους ωμοφάγους κατακτητές, που σήμερα ξανάρχονται ως θριαμβευτές να σύρουν την πατρίδα μας πίσω από το άρμα της οικονομικής ευρωστίας τους έχοντας λησμονήσει τις οφειλές τους όχι για τις ανθρώπινες ζωές που οι κλινικά σαδιστές στρατιωτικοί τους αφαίρεσαν από αμάχους, αλλά από το κατοχικό δάνειο και τον χρυσό που άρπαξαν με την υποδούλωση της χώρας μας.
Από το στρατόπεδο των νικητών μας είχαν δοθεί τότε πολλές υποσχέσεις. Η Βόρειος Ήπειρος και η Κύπρος θα ενσωματώνονταν στον εθνικό κορμό. Την πρώτη μας τη στέρησε ο “πατερούλης” Στάλιν, την άλλη οι άθλιοι αποικιοκράτες Άγγλοι, διότι δεν ήθελαν να απωλέσουν τόσο σημαντική βάση στον νευραλγικό χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Και για να μας αποδυναμώσουν προκάλεσαν τον εμφύλιο, γνωρίζοντας και την αρρωστημένη προδιάθεσή μας για εμφύλιες συρράξεις. Και καθώς η αυτοκρατορία τους κατέρρεε μας παρέδωσαν στην ανερχόμενη υπαρατλαντική δύναμη, η οποία ανέλαβε να μας θέσει υπό την ασπίδα “προστασίας” της, καθώς διατρέχαμε κινδύνους από τη γειτνίαση με τον κομμουνιστικό κόσμο. Μας έσυραν στο άντρο του ΝΑΤΟ, γευθήκαμε τις οδυνηρές συνέπειες του εμφυλίου επί δεκαετίες και απωλέσαμε οριστικά το δικαίωμα να ασκούμε εξωτερική πολιτική. Σιωπήσαμε κατ΄ εντολή τους, όταν ο Τίτο καλλιέργησε στους γείτονές μας το ιδεολόγημα περί Μακεδονίας, σιωπήσαμε, όταν οι Τούρκοι “σύμμαχοί” μας έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο του αφανισμού του ελληνικού πληθυσμού στην Ίμβρο και στην Τένεδο, υποκύψαμε στο σχέδιο εκτουρκισμού των Πομάκων. Και όταν, με καθυστέρηση, τολμήσαμε να φέρουμε το θέμα της Κύπρου στον ΟΗΕ, δεχθήκαμε τον ωμό εκβιασμό των νέων αφεντικών μας για να σταθούμε “φρόνιμοι”.
Τότε η ελληνική ψυχή έδειξε για μία ακόμη φορά το σθένος της. Την πρώτη Απριλίου 1955 άρχισε τη δράση της η ΕΟΚΑ, η εθνική οργάνωση Κυπρίων αγωνιστών. Οι συνθήκες δεν ήσαν για μία ακόμη φορά ευοίωνες. Ούτε ο όρος εθνικός ούτε, πολύ περισσότερο, ο ηγέτης της οργάνωσης Γεώργιος Γρίβας (Διγενής) ως εκ της εμπλοκής του στον ελληνικό εμφύλιο, μπορούσαν να εγγυηθούν τη σύμπνοια των Ελληνοκυπρίων. Κάποιοι θεωρούσαν πως οι αγώνες πρέπει να διεξάγονται για την εξάπλωση της ιδεολογίας. Η πατρίδα ως όρος επρόκειτο να εξασθενίζει με την πάροδο του χρόνου για να περιβληθεί με μανδύα απαξίας ακόμη και από εκείνους που την είχαν καπηλευθεί στο παρελθόν εξαπατώντας τον άδολο και φιλόπατρι λαό. Οι Άγγλοι, που θα εγκατέλειπαν κατά τα αμέσως προσεχή έτη το σύνολο των αποικιών τους, για να μας τιμωρήσουν συνεργάστηκαν με τους κεμαλικούς της Άγκυρας και προκάλεσαν τη λεηλασία και καταστροφή των πλήθους ρωμαίικων κτισμάτων της Πόλης, με συνέπεια να απομακρυνθούν από τις εστίες τους πολλοί Ρωμηοί.
Στην ΕΟΚΑ εντάχθηκαν κυρίως νέοι που ζούσαν πολύ κοντά στην Εκκλησία. Οι στρατολογήσαντες ήσαν σε πολλές περιπτώσεις ιερείς, που για μία ακόμη φορά χρεώθηκαν έναντι της Εκκλησίας για να πιστώσουν το Γένος. Αυτοί οι ιερείς κοινωνούσαν στους κρατούμενους αγωνιστές τα Άχραντα Μυστήρια από τα συρματοπλεγματα, καθώς απαγορευόταν η είσοδος στα στρατόπεδα, όπου οι κατακτητές εφάρμοζαν ναζιστικές μεθόδους βασανιστηρίων. Την πίστη των αγωνιστών και την αγάπη προς την πατρίδα μαρτυρούν περίτρανα συμβάντα καθ’ όλη τη διάρκεια του τετραετούς αγώνα και κυρίως κατά τις τελευταίες ημέρες ή ώρες της ζωής των καταδικασθέντων σε θάνατο. Θα παραθέσουμε μαρτυρίες με την ελπίδα να αισθανθούμε όλοι μας λίγη ντροπή για το σημερινό μας κατάντημα.
Ο Ανδρέας Ζάκος 24 ετών έγκλειστος και καταδικασμένος σε θάνατο είχε ζητήσει από την ΕΟΚΑ να μην εκτελέσει τον Άγγλο Τζων Κρήμερ, όταν οι Άγγλοι αρνήθηκαν την ανταλλαγή τους. Η ΕΟΚΑ ικανοποίησε την παράκληση του μελλοθανάτου, οι Άγγλοι όμως εξετέλεσαν τον “τρομοκράτη”, ο οποίος έγραψε από το κελλί στον αδελφό του: “Η ώρα του θανάτου πλησιάζει, μα στην ψυχή μας φωλιάζει ηρεμία…Στη θέση που βρισκόμαστε τώρα ούτε με το μικροσκόπιο δεν μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε πού υπάρχει τραγωδία στον θάνατο…”
Ο Στέλιος Μαυρομάτης 23 ετών έγραψε στους γονείς και στα αδέλφια του: “Τώρα που σας γράφω ευρίσκομαι μέσα στο σκοτεινό κελλί περιμένοντας με θάρρος τον δήμιο να ‘ρθη να με οδηγήση στον τόπο της εκτελέσεως. Αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρόν και γαλήνιον, γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου και είμαι βέβαιος πως θα με βοηθήση μέχρι τέλους…”
Ο Μιχάλης Κουτσόφτας 20 ετών έγραψε στη μητέρα του: “…Προσεύχομαι στην Υπεραγίαν Θεοτόκον να σας δώση θάρρος και ψυχραιμίαν, γιατί και Εκείνη έχασε τον Υιόν της. Ο Χριστός σταυρώθηκε, για να μας απαλλάξη από τα δεσμά, από την αδικίαν και από τον φόβον του θανάτου. Ανεστήθη και εδοξάσθη, ενώ οι παράνομοι παίρνουν την αιωνίαν κατάραν έως σήμερον…”
Ο Ανδρέας Παναγίδης 22 ετών και πατέρας τριών τέκνων έγραψε στην οικογένειά του: “… Κάποτε η μάννα σας θα σας αναπτύξη, γιατί εκτελέστηκα. Σας εύχομαι αγαπημένα μου παιδιά να γινήτε καλοί χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε τον δρόμο της αρετής…”
Ο Ιάκωβος Πατάτσος, έφηβος ακόμη, κατά την πορεία του προς την αγχόνη έψαλλε, εν μέσω νεκρικής σιγής των φυλακισμένων, το τροπάριο “Ότε κατήλθες προς τον θάνατον”. Στο άκουσμα του γδούπου εκ του απαγχονισμού όλοι άρχισαν να τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο.
Εκεί στην Κύπρο μας, την αιματοβαμμένη από τη νεότερη προδοσία και την τόσο “μακρινή” μετά την εισβολή του Αττίλα, υπάρχουν ακόμη τα φυλακισμένα μνήματα. Όλα τα θεριά πασχίζουν να δημιουργήσουν τετελεσμένα που θα θέσουν τέρμα στην ελληνική κυριαρχία επί του νησιού. Δικοί μας υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν, άφωνοι όταν προηγουμένως οι μαυροντυμένες συγγενείς των αγνοουμένων έσερναν τα βήματά τους στις συνάξεις των ισχυρών, όταν έχυναν το αίμα τους οι Σολωμός και Ισαάκ, εργάζονται τώρα πυρετωδώς για να επιτύχουν την αποδόμηση του έθνους των Ελλήνων ταγμένοι στην υπηρεσία της νέας τάξης. Δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους το ποίημα του κυπριακού ελληνισμού δια στόματος του εθνομάρτυρος αρχιεπισκόπου Κυπριανού (1821):
“Η Ρωμιοσύνη έν’ φυλή συνότζαιρη του κόσμου…
Η Ρωμιοσύνη έν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!”
