Αραβικές χώρες: Τύμπανα του πολέμου

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο αραβικός κόσμος δοκιμάζεται από εξεγέρσεις, τις οποίες η Δύση επιχειρεί μέσω των κατευθυνομένων ΜΜΕ να προβάλει ως αντίδραση των λαών κατά δικτατόρων που έχουν παγιώσει επί δεκαετίες την εξουσία τους και τους καταπιέζουν. Και ως προς την καταπίεση δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε, έχουμε όμως σοβαρούς λόγους να αμφιβάλλουμε για το αν οι εξεγέρσεις είναι αυθόρμητες.

Κατ’ αρχήν οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ουδεμία εκτίμηση στις αστικού τύπου δημοκρατία και ελευθερία. Διαδηλώνουν σε χώρες της δυτικής Ευρώπης στέλλοντας στο διάβολο και τη μία και την άλλη. Ίσως γιατί γεύθηκαν επαρκώς αυτές στις χώρες, όπου διαβιώνουν ως μετανάστες. Κατά τον ίδιο τρόπο είχε γευθεί τον χριστιανισμό ο Μαχμάτα Γκάντι τόσο στην Αγγλία όσο και στη Νότια Αφρική με συνέπεια να γράψει προς τους συμπατριώτες του: Να μελετάτε την Καινή Διαθήκη, διότι είναι υπέροχο κείμενο. Να μη γίνετε ποτέ χριστιανοί, διότι είναι οι αθλιότεροι άνθρωποι που γνώρισα! Το Ισλάμ είναι θεοκρατικό και εν πολλοίς αποδέχεται τη δύναμη της μοίρας (το κισμέτ). Η ελευθερία και η δημοκρατία του είναι άγνωστες και δεν θα τις κατανοήσει ποτέ. Βέβαια γεννάται το ερώτημα: Πόσο τις κατανόησε η Δύση τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα. Συνεπώς, τί να κρύβεται πίσω από τις “αυθόρμητες” εξεγέρσεις κάποιων ασημάντων αριθμητικά πολιτών;

Ο Αμερικανός στρατηγός Wesley Clark, εν αποστρατεία σήμερα, σε τηλεοπτική του συνέντευξη δήλωσε ότι δέκα ημέρες μετά την αεροπορική επιχείρηση κατά των διδύμων πύργων της Νέας Υόρκης πληροφορήθηκε ότι είχε αποφασισθεί η επίθεση κατά του Ιράκ και ότι λίγες ημέρες αργότερα ενημερώθηκε ότι κατά τα προσεχή έτη η χώρα του θα αφάνιζε έξι ακόμη χώρες: Συρία Λίβανο, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και Ιράν. Στο ερώτημα του λαμβάνοντος τη συνέντευξη “γιατί αυτή η επιθετικότητα”, ο στρατηγός απάντησε: “Μάλλον δεν ξέρουν τί άλλο να κάνουν”! Το ύφος και το ήθος του στρατηγού δεν μαρτυρεί κάποια αίσθηση ενοχής και επακόλουθες τύψεις. Άλλωστε ο ίδιος ήταν ο διοικητής των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ κατά το διάστημα 1997-2000 και από τη θέση αυτή ρήμαξε τη Σερβία με τους βομβαρδισμούς (1999). Μετά την αποστράτευσή του στήριξε την Κλίντον και τον Ομπάμα. Μόνον την αλαζονεία ως εκ της αισθήσεως δυνάμεως μπορούμε να διακρίνουμε στους λόγους του στρατηγού. Θεωρούμε απαράδεκτη και επιπόλαια την άποψη ότι επιχειρούν, επειδή δεν ξέρουν τί άλλο να κάνουν. Ξέρουν και μάλιστα πολύ καλά, όπως και ο στρατηγός, γιατί επιχειρούν. Εμείς θα το μάθουμε αργότερα.

Σε δύο χώρες, στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, συνέβη ήδη η ανατροπή των δικτατόρων χωρίς σοβαρή αιματοχυσία και υλικές ζημίες. Οι χώρες αυτές δεν περιλαμβάνονται σ’ εκείνες που ανακοίνωσε ο στρατηγός. Τον Λίβανο τον ανέλαβε, ως εύκολο στόχο το σιωνιστικό Ισραήλ (2006), και σχεδόν τον ισοπέδωσε. Ασφαλώς αναμένεται και νέος γύρος, αφού εκεί δρα ακόμη η μαχητική Χεσμπολλά. Στη Λιβύη μαίνονατι οι συγκρούσεις, καθώς ο Καντάφι, ψυχοπαθολογική προσωπικότητα, δεν φαίνεται πρόθυμος να παραδώσει την εξουσία. Και καθώς ο λαός δεν φάνηκε ιδιαίτερα πρόθυμος να τον ανατρέψει, ανέλαβαν το “θεάρεστο” έργο του εξαναγκασμού του Καντάφι σε παραίτηση οι ειρηνοποιοί του ΝΑΤΟ δια των βομβαρδιστικών τους με πρωτοστατούσα τη Γαλλία, που δεν εξετάζει τα οικονομικά της χάλια (ή ίσως επειδή τα εξετάζει και ορέγεται κι αυτή τα πετρέλαια της Λιβύης). Η χώρα μας προσηλωμένη στα παγκόσμια ιδανικά (!!!) έσπευσε να προσφέρει εκδουλεύσεις στους σιδηρόφρακτους νέους “σταυροφόρους” (χωρίς σταυρό, και ο Πούτιν ορθά το παρετήρησε). Βλέπετε είχαν σεβαστεί οι κύριοι αυτοί όλες τις προηγούμενες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, και ιδίως τα σχετικά με την Κύπρο, και μας είχαν καταϋποχρεώσει! Θα δαπανήσουμε και εδώ κάποια εκατομμύρια € και μετά δεν θα φθάνουν για επιδόματα, καθώς οι δανειστές μας δείχνουν πλεονάζουσα αγριότητα. Άγριοι είναι, τί να δείξουν απέναντι σε ανθρωπάκια που έμαθαν να σκύβουν στους ισχυρούς το κεφάλι και να εκμεταλλεύονται τους λαούς τους;

Με τις εξελίξεις πληροφορηθήκαμε ότι οι δικτάτορες Τυνησίας, Αιγύπτου και Λιβύης μετείχαν στη σοσιαλιστική Διεθνή! Να λοιπόν που ο σοσιαλισμός, το καμάρι της Δύσης, μπορεί να συμμαχήσει με την ισλαμική “σοσιαλιστική” δικτατορία! Πιθανόν να έκανε κάποια προσπάθεια ο νυν πρόεδρός της και πρωθυπουργός μας να πείσει και τους δικτάτορες, όπως πρόσφατα και τον Ερντογάν, ότι η δημοκρατία δεν είναι χριστιανική, ώστε αυτοί να αποβάλουν τον “φόβο” που τους διακατέχει! Πάντως φωτογραφία που δείχνει τους σήμερα κατηγόρους σε στάσεις θερμών εναγκαλισμών με τους δικτάτορες είδαν το φως της δημοσιότητας. Ταλαίπωροι λαοί, πού στηρίζετε τις ελπίδες σας! Ο πανέξυπνος Καντάφι αισθανόμενος να σφίγκει ο κλοιός γύρω του λόγω της αντιδυτικής στάσης του είχε μεταβάλλει την πολιτική του και είχε εμφανιστεί πρόθυμος να συμβάλει στην πάταξη της “τρομοκρατίας”, όπως την εννοούσε ο Μπους που έστρεφε εμμέσως πλην σαφώς την δυτική κονή γνώμη εναντίον του Ισλάμ. Μάλιστα είχε εγκωμιαστεί από τους δυτικούς ολετήρες ως καλός σύμμαχος. Κατά τους ισχυρισμούς του ενισχύθηκε με σημαντικά ποσά του λιβυκού λαού ο Σαρκοζύ κατά την προεκλογική του εκστρατεία, η οποία τον έφερε στο αξίωμα του προέδρου της χώρας του και δεν έχουμε λόγους να δυσπιστήσουμε. Άραγε τα ξόδεψε αυτά τα χρήματα ο Σαρκοζύ ή έμειναν ώς πλεόνασμα, αφού τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν από ετών υπέρ της υποψηφιότητάς του; Τώρα που όλα δείχνουν ότι εξελέγη ο επόμενος πρόεδρος, ο Στρος Καν του ΔΝΤ, ο Σαρκοζύ ωθήθηκε σε μιά επιχείρηση για τη “δόξα” της Γαλλίας και λησμόνησε τον φίλο του. Και για τον λιβυκό λαό που ματώνει; Μα γι’ αυτόν σπεύδουν όλοι, για να τον απαλλάξουν από τον δυνάστη!

Αν στον μετανοημένο και “σώφρονα” Καντάφι επιφύλαξαν αυτά, τί αναμένει όχι βέβαια τον Άσαντ, αλλά τον λαό της Συρίας, το μαύρο πρόβατο του αντιαμερικανικού κοπαδιού! Αν επιτύχει και εκεί η “λαϊκή εξέγερση”, τότε το μισητό Ιράν θα έχει πλήρως απομονωθεί! Βέβαια πολλοί ίσως αναρωτηθούν: Και η Τουρκία, η σήμερα ολοένα και περισσότερο απομονούμενη οικειοθελώς, τί ρόλο αναμένεται να διαδραματίσει; Αναμφισβήτητα κατά τα τελευταία έτη με την πολιτική της έχει κατακτήσει τις καρδιές πολλών Αράβων σουνιτών, οι οποίοι για θρησκευτικούς λόγους δεν θέλουν να εκδηλώσουν τη συμπάθειά τους προς το αντιδυτικό, αλλά σιιτικό Ιράν. Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι δυτικοί επιχειρούν να συγκροτήσουν πανσουνιτικό μέτωπο με νεόκοπους δικτάτορες, πρόθυμους να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της Δύσης και του Ισραήλ. Μήπως ετοιμάζουν για τον ρόλο του ηγέτη των σουνιτών την Τουρκία; Μήπως θα οδήγήσουν αυτό το μέτωπο κατά του Ιράν, ώστε να αποφύγουν τις δικές τους απώλειες σε μια επιχείρηση κατά του Ιράν, την οποία διαρκώς μετατοπίζουν χρονικά; Αν τελικά επιτύχουν την ενδοϊσλαμική σύγκρουση, τότε ίσως για μικρό χρονικό διάστημα θα ανακουφιστούν και το Ισραήλ, που θα βρεί μάλιστα και πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεκληρίσει τους Παλαιστίνιους, αλλά και η Δύση, καθώς τα κοιτάσματα πετρελαίου του Ιράν είναι σημαντικά και η φωνή του Αχμαντινετζάτ, αυτού του δικτάτορα που μάλλον δεν μετέχει στη σοσιαλιστική διεθνή, είναι ανυπόφορη!

Απομένουν οι χώρες Σουδάν και Σομαλία. Την πρώτη την έχουν διαλύσει από δεκαετίες, καθώς μαίνεται κατά καιρούς η σύγκρουση μεταξύ Αράβων του Βορρά και Νέγρων του Νότου, όπως το είχαν σχεδιάσει οι αποχωρούντες Άγγλοι αποικιοκράτες. Το Νταρφούρ, το απέραντο στρατόπεδο εξαθλιωμένων προσφύγων δεν συγκινεί πλέον τα ΜΜΕ. Κάποια ημέρα οι αντάρτες του Νότου συνεπικουρούμενοι από άλλους εξ Ουγκάντας και Ρουάντας και οπλισμένοι σαν αστακοί από της δυνάμεις της “ελευθερίας” θα δώσουν το τελικό κτύπημα στη χώρα που θα διαιρεθεί (και έπρεπε αυτό να συμβεί πριν πληρώσουν με τη ζωή τους τόσοι άμαχοι). Και στα δύο κράτη θα θριαμβεύσει η “δημοκρατία”! Η Σομαλία παρά τα πλήγματα εξακολουθεί να ανθίσταται και να γεννά μουτζαχεντίν. Με βάση την απέναντι ευρισκόμενη Υεμένη, όπου επίσης πνέει άνεμος αλλαγής, ίσως επιχειρηθεί να “απελευθερωθεί”και η πλέον εξαθλιωμένη χώρα του πλανήτη!

Εμείς είμαστε με το μέρος των ελευθέρων και δημοκρατικών εθνών. Γι’ αυτό και δεν διατρέχουμε κανέναν κίνδυνο!