Ο πλανήτης ξερνάει την «ψεύτρα τροφή»
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Οι νύχτες είναι ματωμένες αυτό τον καιρό στον πλανήτη. Στο Κάϊρο, στις πλατείες της πόλης, χιλιάδες νέοι διαδηλώνουν για την δημοκρατία ανάβοντας φωτιές στα σταυροδρόμια. Στο Ουϊσκόνσιν, το «american dream» έχει μεταμφιεσθεί σε νεοταξικό «Ταχρίρ» μέσα στο Καπιτώλιο. Στην Βεγγάζη, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Μαζί με εκατομμύρια άλλους σε όλο τον κόσμο, παρακολουθώ στις οθόνες τούς «πειθαρχημένους» της Ιαπωνίας να βαδίζουν όλοι μαζί προς τον θάνατο της «υπερσύγχρονης» τεχνολογίας. Μνημόνια, τσουνάμια, σεισμοί καταστροφικοί, πυρηνικός όλεθρος μας βάζουν όλους σε επισφαλή θέση σ’ αυτή την γη.
Όλα δείχνουν σαν να εντάσσονται σε ένα καλογραμμένο, χολλυγουντιανού τύπου, γεωπολιτικό σενάριο. Η σύγχρονη Βαβυλώνα της εικονικής πραγματικότητας μου θυμίζει το ποίημα του Πάμπλο Νερούδα, «Η Γλώσσα του Αιώνα»:
Α! Το ψέμα που ζήσαμε
ήταν ο άρτος ημών ο επιούσιος.
Κύριοι του εικοστού πρώτου αιώνα
είναι ανάγκη να μαθευτεί
εκείνο που δεν μάθαμε μεις:
να ιδωθούν τα κατά και τα υπέρ
γιατί εμείς δεν το ‘δαμε
και κανείς άλλος ας μη φάει
την ψεύτρα την τροφή που
μας έτρεφε στον καιρό μας.
Η πραγματικότητα έξω και μέσα από τις οθόνες… πυρετώδικη, αιματοβαμμένη, τρομακτική, αλαζονική, ανήθικη, αξιολύπητη και πρόστυχη… Και απίθανα τηλεοπτική.
Η αγωνία για το μέλλον χαρακτήριζε πάντα τον ανθρώπινο πολιτισμό. Από την εποχή των Ομηρικών Επών έως το τέλος του αρχαίου κόσμου, οι ερμηνευτές των σημείων, οι μάντεις και οι οιωνοσκόποι διαδέχονταν ο ένας τον άλλον και ασκούσαν άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο την επιρροή τους στην κοινωνία. Πυθαγοριστές, φυσιογνωμιστές, μάντεις, οιωνιστές, αστεροσκόποι, τερατοσκόποι, γενεθλιολόγοι είτε υπηρετούσαν τα αναγνωρισμένα μαντεία ή ζούσαν και δρούσαν ανεξάρτητοι ανάμεσα στους ανθρώπους.
Πιο σκοτεινή και εμφιλεγόμενη παρέμενε πάντα η προσπάθεια του «μαγικού» επηρεασμού του μέλλοντος με μεθόδους που υπερβαίνουν (λευκή μαγεία) ή αντιβαίνουν (μαύρη) την θεωρούμενη φυσική τάξη των πραγμάτων. Στην Αποκάλυψη, επίσης, είναι διαπιστωμένη η συχνή παρουσία «μαγικών» φράσεων, εικόνων και δοξασιών.
Το φθινόπωρο του 1940, ο σύγχρονος «προφήτης» Τζωρτζ Όργουελ κοίταζε πίσω, στην δική του εποχή, μέσα από το πρίσμα ενός φοβερού πολέμου ο οποίος είχε μόλις αρχίσει και ενός φρικτού πολέμου που είχε σκιάσει την νεότητά του. Και έγραφε για ανάλογα σημεία: «Πρέπει να παραδεχθώ ότι τίποτα δεν με επηρέασε τόσο βαθειά σε ολόκληρο τον πόλεμο όσο η απώλεια του Τιτανικού πριν από μερικά χρόνια. Αυτή η σχετικά μικρή καταστροφή συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο και το σοκ δεν ξεπεράστηκε εύκολα».
Σήμερα, η τραγωδία της Φουκουσίμα μας βρίσκει ήδη εν μέσω ενός ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ που διεξάγεται με «Σοκ και Δέος». Κάθε έθνος και κάθε φυλή έρχεται σιγά-σιγά να παραταχθεί σ’ αυτόν. Είτε σαν πρωταγωνιστές είτε σαν κομπάρσοι.
Όπως έγραφε ένα κείμενο ντελάληδων του δεκάτου ογδόου αιώνα:
Για περάστε!…
Ελάτε να δείτε το ποτάμι που βγάζει φωτιές!
Τον κύριο Ήλιο να φωτίζει τη νύχτα!
Την κυρία Σελήνη μες στο καταμεσήμερο!
Τα Αστεράκια έξω από το στερέωμα!
Το γελωτοποιό να κάθεται στο θρόνο του βασιλιά!
Την ανάσα του Σατανά να σκοτεινιάζει το σύμπαν!
…………………………………………………………………….
Τον κόσμο χαμένο μέσα σε ένα παιχνίδι δεδομένων!
Όταν, με λίγα λόγια, στην πιο αναπτυγμένη, στην πιο προγραμματισμένη χώρα του πλανήτη, «η κατάσταση δεν βρίσκεται πλέον υπό έλεγχο», τότε …τα προμηνύματα είναι ορατά. Τι θα γίνει; Στα έργα τρόμου ποτέ δεν ξέρεις.
* O Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης είναι Δημοσιογράφος-συγγραφέας, ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ», (phileon@ath.forthnet.gr)
