Η Αριστερά ως πρόβλημα και ως παγίδα

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

Η ονομασία Αριστερά έχει χωροταξική προέλευση και σημαίνει την μειοψηφούσα αντιπολίτευση που ιστορικά καθόταν στα έδρανα αριστερά του Προέδρου της Βουλής όπως αυτός κοιτάζει στην αίθουσα. Δεξιά καθόταν το κόμμα της ισχυρής κυβερνητικής παράταξης που συνήθως ευρίσκετο στην εξουσία και στη μέση το κεντρώο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτή η χωροθέτηση κάποτε αντιστοιχούσε και σε ιδεολογική κατάταξη. Η Δεξιά αντιπροσώπευε το κεφάλαιο, η Αριστερά το εργατικό δυναμικό, ενώ το Κέντρο τους μικρομεσαίους και εξισορροπούσε  μεταξύ των δύο.  Σήμερα τόσο η χωροταξική όσο και η ιδεολογική αντιστοίχηση έχουν κάπως αλλάξει. Η Δεξιά και η Αριστερά κρατάνε μεν τις θέσεις τους αλλά το Κέντρο το καπηλεύονται οι αποστάτες και οι ψευδεπίγραφοι σοσιαλιστές, μάλλον για σοσιαληστές πρόκειται, με λαϊκίστικη ιδεολογία και πρακτική υπερβάλλουσα κατά πολύ της δεξιάς, σε υποτέλεια όχι τόσο στο παραγωγικό αλλά το κεφάλαιο των τοκογλύφων,  τους κατ’ ευφημισμό καλουμένους  και Αγορές, ενώ στα αριστερά έδρανα έχουν παρκάρει και οι καπηλευτές της Ορθοδοξίας, κυρίως λόγω του μειοψηφικού τους μεγέθους, ιδεολογικά όμως διεκδικούν θέση δεξιότερα της δεξιάς, αλλά με ευελιξία μεταπήδησης.

Ο ρόλος των Δεξιών, των Σοσιαληστών και των αποστατών, που συμμετείχαν ή συμμετέχουν σε κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, η ευθύνη για την συνεργασία τους με τοκογλύφους που οδήγησαν τη χώρα σε χρεοκοπία και η ανάγκη αποπομπής και τιμωρίας τους έχουν ήδη εμπεδωθεί στη συνείδηση του λαού  και ελπίζουμε ότι σύντομα θα απαλλαγούμε από αυτούς. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει πρώτα να  υπερβούμε ένα σημαντικό εμπόδιο που υπάρχει για την επιβίωση της Ελλάδος ως κράτους και κυρίως ως έθνους.

Το εμπόδιο αυτό δεν είναι οι ανωτέρω εθνομηδενιστές οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι έχουν αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε ο έθνοπροδοτικός τους ρόλος να είναι πλέον φανερός και βδελυρός ενώπιον του λαού. Το εμπόδιο ή η παγίδα εάν θέλετε είναι η Αριστερά διότι ο καταστρεπτικός της ρόλος δεν είναι σαφής καθόσον κινείται μεταξύ της Σταλινικής  απάτης και του πέπλου της μυθοπλασίας. Για τη Σταλινική απάτη έχουν μιλήσει άλλοι στηριζόμενοι σε ιστορικές αναφορές και προσωπικές γνώσεις που μόνο στελέχη των αριστερών κομμάτων μπορούν να έχουν και που όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν διαφέρουν και πολύ από τις πρακτικές των άλλων κομμάτων, μιας και όλα τελούν υπό ξένη εξάρτηση από συστάσεως του Ελληνικού κράτους το 1830.

Το πρόβλημα είναι η συντηρούμενη μυθοπλασία γύρω από την αριστερά, που έχει επιρρεάσει βαθιά το λαό μας, κυρίως με την αλλοίωση των λέξεων και των εννοιών που αυτές φέρουν αλλά και με το παραποιημένο μοντέλο περί ελευθερίας, δικαιωμάτων και ανευθυνότητας που προπαγανδίζουν με τη βοήθεια των Σοσιαληστών και την ατολμία της Δεξιάς να επέμβει, σε βαθμό που διερωτάται κανείς, μήπως υπάρχει συνεργασία μεταξύ τους και ο ένας δικαιολογεί την πολιτική παρουσία του άλλου;

Στη συνείδηση του κόσμου αριστερός είναι ο άνθρωπος που ζητά ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, δικαίωμα στην εργασία, βιοτικό επίπεδο ανάλογο της εργασίας που προσφέρει, προσωπική αξιοπρέπεια και εθνική υπερηφάνεια για να μην είναι ανερμάτιστος. Υπό την έννοια αυτή το 50% και πλέον του λαού, που έφτυσε το σύστημα και δεν πήγε να ψηφίσει στις εκλογές του Καλλικράτη στις οποίες  ο Πρωθυπουργός έδωσε μνημονιακό χαρακτήρα, στην ουσία είναι αριστεροί και όμως δεν ψήφισαν τα κόμματα της Αριστεράς διότι δεν τους εκφράζουν, παρά την καπήλευση του όρου αριστερός. Ο κόσμος είναι ξένος με τα ιδεολογήματα της θεωρητικής αριστερής διανόησης και δεν καταλαβαίνει τις βαρύγδουπες, ξύλινες και πολυσύνθετες λεκτικές και φραστικές της εκφράσεις. Είναι ακόμη ξένος με τις εθνικές και κοινωνικές πρακτικές  των αριστερών κομμάτων διότι, όπως και το τραγουδάει άλλωστε, ο Έλληνας έχει και πατρίδα και θρησκεία και οικογένεια, ασχέτως εάν όλα αυτά τα καπηλεύτηκε η χούντα και τα διέσυρε η Αριστερά. Οι Έλληνες δεν πολέμησαν στην αντίσταση για να τους καπελώσει ο Σταλινικός φασισμός αλλά  για να διώξουν τον Ναζιστικό φασισμό,  εντάχθηκαν στο ΕΑΜ διεκδικώντας ψωμί και κοινωνική δικαιοσύνη.

Ο Έλληνας είναι φιλελεύθερος, θέλει το δικό του σπίτι που να μην ανήκει στο κράτος, θέλει  να καλλιεργεί το δικό του χωράφι και να μπορεί να έχει τη δική του επιχείρηση, θέλει να βρίσκει δουλειά χωρίς να εξαρτάται από τον μεγάλο αδελφό του κόμματος, θέλει να έχει αξιοπρέπεια και να μην αναγκάζεται να γίνει ρουφιάνος και καταδότης του γείτονα ή του αδελφού του, θέλει να έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στην πολιτική και κοινωνική ζωή χωρίς να πρέπει εκ προοιμίου να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο για να μπει στη λίστα των υποψηφίων. Αντί όλων αυτών προσπάθησαν να τον πείσουν ότι: Ελευθερία είναι η καταπάτηση της ελευθερίας του άλλου. Δικαίωμα είναι να διεκδικείς ακόμη και αυτά για τα οποία δεν κοπίασες και κανονικά δεν σου ανήκουν. Εργασία είναι η ωρολογιακή διάρκεια παραμονής στο χώρο του εργοδότη, ιδίως όταν αυτός είναι το Δημόσιο, χωρίς δημιουργική συμμετοχή στην παραγωγή ή τις υπηρεσίες που προσφέρει. Το Κράτος είναι μια αστείρευτη πηγή υπηρεσιών προς τον πολίτη χωρίς αυτός να συνεισφέρει όσα του αναλογούν, μάλιστα δε να απαιτεί να συντηρείται από αυτό. Η Επιδότηση προϊόντος δίδεται ως αντιστάθμισμα υποχρέωσης να ψηφίσεις το κόμμα και όχι λόγω αντίστοιχης επένδυσης στην παραγωγή του αντίστοιχου προϊόντος. Ρατσισμός  είναι όταν τολμήσεις να πεις ότι είσαι Έλληνας και ο τόπος είναι δικός σου.

Είναι αλήθεια ότι η αριστερά έχει κάποια οργάνωση των στελεχών της και μπορεί να συγκεντρώνει κόσμο στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που οργανώνει ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Μπορεί ακόμη να δημιουργεί ομάδες ανατροπής της κυβέρνησης στην προσπάθεια να συσπειρώσει γύρω της διαμαρτυρόμενους ή και να διεισδύει σε ομάδες αντιμνημονιακές που επιζητούν την αλλαγή του συστήματος. Είναι ανάγκη επομένως οι υπάρχουσες ομάδες ή και τα μικρά κόμματα, που εργάζονται για την απαλλαγή της Ελλάδος από την αδιέξοδη και εθνομιδενιστική πολιτική της νέας τάξης πραγμάτων, να καθορίσουν εξ’ αρχής το τι πολίτευμα θα ήθελαν να εφαρμόσουν ώστε να συμφωνήσουν και να συσπειρωθούν. Η Αριστερά προβάλει σαν αυτονόητο, ενώ στην ουσία δεν έχει καν σχέδιο, ότι η αλλαγή του υπάρχοντος συστήματος σημαίνει και εφαρμογή ενός κεντρικού μονοκομματικού συστήματος “κοινοκτημοσύνης”, πράγμα που διαφοροποιεί τον κόσμο και καθυστερεί τη συσπείρωση του σε έναν ενιαίο φορέα αντίστασης στην ενεργούμενη υποδούλωση της χώρας. Το δίλημμα αυτό λειτουργεί σαν παγίδα και εμπόδιο στην επιθυμητή αλλαγή, καθυστερεί τη συσπείρωση του κόσμου  ενώ οι εξελίξεις τρέχουν γρήγορα εις βάρος του μέλλοντος του τόπου και των παιδιών μας. Προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν επειδή είμαστε αριστεροί, με την έννοια που αναφέρθηκε στην αρχή, αλλά δεν ανήκουμε στην Αριστερά, επειδή είμαστε δημοκράτες αλλά αυτή η Βουλή δεν μας εκφράζει και επειδή είμαστε Έλληνες θέλουν να μας κρατήσουν στα “σκατά” διαφθείροντας τη συνείδηση, την παιδεία και την ιστορία μας.

* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων Πολυτεχνείο Κρήτης, Πολυτεχνειούπολη, 73100 Χανιά, Κρήτη, Τηλ. 28210 37601, elistach@mred.tuc.gr

14-3-2011