Οι εναπομείναντες

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Ξανάρθαν απόψε

να μου θυμίσουν το παλιό μου χρέος

Κρατιόνταν χέρι με χέρι

σαν τις Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο

Κι’ η νύχτα νοτισμένη

με ιδρώτα και μνήμες

 

Έσερναν το χορό ανάεροι

κι έπεφταν στο κενό ένας ένας

                              λαμπιρίζοντας

Σαν πεφταστέρια

 

Η αυτοθυσία τους να φωτίζει

                                το αύριο

κάθε σύντροφος και λαμπάδα

να φωτίζει τα όνειρα

 

Μα όσο πλησιάζει το πρωί

οι Σουλιώτισσες λιγοστεύουν

Τελειώνουν τα τραγούδια

κι’ η μέρα ξεχωρίζει τα χέρια

 

Σφίγγουν οι παλάμες σε γροθιές

να φοβερίζουν τη μέρα

καθώς ανοίγουν οι κουρτίνες

και μπαίνει απ’ τις γρίλιες η ζωή

 

Τότε φεύγουν ένας ένας λυπημένοι

κι’ οι εναπομείναντες ονειροφύλακες.

 

Περιμένουν την επόμενη νύχτα,

για να ξοφλήσουν

                     το παλιό τους χρέος

Να γίνουν στα όνειρα ολοκαύτωμα

 

                          12 Δεκεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος