Η αλλοτρίωση

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Αφού έπαιξα με τους σκύλους

τους έβαλα να φυλάνε

τα κοπάδια μου

Αφού χάιδεψα τις αγριόγατες

τους ανέθεσα να σκοτώνουν

τα ποντίκια μου

Στα δάση και τις ακροποταμιές

περιπλανήθηκα

Καβάλα σε περήφανα άλογα σεργιάνισα

στους κάμπους

Την απεραντοσύνη αγνάντεψα

Απ τις κορφές των βράχων,

Παρέα με τις στοχαστικές

κατσίκες μου

μηρυκάσαμε ταπεινότητα

 

Τώρα όμως έσφαξα τ’ άλογά μου

Σκότωσα τα ελάφια μου

Φυλάκισα τα κοπάδια μου

Και κάθομαι περίλυπος στο πάρκο μου

Να ρίχνω ψίχουλα στις μνήμες

ανυπότακτων πουλιών

Που τριγυρίζουν στα πόδια μου

εκποιώντας περηφάνια

Πόσο αναπολώ εκείνα τ’ άγρια πουλιά

που τρόμαζαν με τις σκιές

σαν την καρδιά μου

 

Όμως ο Ήλιος πέφτει

Αφήνω περίλυπος το όνειρο μου

στο παγκάκι

Και επιστρέφω στην σπηλιά μου

του τρίτου ορόφου

Έφτασε η ώρα της επικοινωνίας

με τις άλλες φυλές

Στην ηλεκτρονική θυρίδα

ήρθαν τα μηνύματα

 

Απρόσωπη η μοναξιά

φορά τη μάσκα

της εξομολόγησης

και αναβοσβήνει στις οθόνες

με απόγνωση

Μποτιλιάρισμα

στις λεωφόρους του διαδικτύου

Εκκωφαντικές οι εκρήξεις

προσμονών

και απογοητεύσεων

Στα κανάλια το αίμα ρέει

 

16 Ιουνίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος