Δαμασμένα άλογα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Μπαίνω στο αίνιγμα κρατώντας

                                       ένα κεράκι

Να φωτίζει τρεμοσβήνοντας

                      τις σκοτεινές γωνίες

Μα πάντα ελλοχεύει στο σκοτάδι

                         ένας Προκρούστης

για να  κονταίνει τη σκέψη

                           με τη λογική

Μα όσο οι άδηλες αγωνίες μου

ψηλαφούν το πρόσωπο του αδιανόητου

Λογχίζει το τυχαίο τα πλευρά  

                          της αναγκαιότητας

 

Γι’ αυτό αναθρώσκω

                στα ουρανόσταλτα νέφη

να θησαυρίσω ονειρομορφές

                               και μύθους

για τα βράδια της μοναξιάς

τότε που το ασημένιο φεγγάρι, σφηνώνει

ανάμεσα

              στα σφιγμένα δόντια μας

και μιμνήσκει το ανεπίστρεπτο ταξίδι   

 

Όμως μακάριοι όσοι τρώνε και πίνουν

άκρατη την εκμηδένιση τους

Βαδίζοντας στα θολά τοπία

                 της συλλογικής βούλησης

Ταπεινοί σαν δαμασμένα άλογα

σέρνουν συντροφικά το βαρύ φορτίο τους

Γαληνεύουν  έτσι οι πορείες τους

στα κακοτράχαλα μονοπάτια

 

Ναι μακάριοι όσοι προσμένουν

τη μυροφόρα άνοιξη

Να ραίνει με τα μύρα της

τη χειμωνιάτικη αποσύνθεση

Γιατί αυτοί ξέρουν

Πως η άνοιξη πάντα προπορεύεται

Πως φυτρώνει στη μέση του χειμώνα

Και γίνεται η πρώιμη αμυγδαλιά

 

Ναι μακάριοι αυτοί που ξέρουν

Πως ο μέγας ντελάλης της ελπίδας

                                           ο έρωτας

Στιλβώνει τις τροχιές

                                  των αστεριών

καθώς οδηγεί τα σμήνη

                        στα πύρινα ταξίδια τους

 

Ναι! Ένα κεράκι είναι η άνοιξη

Να φωτίζεις τον χειμώνα

Κι’ ο έρωτας μαχαίρι

Για να μοιράζει τη μοναξιά στα δύο

 

Γι’ αυτό. Στον έρωτα

ας αισιοδοξεί η φύση την αθανασία της

Στην συντροφικότητα

ας ελπίζει η ιστορία την δικαιοσύνη της

 

                                            24 Ιουλίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος