Κέρτεζη: Από νεκρό ξενοδοχείο σε ζωντανό γηροκομείο;
Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*
Ι. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΛΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Έρχονται (πάλι) αυτοδιοικητικές εκλογές. Περιφερειακές και δημοτικές. Οι κοινοτικές αποτελούν (πάλι) μέρος των δημοτικών, έχοντας χάσει πλήρως και το τελευταίο στοιχείο σχετικής τους αυτονομίας με το «νόμο Βορίδη». Θα θέσουμε, παρ’ όλα αυτά, στη διάθεση των αυτοδιοικητικών, για δημιουργία, ένα έργο που έμεινε στα αζήτητα επί τρεις δεκαετίες περίπου στον έτερο μεγάλο πόλο της κοιλάδας του Βουραϊκού, την ιστορική Κέρτεζη. Δεν πρόκειται για αμιγώς αναπτυξιακό ή εξωραϊστικό έργο. Αποτελεί ταυτόχρονα έργο ανθρωπιστικό, εργασιακό και ιστορικής αποκατάστασης.
Βλέπετε η Κέρτεζη έχει ιστορία, αλλά δεν αποτέλεσε «μαρτυρική πόλη» ώστε να παίρνει σχεδόν όλα τα μη εξωραϊστικά μεγάλα έργα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν πολλά εγκαταλειμμένα παλιά ιστορικά μνημεία: το προχριστιανικό Οχυρό της Κέρτεζης, το φράγκικο Κάστρο της Ντεσμένας, ο Εθνικός Πύργος των (Σ)φραντζή και «Λιάρου», ο νεοβυζαντινός Ι. Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Κοιμητήριο και το κτίριο (και σχολείο) των Τετρεμέλη/Στριφτόμπολα. Πλέον υποψήφιο είναι και το κτήριο του τελευταίου Δημοτικού σχολείου στον Αη Θανάση.
Τα πέντε βουλιάζουν, φθείρονται, καταστρέφονται και πέφτουν ακόμα μέχρι και στα χέρια αρχαιοκαπήλων. Το έκτο απέκτησε μια παράξενη «μπούργκα»! Μόνο για το κτίριο του Στριφτόμπολα δρομολογείται αποκατάσταση με λειτουργικότητα, αλλά από κερτεζίτες ιδιώτες… Θα επανέλθουμε σύντομα για όλα τα μνημεία σε επόμενο άρθρο.
Το πιο όμως πρόσφατο κτήριο, σχεδόν έτοιμο να λειτουργήσει, το οποίο εγκαταλείφθηκε με ευθύνες πολλών (ζώντων και τεθνεώτων), αποτελεί το λεγόμενο «Κοινοτικό Ξενοδοχείο της Κέρτεζης». Παραδόθηκε θεσμικά από την «Κοινότητα Κερτέζης»[1] στον «Δήμο Καλαβρύτων» επί προγράμματος «Καποδίστρια» λίγο πριν ολοκληρωθεί. Ακολούθησε κατόπιν το πρόγραμμα «Καλλικράτης» και ουσιαστικά η επικράτησή του μέχρι τις ημέρες μας.
Έχουν γραφτεί κάποια άρθρα και σχόλια δημόσια σε εφημερίδες και ιστοσελίδες, αλλά δεν έχει ιδρώσει κανένα αυτί και δεν έχει δακρύσει καμία καρδιά επιφανών θεσμικών του Δήμου και της Κοινότητάς μας. Δεν υπάρχει κανένα άλλο έργο στην κοιλάδα του Βουραϊκού, που να μη συμβολίζει έμπρακτα αυτή την αθλιότητα[2]…
Εμείς θα αφιερώσουμε λίγο ακόμη μελάνι εν όψει των νέων δημοτικών εκλογών. Έχουν παρελάσει, μάλιστα, πολλοί κερτεζίτες αντιδήμαρχοι του καποδιστριακού και καλλικρατικού Δήμου Καλαβρύτων. Τώρα, επί πλέον, διεκδικεί τη δημαρχία και κερτεζίτης στην καταγωγή. Ελπίζουμε να μη χυθεί και πάλι μελάνι, χωρίς καρποφόρο αποτέλεσμα. Θα βάλουμε στο τραπέζι και πρόταση που συζητείται ατύπως στα καφενεία.
ΙΙ. ΟΙ ΑΡΧΙΚΕΣ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Η ψήφιση του αναπτυξιακού νόμου 1262/83 έδωσε στον τότε δραστήριο πρόεδρο της Κοινότητας Αναστάσιο Δημ. Τζένο την αφορμή να τον μελετήσει. Εκεί διείδε τη δυνατότητα ίδρυσης «Κοινοτικών» και «Δημοτικών» επιχειρήσεων. Έγινε επομένως ο εισηγητής της ίδρυσης κοινοτικού ξενοδοχείου στην Κέρτεζη. Οικονομικές αρχικές προϋποθέσεις καμία, όπως αναφέρει εμφαντικά…
Και μόνο γι’ αυτή την τόλμη να συλλάβει, εισηγηθεί και προχωρήσει χρειάζεται η μνημόνευσή του. Βοήθησαν αρκετοί, αλλά άλλοι έβαλαν τρικλοποδιές, συνειδητές ή ασυνείδητες. Αντίστοιχα στα Καλάβρυτα ιδρύθηκε το Χιονοδρομικό Κέντρο με την δημαρχία Πάνου Πόλκα. Εκεί σχεδόν καμία αποτελεσματική τρικλοποδιά! Ξέρουμε τη διαδρομή του χιονοδρομικού και που έχει φθάσει στις ημέρες μας.
Όπως έχει γράψει δημοσίως ο ίδιος,[3] εν είδει απολογισμού, που τίποτα δεν έχει δημόσια διαψευστεί, το πρώτο κεφάλαιο ξεκίνησε με δωρεά του Αθανασίου Σωτ. Κούρτη, που χάρηκε γι’ αυτό το όνειρο. Έτσι μετά από συναντήσεις μπήκαν στην Εθνική Τράπεζα Καλαβρύτων 4.000.000 δρχ. Το πρώτο δηλαδή κεφάλαιο! Συνεχίζει ο ίδιος και διαφωτίζει:
«…Αφού λοιπόν με τη δωρεά εξασφαλίσαμε ένα μεγάλο μέρος της ίδιας συμμετοχής μας για την Κ.Ε., αμέσως εφρόντισα να συγκεντρώσω όλα τα δικαιολογητικά να τα στείλω στο Υπ. Εσωτερικών. Ένα από τα απαραίτητα δικαιολογητικά που δεν είχα, ήταν το οικόπεδο που δεν είχαμε, και κάναμε εικονικά το περιβόλι της Ντίνας Κουφοπούλου (Καρκάβελα) από το οποίο εβγάλαμε τοπογραφικό διάγραμμα.
Όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά και το τοπογραφικό διάγραμμα εστάλησαν στο Υπουργείο και αμέσως μας ενεκρίθη η Κ.Ε., η οποία δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Στη συνέχεια, χωρίς να χάσουμε χρόνο φροντίσαμε να παρθούν θετικές αποφάσεις από πολλές υπηρεσίες που εμπλέκοντο στο όλο θέμα. Σε όλες τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες εστάλη οικονομοτεχνική μελέτη και ό,τι άλλο μας είχε ζητηθεί.
Μετά από τα ανωτέρω, απαιτείτο έγκριση από την επιτροπή του νόμου 1262 για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης και ύψος της δωρεάν επιχορήγησης, έγκριση από το Νομικό Συμβούλιο, έγκριση από το Υπ. Εθν. Οικονομίας για την επιχορήγηση που τελικά μας ενεκρίθηκαν 45.000.000 γιατί υπαχθήκαμε στην 4η ζώνη κινήτρων…».
ΙΙΙ. ΤΕΛΙΚΑ ΚΤΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ
Με μια σειρά πολλών επιτυχημένων ενεργειών το κτήριο του ξενοδοχείου κτίστηκε σε έτερο οικόπεδο. Αυτό (τότε ήταν εκτός σχεδίου) βρίσκεται σε καταπληκτική θέση, με ηλιοφάνεια, θέα και ξηρό κλίμα. Φυσικά με ύδρευση, λόγω του νέου ενιαίου συστήματος και ηλεκτρικό ρεύμα. Φτιάχτηκε και δρόμος με αγορά. Ας δούμε την πορεία μέχρι το κτίσιμο.
«Ενώ είχαμε εξασφαλίσει τα ανωτέρω, δεν είχαμε ακόμη στην κυριότητά μας οικόπεδο, παρά τις προσπάθειες που καταβάλαμε να αγοράσουμε το οικόπεδο της Μονής Αγίων Θεοδώρων που ήταν το πιο κατάλληλο, καθ’ ότι χρειάζεται έγκριση της Μητρόπολης Αιγίου.
Τότε το οικόπεδο ήταν εκτός σχεδίου και το σημαντικότερον: δεν υπήρχε δρόμος πρόσβασης προς αυτό. Μοναδική περίπτωση ήταν η αγορά του οικοπέδου των αδελφών Κ.[=ωνσταντίνου] και Χρ.[ήστου] Αλεξόπουλου [=του Σοφοκλή] και αφού υπήρξε επικοινωνία με τους Αλεξοπουλαίους και παρ’ ότι το είχαν για δική τους χρήση, εδέχτηκαν να μας το πουλήσουν και μάλιστα με τιμή μικρότερη της αξίας του, προκειμένου να διευκολύνουν το έργο. Επίσης, προκειμένου να ευθυγραμμιστεί το κυρίως οικόπεδο αγοράσαμε μικρό οικόπεδο του Χαρ.[=λαμπου] Γιαννόπουλου.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε στη διαδικασία δανεισμού από το Τ.Π. και Δανείων και με τη βοήθεια του Γιώργη Λαφογιάννη πετύχαμε την έγκριση του δανεισμού 35.000.000 μακροπροθέσμου. Στη συνέχεια προχωρήσαμε στη δεύτερη επανεκτίμηση των οικοπέδων από το Υπ. Εμπορίου και η εκτίμηση ανέβασε την αξία σε 9.000.000. Εδώ βοήθησε ο Βασίλης Οικονόμου [=του Κωνσταντίνου]. Έτσι εξασφαλίσαμε σχεδόν ποσόν των 104.000.000, που ήταν η αρχική εκτίμηση του κόστους του ξενοδοχείου από το Υπ. Εθν. Οικονομίας.
Στη συνέχεια χρειάστηκε να πάρουμε από επιτροπή του Ταμείου Παρ. και Δανείων και από επιτροπή του ΕΟΤ κάτι που έγινε σε λίγες ημέρες, την καταλληλότητα του οικοπέδου.
Τώρα έπρεπε να ασχοληθούμε με τα αρχιτεκτονικά σχέδια. Για λόγους οικονομίας τα ανέλαβε ο ΕΟΤ με παρέμβαση του Θανάση Κανελλόπουλου [=του Γεωργίου], τα οποία σχέδια έγιναν σε σύντομο χρόνο στο τέλος του 1986. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Διευθυντή του ΕΟΤ μου γνώρισε ότι τα σχέδια αυτά είχαν υψηλό κόστος κατασκευής, καθότι αυτά ήσαν για Σαουδάραβες. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε 46 κλίνες και αρκετές αίθουσες πολλαπλών χρήσεων…».
IV. ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΗΜΙΤΕΛΕΣ…
Ο Πρόεδρος Αναστάσιος Δημ. Τζένος στις κοινοτικές εκλογές του 1990 έχασε από τον μακρινό ξάδελφό του Ιωάννη Παν. Τζένο. Βλέπετε η τεράστια επιρροή των τότε δυο μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) καθόριζε και τα κοινοτικά εκλογικά αποτελέσματα σχεδόν καθοριστικά. Τα έργα και τα οράματα πήγαιναν σε δεύτερη μοίρα…
Έτσι λοιπόν ο οραματιστής πρόεδρος αποκαλύπτει πως το έργο υποβαθμίστηκε και στο τέλος έμεινε ημιτελές. Που να ήξερε ότι αποτελεί, μετά από σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, και ένα άθλιο κτίριο, παρατημένο στην αδιαφορία των θεσμικών και στην έλλειψη εναλλακτικού οράματος…
«Έτσι λοιπόν όταν παρέδωσα την 1-1-1991 στον νέο πρόεδρο, παρέδωσα έναν ολοκληρωμένο φάκελο του έργου, στο στάδιο δημοπράτησης. Παρέδωσα μια Κοινοτική επιχείρηση, επιχορήγηση του Δημοσίου 45.000.000, τρία στρέμματα οικοπεδική έκταση, τη συμμετοχή της Κοινότητας που προβλεπόταν από το νόμο, 4.000.000 δωρεά Κούρτη, 2.000.000 άτοκο δάνειο από Υπ. Εσωτερικών που μετετράπη σε δωρεά, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν σε αγορά οικοπέδων και αμοιβή τεχνοκρατών και λοιπών εξόδων, 2.000.000 στο Δημόσιο Ταμείο από επιχορήγηση της Νομαρχίας για αύξηση ίδιας συμμετοχής. Επίσης οι τόκοι όλων των χρημάτων από 1984-1999, 1.500.000 για την έκδοση της αδείας είχαμε πληρωθεί από Κοινοτικά χρήματα, και τέλος 35.000.000 εγκεκριμένο δάνειο.
Όταν ανέλαβε ο νέος πρόεδρος τον ενημέρωσα για όλα και του συνέστησα να μη χάνουμε χρόνο, γιατί θα ‘ταν σε βάρος του έργου λόγω διαφοροποίησης του κόστους από τον πληθωρισμό.
Το πρώτο που έγινε ήταν να αλλάξει τα περισσότερα μέλη του Δ.Σ.. Άλλαξε εμένα και τους Αθ. Παπαδόπουλο, Γ. Κούρτη, Τ. Οικονόμου και Πέτρο Οικονόμου που σίγουρα οι περισσότεροι είχαν μια αποκτηθείσα εμπειρία και γνώση του αντικειμένου.
Έτσι λοιπόν με τη νέα σύνθεση επέρασε περίπου ενάμιση χρόνος χωρίς καμία εξέλιξη. Στην περίοδο αυτή αποφασίστηκε η απ’ ευθείας ανάθεση με διαπραγμάτευση. Συγκεκριμένα διαπραγματεύτηκαν με τον εργολάβο Παν. Ηλιόπουλο, ο οποίος δέχτηκε να αναλάβει πακέτο το έργο με 150.000.000 εκτός επίπλων.
Η διαφορά κόστους από την αρχική πρόβλεψη λόγω πληθωρισμού βάσει του νόμου θα εκαλύπτετο με επιχορήγηση του Δημοσίου με 50% και επί πλέον αύξηση του δανεισμού 50% και από διάφορες άλλες πηγές. Τελικά το Δ.Σ. απέρριψε την προσφορά του Ηλιόπουλου με το αιτιολογικό ότι δεν υπήρχαν όλα τα χρήματα στο χέρι. Η προθεσμία για την απορρόφηση της επιχορήγησης της επιδότησης και του δανείου είχαν μια συγκεκριμένη προθεσμία, η οποία ανανεώθηκε δύο φορές και αφού εξέπνευσαν οι προθεσμίες ματαιώθηκαν επιχορήγηση και δανεισμός.
Το 1997 ο πρόεδρος μου πρότεινε να επανέλθω στο Δ.Σ. καθώς και ο Αθ. Παπαδόπουλος παρά την πικρία που είχα δοκιμάσει με την απομάκρυνσή μου εδέχθηκα να επανέλθω καθώς και ο Αθ. Παπαδόπουλος.
Αφού είχε χαθεί η πρώτη ευκαιρία, το σχέδιο των 46 κλινών, αποφασίσαμε το νέο Δ.Σ. να προχωρήσει πάνω στην υποδομή που υπήρχε, και να κάνουμε μικρότερο ξενοδοχείο. Στη διάθεσή μας είχαμε ό,τι παρέδωσα το 1991, επί πλέον ορισμένα χρήματα της ΑΤΑ που μεταφέραμε στην Κοινοτική επιχείρηση, ακόμη μια επιχορήγηση του Υπ. Εσωτερικών 8.000.000 και μία από το ΥΠΕΧΩΔΕ 7.000.000 τα οποία μεταφέραμε στην Κοιν. επιχείρηση. Οι τελευταίες επιχορηγήσεις έγιναν με φροντίδα του υπουργού Ανδρέα Φούρα, επίσης και όλοι οι τόκοι που υπήρχαν μέχρι το 1999. Το νέο σχέδιο προβλέπει 23 κλίνες με τους απαραίτητους βοηθητικούς χώρους.
Έτσι λοιπόν ζητήσαμε εκδήλωση ενδιαφέροντος από διάφορες εταιρίες που είχαν τα προσόντα που όριζε η διακήρυξή μας. Έλαβαν μέρος δέκα εταιρίες. Η προσφορά όλων ήταν μεγαλύτερη από τα χρήματα που είχαμε στη διάθεσή μας, δηλαδή περίπου 70.000.000. Το Δ.Σ. αποφάσισε να κάμει αξιολόγηση οικονομική με πρόεδρο ειδικό τεχνοκράτη – αξιολογητή και αφού τελείωσε η αξιολόγηση συνεδρίασε το Δ.Σ. μαζί με το νομικό μας σύμβουλο Νίκο Τζένο [=του Αναστασίου], αποφάσισε ομόφωνα αντί ποσού 105.000.000.
Η σύμβαση του έργου υπεγράφη από το Δ.Σ. που ήταν έως τις 31.12.1998. Επί τέλους είδα το έργο ζωής να γίνεται πραγματικότητα έστω και κουτσουρεμένο, σίγουρα όμως για το κουτσούρεμα εγώ δεν φταίω…».
Το έργο άρχισε να εκτελείται με βάση το τελευταίο αρχιτεκτονικό σχέδιο. Ανεγέρθηκε και όλοι πιστεύαμε ότι τελικά θα λειτουργήσει. Εν τω μεταξύ παρέλασαν κάμποσα κοινοτικά «καποδιστριακά» συμβούλια στην Κέρτεζη με αρκετούς νέους προέδρους.[4] Ο Αναστάσιος Δημ. Τζένος καταβλήθηκε από ασθένειες και δεν μπορούσε πλέον να δράσει. Ούτε που κατάφερε να δημοσιοποιήσει τι έγινε από το 1999 μέχρι το θάνατό του[5] νέα διαφωτιστικά σχόλια. Αυτό φυσικά δεν έγινε και από κανέναν άλλο.
Βεβαίως η αρχική βασική πολιτική ευθύνη δεν βρίσκεται μόνο στις καποδιστριακές και καλλικρατικές δημαρχίες Αθανασίου Παπαδόπουλου και Γεωργίου Λαζουρά για την εγκατάλειψη. Βρίσκεται και σε όσους καθυστέρησαν το έργο, αλλά και στους δημοτικούς συμβούλους και αντιδημάρχους που κατάγονται από την Κέρτεζη, όπως και σε όλους τους μετέπειτα προέδρους και κοινοτικούς συμβούλους της Κέρτεζης που ολιγόρισαν. Σε μας τους υπόλοιπους αναλογεί ευρύτερη κοινωνική ηθική ευθύνη, αναλόγως του ρόλου μας.
V. Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ
Η θέα της εγκατάλειψης, η θλίψη για την λειτουργική κατάρρευση του ξενοδοχείου, η ουσιαστική αδιαφορία των θεσμικών για πόσο μπορεί ακόμη να συνεχίζεται; Κάποιοι ψελισμοί για διορθώσεις των φθορών και συνέχιση της επίπλωσης και της διαμόρφωσης του εξωτερικού χώρου άρχισαν να εμφανίζονται στο προεκλογικό προσκήνιο.
Ακούω χαμηλόφωνες σκέψεις στη λογική της ιδιωτικοποίησης των πάντων. Όχι βέβαια για το χιονοδρομικό κέντρο της έδρας του Δήμου, αλλά για το δυτικό πόλο της κοιλάδας. Την ώρα που έχει ήδη λειτουργήσει άλλο μικρό ιδιωτικό ξενοδοχείο και αρκετά δεύτερα σπίτια λειτουργούν με το σύστημα ολιγοήμερων ενοικιάσεων, η πρόταση για παραχώρηση σε ιδιώτες μοιάζει παράταιρη, παρότι ιδεολογικά σύμφωνη με τον νοσούντα νεοφιλελευθερισμό που έχουν ασπαστεί οι κυρίαρχοι του πολιτικού παιγνίου.
Η άλλη πρόταση που συζητείται είναι η ανθρωπιστική. Και έχει διπλή βάση. Πρόκειται για τη διαμόρφωσή του σε γηροκομείο. Είτε ανεξάρτητο, είτε ως παράρτημα του Κ.Ε.ΔΙ.Κ. (Καλλιμανοπούλιου Εκκλησιαστικού Διακονικού Κέντρου). Εξάλλου η αρχική ρήτρα για την πώληση και αγορά του μεγαλύτερου μέρους και ειδικά επί του οποίου έχει κτιστεί το κτίριο, όχι μόνο είναι συμβατή, αλλά ίσως και το επιβάλλει.
Θα έχει ενιαίο διοικητικό συμβούλιο, ίδιο Διευθυντή, ίδιους γιατρούς και κοινωνικούς λειτουργούς. Οι νοσηλεύτριες και νοσηλευτές μπορεί να είναι εναλλασσόμενοι με τα δύο κτίρια στα Καλάβρυτα. Θα χρειαστεί βεβαίως βοηθητικό προσωπικό (καθαρίστριες, μαγείρισσες, κλπ), το οποίο όλο μπορεί να το προσφέρει η Κέρτεζη.
Πρακτικά θα μπορούσε να είναι μέσα στην ευθύνη και η Κοινότητα Κερτέζης και ο Δήμος Καλαβρύτων, λόγω των μεγάλων ποσών που έχουν συνεισφέρει. Και πρόκειται για χρήματα τόσο του ελληνικού λαού, με οικόπεδο της Ι.Μ. Αγίων Θεοδώρων και φυσικά προσωπικές δωρεές. Ταυτόχρονα θα δικαιωθούν, έστω και έτσι, οι δωρητές και όσοι έτρεξαν να απορροφηθούν τα χρήματα του έργου.
Οι νέοι (ή και παλιοί) αυτοδιοικητικοί θεσμικοί θα μπορούν να βρουν πολλά νέα θεσμικά κεφάλαια, ενώ το Καλλιμανοπούλιο θα μπορεί να ζητήσει, λόγω της εμπειρίας του, και της γενικής αποδοχής του, νέες αναγκαίες δωρεές ή επιχορηγήσεις.
Πάντως, κι αν ακόμη λειτουργήσει ως ανεξάρτητο ίδρυμα, με την ευθύνη Δήμου και Κοινότητας, αυτό μπορούν να το (ξανα)συζητήσουν ο πολιτικός θεσμός του Δήμου και ο εκκλησιαστικός της Ι.Μ. Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Εμείς όμως, με όποια μορφή κι αν δημιουργηθεί ένα αναγκαίο γηροκομείο, θα στηρίξουμε την νέα προσπάθεια για να καρποφορήσει. Όχι μόνο γιατί έτσι θα μειωθεί το άγος της εγκατάλειψης, αλλά γιατί κυρίως είναι αναγκαίο σε πολλούς συνανθρώπους μας. Όχι γιατί αρκετοί οδηγούνται για λίγα ή περισσότερα χρόνια στα Καλάβρυτα, αλλά γιατί η φθορά της οικογένειας και τα προβλήματα αξιοπρεπούς επιβίωσης αυξάνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Εμπρός λοιπόν! Ιδού η Ρόδος!
Σημείωση 1: Η φωτογράφηση έγινε από τον γράφοντα στις 25.08.2023. Είναι οι φωτογραφίες, δηλαδή, φρέσκιες.
* Ο Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρτεζη. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός ως φυσικός, πτ. θεολογίας, συγγραφέας και ειδικός ερευνητής της Κέρτεζης.
Σημείωση από τΜτΒ: Το άρθρο – πρόταση δημοσιεύτηκε στην μηνιαία εφημερίδα ΩΡΑ των ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, φ. 68, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2023, στη στήλη ΒΟΥΡΑΪΚΕΣ ΝΥΞΕΙΣ, σελ. 10-11.
[1] Οι αρχικές επίμαχες κοινοτικές θητείες πριν τον Καποδίστρια ήταν οι εξής. 1982-1986: Πρόεδρος Αναστάσιος Δημ. Τζένος, Γραμματεύς Σωτήριος Ανδρ. Σταθόπουλος. 1986-1990: Πρόεδρος Αναστάσιος Δημ. Τζένος, Γραμματεύς Ιωάννης Παν. Σαμαρτζόπουλος. 1990 -1994: Πρόεδρος Ιωάννης Παν. Τζένος, Γραμματεύς Ιωάννης Παν. Σαμαρτζόπουλος. 1994-1998: Πρόεδρος Ιωάννης Παν. Τζένος, Γραμματεύς Ιωάννης Παν. Σαμαρτζόπουλος.
[2] Έγραφα 3 Ιουλίου 2016 στο φ/β: «Ημιτελές δημοτικό ξενοδοχείο της Κέρτεζης: Η απόδειξη του πως δούλευε το πολιτικό σύστημα απ’ άκρου εις άκρον και το βρήκε η καπιταλιστική κρίση αθωράκιστο…. και πληρώνει ο λαός… Λίγα χρόνια ακόμα στην εγκατάλειψη και δικαίως να γίνει και … «κατάληψη»…. Πρόκειται για το ένα από τα τρία «αίσχη» του χωριού μας…». Τι συνέβη λοιπόν μετά την ανέγερση; Ποιος ή ποια θεσμικός Κέρτεζης ή Καλαβρύτων θα τολμήσει να συνεχίσει τις αλήθειες του μακαρίτη Αναστάσιου Δ. Τζένου, που έφυγε με την γλυκόπικρη γεύση;
[3] Αναστάσιος Δ. Τζένος, μηνιαία εφημερίδα «Η ΚΕΡΤΕΖΗ», φ. 29, Ιούλιος-Αύγουστος 1999, σελ. 4. Έγινε αναδημοσίευση πρόσφατα και στην ιστοσελίδα μας: 31.10.2021, http://www.tomtb.com.
[4] Από μνήμης: 1998-2002: Κωνσταντίνος Γ. Μάλλιαρης. 2002-2016: Κωνσταντίνος Σ. Τριπολιτσιώτης. 2006-2010: Κωνσταντίνος Σ. Τριπολιτσιώτης. 2010-2014: Βασίλειος Κ. Φιλιππόπουλος. 2014-2018: Βασίλειος Κ. Φιλιππόπουλος. 2019-2023: Παναγιώτης Χρ. Κούρτης.
[5] Γεννήθηκε το 1926 και πέθανε το έτος 2007 σε ηλικία 81 ετών.
