ΟΧΙ ΑΣΥΛΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ

Του Βασίλη Μακρή

 Τα γεγονότα είναι πια γνωστά. Εκείνο που δεν είναι γνωστό όμως είναι μέχρι ποιού βαθμού θα εμφανίζεται η κατάπτωση αυτού που θεσμικά ονομάζουμε Ελληνικό Κράτος. Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ελληνική Αστυνομία, Άρειος Πάγος συνθέτουν το παζλ μιας τραγελαφικής οπερέτας και αποδεικνύουν περίτρανα σε πόσο επικίνδυνο βαθμό αυτο-απαξίωσης έχει περιέλθει το Ελληνικό κράτος.

Καινοφανείς δολιχοδρομίες υιοθετούνται εκ μέρους των διευθυνόντων όλων αυτών των φορέων μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί η παραλυτική τους τιποτοπραξία. Κατέχουν θώκους και θέσεις δήθεν υπευθύνων μόνον και μόνον για την ψιλή απόλαυση των προνομίων που τους προσδίδει η κατοχή και νομή εξουσίας. Η κατοχή της εξουσίας ως αυτοσκοπός και μόνον ! Τα κύματα της καθημερινής ζωής  ξεβράζουν την αδράνειά τους, την ανικανότητά τους, την μικρονοϊκή τους μεγαλομανία, την αλαζονεία της αδαοσύνης τους, την επικινδυνότητα που εκπέμπουν για την χώρα.

Μια ομάδα τριακοσίων μεταναστών που βιούν και εργάζονται λάθρα στην Κρήτη, αποφασίζουν να εκδράμουν από το λιμάνι της Σούδας προς την Αθήνα και να καταστήσουν την καίρια απαίτησή τους κέντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος της Ελλάδας ! Καταλαμβάνουν τον ιστορικό χώρο της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και απαιτούν στανικά να νομιμοποιηθούν με τίτλους παραμονής και εργασίας. Αυτά βέβαια ισχύουν στις κεφαλές αυτών που εργολαβικώ δικαιώματι έχουν θέσει τον εαυτόν τους στην υπηρεσία προβολής και διεκπεραίωσης των αιτημάτων των 300 καταληψιών. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αρνείται το οποιοδήποτε οργανωτικό καπέλωμα των 300 καταληψιών, αλλά οι μετωπικές τους σφραγίδες αποδεικνύουν το τελείως αντίθετο. Το “Φόρουμ μεταναστών των Χανίων”, η “Επιτροπή Αλληλεγγύης”, το “Δίκτυο για τα ανθρώπινα δικαιώματα” είναι μετωπικές οργανώσεις που στελεχώνονται και εκφράζουν πολιτικά τον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι χωρίς την καθοδηγητική προώθηση εκ μέρους όλων αυτών “των εργολάβων της νέας ανθρωπιάς” , οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι δεν θα είχαν αποτολμήσει όχι μόνον να φύγουν από τα Χανιά, αλλά ούτε και στο γειτονικό Ρέθυμνο να μεταβούν εν σώματι. Τώρα το Λιμενικό Χανιών καταγράφει τα ονόματά τους και μετά αυτοί φθάνουν εν χορώ στην Αθήνα. Στο μεταξύ η “Αριστερή Ενότητα” έχει ζητήσει με γραπτή αίτησή της την διάθεση χώρου της Νομικής Αθηνών για την διοργάνωση εκδήλωσης με θέμα την μετανάστευση. Ο σύλλογος φοιτητών της Νομικής δεν εκδίδει απόφαση παραχώρησης. Η πρυτανικές αρχές είναι εις γνώσιν του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Η Ελληνική Αστυνομία δεν ποιεί το παραμικρό για να αποτρέψει την προσέγγιση των 300 λαθρομεταναστών στη Νομική. (Αλήθεια με τι ευκολία η ΕΛΑΣ καταστέλλει διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που διαμαρτύρονται δίκαια κατά της νέας οικονομικής κατοχής της πατρίδας μας…). Και αίφνης εγένετο κατάληψις !!! Και όλοι νίπτουν τας χείρας των. Οι καταληψίες υποβάλλουν στανικώ δικαιώματι τα αιτήματά τους. Οι “εργολάβοι της νέας ανθρωπιάς” συνασπίζονται για να αποτελέσουν την ασπίδα καθ’ οιουδήποτε ήθελε να χρησιμοποιήσει βία ή να αντιταχθεί στο παράλογο της κατάληψης. Από την άλλη πλευρά βέβαια ένα νοσηρό μέτωπο άρχισε να εκστομίζει άναρθρες κραυγές για βίαιη καταστολή του ασύλου και για ουσιαστική κατάργησή του. Βέβαια για τους ιδεολογικούς απογόνους της ΕΚΟΦ, το πανεπιστημιακό άσυλο δεν λέει απολύτως τίποτα και ουσιαστικά τα παραληρήματά τους διευκολύνθηκαν τα μέγιστα από την πρακτική των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ. Ο πρύτανης δίνει την έγκρισή για την ειρηνική απομάκρυνση των καταληψιών και ζητεί εχέγγυα από την ΕΛΑΣ να μην υπάρξει βία. Όμως βία δεν είναι και η πράξη της κατάληψης από 300 “τσαμπουκάδες” ενός πανεπιστημιακού χώρου στον οποίο θα έπρεπε να καλλιεργείται η επιστημονική έρευνα και η ελευθερία του λόγου ; Ζούμε στην εποχή όπου τα αυτονόητα θα πρέπει να επαναδιατυπώνονται, και στην θέση τους βλέπουμε να ορθώνονται με θράσος απύθμενης ύβρεως το ψέμμα, η στρέβλωση της αλήθειας, η παραχάραξη των σημασιών, η απώλεια κάθε νοήματος των λόγων που εκστομίζονται. Μια ανείπωτη αηδία διακατέχει τον απλό εργαζόμενο κόσμο. Βλέπει κανείς τους “εργολάβους της νέας ανθρωπιάς” να διαπραγματεύονται με τους υπεύθυνους της ΕΛΑΣ και τους 5 (ναι πέντε!) εισαγγελείς. Οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ παίζουν τον ρόλο του κομιστή των αιτημάτων και μεταφέρουν στις αρχές ποιο είναι το κτίριο επιλογής τους στο οποίο θα μετεγκατασταθούν, και διεκδικούν επίσης την απρόσκοπτη προσπέλαση σε αυτό όλων των ομοεθνών του που το επιθυμούν. Οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί των ΜΜΕ  εξορκίζουν για ειρηνική λύση και ομιλούν για την ανάδειξη των αιτημάτων των 300 καταληψιών. Η ΕΛΑΣ περιμένει την έγκριση της συγκλήτου, η σύγκλητος μεμψιμοιρεί αντιφάσκουσα, η Υπουργός της δια βίου μάθησης ζητεί να τηρηθούν οι νόμοι και τελικώς κανείς νόμος δεν τηρείται. Εκείνο που τηρείται είναι η διαφύλαξη της γενικευμένης αδράνειας των κρατούντων και η πατεντάτη ανικανότητά τους να ασκήσουν διοίκηση και να δώσουν λύση και στα πιο στοιχειώδη προβλήματα ανακύπτουν. Όπως είχε γράψει ο σπουδαίος θεολόγος της Δογματικής πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης “Οι γραικύλοι είναι οσφυκάμπτες στους εκ δύσεως Φράγκους και πωλούν τσαμπουκάν εις τους συμπατριώτας των”. Τώρα θα προσέθετε κάποιος ότι οι νέο-γραικύλοι εκτός από οσφυοκάμπτες στου δυτικούς είναι και θεραπαινίδες των εξ ανατολών λαθρομεταναστών (και όχι μόνον αυτών). Συντελούν οι κρατούντες δια της πρακτικής τους στο να μεταβληθεί η πατρίδα μας σε χωματερή ψυχών, σε νεκροταφείο ελπίδων, σε παγκόσμιο περίγελω με τις οπερετικές καταστάσεις που ζει η Αθήνα. Όμως η κατάσταση αυτή έχει την ρίζα της στην δική μας απουσία λόγου και αντιστασιακής δράσης. Μια πρωτοφανής ανημπόρια κυριαρχεί. Είναι σίγουρο ότι κάθε μέρα ζούμε και βλέπουμε κραυγαλαίες εκτροπές, απίθανα σκάνδαλα των ελίτ που μας κυβερνούν, πρωτοφανείς μειώσεις κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, καινοφανείς απεμπολήσεις όλων των εργασιακών δικαιωμάτων ακόμη και των πιο στοιχειωδών.  Όμως οι αντιδράσεις είναι επιδερμικές λες και ένας ανείπωτος αβδηρητισμός διακατέχει τους πάντες. Η ανεργία μαζί με την ετεροαπασχόληση και την μαύρη εργασία ξεπερνά το 1.000.000 άτομα. Όλοι στενάζουμε κάτω από το βάρος μιας πίεσης που απομυζά τις ζωτικές δυνάμεις. Όμως το ζήτημα αυτό δεν είναι ούτε μόνον πολιτικό, ούτε κοινωνικό, αλλά καθαρά πνευματικής υφής. Έχουμε να αντιπαλαίψουμε με το μικρόβιο της δήθεν “political correct” συμπεριφοράς που πόρρω απέχει από την λεβεντιά του φιλότιμου που τόσα αναστήματα έχει αναδείξει στην πατρίδα μας. Ο τόπος δυστυχώς έχει περιέλθει σε μιαν απίστευτη κατωφέρεια στην οποία μόνον ο Θεός μπορεί να θέσει ένα τέρμα.             

 27-1-2011 

Σημείωση admin: Το άρθρο εκφράζει μόνο τις απόψεις του συγγραφέα και δημοσιεύεται για λόγους ελέυθερης έκφρασης.