Πλατάνι ικέτη τ’ ουρανού
Του Γιάννη Ποταμιάνου
Πλατάνι με τ’ απλωμένα
δάκτυλα
σε πιο κλαδί κρέμασες
τα σκουλαρίκια σου
σε πιο ρυάκι ξεδίψασαν
τα πόδια σου
Είδα πολλά όνειρα το
καταμεσήμερο
στη σκιά σου
Νεράιδες και πουλιά φώλιασαν
στους θρύλους σου
Πόσοι καβαλάρηδες κάθισαν
να ξαποστάσουν
απ’ το μακρύ ταξίδι τους
σε κάμπους θαλερούς
Πλατάνι με τη χιλιόχρονη μνήμη
με θυμάσαι;
Με τη σφεντόνα μου
βγήκα να κυνηγήσω
ξωτικά ανάερα
όπως δημοκρατία και ισότητα
Κι’ έπεσα στα ρέματα
λαβωμένος σαν ελάφι
Θυμάσαι
που γλύφοντας τα τραύματά μου
σαν σκυλί
έριξα γέφυρες στα καπρίτσια
του εφικτού;
Κι’ έφυγαν τα πουλιά και πάνε
Κι’ οι γερανοί
είδαν το έγκλημα και δεν μιλούν
μόνο ξεμοναχιάζονται στους βάλτους
και κοιτάζονται λυπημένοι
Πλατάνι με ανοιχτές τις αγκαλιές σου,
γιατί απλώνεις
τις πλατειές παλάμες σου
τι ζητάς απ’ τα ταξιδιάρικα πουλιά
Γιατί παρακαλάς το σύννεφο το βροχερό
όταν καιροφυλακτούν οι κυνηγοί
και το αίμα στάζει;
Ανάμεσα στα φύλλα σου ξεψυχούνε
τα τρυγόνια
Καθώς οι δεντρογαλιές σφίγγουν
τις θηλιές τους
Στο στήθος μου ρέει κόκκινο ποτάμι
Πλατάνι με τα’ απλωμένα δάκτυλα,
βαθιά στο χώμα ριζωμένο
κουνάς το μαντήλι σου
σε μακρινά καράβια
περίμενε να δακρύσει ο ουρανός
μπόρες και καταιγίδες
περίμενε, θα ‘ρθει ο βοριάς
με τα σιδερένια νύχια
Πλατάνι με τα’ απλωμένα χέρια,
ικέτη του ουρανού
γιατί έριξες τα φύλλα σου;
που θα φωλιάσουν τα πουλιά
σαν έρθει ο βοριάς;
Ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά σου
θα παγώσουν τα όνειρα
Κι εγώ τι θ’ απογίνω
με παγωμένα τα όνειρα
πλατάνι που με δείχνεις
με τεντωμένο δάκτυλο
πλατάνι φτωχό, πλατάνι γυμνό
έρχεται χειμώνας
14 Νοεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος
