Ελαιώνας

Του Δημήτρη Μαγριπλή*

Δεν πήγαινε ο νους μου, αν και συνήθως οι έννοιες έχουν να κάνουν με το τι βλέπεις. Η ελιά σχηματοποιείται στα μάτια σου και νοηματοδοτείται από την καρδιά σου. Είναι δένδρο αειθαλές και γνώριμο του μέρους που γεννήθηκα.

Σημαίνει βόμβο τζιτζικιών, ζέστη καλοκαιρινή, ακόμη και ράντζο κάτω από το πλούσιο φύλλωμά της. Εδώ γεννιούνται αγάπες και ενίοτε έρωτες, ελπίδες για εισόδημα και αιτιάσεις για συζητήσεις περί επανεκκίνησης της οικονομίας.

Κάθε χωράφι θυμίζει την ίδια τη ζωή. Βρέφη θηλάζουν, παιδιά τρέχουν ανάμεσα σε μάνες ρίζες γελώντας και φωνάζοντας, κορίτσια με την άνοιξη φορεμένη επάνω τους, γριές και άντρες με μαύρα πουκάμισα, μια παπαρούνα ντυμένη στα κόκκινα.

Το δένδρο είναι ναός. Κρύβει σκηνές του χρόνου και της ιστορίας. Φυλακίζει κουβέντες και μυστικά. Κάθε κορμός έχει μια τράπεζα μνήμης. Από εδώ πηγάζει το ιδιαίτερο σχήμα του, αν και γενικά θυμίζει τη σκιά του προσώπου, σαν αγιογραφία του κόπου του. Κάθε ανάσα και ένας βλαστός, κάθε λυγμός και ένας κόμπος.