Η ανεργία είναι, το σκυφτό περπάτημα με  το χαμένο βλέμμα

Και ο παγωμένος ιδρώτας με την μυρωδιά του φόβου

Τα παιδιά στα φανάρια που ζητιανεύουν

Τα παιδιά που ψάχνουν στις χωματερές

Τα παιδιά που εκλιπαρούν για το καρότσι στο Σουπερ Μάρκετ

 

Η ανεργία είναι, τα τριμμένα τα ρούχα και η εγκατάλειψη 

Το χαρτόκουτο για στρώμα κάτω από τις γέφυρες

Το μεθύσι με φθηνό οινόπνευμα που τρώει τα συκώτια

Και το απελπισμένο Ζεϊμπέκικο με ανοιχτές τις φτερούγες

 

Η ανεργία είναι, οι άστεγοι

στρωματσάδα στα ερειπωμένα σπίτια.

Και οι στεγασμένοι στα μουχλιασμένα δωμάτια

Το ψάξιμο για δουλεία στις μικρές αγγελίες

Και εμπαιγμός των  υποσχέσεων του κομματάρχη

 

Η ανεργία είναι, οι αγρότες

στα καφενεία με τις βρώμικες τράπουλες,

Να παίζουν Θανάση ατέλειωτες ώρες.

Στα καφενεία με τα βρώμικα χνώτα και την τσιγαρίλα

Να πίνουν φθηνό καφέ γραμμένο στο τεφτέρι.

Που θα πληρωθεί με της σοδιάς του πούλημα.

 

Η ανεργία είναι, οι μάνες που ζητιανεύουν

Οι μάνες που πουλούν το κορμί τους

Οι μάνες που πουλούν τα μωρά τους

Τα σάπια δόντια και το χνώτο που βρωμάει

Η λιγούρα που ανεβαίνει από το άδειο στομάχι

Ο μετανάστες που πουλούν τα νεφρά τους

Οι μετανάστες που πουλούν τα γεννητικά τους όργανα

Στις σαλονάτες κυρίες και όχι μόνο.

 

Η ανεργία είναι, η νεολαία

που δεν μπορεί να πετάξει

Η νεολαία που δεν μπορεί να ζήσει

Οι ερωτευμένοι χωρίς όνειρα

Οι ερωτευμένοι χωρίς σχέδια

Οι ερωτευμένοι χωρίς μέλλον

 

Η ανεργία είναι, ο ατομισμός

η μοναξιά και η απελπισία

Η κατάλυση της συντροφικότητας

Και η ενοχοποίηση της εργασίας

Ο ανταγωνισμός για την επιβίωση

Και η επιστροφή στην βαρβαρότητα

Η αχρήστευση του χεριού

Η αχρήστευση του μυαλού

Η καταρράκωση της αξιοπρέπειας

Η περιφρόνηση της γνώσης

Η περιφρόνηση της προσωπικότητας

Ο άνθρωπος που γίνεται απούλητο εμπόρευμα που σαπίζει

Ο άνθρωπος που γίνεται διαφυγών κέρδος

Ο άνθρωπος που γίνεται κόστος εργασίας

 

Η ανεργία δεν είναι χειμωνιάτικο ποτάμι

Δεν είναι σεισμός, δεν είναι καταιγίδα

Η βουλιμιά των εκμεταλλευτών μας είναι

Η αχόρταγη κόρη του κέρδους και της αγοράς

 

Όμως  ο τάφος τους θα γίνει η ανεργία

Μια θηλιά που θα σφίξει το σβέρκο τους

Ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι στο πλευρό τους

Ένα σπαθί που το κεφάλι τους κάποτε θα πάρει.

Μια κραυγή αδικίας που ποτέ δεν θα φιμώσουν

Η φωτιά που θα κάψει τις τηβέννους και τα άμφιά τους

Μια βόμβα που θα τινάξει τα θεμέλιά τους.

 

Για να ακολουθήσουν τα τραγούδια μας

Για τη δικαιοσύνη και τη σιγουριά του αύριο

 

                                                  23 Μαΐου 2009,    Γιάννης Ποταμιάνος