Στα όρια της ασθένειας και του θανάτου, του έρωτα και της ελπίδας. Μια διαρκής ακροβασία

Του Νίκου Προσκεφαλά*

Κριτική ματιά στο βιβλίο «Έξοδα νοσηλείας», του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη εκδόσεις «Ενύπνιον» 2020

“Έξοδα νοσηλείας” ο τίτλος και μοιάζει δύσκολο να μη φανταστεί κανείς ξεκινώντας την ανάγνωση του μυθιστορήματος του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη πως η αφόρμηση για το αρχικό ατόφιο υλικό της λογοτεχνικής γραφής υπήρξε πιθανότατα η σκληρή πραγματικότητα των ημερών, το βαρύ πέπλο της ασθένειας, που όλοι πρόσφατα βιώσαμε και ακόμα απειλητικά μας γυροφέρνει. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι απ’ τις φορές -και δεν είναι λίγες- που η λογοτεχνία προηγείται των γεγονότων και των συνθηκών της εποχής της, ή από μια άλλη οπτική απ’ τις φορές που η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε λογοτεχνική μυθοπλαστική φιλοδοξία. Γιατί η διαδικασία γραφής του, εξ όσων γνωρίζω, αν τη λογαριάσουμε εκτός των άλλων και ως μια σπουδή στην ασθένεια και στο συνολικό φάσμα των  επιπτώσεών της, έχει προηγηθεί αρκετά των γεγονότων που ως τώρα ζήσαμε. Αυτό  βέβαια δε σημαίνει πως το μάρμαρο που γίνηκε άγαλμα, εν προκειμένω το λογοτεχνικό  κείμενο, δεν εξορύχθηκε από τα βάθη της καθημερινής πραγματικότητας, της οποίας η αρρώστια, ο πόνος, ή η απώλεια, αλλά και η παντός είδους νοσηρότητα αποτελούν μάλλον συστατικό στοιχείο και στοιχειό της, που συχνότατα τη σημαδεύει και την καθορίζει.