Και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας … το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία

Του Παναγιώτη Σωτηρόπουλου*

Επιτρέψτε μου, ποιητική αδεία, την αυθαίρετη σύνθεση των στίχων του τίτλου. Μπορεί ο λόγος τους να φαντάζει αδύναμος ως ανάχωμα στην επέλαση που μεθοδικά προετοιμάζουν οι οιηματίες της εξουσίας, αλλά διατηρεί την εσωτερική δύναμη που επίμονα χαράζει το βράχο κι ανοίγει μυστικές διαδρομές. Μοιάζει με την Ομηρική μισγάγκεια, το αντάμωμα από ρυάκια που σμίγουν για να γίνουν ορμητικός ποταμός. Κρύβει το θαύμα της ζωής που δυναμικά ανανεώνεται ως ευλογία εξ ουρανού με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Την άφατη στιγμή που ο διψασμένος νομάδας φέρνει με την παλάμη του νερό στα χείλη για να νοτισθούν. Όταν νιώθει τη λυτρωτική επίδραση μέσα του πως μαζί με τη δίψα φεύγουν κι όσα ανομήματα κουβαλούσε: ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ. Αμφίδρομη στην ανάγνωση της η καρκινική γραφή, δίσημη κι η ερμηνεία της, ένα παράδοξο: «Του σκοτωμένου το παγούρι έχει νερὸ και φως ακόμα». Τα ορμητικά νερά του Αχέροντα έπρεπε να διασχίσει ο ψυχοπομπός Ερμής, για να παραδώσει τις ψυχές στον Άδη. Πόσοι νοιάζονται άραγε σήμερα για τη την παράλειψη που συνοψίζει τα ουσιώδη του ανθρωπισμού; ‘’εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με’’.