Με λογισμό τοξοβολώ

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Σαν πέσει το σκοτάδι,

έξω απ’ το παράθυρό μου

αφουγκράζομαι το θηρίο

Η αδηφάγος ανθρωποφαγία του,

ανατριχίλα στο κορμί μου

Όμως φίλος μου, ο έρωτας

θολώνει τον καθρέφτη μου

Να κρύβεται το φθαρτό μου

 

Σαν πέσει το σκοτάδι

           ανάμεσα στ’ αστέρια

Στεντόρεια η κραυγή της απουσίας

 

Όμως φίλος μου, ο λόγος

Όταν κοχλίας κερασφόρος

τεντώνω τις κεραίες μου

            στους ήχους του απείρου

Όταν θαυμάζω τα ολοκαυτώματα

                             των μετεωριτών

να κλίνουν το μάτι στο αχανές

 

Σαν πέσει το σκοτάδι

Έρκος ορθώνει το παράδοξο

Όμως φίλος μου καλός

                           η διαίσθηση

Σαν απλώνω του τύπους μου

να στεγνώνουν στ’ άστρα

Όταν στιλβώνω τις πανοπλίες

των θεωριών μου

να τρομάζουν το ακατανόητο

 

Σαν πέσει το σκοτάδι

                       φοβάμαι το ταξίδι

Όμως φίλος πιστός,

                       τ’ αστέρι μου

Λυχναράκι που φωτίζει τις σκιές   

                    των ψευδαισθήσεων

Γιατί

πως ν’ αντέξω εκεί έξω χωρίς αστέρι;

Όταν

στη παγωμένη λαμπρότητα

                        του σύμπαντος

βρυχάται η Μεγάλη Άρκτος

 

Γι’ αυτό, όταν στα φαινόμενα

                 ελλοχεύει ο μύθος

Πάντα

με λογισμό τοξοβολώ

                        το ακατανόητο                              

 

                        12 Νοεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος