Κρίση-Χρέος-Πτώχευση: Υπάρχει εναλλακτική λύση;
Του Δημήτρη Καζάκη
Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση χρόνιας χρεοκοπίας και υπό διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης σε καθεστώς θεσμοθετημένης κατοχής. Είναι στην καρδιά μιας γενικότερης κρίσης της ευρωζώνης, όπου το ευρώ και ο μηχανισμός στήριξής του έχει μετατραπεί σε μηχανισμό χρεοκοπιών. Μπορεί η χώρα και ο λαός της να γλυτώσουν την ολοκληρωτική καταστροφή; Ή πρέπει να περιμένουμε πότε θα διαλυθεί η ευρωζώνη, πότε θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα κάποιοι άλλοι αντί για εμάς, ή πότε και πώς θα κατορθώσει η ολιγαρχία των Βρυξελλών να αποκαταστήσει την ισορροπία του τρόμου στο εσωτερικό της ευρωζώνης; Μέχρι να γίνει κάτι από όλα αυτά, το σίγουρο είναι ότι η χώρα και ο λαός της θα έχουν οδηγηθεί στην ανυπαρξία υπό καθεστώς διεθνούς ελέγχου επ’ αόριστο.
Ο λαός και προπαντός οι εργαζόμενοι βιώνουν σήμερα την χρεωκοπία ενός ολόκληρου τρόπου ανάπτυξης της οικονομίας και άσκησης της πολιτικής που καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Οι για δεκαετίες πολιτικές συμπίεσης του «εργατικού κόστους», κατεδάφισης κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, απορρύθμισης, ιδιωτικοποίησης, διαρκούς ανοίγματος και «φιλελευθεροποίησης» των αγορών δεν άφησαν μόνο εξουθενωμένους τους εργαζόμενους, αλλά έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στα τραγικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Οι πολιτικές διαρκούς λιτότητας και εκποίησης του κοινωνικού πλούτου δεν συνέθλιψαν μόνο το παρών του εργαζόμενου λαού, αλλά του αποστερούν και το μέλλον. Οι απλοί εργαζόμενοι, ο εργάτης, ο αγρότης, ο συνταξιούχος, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, ο νέος, αρχίζουν να κατανοούν πια ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα όσο η χώρα εξακολουθεί να πορεύεται στον ίδιο μονόδρομο.
Εδώ και χρόνια η χώρα έχει παραδοθεί στις πιο καταστροφικές δυνάμεις της παγκόσμιας αγοράς, έχει μετατραπεί σε παράδεισο ασυδοσίας για κάθε είδος αρπακτικού. Η ενίσχυση της κερδοσκοπίας με τα ιδιωτικά και δημόσια χρέη, η έξαρση των εξωτερικών ελλειμμάτων που συνθλίβουν την όποια παραγωγική βάση της οικονομίας, η στέρηση της χώρας από τους πιο ζωτικούς της πόρους στο όνομα της «προσέλκυσης ξένων επενδύσεων» και η υποβάθμισή της σε οικονομία φτηνής εργασίας και μεταπρατικών υπηρεσιών, είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το κεφάλαιο και ο δικομματισμός την ένταξη στην παγκόσμια οικονομία.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση βρήκε την οικονομία και την κοινωνία της χώρας σε μια ήδη προϋπάρχουσα βαθιά κρίση και γενικευμένη παρακμή. Μια παρακμή που φέρνει ανεξίτηλα τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Μάαστριχτ και η ΟΝΕ ως ασφυκτικός κορσές οδήγησαν τη χώρα στην πλήρη ασφυξία. Καταδίκασαν την οικονομία σε διαρκή παραγωγική υποβάθμιση, την εγχώρια αγορά σε προνομιακό πεδίο άνθησης κάθε είδους μονοπωλίων, το λαϊκό εισόδημα σε μόνιμη καθίζηση, τον εργαζόμενο σε έρμαιο της εργοδοτικής ασυδοσίας, τον αγρότη σε αδιέξοδο, το κράτος σε φέουδο των μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοτραπεζιτών και μεγαλοεργολάβων και των εγκάθετων πολιτικών τους, ενώ τη χώρα συνολικά σε υποδούλωση στα πιο αδίστακτα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Η χώρα αντιμετωπίζει μια θεσμοθετημένη κατοχή
Η οικονομία της χώρας και ο λαός της έχει κριθεί αναλώσιμη προκειμένου να διασωθεί το ευρώ και το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να μπορούν οι ισχυροί της ευρωζώνης να συνεχίσουν τη σπατάλη δημόσιων πόρων ώστε να στηριχθεί η χρηματιστική κερδοσκοπία και το «ισχυρό ευρώ», πρέπει οι χώρες σαν την Ελλάδα να ακολουθήσουν μια ακόμη πιο δραστική περιοριστική πολιτική, να ρευστοποιήσουν και να ξεπουλήσουν ότι έχει απομείνει από την οικονομία τους, να βυθίσουν το σύνολο της κοινωνίας στην ανέχεια και την ανεργία.
Με αυτήν την πολιτική του διατεταγμένου αυτοχειριασμού, έχουν πλήρως συμφωνήσει και ευθυγραμμιστεί οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Έχουν ήδη παραδώσει τις τύχες της χώρας στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και των πιο αδίστακτων διεθνών οργανισμών της παγκόσμιας αγοράς, όπως είναι το ΔΝΤ, προκειμένου να επιβληθεί το αναγκαίο κατοχικό καθεστώς της βίαιης επιτήρησης και του καταναγκασμού. Η χώρα έχει εγκαταλειφθεί παντελώς στις ορέξεις και τα συμφέροντα των ισχυρών «εταίρων» της και των τοκογλύφων δανειστών της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και το μεγάλο κεφάλαιο υπαγορεύουν μέσω της παρούσας κυβέρνησης τη συναίνεση για να προετοιμάσουν και να νομιμοποιήσουν ένα αυταρχικό κράτος εκτάκτου ανάγκης, απαραίτητο για να αναμετρηθούν με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αλλά και με την κοινωνική έκρηξη που τροφοδοτεί η κρίση και τρέμουν όσο τίποτε άλλο. Η οικονομική κατάρρευση και η χρεωκοπία απαιτούν για το συμφέρον της ολιγαρχίας την συντριβή του ελληνικού λαού, την μετατροπή της χώρας σε μια τεράστια «γκρίζα ζώνη», την εμπράγματη εκποίηση της εθνικής κυριαρχίας, που έχουν έτσι ή αλλιώς οικιοθελώς απεμπολήσει με την αποικιακή δανειακή σύμβαση, που ανάλογή της δεν υπάρχει στα ιστορικά χρονικά της χώρα και διεθνώς. Πράγμα που μπορεί να συμβεί μόνο με όρους καταστολής της κοινωνίας και αντιδημοκρατικής εκτροπής.
Η ίδια η δημοκρατία απειλείται
Αφού καταλύθηκε η έννομη συνταγματική τάξη της χώρας με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση, χωρίς να υπάρξει ούτε η παραμικρή αντίσταση από τα θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας. Αφού επιβλήθηκε ως υπέρτατο συμφέρον έναντι του λαού, το συμφέρον των ξένων και ντόπιων δανειστών και τραπεζιτών, η αυθαιρεσία, η ασυδοσία και η ανοιχτή μετατροπή του κράτους σε όργανο διασφάλισης της κατοχής, έγινε ο υπέρτατος νόμος της χώρας. Τώρα οι μεγάλοι αρχιτέκτονες της κρίσης και της καταστροφής αποζητούν τη σιδερένια πυγμή μιας «ισχυρής κυβέρνησης» που θα μπορεί ανεξέλεγκτα να ποδοπατά δικαιώματα και ελευθερίες προκειμένου να εξασφαλίσει την υποταγή της χώρας και του λαού της. Οι ίδιες οι εκλογές, ακόμη και με τους ήδη υπάρχοντες άθλιους καλπονοθευτικούς μηχανισμούς, αρχίζουν να ενοχλούν, να γίνονται αφόρητες για τους θιασώτες της κυρίαρχης πολιτικής. Η προσφυγή στις κάλπες δεν βοηθά στην αντιμετώπιση της κρίσης, λένε και ξαναλένε τα «παπαγαλάκια» της χούντας των αγορών. Στη δική τους αντίληψη η αντιμετώπιση της κρίσης προϋποθέτει το λαό στη γωνία, δίχως φωνή, εξουθενωμένο, εξαθλιωμένο, υποταγμένο, παράλυτο.
Το σύστημα δικομματικής εναλλαγής έχει οδηγήσει τη δημόσια ζωή σε μια πρωτοφανή σήψη και παρακμή, προκαλεί τη βαθιά κρίση εμπιστοσύνης προς την πολιτική γενικά και εγκυμονεί εξαιρετικά σοβαρές απειλές για τη χώρα και τον λαό, για την ίδια τη δημοκρατία γενικά. Η προσπάθεια να διασωθεί ο δικομματισμός με τη μια ή την άλλη μορφή του έρχεται σε σύγκρουση ακόμη και με τον κολοβό κοινοβουλευτισμό, που υπάρχει στην χώρα.
Η διάσωσή του απαιτεί όλο και πιο απολυταρχικές μεθόδους άσκησης της πολιτικής, μεγαλύτερη αυθαιρεσία από την εξουσία, διαρκείς εκτροπές ακόμη κι απ’ αυτό που συνήθως χαρακτηρίζεται ως «συνταγματική έννομη τάξη». Ο δικομματισμός σήμερα προϋποθέτει ένα πολιτικό σύστημα που είναι εντελώς απρόσβλητο από τις διαθέσεις, τις πιέσεις και τις παρεμβάσεις του λαού. Η διατήρηση του δικομματισμού συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή από την εποχή του φασισμού και της χούντας για τις ελευθερίες, τα δικαιώματα, τη δημοκρατία, για τα πιο ζωτικά συμφέροντα του λαού, για την ίδια την ύπαρξη της χώρας.
Η πραγματικότητα αυτή θέτει ακόμη και στον πιο πολιτικά αδαή το επιτακτικό ερώτημα, που θα πάει αυτή η κατάσταση; Τι θα γίνει; Τι πρέπει να γίνει για να βγει η κοινωνία και η χώρα από το αδιέξοδο; Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι νέοι κατανοούν πια ότι από τον τρόπο που απαντούν σ’ αυτά τα ερωτήματα κρίνεται από σήμερα το παρόν και μέλλον τους, το δικό τους και της χώρας. Όλο και μεγαλύτερες μάζες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτή η κατάσταση «δεν πάει άλλο».
Έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο όπου μέρα με τη μέρα η πλειοψηφία του λαού συνειδητοποιεί μέσα από την πείρα της ότι στα πλαίσια του κυρίαρχου συστήματος δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Η κατάσταση πρέπει να αλλάξει εδώ και τώρα. Όλο και περισσότεροι απλοί άνθρωποι του καθημερινού μόχθου διακατέχονται από την προσδοκία μιας πολύ μεγάλης αλλαγής και αναζητούν το πολιτικό πλαίσιο εκείνο που μπορεί με πειστικό τρόπο να εκφράσει μια τέτοια ριζική μεταστροφή. Κι αυτό υποδηλώνει την τεράστια επαναστατική δυναμική που κρύβει η σημερινή συγκυρία.
Οι ίδιες δυνάμεις που πρωταγωνίστησαν για χρόνια στη λεηλασία και το ξεπούλημα της χώρας οδηγούν το λαό και τους εργαζόμενους σε μια ελεγχόμενη πτώχευση, σε μια χρεοκοπία δίχως τέλος. Έχουν το θράσος να μιλούν για «υπευθυνότητα» οι εγκάθετοι των ντόπιων και ξένων μεγάλων συμφερόντων. Γι’ αυτούς προέχει η διάσωση του ευρώ, της Ε.Ε., των μεγάλων κερδοσκόπων και των μονοπωλίων. Η ελληνική οικονομία και μαζί ο εργαζόμενος λαός πρέπει να θυσιαστεί, να μπει στο γύψο επ’ αόριστο, ώστε να αποδειχθεί βιώσιμο το «ισχυρό ευρώ» και τα μονοπωλιακά συμφέροντα που εκφράζει. Κι αυτό το λένε ανοικτά. Το παραδέχονται και το θεωρούν απολύτως φυσιολογικό. Ακόμη κι όταν ο κ. Σαμαράς διατυμπανίζει την αντίθεσή του με το μνημόνιο.
Το αναγκαίο σχέδιο διάσωσης
Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα, επείγει ένα άμεσο σχέδιο διάσωσης της χώρας. Ένα σχέδιο σωτηρίας που πρέπει να ξεκινήσει με την εκδίωξη της παρούσας κυβέρνησης Παπανδρέου το ταχύτερο δυνατό. Η κυβέρνηση αυτή όσο παραμένει στην εξουσία αποδεικνύεται όλο και πιο επικίνδυνη. Επικίνδυνη για το παρών και το άμεσο μέλλον της χώρας, για το λαό, για την ίδια τη δημοκρατία. Πρέπει να φύγει το ταχύτερο δυνατό. Πρέπει να πέσει κάτω από το βάρος της λαϊκής οργής και κινητοποίησης. Κι αυτό γιατί πρέπει να αποτραπούν άμεσα οι πολιτικές που εφαρμόζει και σχεδιάζει να επιβάλει, οι οποίες καταδικάζουν τη χώρα σε κατάσταση πρωτοφανούς εκποίησης και διαρκούς χρεωκοπίας προκειμένου να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας.
Για να παραμείνει «αξιόπιστο νόμισμα» του ευρώ, όπως λέει ο κ. Τρισέ, η Ελλάδα πρώτα, μετά η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, το Βέλγιο, κοκ, πρέπει να ισοπεδωθούν, να εκποιηθούν προς όφελος των τραπεζών και των διεθνών αγορών και οι λαοί τους να υποστούν τη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή στην ιστορία τους.
Η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου οφείλει να μετατραπεί σε αφετηρία της πάλης του λαού για μια άλλη πολιτική, για μια νέου τύπου ανάπτυξη της χώρας. Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι ένα ισχυρό λαϊκό ρεύμα το οποίο να είναι σε θέση να ανατρέψει τις κυρίαρχες δυνάμεις και τους όποιους δυσμενείς συσχετισμούς. Να οδηγήσει στην ήττα το δικομματισμό και τις παρελκόμενες δυνάμεις του για να μην επιτρέψει την άνοδο «ισχυρών κυβερνήσεων» που ιδίως σήμερα ισοδυναμούν με έναν ανίσχυρο λαό και με μια ακόμη πιο ανίσχυρη δημοκρατία. Για να προκύψει ένα τέτοιο μαζικό πολιτικό κίνημα απαιτείται ένα ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων, μια μεγάλη κοινωνικοπολιτική συμμαχία, η οποία θα αντιστρατεύεται τον άνωθεν επιβαλλόμενο «μονόδρομο», θα αντιτάσσεται στο μεγάλο κεφάλαιο, στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ και θα προτάσσει το συμφέρον των εργαζομένων και της χώρας.
Η σημερινή κρίση αποδεικνύει ότι η ίδια η φύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η οικονομία και η κοινωνία της χώρας απαιτεί ριζικά διαφορετικές λύσεις, λύσεις ενταγμένες σε μια πορεία συνολικής ρήξης με το καθεστώς της ασυδοσίας, της υπερεκμετάλλευσης, του πολιτικού αυταρχισμού, της διαφθοράς και του παρασιτισμού του κράτους, της ασφυκτικής πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής υποτέλειας.
Στην κυρίαρχη πολιτική που υποτάσσει τα πάντα στο κέρδος και τους κερδοσκόπους, χρειάζεται να αντιπαρατεθεί μια ριζικά διαφορετική πολιτική η οποία πρέπει να βασίζεται σε νέα κριτήρια ανάπτυξης με επίκεντρο τις ανάγκες των εργαζομένων για απασχόληση, παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, προστασία του περιβάλλοντος, δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου και αποφασιστική συμμετοχή σ’ όλες τις διαδικασίες που τους αφορούν στην εργασία, την κοινωνία και στην πολιτική. Χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική πολιτική που υπογραμμίζει την αλληλεξάρτηση της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, με την πιο πλατιά δημοκρατία, με την πολιτιστική και οικολογική αναγέννηση, με την κατάκτηση από τη χώρα μας μιας νέας, ισότιμης, εθνικά κυρίαρχης και ανεξάρτητης θέσης στο σύγχρονο κόσμο.
Μια τέτοια ριζικά διαφορετική πολιτική έχει ως βασική προϋπόθεση την ανάκτηση του ελέγχου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από τις πολυεθνικές, τα μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Όσο η χώρα βρίσκεται υπόδουλη στο ευρώ και την ΟΝΕ, όσο σύρεται και άγεται από τους διεθνείς κερδοσκόπους και τις πολυεθνικές, όσο στενάζει η οικονομία και οι εργαζόμενοι κάτω από το ζυγό των μονοπωλίων, δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους φιλολαϊκή πολιτική, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά καλύτερη προοπτική για τον εργάτη, τον αγρότη, τον συνταξιούχο, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, το νέο.
Ανάκτηση του ελέγχου σημαίνει την εφαρμογή πολιτικών με βάση τις πιο επείγουσες ανάγκες του λαού και με κριτήριο την ορθολογική αξιοποίηση των πόρων και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Σημαίνει επίσης το άνοιγμα του διεθνή ορίζοντα της χώρας που εξασφαλίζει την ολόπλευρη αξιοποίηση των σχέσεων μ’ όλες τις χώρες και τους λαούς στην Ευρώπη και παγκόσμια δίχως δεσμά και μονοπωλιακές εξαρτήσεις.
Ανάκτηση του ελέγχου σημαίνει άμεσα και πρακτικά:
Πρώτο: Τον άμεσο απεγκλωβισμό από το ευρώ και την ΟΝΕ. Όσο η χώρα βρίσκεται υπό το καθεστώς του ευρώ είναι υποχρεωτικά εκτεθειμένη στις πιέσεις, τους εκβιασμούς και τις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας, είναι παντελώς ανοχύρωτη απέναντι στις πιο ασύδοτες δυνάμεις της αγοράς και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης που κινούνται με πρωταρχικό κριτήριο το συμφέρον και τη στήριξη της οικονομίας των ισχυρών. Η οικονομία της χώρας πρέπει να αποκτήσει τη νομισματική της ελευθερία για να είναι σε θέση να απελευθερώσει τις δυνατότητές της, να ανασυγκροτήσει την παραγωγική της βάση και να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που προσφέρει η διεθνής οικονομική ζωή.
Δεύτερο: Το αποφασιστικό σπάσιμο του φαύλου κύκλου του χρέους. Η σημερινή υπερχρέωση αποτελεί αφενός προϊόν ενός παρασιτικού κράτους, φέουδου πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, και αφετέρου προνομιακό πεδίο εξάρτησης της οικονομίας και εξαγοράς του κράτους ως σύνολο από τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους της αγοράς. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Η οικονομία και η κοινωνία δεν μπορεί να συνθλιβεί κάτω από το βάρος της εξυπηρέτησης των χρεών. Οι απλοί εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά υποχρέωση να αποπληρώσουν χρέη, προϊόντα τοκογλυφίας, ρεμούλας και κερδοσκοπίας.
Τρίτο: Το κράτος πρέπει να μετατραπεί σε βασικό μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας και στήριξης της κοινωνίας. Το δόγμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με βάση το οποίο οι κυβερνήσεις συγκάλυπταν ανέκαθεν την ασυδοσία των μεγάλων ιδιωτικών μονοπωλίων, κατέρρευσε παταγωδώς. Όσο η οικονομία και η κοινωνία συνεχίζει να υπηρετεί αυτό το χρεοκοπημένο δόγμα, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η συρρίκνωση της αγοράς, τόσο χειροτερεύει η κατάσταση της παραγωγής, τόσο γιγαντώνεται η μαζική ανεργία, τόσο υποβαθμίζεται η θέση του εργαζόμενου, τόσο πολλαπλασιάζεται το κλείσιμο των επιχειρήσεων. Μόνη διέξοδος είναι να αναλάβει το κράτος τα ηνία της οικονομίας, όχι για να φορτωθεί με τις ζημιές του ιδιωτικού τομέα, ούτε για να παίξει ρόλο συμπληρωματικό στην «ελεύθερη» αγορά. Το κράτος και πιο συγκεκριμένα η κρατική επιχειρηματική δράση πρέπει να αποτελέσουν βασικό μοχλό και αναντικατάστατο μέσο για την ορθολογική και ισόρροπη ανάπτυξη της οικονομίας, ιδίως στους τομείς της ενέργειας, των αναπτυσσόμενων τεχνολογιών αιχμής, της διευρυμένης αναπαραγωγής κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, καθώς και για την ισότιμη παραγωγική ένταξη της χώρας στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας.
Ανάκτηση του ελέγχου σημαίνει επίσης και διεκδίκηση της δημοκρατίας. Σημαίνει την ανατροπή του υπάρχοντος διάτρητου και απόλυτα διεφθαρμένου συστήματος καλπονοθευτικής αναπαραγωγής ενός περιορισμένου κοινοβουλευτισμού που στηρίζει την απολυταρχία της εκάστοτε κυβέρνησης.
Σημαίνει θεμελίωση της δημοκρατίας στις παρακάτω βασικές αρχές:
Πρώτο: Την ουσιαστική κατοχύρωση και διεύρυνση της λαϊκής κυριαρχίας, ώστε όλες οι εξουσίες στην πράξη να πηγάζουν και να ασκούνται από τον ίδιο τον λαό.
Δεύτερο: Την εξασφάλιση του ενιαίου και αδιαίρετου της δημοκρατίας, όχι μόνο από εδαφική και διοικητική άποψη, αλλά πρώτα και κύρια από άποψη πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Τρίτο: Την κατοχύρωση των ελευθεριών, των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων του πολίτη απέναντι στην εξουσία.
Τέταρτο: Την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας στη βάση της εθνικής αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας της χώρας.
Χρειάζεται επειγόντως να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του θεσμοθετημένου καθεστώτος κατοχής και εκποίησης. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο από αυθεντικά λαϊκές δυνάμεις που διεκδικούν την εξουσία με νέο περιεχόμενο, κατεύθυνση και τρόπο δράσης. Δυνάμεις που θα επιδιώκουν να φέρουν στο κέντρο των πολιτικών αντιπαραθέσεων το συμφέρον των εργαζομένων. Να αγωνίζονται για την επιβολή λύσεων από σήμερα και όχι να τις παραπέμπουν σε κάποιο απώτερο και μακρινό μέλλον. Να διεκδικούν τη χώρα για τον εργαζόμενο λαό και όχι να την παραδίδουν στα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του καθεστώτος κατοχής στο όνομα ενός ψεύτικου «διεθνισμού» και «ευρωπαϊσμού» που στην πραγματικότητα είναι κήρυγμα υποταγής στον υπερεθνικό ζυγό του κεφαλαίου και των οργάνων του διεθνώς. Να μην αρκούνται στην απόρριψη των κυρίαρχων πολιτικών, αλλά να πρωτοστατούν στην ανάδειξη άμεσων λύσεων με βάση τις ανάγκες και τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Να αποτελούν έναν μάχιμο και ικανό πόλο συσπείρωσης της μεγάλης μάζας του λαού και εκφραστής των αιτημάτων, των διεκδικήσεων και των αναγκών του. Να βασίζονται σε μια πολιτικά φερέγγυα και εσωτερικά συνεκτική προγραμματική συμφωνία, που δεν θα έχει προκύψει μέσα από τεχνικούς συμψηφισμούς και μέσους όρους, αλλά θα έχει ως άμεσο στόχο:
· Να αλλάξει ριζικά τη θέση των εργαζομένων στην παραγωγή και τη διανομή του πλούτου.
· Να αλλάξει ριζικά τη θέση του πολίτη και του λαού στο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.
· Να αλλάξει ριζικά τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και παγκόσμια.
Μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την επικείμενη πτώχευση. Η χρεωκοπία της κυρίαρχης οικονομίας και πολιτικής δεν πρέπει για κανένα λόγο να συμπαρασύρει τη χώρα και το λαό της. Χρειάζεται επειγόντως ένας ριζικά διαφορετικός προσανατολισμός. Απέναντι στις επίσημες πολιτικές που μεταχειρίζονται τους εργαζόμενους ως «κόστος» για την οικονομία και την αγορά, απαιτείται μια αναπτυξιακή προσπάθεια η οποία θα πρέπει να στηρίζεται στους ίδιους τους εργαζόμενους.
- Να στηρίζει ολόπλευρα το εισόδημά τους και να τροφοδοτείται από την πραγματική του αύξηση.
- Να κατοχυρώνει και να διευρύνει τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.
Να βελτιώνει διαρκώς τους όρους διαβίωσης, εργασίας και κοινωνικής δράσης τους στην πόλη και την ύπαιθρο.
Αυτό σημαίνει την παρακάτω δέσμη άμεσων μέτρων:
- Την εκπόνηση και εφαρμογή ενός σχεδίου ταχύρρυθμης παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας με βασικό μοχλό το δημόσιο τομέα και ένα ενισχυμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, προσανατολισμένο κατά προτεραιότητα στην ανάπτυξη της παραγωγής, την αύξηση της παραγωγικής προστιθέμενης αξίας και της σταθερής απασχόλησης, απαλλαγμένο από τα δεσμά και τις ιεραρχήσεις των μεγάλων έργων «κοινοτικής επιλογής».
- Την ουσιαστική αύξηση όλων των μισθών και συντάξεων ώστε να αναπληρωθούν οι μεγάλες απώλειες από την μακρόχρονη λιτότητα και να αναζωογονηθεί αποτελεσματικά η εσωτερική αγορά.
- Την κατοχύρωση κατώτερων αποδοχών που να καλύπτουν τις ετήσιες βασικές ανάγκες της εργατοϋπαλληλικής οικογένειας και των κατώτερων συντάξεων στο 80% αυτών των αποδοχών.
- Την θεσμοθέτηση γνήσιας Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής στη βάση ενός αυθεντικού τιμάριθμου που να μετρά το αληθινό κόστος ζωής για το εργατικό νοικοκυριό.
- Την κατάργηση όλων των μορφών ευλύγιστης, προσωρινής και μερικής απασχόλησης τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα και κατοχύρωση ανελαστικών εργατικών δικαιωμάτων στη βάση της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης.
- Την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση, καθώς και την κατοχύρωση ίσης αντιμετώπισης από εργοδότες και κράτος για όλους τους αλλοδαπούς εργαζόμενους δίχως προαπαιτήσεις, περιόδους αναμονής και γραφειοκρατικές διαδικασίες που τους μετατρέπουν σε υποχείριο του εργοδότη, της κρατικής διοίκησης και των κατασταλτικών μηχανισμών.
- Την μετατροπή του ΟΑΕΔ σε ταμείο ασφάλισης κατά της ανεργίας με τον επαναπροσανατολισμό του συνόλου των πόρων του στην πραγματική στήριξη των ανέργων με το επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού για ολόκληρη την περίοδο της ανεργίας και την κατοχύρωση πλήρη κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των ανέργων. Το ταμείο ασφάλισης κατά της ανεργίας θα πρέπει να αποτελεί οργανικό τμήμα της κοινωνικής ασφάλισης, να το διαχειρίζονται με διαφάνεια αποκλειστικά εκπρόσωποι των εργαζομένων δίχως η κυβέρνηση να έχει αρμοδιότητα παρέμβασης ή ελέγχου και να επιβαρύνει αποκλειστικά την εργοδοσία στο σύνολό της.
- Την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, ρυθμίσεων και διατάξεων, επιστροφή των χρεών του κράτους και των ιδιωτών στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης, πλήρη απεξάρτηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης από την κυβέρνηση, κατοχύρωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του και ουσιαστική αύξηση της συμβολής εργοδοτών και κράτους.
- Την κατοχύρωση ενός πραγματικά δημόσιου συστήματος υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, που δεν θα αποτελεί προθάλαμο για την ιδιωτική υγεία, ούτε θα το νέμονται ιδιώτες προμηθευτές και πολυεθνικές και το οποίο θα χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς να επιβαρύνονται τα ασφαλιστικά ταμεία με πρόσθετα κόστη ή με υπηρεσίες που πρέπει να παρέχονται στους πολίτες δωρεάν από το κράτος.
- Την εξασφάλιση μιας ενιαίας δημόσιας δωρεάν παιδείας στη βάση του υποχρεωτικού δημόσιου δωδεκαετούς σχολείου και της δημόσιας ανώτατης παιδείας στη βάση των σύγχρονων απαιτήσεων για μόρφωση, έρευνα, ακαδημαϊκή και κοινωνική ζωή.
- Την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών και φοροκινήτρων προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και επιβολή συσωρευτικής φορολογίας στα επιχειρηματικά κέρδη, στις χρηματιστικές συναλλαγές όλων των ειδών και στις μεγάλες περιουσίες κινητών και ακινήτων αξιών όχι μόνο των φυσικών, αλλά και των νομικών προσώπων.
- Μείωση στο μισό της φορολογίας των πολύ μικρών επιχειρήσεων και αξιοποίηση του συνόλου των αναπτυξιακών, επενδυτικών και άλλων επιδοτήσεων του κράτους για την άμεση στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στα πλαίσια του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας.
- Την ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με την αντιστροφή της σχέσης άμεσων-εμμέσων φόρων και με σκοπό να πάψει να λειτουργεί ως μηχανισμός αφαίμαξης του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, της μικρής επιχείρησης και του ατομικού παραγωγού.
- Την ριζική αναμόρφωση όλων των δαπανών διακυβέρνησης του κράτους, με πρώτα και κύρια την δραστική περικοπή των φανερών και μη δαπανών που συνδέονται με την κυβέρνηση, με υπουργούς, συμβούλους, βουλευτές και κόμματα, την αναθεώρηση ολόκληρης της πολιτικής κρατικών προμηθειών, την κατάργηση του σκόπιμου διοικητικού υδροκεφαλισμού, των υπεργολαβιών και εκχωρήσεων, την αναδρομική διεκδίκηση ολόκληρης της περιουσίας του δημοσίου, κινητής και ακίνητης, που δόθηκε χαριστικά, καταπατήθηκε, ή ξεπουλήθηκε κατά καιρούς από τις κυβερνήσεις, την κατάργηση των μυστικών κονδυλίων και όλων των «ειδικών λογαριασμών», την άμεση καταγγελία όλων των λεόντειων, χαριστικών και αποικιοκρατικών συμβάσεων και συμφωνιών του δημοσίου με «ημέτερους» και επιχειρηματικά συμφέροντα, την κατάργηση της χρηματοδότησης των ΜΚΟ και άλλων «εθελοντικών» ή ιδιωτικών οργανώσεων, την εκ βάθρων αναθεώρηση του συνόλου των στρατιωτικών δαπανών στη βάση των πραγματικών αναγκών για την εθνική άμυνα.
- Την εθνικοποίηση όλων των παλιών ΔΕΚΟ με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου και των σχέσεών τους τόσο ως προς την κυβέρνηση όσο και ως προς την αγορά, τον εξορθολογισμό τους προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνίας, την επιβολή εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, την παροχή υπηρεσιών κοινής ωφέλειας που δεν θα αποτελούν δυσβάστακτο βάρος για το λαϊκό νοικοκυριό, καθώς και την προστασία βασικών κοινωνικών και δημόσιων αγαθών από την κερδοσκοπία και τα ιδιωτικά μονοπώλια.
- Την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών με σκοπό τον δραστικό περιορισμό της χρηματοπιστωτικής επιβάρυνσης της οικονομίας, τον αναπροσανατολισμό του τραπεζικού συστήματος από την τοκογλυφία και την κερδοσκοπία με «τοξικά» και μη προϊόντα, στην πιστωτική στήριξη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας σε συνδυασμό με την κατάργηση των στεγανών και των απορρήτων του τραπεζικού συστήματος, καθώς και την κατοχύρωση της πλήρους διαφάνειας, του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου στις τραπεζικές λειτουργίες.
- Την αντιμετώπιση της υπερχρέωσης των νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων με την αναθεώρηση και παραγραφή των χρεών όσων αδυνατούν να τα αποπληρώσουν, με την άμεση θέσπιση αναπτυξιακών και κοινωνικών κριτηρίων για την τραπεζική χρηματοδότηση, την κατάργηση όλων των επιπλέον χρεώσεων που συνοδεύουν τις χορηγήσεις και την επιβολή ανώτερων επιπέδων επιτοκίων χρηματοδότησης που θα καθορίζονται με βάση το επιτόκιο της διατραπεζικής αγοράς, αλλά και τις αντοχές της εθνικής οικονομίας.
- Το χτύπημα των μονοπωλίων, ολιγοπωλίων και καρτέλ στην αγορά, μέσα από την δυναμική ανάπτυξη του παραγωγικού ρόλου του κράτους, την απαγόρευση της λειτουργίας των παράκτιων εταιρειών, την κατάργηση των εμπορικών και άλλων απορρήτων, την ονομαστικοποίηση των μετοχών, την επιβολή εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στις μεγάλες επιχειρήσεις, ιδίως στις πολυεθνικές, την προνομιακή ενίσχυση του συνεταιρισμού, της μικρής και μεσαίας επιχείρησης και των άμεσων παραγωγών.
- Την άμεση στήριξη του εισοδήματος των αγροτών σε συνδυασμό με την στήριξη της παραγωγής τους, που σημαίνει την άμεση διαγραφή των χρεών για τους υπερχρεωμένους παραγωγούς, το χτύπημα της δικτατορίας των χονδρεμπόρων και των κάθε λογής μεσαζόντων μαζί και της εξάρτησης από τις πολυεθνικές, έτσι ώστε ο αγρότης να εξασφαλίζει ικανοποιητικές τιμές παραγωγού και ο καταναλωτής χαμηλές τιμές αγοράς.
- Την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων της παγκόσμιας οικονομίας και των διεθνών σχέσεων με όλους τους λαούς και όλα τα κράτη στη βάση της πλήρους ελευθερίας των συναλλαγών και του αμοιβαίου οφέλους, ενάντια στη μονοπώληση της τεχνολογίας και της αγοράς από τις πολυεθνικές, ενάντια στα δεσμά και τους περιορισμούς που θέτουν οι διεθνείς οργανισμοί και οι «οικονομικές ολοκληρώσεις» του ιμπεριαλισμού.
- Την άμεση ψήφιση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος για τις εθνικές και τοπικές εκλογές με την κατάργηση κάθε αντιδημοκρατικού νόμου, ρύθμισης και μέτρου που νοθεύει την αυθεντική και ισότιμη συμμετοχή και έκφραση του λαού.
- Τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας με την κατοχύρωση της ελευθερίας της συνείδησης κάθε πολίτη, την μετατροπή των εκκλησιών σε ιδιωτικούς οργανισμούς χωρίς κρατική υποστήριξη ή χρηματοδότηση, καθώς και με την εθνικοποίηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.
- Την αναβάθμιση του κοινοβουλίου με την κατάργηση του υπάρχοντος αντιδημοκρατικού κανονισμού και της χρηματοδότησης των κομμάτων, την θεσμική κατοχύρωση της ισότιμης μεταχείρισης βουλευτών και κομμάτων, την εξασφάλιση της ουσιαστικής λογοδοσίας της κυβέρνησης, την κατάργηση όλων των στεγανών και απορρήτων, την υπαγωγή της δημόσιας διοίκησης, της αστυνομίας και των ενόπλων δυνάμεων στον άμεσο έλεγχο της βουλής.
- Την δημοσιοποίηση και δημόσια αποκήρυξη όλων των μυστικών ή άλλων συμφωνιών, δεσμεύσεων και συνθηκών που έχουν αποδεχτεί κατά καιρούς οι κυβερνήσεις, τόσο στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, όσο και μονομερώς με τις ΗΠΑ και άλλες χώρες, οι οποίες βλάπτουν τα άμεσα συμφέροντα του λαού και της χώρας, υπονομεύουν την εθνική κυριαρχία της και θέτουν υπό αμφισβήτηση την εδαφική ακεραιότητά της.
- Την άμεση επιστροφή όλων των στρατιωτικών αποστολών που έχουν σταλεί στο εξωτερικό και υιοθέτηση όλων των αναγκαίων μέτρων που δεν θα επιτρέπουν σε καμία ξένη δύναμη να χρησιμοποιεί την επικράτεια της χώρας για τους δικούς της πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς.
Τι είναι και τι θέλει η πρωτοβουλία ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ
Για την προώθηση αυτού του άμεσου σχεδίου, του μοναδικού που μπορεί άμεσα και πρακτικά να διασώσει τη χώρα και το λαό, χρειάζεται επειγόντως μια πολιτική Πρωτοβουλία ευρύτερων δυνάμεων και αγωνιστών που να θέσει ως άμεση ανάγκη το ενιαίο μέτωπο με τους όρους και τις προϋποθέσεις που περιγράψαμε. Η Πρωτοβουλία αυτή δεν θα ψάξει να βρει κάποιον άλλο για να του αναθέσει το ενιαίο μέτωπο, αλλά θα απευθυνθεί στις υπάρχουσες δυνάμεις της ίδιας της εργαζόμενης κοινωνίας, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, με σκοπό να θέσει άμεσα και επιτακτικά την ανάγκη κοινής δράσης για να ανατραπεί το καθεστώς κατοχής, για να δοθούν άμεσες λύσεις στα πιο ζωτικά προβλήματα του λαού. Μα πάνω από όλα θα απευθυνθεί στον απλό κόσμο, στους αγωνιστές του λαϊκού και εργατικού κινήματος, στους απλούς ανθρώπους του λαού και της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από ιδεολογικές πεποιθήσεις και κομματικές εξαρτήσεις, μετατρέποντας την ενότητα και την κοινή δράση σε δική τους κατεξοχήν υπόθεση.
Κι αυτή η πρωτοβουλία υπάρχει, έχει δημιουργηθεί. Είναι η πρωτοβουλία για την συγκρότηση μετώπου για τη σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας με τη επωνυμία ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ. Κάνει ήδη τα πρώτα βήματά της προσπαθώντας πρώτα και κύρια τις προσπάθειές της να διευκολύνει, να βοηθήσει και να συντονίσει τις προσπάθειες οργάνωσης που επιχειρούν πλατιές δυνάμεις των εργαζομένων και του λαού σε χώρους δουλειάς και κατοικίας, εντός και εκτός μαζικών οργανώσεων και συνδικάτων. Με τη φιλοδοξία να κάνει τη διαφορά, αλλά χωρίς καμμιά έπαρση ή αλαζονεία ότι αποτελεί το άπαν, έχει ήδη αποδείξει στην πράξη ότι στην πάλη ενάντια στο καθεστώς κατοχής, θέτει τις διαχωριστικές γραμμές όχι με βάση το παρωχημένο σχήμα δεξιά-αριστερά, αλλά με βάση την ανάγκη πάλης για τη μη αναγνώριση του χρέους, την έξοδο από το ευρώ, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.
Αν και οι παλιές συνήθειες και τα κολλήματα μιας ολόκληρης ζωής δύσκολα ξεπερνιούνται, η πρωτοβουλία προσπαθεί στην πράξη να αποδείξει ότι όποιος προτάσσει και αγωνίζεται γι’ αυτά τα άμεσα αιτήματα δεν χρειάζεται να καταθέτει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, ούτε να κάνει δηλώσεις αποκήρυξης του αλλοτινού του εαυτού προκειμένου να ενταχθεί στη συλλογική δράση. Σε μια εποχή που βασιλεύουν με τη διαλυτική τους δράση τα κάθε λογής πολιτικά μαγαζάκια, καπετανάτα και επίδοξοι κομματικοί ινστρούχτορες που μόνο αποτυχίες έχουν να επιδείξουν, η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ επιχειρεί το αδιανόητο: να βοηθήσει στην οργάνωση του ίδιου του λαού ώστε να διεκδικήσει ο ίδιος τα αυτονόητα. Για να την βρει κανείς δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ. Αν δεν την βρίσκει στη γειτονιά του, ή στο χώρο δουλειάς του, τότε σίγουρα θα την βρει κάθε Δευτέρα στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών (Αθήνα, Τοσίτσα 11) στις 7:00 μ.μ. όπου συζητά με όλους τις εξελίξεις και οργανώνει τον αγώνα εναντίον του καθεστώτος κατοχής.
Σημείωση: Δημοσιεύθηκε στο inprecor.gr, 4/12/2010 http://www.inprecor.gr/index.php/archives/9829, αλλά μας κοινοποιήθηκε και από το συγγραφέα.
