Η ώρα της Ιρλανδίας
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Ασφαλώς δεν αποτελεί έκπληξη το ότι η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αναγκάστηκε τελικά να προσφύγει στο διεθνές νομισματικό ταμείο. Πολύ περισσότερο δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες ακολουθήσουν την πορεία, την οποία πρώτη έλαβε η χώρα μας. Ήδη ο “τελετάρχης” ανεφώνησε: Να ετοιμάζεται η Πορτογαλία.
Οι λαοί, το ζαλισμένο κοπάδι κατά Τσόμσκυ, παρακολουθούν σαστισμένοι την πορεία της διεθνούς οικονομίας, από την οποία εξαρτάται και η οικονομία του κάθε νοικοκυριού. Είναι εντυπωσιακό το ότι αρκετοί πολίτες στη χώρα μας παραμένουν καρτερικοί βαρυνόμενοι ίσως και από τύψεις καθώς έχουν πεισθεί ότι όλοι μαζί τα φάγαμε αυτά που φαγώθηκαν.
Η Ιρλανδία είναι χώρα, η οποία αντιστέκεται στην παγκοσμιοποίηση λόγω παραδόσεως. Ας θυμηθούμε ότι η κακή γειτονία με την άλλοτε κοσμοκράτειρα Μεγάλη Βρεττανία χαλύβδωσε τον ιρλανδικό λαό. Η ρωμαιοκαθολική πίστη είναι ακόμη εκεί αρκετά ζωντανή, γι’ αυτό και δεν έχει νομιμοποιηθεί η έκτρωση, όπως σε πλείστες όσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στην “ορθόδοξη” Ελλάδα! Για λόγους παραδόσεως και ο λαός της απεφάνθη προ ολίγων ετών κατά του ευρωπαϊκού συντάγματος, αφού οι κρατούντες εκεί έχουν την υποχρέωση να τον ερωτούν. Όμως οι κρατούντες σε συνεργασία με τον διεθνή όμιλο των απατεώνων όλα αυτά τα χρόνια έκαναν και εκεί τη δουλειά τους. Μάλιστα η Ιρλανδία προβαλλόταν κατά καιρούς ως παράδειγμα προς μίμηση! Πώς λοιπόν κατέληξε στο να μην μπορεί να ανταπεξέλθει και αυτή στις υποχρεώσεις της εκ του δανεισμού; Ίσως να βγει και εκεί κάποιος πολιτικός να διακηρύξει ότι “όλοι μαζί τα φάγαμε”!
Η διεθνής της απάτης, η οποία κατευθύνει τα της οικονομίας μέσω του απολύτως ελεγχομένου χρηματιστηριακού, τραπεζικού και πολιτικού παιχνιδιού έχει να επιτελέσει πλέον ευχερέστατο έργο. Γράψαμε και σε άλλα άρθρα ότι η οικονομία δεν είναι επιστήμη, για να διδάσκεται ως τέτοια στα Πανεπιστήμια. Είναι σύνολο ανθρωπίνων ενεργειών, μέσω των οποίων οι ισχυροί επιβάλλουν όρους στην αγορά, όρους οι οποίοι υπό καθεστώς παγκοσμιοποίησης συμβάλλουν με επιταχυνόμενο διαρκώς ρυθμό στη συσσώρευση του πλούτου των λαών στα χέρια της διεθνούς ολιγαρχίας της απάτης! Αυτοί και όχι ανύπαρκτοι οικονομικοί νόμοι ή συγκυρίες ανάλογες με τη “θεά” τύχη των ψευδοεπιστημόνων καθορίζουν την άνοδο και πτώση των τιμών στο χρηματιστήριο. Αυτοί δίνουν εντολές και οι κατά τόπους εκπρόσωποί τους εκμαυλίζουν τους απλήστους για κέρδη να δοκιμάσουν ένα παιχνίδι, του οποίου αγνοούν ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες με συνέπεια να χάσουν τις οικονομίες τους. Αυτοί κανονίζουν πότε θα δανείσουν και με ποιούς όρους, ώστε να έχουν εγγυημένα τα υπερκέρδη εκ του δανεισμού. Αυτοί στήνουν εξωθεσμικούς μηχανισμούς, οι οποίοι βαθμολογούν πιστωτικά ιδρύματα αλλά και χώρες. Και με βάση τη βαθμολογία αυτά μπορούν να δανείζονται από τους παγκόσμιους οικονομικούς κολοσσούς, προκειμένου να αντιμετωπίζουν τη στενότητα ρευστότητας. Και όταν αυτοί κρίνουν την στιγμή κατάλληλη, εξαπολύουν τη θύελλα. Γνωρίζουν τα πάντα, καθώς ελέγχουν τα πάντα, πλην όμως παρουσιάζουν τις εξελίξεις ως απολύτως τυχαία συμβάντα, ακόμη πιό τυχαία από τις καταστροφές σε περιοχές γύρω από μπαζωμένα ρέματα!
Σε πρώτη φάση αποφασίζουν να αποτρέψουν την καταστροφή της χώρας, την οποία θέτουν υπό την “προστασία” τους δανείζοντάς την όμως με υψηλό επιτόκιο ως “φιλάνθρωποι”. Και είναι αυτοί, υποτίθεται, πιστοί του μωσαϊκού νόμου, πρωτίστως, και του ευαγγελικού κηρύγματος, που απαγορεύουν τον δανεισμό με τόκο. Εκεί καταντούν όσοι ξεστρατίζουν από την πίστη και υποκαθιστούν τον θείο νόμο με τον άλλο της ανθρώπινης ιδιοτέλειας που τον βαφτίζουν και επιστημονικό κατά το ανάλογο του νόμου της βαρύτητας!
Οι λαοί που αποχαυνώθηκαν με τα δάνεια, μέσω των οποίων υποθηκεύτηκε η χώρα τους, αρχίζουν να αισθάνονται τις συνέπειες. Τότε όμως που ολούθε γύρω τους όρθωναν τείχη εκείνοι υπνωτισμένοι από τη σαγήνη των δημαγωγών εκάθευδαν. Δεν είχαν προσέξει ότι όλα τα σύμφωνα λιτότητας και σταθερότητας ουδεμία φροντίδα ελάμβαναν για την εξασφάλιση εργασίας στους πολίτες. Απεναντίας όλες οι πολιτικές οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση της ανεργίας. Και βέβαια δεν αναφερόμαστε στην ενδημούσα στον καπιταλισμό ανεργία προς έλεγχο των αμειβών των εργαζομένων. Προβάλλουμε την εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη λόγω της ανατροπής της οικονομίας των κρατών. Η παγκοσμιοποίηση οδήγησε στον σχηματισμό επενδυτικών παραδείσων σε κάποιες περιοχές του πλανήτη και στην κατάρρευση της εγχώριας παραγωγής, βιομηχανικής αλλά και αγροτικής, σε πλείστες άλλες. Το συσσωρευμένο κεφάλαιο επενδύεται σε αγορές φθηνού εργατικού κόστους και ισχνότατης εργατικής νομοθεσίας υπό ποικίλα καθεστώτα. Είναι αδύνατο μακροπρόθεσμα να αντέξει η οικονομία στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες την εκ του ανταγωνισμού πίεση. Οι βιομηχανικές επιχειρήσεις θα κλείνουν η μία μετά την άλλη, θα εμφανίζονται για λίγο εμπορικές εισαγωγής, για να υποκύψουν με τη σειρά τους στις άλλες που θα φέρουν απ’ ευθείας στην αγορά τα φθηνά προϊόντα με θεμιτούς αλλά και με αθέμιτους τρόπους. Συνεπώς για ποιά ανάκαμψη της οικονομίας γίνεται λόγος; Για ποιές επενδύσεις κεφαλαίων σε χώρες που έχασαν όλα τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα; Προφανώς η ύφεση θα παρατείνεται, η ανεργία θα διογκώνεται, η παραγωγή θα μειώνεται, τα αποθεματικά θα τείνουν να εξαντληθούν και η γενιά των προνομιούχων που έχοντας εξασφαλίσει σύνταξη συντηρεί τη μείζονα οικογένεια θα εκλείψει!
Θα χορτάσουν τότε οι άπληστοι δανειστές, ώστε να μας υποδείξουν να πτωχεύσουμε; Ασφαλώς όχι. Εκτός από τον πλούτο που σωρεύσαμε με τα δάνεια και την εργασία μας υπάρχει και ο πλούτος της γης. Πέρα από τα οικονομικά παιχνίδια υπάρχουν και τα άλλα γεωστρατηγικής. Ας θυμηθούμε τον προ ετών λόγο της προέδρου της Βουλής μας προς τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον οποίο συνιστούσε να συμβιβαστούμε με την κατάσταση της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Τότε όμως παρακολουθούσαμε τις “ενημερωτικές” εκπομπές της πλουραλιστικής ιδιωτικής τηλεόρασης και δεν δώσαμε προσοχή στα λεχθέντα. Και τώρα που ακόμη τρώμε από τα ταμιευμένα δεν κατανοούμε το νόημα των λόγων. Αύριο ίσως. Ίσως να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και να αναζητήσουμε μαζί με τη χαμένη μας εθνική κυριαρχία και την χαμένη προσωπική αξιοπρέπεια.
Πάντως στον κατήφορο τον δικό μας πορεύονται και πολλές άλλες χώρες. Μετά την Πορτογαλία θα ακούσουμε τον “τελετάρχη” να λέει: Να ετοιμάζεται η Ισπανία και μετά η Ιταλία…Βλέπω στο βάθος και τη “μεγάλη” Γαλλία να οδηγείται στον κατήφορο. Μόνη και αγέρωχη η Γερμανία, τη βιομηχανική παραγωγή της οποίας προμηθεύεται η άρχουσα τάξη του ιδιοτύπου κινεζικού καθεστώτος. Τί περιμένει η πρωίμως παρακμασμένη ΕΕ; Ποιός θα ρίξει πρώτος το σύνθημα “ο σώζων εαυτόν σωθείτω”; Μήπως πρέπει να αρχίσουν τα προβλήματα και για τη Γερμανία (κάποτε θα αρχίσουν), για να τεθεί τέρμα στο ψευδές όραμα των δήθεν ενωμένων λαών, τους οποίους “τσουβάλιασαν” τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να τους οδηγήσουν στον εκφυλισμό πρώτα και μετά στην ανέχεια και στην απόγνωση; Ο Χριστός είπε: “Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν”. Και η ΕΕ υπήρξε προσπάθεια ερήμην του Θεού στην ήπειρο που παραχάραξε το μήνυμα του Ευαγγελίου και βαρύνεται για πλήθος εγκλημάτων σε όλη την έκταση του πλανήτη.
Τί κρίμα να μην ακούγεται ακόμη και τώρα λόγος κριτικός και αυτοκριτικός εκ μέρους των θρησκευτικών ταγών, οι οποίοι φαίνεται να ζηλώνουν δόξαν των παντελώς αποτυχημένων πολιτικών!
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 29-11-2010
