Σχολιασμός & κριτική άρθρων εφ. Ο. (ρθόδοξου) Τ. (ύπου)-ιστορικού Δ. Βαρβιτσιώτη περί χριστιανισμού, κομμουνισμού, «πατριωτισμού» και αίρεσης, άλλως περί Χριστιανισμού και κομμουνισμού 

Του φιλαλήθη/philalethe00

Θα σχολιάσουμε σχετικά με τον όρο του κομμουνισμού, και θα δούμε εν άκρα συνόψει κάποια στοιχεία εδώ. Η αφορμή έρχεται από κάποια σειρά άρθρων της συγγραφέως Δ. Βαρβιτσιώτη στον Ορθόδοξο Τύπο, τα 3 τελευταία τεύχη περίπου, που ετιτλοφορείτο «Χριστιανός και κομμουνιστής ή πατριώτης και αιρετικός;» (!).

Η εν λόγω συγγραφεύς, λοιπόν (και ελπίζω, ότι έχει καταστή σαφές, ότι «ου λαμβάνομεν πρόσωπον ανθρώπου», δηλαδή δεν προσωποληπτούμε, αλλά «κρίνουμε» τα γραφόμενα) αναφέρει τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β’ και τον ακαδημαϊκό πρ. π. Μεταλληνό να αυτοπροσδιορίζονται ως (χριστιανοί) κομμουνιστές ή ενίοτε κομμουνιστές και έτσι απορεί και εξίσταται.

Μερικές, λοιπόν, πρώτες νύξεις, επί των γραφομένων (ο ενδιαφερόμενος για τα σχολιαζόμενα – δυστυχώς – πρέπει να ανατρέξη στα σχετικά τεύχη της εβδομαδιαίας εφημερίδας):

α) Ο κομμουνισμός είναι όρος ο οποίος προϋπάρχει σαφέστατα του μαρξισμού. Ο μαρξισμός είναι είδος κομμουνισμού ή σοσιαλισμού. Ο μαρξισμός και μόνον ισχυρίζεται, και για αυτό μας πείθει μία ανάγνωση, ένα ταχύ φυλλομέτρημα του «Κομμουνιστικού μανιφέστο(υ)»(1848) των Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, ότι είναι το κατ’εξοχήν είδος, το μόνο επιστημονικό είδος. Αλλά, βεβαίως, είναι ουσιαστικά η «απόλυτη – αν και εν «φιλοσοφικώ σχετικισμώ» (! )- αλήθεια», η μόνη «επιστημονική φιλοσοφία», είναι «επιστήμη», είναι  «η φιλοσοφία του προλεταριάτου».  Για όλα αυτά μπορούμε να βρούμε πολλές επιβεβαιώσεις στην μαρξιστική γραμματεία.

β) Ο Galbraith λέει ιστορικά, ότι ο όρος κομμουνισμός προϋπήρχε την εποχή εκείνη του 19ου αι. και ήταν ασαφής ως προς το σημαινόμενο, δηλ. το τι σημαίνει.  Ο R. Heilbroner στους «φιλόσοφους του οικονομικού κόσμου» (μτφ. β’ ‘έκδοσης, εκδ. Κριτική, 2000) λέει, ότι ο κομμουνισμός ήταν βασικά ένας τρόπος οικονομικής οργάνωσης που δεν βασιζόταν στην ατομική ιδιοκτησία. Ο δάσκαλος Χ. Γιανναράς περί το 1983(χριστιανομαρξιστικός διάλογος-μέρος του) έλεγε, ότι ο κομμουνισμός ως λατινική λέξη σημαίνει κοινοκτημοσύνη. Άλλοι ισχυρίζονται, ότι απλώς ελήφθη ο όρος αυτός υπό του διδύμου από την Λατινική μετάφραση της Αγίας Γράφης του Αγίου Ιερωνύμου, υπόθεση που φαίνεται, ότι είναι βάσιμη και με ευρεία παραδοχή. Τα υπόλοιπα ίσως παρέλκουν εδώ.

γ) Είναι προφανές, ότι η συγγραφέας αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό ως εννοιολογικά (άρρηκτα) συνδεδεμένο με τον υλισμό. Κάτι δεκτό, διότι το κάνουν, αλλά ρητώς και με διάκριση, ο Σολόβιεφ, ο Μπερντιάγεφ(αν και ευθύς εξ αρχής, 1918, λέει, ότι φτάνει ως το να αυτοπροσδιορίζεται, ως «Χριστιανός σοσιαλιστής»), ο Ντοστογιέφσκι κ.α. Αλλά είναι απαράδεκτο, όταν ή εάν δεν «βούλεται συνιέναι», ότι μπορούν να υπάρχουν άπειροι κομμουνισμοί και σοσιαλισμοί, αν πρέπει να τους ονομάσουμε έτσι. Κομμουνισμός βασικά, λοιπόν, αν αποσυνδεθή από φιλοσοφικές βάσεις ή από (εμπειρικές) θεολογικές (εννοώ βάσει της «επιστήμης της σχετικής με τον Θεό») βάσεις, είναι η κοινή κτήση των παραγωγικών μέσων, όπου εδώ νοούνται και τα «χωράφια», η «γη». Ο τρόπος επέλευσης ενός τέτοιου συστήματος μπορεί να ποικίλη. Π.χ. ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι, αν και προσέβλεπε στον Τσάρο για μεταρρυθμίσεις, ανήκε στον πρώτο κύκλο των Ρώσσων φουριεριστών της εποχής του, τον πετρασεφσκικό κύκλο, από τα 26 του έτη(τότε περίπου εμφανίστηκε εκεί). Ο ίδιος ο Φουριέ ήταν Χριστιανός, όπως και ο Saint-Simon ήταν Χριστιανός, αλλά ζητούσαν σοσιαλιστικές κοινωνίες (και επαναστάσεις κάποιας μορφής ακόμη). Το ίδιο ισχύει και με πολλούς από τους καταδικασμένους από την Ιερά Εξέταση, όπως τον Ιωάννη Ούσσιο (Γιαν Χους) και τον Τομάσο Καμπανέλλα ή ακόμη και από τους προτεστάντες, όπως τον «αιρετικό» θεολόγο Thomas Munzer, εποχής Μ. Λουθήρου. Με άλλα λόγια, Φουριέ, Σαιν Σιμόν, Munzer, Campanella, Ούσσιος, Μαρξ και Ένγκελς είναι «σοσιαλιστές», «κομμουνιστές». Μεταξύ πολλών-πολλών άλλων.

δ) Η συγγραφέας ισχυρίζεται, ότι η Ορθόδοξη Παράδοση λέει, ότι πρέπει να υπάρχη τέλεια ελευθερία στην μετάδοση του πλούτου, εφ’ω και καταγγέλλει την βίαιη μαρξιστική καπηλεία και αλλοτρίωση. Αγνοεί, νομίζουμε, σχεδόν τελείως την σχετική προβληματική, και, ακόμη, δικαιώνει τις πρακτικές τύπου Reagan που θεωρεί (ευλόγως…), ότι πρέπει να προωθήσουμε την προσωπική ελεημοσύνη, αντί για την κρατικά επιβαλλόμενη, στοιχειώδη, έστω, κοινωνική δικαιοσύνη. Βεβαίως υπάρχει ελεύθερη βούληση στην μετάδοση όλου του πλούτου. Είναι αυτό που λένε οι Πατέρες, ότι η ακτημοσύνη είναι προαιρετική. Κατά τα άλλα, η αποστέρηση μισθού, η απόκτηση χωρίς προσωπική εργασία κάθε δυνάμενου να εργαστή είναι βαρύτατο αδίκημα χριστιανικά, και η πράξη της ι.εξομολογήσεως πρέπει να συνεπιφέρη την επιστροφή των «κλαπέντων» στον ακουσίως καταπιεζόμενο, ενώ η Εκκλησία απαγορεύεται να λαμβάνη από τα αποκτηθέντα δια της αδικίας. Ακόμη, το Κράτος, γενικώς, βάσει των Πατέρων, έχει τον σκοπό του να προστατεύη ακριβώς τον αδύναμο από τον δυνατό, να επιφέρη κοινωνική δικαιοσύνη, και αυτό το κατάφεραν Άγιοι αυτοκράτορες όπως ο Άγιος Ιωάννης Γ’  Βατάτζης ο και Ελεήμων(-περίοδος αυτοκρατορίας Νίκαιας) κπα. Αυτό το παραδέχεται ακόμη και ο συκοφαντικότατος άλλοτε και αποβληθείς από το ΚΚΕ απλοϊκός μαρξιστής(-Κ. Μοσκώφ) ιστορικός Γ. Κορδάτος, λέγοντας, ότι σχεδόν απάλειψε την «φεουδαρχική εκμετάλλευση», εκτός του ότι εγκαθίδρυσε «συγκεντρωτική δημοκρατία» (!).

(συνεχίζεται)