Η αντίσταση των δημοσίων υπαλλήλων
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Τα διαρθρωτικά μέτρα που απαιτούν η τρόικα και το ΔΝΤ στόχο έχουν την αποδιάρθρωση του «σκληρού» ελληνικού κράτους και του εκάστοτε κόμματος που το λυμαίνεται.
Αυτό βεβαίως θα μπορούσαμε από μόνοι μας να το επιδιώξουμε, αλλά το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν το επέτρεπε, διότι το προσωπικό του ψωμιζόταν θαυμάσια από την τέτοια λειτουργία του. Και το προσωπικό αυτό ήταν (και είναι) πολυπληθές, ένθεν κακείθεν.
Αλλά δεν φαίνεται να 'ναι μόνο αυτός ο στόχος των επιτηρητών μας. Βαθύτερος και ουσιωδέστερος στόχος είναι αυτός που πρεσβεύει το καπιταλιστικό σύστημα: ο ανέστιος, περιπλανώμενος και άρα ευκόλως χειραγωγούμενος εργαζόμενος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι όσο κι αν έχουν κατηγορηθεί, δικαίως ή αδίκως, έχουν δημιουργήσει μια ισχυρή συνοχή, έχουν μόνιμη έδρα και κατοικία.
Αυτό γεννά μακρόχρονους δεσμούς μεταξύ τους, αλλά και με πολλά άλλα μέλη της κοινωνίας, εξασφαλίζοντάς τους μια αξιοπρεπή ζωή κι ένα συνεχές αίσθημα ασφάλειας, τόσο ιατροφαρμακευτικής όσο και – κυρίως – ανθρώπινης.
Πυργώνουν έτσι μια σπουδαία αντίσταση απέναντι στις επιταγές του φιλελευθερισμού που θέλει τον εργαζόμενο αναλώσιμο και άπατριν, χωρίς ρίζες.
Το αίσθημα του συνανήκειν θέλουν να πατάξουν, το μόνο που προσφέρει θαλπωρή και χαρά, έστω και μέσα από καθημερινές συγκρούσεις, στους ανθρώπους των μεγαλουπόλεων.
Γιατί τους συνεταιρισμούς και τα συνδικάτα ήδη τα έχουν τσαλαπατήσει, αυτά δηλαδή που θα διεφύλασσαν τα κεκτημένα των εργαζομένων· κεκτημένα που με τη σειρά τους θεμελίωναν έναν ελάχιστο βαθμό αξιοπρέπειας.
Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι γνώριζαν τη δύναμή τους θα ήσαν άψογοι στη δουλειά τους και στη συμπεριφορά τους. Θα εξέλιπαν η αγένεια και η αλαζονεία (στηριζόμενες στο μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, ο μισθός κατατίθεται, στα διάφορα επιμίσθια, στις ύποπτες συναλλαγές και σε όποια άλλα προνόμια τούς παραχωρούνται).
Δεν θα έμπαιναν άνθρωποι στο «ψυγείο» υπηρεσιών του «δημοσίου» επειδή μόνο και μόνο ήσαν αντίπαλοι πολιτικά από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Κι έτσι πολλοί τώρα συμφωνούν με τη σφαγή που επιχειρείται στο βαθύ κράτος (στο βαθύ ΠΑΣΟΚ κ.λπ.). Έχουν χάσει το δίκιο τους από μόνοι τους γιατί υπηρέτησαν τυφλά ένα πελατειακό, ανέντιμο σύστημα, που βόλευε τους πάντες, εκτός απ' αυτούς που δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη». Τώρα που δέχονται την επίθεση από τους Αμερικανοευρωπαίους, η κοινωνία δεν τους συμπαραστέκεται· τουναντίον, μέρος της φαίνεται να το απολαμβάνει…
Παραμένει εντούτοις ως μείζον πρόβλημα η εξάρθρωση του κοινωνικού ιστού, που ήδη έχει επιτευχθεί σε πολλούς τομείς της δημόσιας διοίκησης και της ιδιωτικής εργασίας. Η κοινωνία διαλύεται και οι πλείστοι άδομεν. Ο καπιταλισμός χαμογελά αυτάρεσκα και η Αριστερά (και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις…) τα βάζουν με τον Πάγκαλο που εκστομίζει το αυτονόητο γι' αυτόν, όντας περήφανος (;) υπηρέτης του καπιταλιστικού συστήματος. Η αμερικανική νοοτροπία («ο φτωχός είναι υπεύθυνος για την κατάντια του») εδραιώνεται και σε αυτή τη χώρα (ε, καιρός ήταν μετά όλο αυτό το χοντροκομμένο λάιφ στάιλ που λουστήκαμε…).
ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=228055
