ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η Ευρώπη καλείται γηραιά ήπειρος λόγω του αρχαιοτέρου σχηματισμού της. Γηραιά, δηλαδή γερασμένη, όμως είναι και από απόψεως πληθυσμιακής. Οι πληθυσμοί της, χριστιανικοί κατά την ταυτότητα, διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο στην παγκόσμια ιστορία και κατέστησαν με την πάροδο των αιώνων οικονομικά ισχυροί. Αλλά είναι ιστορικά μαρτυρημένο ότι η ευμάρεια δεν προάγει ηθικώς τις κοινωνίες, αλλά απεναντίας οδηγεί αυτές σε εκφυλισμό λόγω της τρυφηλής ζωής.
Ασφαλώς θα ήταν μεγάλο σφάλμα να εξετάσουμε την πορεία των λαών της Ευρώπης ως κοινή πορεία. Είναι ευδιάκριτος ο χωρισμός σε δύο πολιτιστικές ζώνες, αυτές της ορθόδοξης Ανατολής και παπικής – προτεσταντικής Δύσης. Παρά τις θρησκευτικές διαφορές η Δύση δεν ανέπτυξε δύο διαφορετικούς πολιτισμούς. Θα ήταν σφάλμα ακόμη να θεωρήσουμε ότι όλες οι χώρες διαδραμάτισαν τον ίδιο ρόλο στις ιστορικές εξελίξεις. Υπήρξαν χώρες που ηγήθηκαν σε μια ξέφρενη πορεία προς την κατάκτηση του πλανήτη, εδαφική, οικονομική και πολιτιστική, και άλλες που συνοδοιπόρησαν με τους ισχυρούς. Αυτό είχε ως συνέπεια την πολιτιστική διείσδυση της Δύσης στην Ανατολή, διείσδυση, η οποία γίνεται ολοένα και πιο αισθητή με την πάροδο του χρόνου.
Η διείσδυση συνέβη με δύο τρόπους. Στην μεγάλη Ρωσία ο εκδυτικισμός προωθήθηκε από τον αποκαλούμενο μεγάλο Πέτρο ήδη κατά τον 18ο αιώνα, ενισχύθηκε με την πλήρη αποδοχή από την άρχουσα τάξη των δυτικών πολιτιστικών αξιών κατά τον 19ο αιώνα, για να ολοκληρωθεί με την επανάσταση των μπολσεβίκων κατά τον 20ο, επανάσταση μέσω της οποίας επιχειρήθηκε η πλήρης ανατροπή του πολιτιστικού παρελθόντος της χώρας. Στις μικρές ορθόδοξες βαλκανικές χώρες, που σχηματίστηκαν μόλις κατά τον 19ο αιώνα χάρη στη “σωτήρια” επέμβαση “προστατίδων” δυνάμεων, ο εκδυτικισμός συνέβη αρχικά μέσω των βασιλικών οίκων και του εντοπίου εκδυτικισμένου περιγύρου, της πολιτικής, της διανόησης και της τέχνης. Είναι ιστορικά μαρτυρημένο ότι όλες οι κινήσεις κατά της παράδοσης των λαών είχαν ως στόχο να πλήξουν την Εκκλησία, ώστε να περιορίσουν την επιρροή της επί των ορθοδόξων λαών, όπως ακριβώς είχαν επιτύχει στη Δύση να θεωρείται ιδιωτική, αν όχι προσωπική, υπόθεση η θρησκευτική πίστη. Είναι προφανές ότι ο στόχος εν πολλοίς έχει επιτευχθεί και στις ορθόδοξες χώρες. Αν και ο κομμουνισμός επέτυχε μετά από δεκαετίες άγριας πολεμικής αντί να αφανίσει τη θρησκευτική πίστη να την ζωογονήσει με την κάθαρση του εκκλησιαστικού σώματος μέσω του μαρτυρίου, η καπιταλιστική μεταπολίτευση δεν θα βραδύνει να επιτύχει και στις χώρες αυτές ό,τι έχει ήδη επιτύχει στη χώρα μας μέσω των “συμμαχιών”, των “εταιριών” (Ε.Ε.) και λοιπών κοινών προσπαθειών, μέσω των οποίων οι ισχυροί τηρούν τον έλεγχο στην μετααποικιακή και μεταϊδεολογική εποχή. Αυτή όμως η συνοδοιπορεία συνεπάγεται και καταμερισμό ευθυνών και συνεπειών μεταξύ των χωρών που συμμετέχουν στην μεγάλη επιχείρηση κατά των αποκλήρων του πλανήτη. Και γράφοντας αυτό έχω κατά νουν κυρίως την πατρίδα μας, η οποία πληρώνει δίχως να το αντιλαμβάνεται ακόμη τις συνέπειες του προ δεκαετιών συνθήματος “ανήκομεν εις την Δύσιν”. Και βεβαίως δεν εννοώ την οικονομική κρίση που ξέσπασε εξ αιτίας της αφροσύνης μας να πιστεύσουμε στο σύνθημα και να υποταχθούμε στον δημαγωγικό λόγο των εκδυτικισμένων πολιτικών μας και των συνοδοιπόρων του κεφαλαίου, της διανόησης και της τέχνης. Εννοώ πρωτίστως την ηθική κρίση από την οποία ταλανιζόμαστε δίχως να συνειδητοποιούμε τις συνέπειές της.
Οι οικονομικά ισχυροί είναι από κάθε άποψη ανίσχυροι. Οι οικονομίες τους καταρρέουν. Δεν το αποδέχονται όμως διότι έχουν πολύ περισσότερο “λίπος” από μας ως εκτραφέντες επί πολλές δεκαετίες με το αίμα των φτωχών του κόσμου (Λίπος είναι λέξη που χρησιμοποιείται ολοένα και συχνότερα στα τηλεοπτικά παράθυρα των εκδυτικισμένων ΜΜΕ της εξουσίας). Δεν το αποδέχονται, γιατί είναι αλαζόνες και υποχείρια των πλουτοκρατών. Έτσι κρατούν τους λαούς στα σκοτάδια της παραπληροφόρησης. Το σύστημα δεν ενδιαφέρεται για την ευημερία των λαών, αλλά για την αύξηση των κερδών του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Αυτό διψά για αναστατώσεις, διψά για φονικές συγκρούσεις, διψά για τρομοκρατία των λαών, ώστε αυτοί να πειθαναγκάζονται να στηρίζουν τους εκάστοτε ισχυρούς σε ένα παιχνίδι παρωδία δημοκρατίας. Και καθώς ώς τώρα το σύστημα είχε τη φρόνηση ή αισθανόταν την ανάγκη, λόγω της υπάρξεως του αντιπάλου δέους του κομμουνισμού, να εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη, οι λαοί αποκοιμήθηκαν για τα καλά.
Η πολυπολιτισμικότητα υπήρξε το κατ’ εξοχήν ιδεολόγημα στον κοινωνικό ευρωπαϊκό χώρο κατά τις παρελθούσες δεκαετίες. Οι μετανάστες με διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο ήσαν ακόμη ασήμαντη μειονοψηφία, φοβισμένοι, αγράμματοι, χωρίς πολλά δικαιώματα. Με την πάροδο των ετών και με την επιθετική πολιτική των “συμμάχων”-“προμάχων” της ελευθερίας και της δημοκρατίας πολλοί απόκληροι αποτολμούν την έξοδο προς τη γηραιά και παραπαίουσα πληθυσμιακά ήπειρο με την ελπίδα της βιολογικής επιβίωσης. Και ολοένα και πληθαίνουν και ολοένα και μορφώνονται και αποκτούν εργατικά δικαιώματα, αλλά και παραμένουν εδραίοι στις πολιτιστικές τους αξίες, τις μόνες που παρέλαβαν κατά την περιπετειώδη έξοδό τους. Τί κι αν κάποιοι χάθηκαν στο δρόμο; Τί κι αν άλλοι χώθηκαν στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, από τα οποία εξανάγκασαν όσους από τους εντοπίους είχαν την οικονομική δυνατότητα να αποχωρήσουν. Τί κι αν υπέστησαν την εκμετάλλευση των εργοδοτών τους ως λαθρεργαζόμενοι; Αρκετοί τα κατάφεραν και στέριωσαν. Σπούδασαν τα παιδιά τους και κατέλαβαν θέσεις. Και τώρα διεκδικούν. Διεκδικούν πρωτίστως όχι οικονομικά, αλλά πολιτιστικά δικαιώματα. Και για να εκφραστούμε πιό πραγματιστικά διεκδικούν δικαιώματα θρησκευτικής λατρείας. Ναι, αυτοί που στην αλαζονεία τους οι πρακτικά υλιστές Ευρωπαίοι, Δύσης και Ανατολής, πίστευαν ότι θα αφομοιωθούν κατά την τρίτη, το αργότερο, γενιά, λόγω της ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού! Και τώρα τους ενοχλεί τους αυτόχθονες που νεαρές δίχως την καθοδήγηση των γονέων τους καταφεύγουν στη μαντήλα και ακόμη πιο πέρα στο τσαντόρ και στη μπούργκα. Σε όλες τις πόλεις οι μουσουλμάνοι δίνουν μάχες για να εξασφαλίσουν άδειες να ανεγείρουν επιβλητικά τζαμιά με ψηλό μιναρέ, το κυρίως σημείο σύγκρουσης, πιο επιβλητικά από τους άδειους πλέον μεγαλοπρεπείς ναούς των περασμένων αιώνων. Και καταφθάνουν διαρκώς και νέοι, καθώς οι “σύμμαχοι” έχουν επιδοθεί σε αγώνα μέχρι εσχάτων για την πάταξη της “τρομοκρατίας”.
Οι φτωχοί κάτοικοι των υποβαθμισμένων συνοικιών συνειδητοποίησαν πρώτοι την κοινωνική μεταβολή σε επίπεδο καθημερινής ζωής. Οι επιχειρηματίες στοχεύουν να επωφεληθούν από τους στιβαγμένους σαν σαρδέλες στα φτηνά μισοερειπωμένα παληόσπιτα, η Πολιτεία υποτάσσεται στα κελεύσματα των ισχυρών της νέας τάξης που στοχεύει στην αποδόμηση των λαών, η Αριστερά, πιστή στη διεθνιστική της ιδεολογία, δεν αντιλαμβάνεται ότι παίζει το παιχνίδι του νεοκαπιταλισμού και η Ακροδεξιά ανακτά σε όλη την έκταση της Ευρώπης το απωλεσθέν μεταπολεμικά έδαφος. Στο μεταξύ τα παιδιά μεγαλώνουν γίνονται νέοι, ερωτεύονται δημιουργούν οικογένειες, αρκετές από τις οποίες μεικτές. Και εκεί το Ισλάμ κυριολεκτικά θριαμβεύει. Ε, και; Θα υποστηρίξει κάποιος που θεωρεί ακόμη την αθεΐα μόδα; Και; Μα είμαστε τόσο άφρονες, ώστε να μην έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η Ευρώπη, με βάση την επιστήμη της στατιστικής, θα είναι ισλαμική κατά πλειονοψηφία στις αρχές του 22ου αιώνα; Ε, και; Θα ερωτήσουν και πάλι. Ας το γράψουν αυτό, ώστε να το βρούν γραμμένο οι απόγονοί μας. Ουδέν άλλο σχόλιο.
Βέβαια είναι δυνατές και δύο άλλες εξελίξεις. Η πρώτη, να πολλαπλασιαστούν τρομακτικά τα πολιτικά κέρδη των οπαδών του ολοκληρωτισμού. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η Ευρώπη υπήρξε η μήτρα του συνόλου των ολοκληρωτικών ιδεολογιών. Και τότε θα δούμε ολοκαυτώματα, μπροστά στα οποία εκείνο των Ναζί να φαντάζει κοινό πταίσμα. Η άλλη, να αναγκασθούν να ασκήσουν βία αυτοί που σήμερα κόπτονται υπέρ της πολυπολυτισμικότητας! Πώς; Με τις μαζικές απελάσεις και τη γενίκευση των συρράξεων προς εξόντωση εκατομμυρίων αποκλήρων (υπάρχουν πυρηνικά και άλλα όπλα) στις εστίες τους.
Εμείς δεν ανήκαμε ώς πρόσφατα στη Δύση και ο πολιτισμός μας έβλεπε τον ξένο με συμπάθεια, ιδίως τον έχοντα ανάγκη. Τώρα δυτικίζοντας αντιδρούμε ολοκληρωτικά. Το έδειξαν αυτό τα πρόσφατα τα επεισόδια στην πλατεία Αττικής. Η ορθόδοξη παράδοση δεν δικαιώνει τις εκδηλώσεις αγανάκτησης, αν όχι μίσους, εναντίον αθώων. Αναλογιστήκαμε ποτέ την ευθύνη που επωμισθήκαμε με το να συνεκστρατεύουμε με τους “συμμάχους” και να διαλύουμε χώρες ή έστω να δίνουμε ψήφο ανοχής; Κατανοούμε που οδηγούμαστε με το να απεμπολήσουμε την ορθόδοξη παράδοσή μας;
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 22-11-2010
