Με αφορμή την «πολιτική απορία» του Βασίλη*

 

Του Ηλία Γεωργαλή

 

 

 

Αν έχει μια αξία ένα κείμενο, αυτή είναι ο διάλογος, δηλ. οι σκέψεις κι οι επεξεργασίες, που προκαλεί και μ’ αυτή την έννοια, το κείμενο του Βασίλη  είναι σημαντικό.

Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση του κειμένου, όχι κριτική αλλά διάσπαρτες σκέψεις, καμιά φορά με το πρόσημο της αντίθεσης, για να γίνει πιο ενδιαφέρον ο διάλογος. Σε κάθε περίπτωση πάντως το αρχικό κείμενο έχει την αυτόνομη αξία του.

Παίρνω αφορμή απ’ τη διατύπωση: ότι καταρρέει σήμερα στην συντριπτική πλειοψηφία των συνειδήσεων (όσο μπορώ να εικάσω, αφού θα ήταν υπερφίαλο να ισχυρισθώ ότι γνωρίζω τι συμβαίνει στην ‘’πλειοψηφία των συνειδήσεων’’) δεν είναι το αστικό μοντέλο, αλλά η δυνατότητα των πολλών να συνεχίσουν να το ζουν, ενώ το επιθυμούν.

Στην πραγματικότητα αυτό που καταρρέει είναι:

α) Η ίδια η Νεωτερικότητα και κυρίως οι ανθρωπολογικές της προϋποθέσεις, το άτομο της Νεωτερικότητας.

β) Η μαζική Δημοκρατία ως ύστερο σχέδιο κοινωνικής συγκρότησης και κυρίως οι πολιτιστικές προϋποθέσεις, δηλ. η καταναλωτική ευωχία.

Αυτή δεν είναι απλά μια διαδικασία που ξεκινάει απ’ το Κέντρο (δηλ. τη Δύση και πρωτευόντως τις ΗΠΑ), αλλά μια σύνθετη διαδικασία που τα αποσυνθετικά χαρακτηριστικά εμφανίζονται και στο Κέντρο και στην Περιφέρεια, όπου ειδικεύονται και εμπλέκονται με τις τοπικές ιδιαίτερες τοπικές δομές.

Έτσι ,στην Ελλάδα με τα  χαρακτηριστικά της Δορυφορικότητας στη Δύση και της παρασιτικής φύσης της οικονομίας (και της κοινωνίας),εμφανίζεται με έξαρση και κυριαρχία των ζητημάτων των σχετιζόμενων με την Εθνική Ανεξαρτησία.

Τα νέα πολιτικά υποκείμενα αναδύονται εκεί που υπάρχει χώρος, δηλ. απορία των υπαρκτών πολιτικών  υποκειμένων. Αυτό ξεκινάει απ’ την δυσαρμονία συνθηκών και θεωρίας- δράσης.

Αυτό που υπονοεί ο Βασίλης ως «ιστορική εμπειρία» είναι η εμφάνιση του «επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου την ώρα της εξέγερσης». Τέτοια ώρα, ομολογουμένως, δεν κυοφορείται.

Για τα χαρακτηριστικά που θα έχει σήμερα μια πιθανή «εξέγερση», συμφωνώ απόλυτα με το Βασίλη, όπως και με την ανάδειξη των μηδενιστικών προϋποθέσεων και αποτελεσμάτων.

Περισσότερο απ’ τον μηδενιστικό κίνδυνο, προς πρόληψη είναι ο κίνδυνος μιάς κεντρικής – γραφειοκρατικής συγκρότησης του πολιτικού υποκειμένου.

Νέο υποκείμενο έχει νόημα απ’ τη στιγμή που δομείται με μια νέα αρχιτεκτονική, νέες οργανωτικές δομές, και κατά συνέπεια συγκροτείται περιφερειακά και κεντρομόλα. Σημαντικό για μια τέτοια συγκρότηση θα είναι ο ρόλος των περιφερειακών κινημάτων.

Φαίνεται πως η «Αριστερά» λίγα συμπεράσματα έχει βγάλει, γιατί υποτιμάται συνεχώς αυτός ο παράγων και είναι χαρακτηριστική η απ’ την «Αριστερά» αδυναμία άσκησης μιας τέτοιου τύπου κριτικής στον «Καλλικράτη».

Αυτό που εκτιμώ είναι πως το επόμενο διάστημα θα πρέπει να συντονιστεί η δραστηριότητα των περιφερειακών κινημάτων και η δικτύωση τους μέσα από ένα Ενιαίο και Ολικό Στρατηγικό σχεδιασμό. Αυτός είναι ένας διάλογος που έχει ήδη ανοίξει.

 

Γράφει ο Βασίλης:

πρώτα έρχεται η κοινότητα του βίου και

μετά ακολουθεί η πολιτική δράση που θα συγκρότηση το νέο πολιτικό υποκείμενο

Η γνώμη μου είναι πως και τα δυο πάνε απολύτως παράλληλα και αλληλοτροφοδοτούνται:

Δεν υπάρχει κοινότητα του βίου χωρίς Πολίτη και πολιτική δράση. Δεν νοείται πολιτική δράση χωρίς τη νοσταλγία της Κοινότητας.

 

Αυτές οι λίγες παρατηρήσεις..

 

Υ.Γ  να βγούμε στους δρόμους, συμφωνώ, αλλά σαν οικοδεσπότες όχι καλεσμένοι.

 

* «απορία μπροστά στην προσδοκία ανάδυσης νέου πολιτικού υποκειμένου», http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=1292, 13/11/2010

 

 

Ηλίας Γεωργαλής, 21-11-2010