Το ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ σε φάση ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗΣ ΑΠΟΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ
Του Μιχάλη Βασιλάκη*
Η πολιτικά μεθοδευμένη σε διαδικασίες και περιεχόμενο ΛΗΞΗ της παρούσας ΣΥΝΟΔΟΥ της ΒΟΥΛΗΣ (ΔΙΑΚΟΠΗ εργασιών μπορούσε να υπάρξει χωρίς λήξη της ΣΥΝΟΔΟΥ, π.χ. ΠΑΣΧΑ) από την Βοναπαρτική εξουσία του Μαξίμου με την έκδοση προεδρικού διατάγματος τη νύχτα της παρασκευής χωρίς να ερωτηθεί έστω και τυπικά η Βουλή, συνιστά:
Πράξη θεσμικής εκβίασης της ανώτατης πολιτειακής αρχής την οποία εκθέτει ανεπανόρθωτα ως μπαίγνιο των επικίνδυνων πολιτικών σχεδιασμών του αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι η Προεδρία της Δημοκρατίας ενσωματώθηκε άμεσα στο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού ειδικά μετά το 1994 (Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-πρόεδρος δεξιός, κυβέρνηση Ν.Δ.-πρόεδρος ΠΑΣΟΚ).
Κατάργηση πλήρως του πολιτικού χαρακτήρα της Βουλής και των πολιτικών λειτουργιών της ως ανώτατου αντιπροσωπευτικού νομιμοποιητικού οργάνου και ελέγχου των εξουσιών
Παραμερισμό και αχρήστευση προκαταβολικά των συνταγματικών λειτουργιών της δικαστικής εξουσίας που αναγκαστικά και αναπόφευκτα θα οδηγούσαν στην πλήρη πολιτική αλλά και τυπικά θεσμική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης.
Καταστρατήγηση κάθε στοιχειώδους αρχής και λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους η πραξικοπηματική λήξη της συνόδου της Βουλής συνιστά καθ' ολοκληρίαν ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ και σωστά καταγγέλθηκε ως τέτοια.
Όμως συνταγματική εκτροπή είναι δυνατή είτε με όρους άμεσης και ωμής δικτατορίας, είτε με όρους εξαιρετικά ευρείας συναίνεσης από το πολιτικό σύστημα και τις πολιτειακές αρχές ή τουλάχιστον αδρανοποίησής τους. Μια ολόκληρη κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα αιχμαλωτίζονται από έναν υπόδικο κατά τη πλειοψηφία της βουλής κυβερνητικό βουλευτή, που μπλοκάρει όλους τους θεσμούς και τις λειτουργίες του αστικοκοινοβουλευτισμού. Η κατάσταση γίνεται γελοία και ταυτόχρονα επικίνδυνη!
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ;
1. Τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και ειδικά η αριστερά έπρεπε έγκαιρα (νωρίτερα και από την υπόθεση ΠΑΥΛΙΔΗ) να είχαν προειδοποιήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας καλώντας και καλύπτοντας την να εξαντλήσει τις θεσμικές της αρμοδιότητες για την υπεράσπιση της συνταγματικής και δημοκρατικής τάξης.
Να καλέσουν το λαό σε αγώνα για την δημοκρατική τάξη και ομαλότητα μετά τη πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης μέσα στην ίδια τη Βουλή στην υπόθεση Βατοπεδίου, με την αποχώρηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Αντί γι' αυτά οχυρώθηκαν αμυνόμενοι στην ψευδεπίγραφη ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ που ουσιαστικά επιστράτευσε και εξουσιοδοτούσε την ποινική διαδικασία για να λύσει κορυφαία κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Διάλεγαν εισαγγελείς για να τους εκχωρήσουν τις δικές τους πολιτικές αρμοδιότητες!!!
2. Η προεδρία της δημοκρατίας μέσα στις συνθήκες αυτές με την κυβέρνηση καταδικασμένη 4 φορές μέσα στην ίδια τη Βουλή,(τρεις αποχωρήσεις και μια ψηφοφορία ΠΑΥΛΙΔΗ) είχε απόλυτο θεσμικό δικαίωμα πριν την υπογραφή του προεδρικού διατάγματος να ζητήσει (θεσμικά) μέσω της κυβέρνησης την ενημέρωση και την γνώμη της Βουλής για την λήξη της Συνόδου. Αν η κυβέρνηση το αρνιόταν, να καταφύγει ακόμη και στην έσχατη θεσμική του αρμοδιότητα. Να παραιτηθεί με διάγγελμα προς το λαό για την υπεράσπιση του συντάγματος και της Δημοκρατικής τάξης.
3. Ο πρόεδρος και το προεδρείο της Βουλής (εκτός αν καταργήθηκαν και αυτό με το ίδιο διάταγμα!) είχαν θεσμική υποχρέωση να ζητήσουν και να προκαλέσουν σύγκληση της ολομέλειας με το ερώτημα της λήξης της συνόδου ή της απλής διακοπής των εργασιών. Ήταν το ελάχιστο για την υπεράσπιση του ρόλου και της θέσης της Βουλής στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έστω και στην παρακμιακή αστικοκοινοβουλευτική μορφή της.
4. Όλες οι κορυφαίες κοινωνικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και του λαού να καταδικάσουν και να κινητοποιηθούν για την υπεράσπιση των δημοκρατικών συνταγματικών εγγυήσεων που πλήττονται βάναυσα από την πραξικοπηματική τύποις και ουσία λειτουργία της κυβέρνησης.
Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η πεντάχρονη διαχείριση της κεντροδεξιάς με τελευταία και κορυφαία της πράξη την συνταγματική εκτροπή, έχουν φέρει την χώρα σε κατάσταση ανάλογη της δημοκρατίας της Βαϊμάρης την περίοδο της τελικής εφόδου του εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία.
Μπορεί με την ενέργεια της αυτή να εκτέθηκε και η ίδια η κυβέρνηση ότι αποτελεί ολοκληρωτικά και αποκλειστικά όργανο του παράκεντρου κράτους της οικονομικοπολιτικής διαπλοκής. Όμως λειτούργησε και λειτουργεί για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, των θεσμών του και της κρίσης του.
Αυτό ακριβώς επιχειρεί να μετατρέψει σε πολιτική δυναμική του ο Καραμανλής.
Απέναντι σ΄ ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα αναποτελεσματικό, διαβρωμένο και επικίνδυνο, το επιτελείο του Μαξίμου προβάλλει την εικόνα του αποφασισμένου και ακέραιου Βοναπάρτη ο οποίος υπονομεύεται και από το ίδιο το διεφθαρμένο κόμμα του και στον οποίο δεν μένει τίποτε άλλο από την σπάθα του για να αντιμετωπίσει την κρίση από την οποία κινδυνεύει ο λαός και η χώρα!
Ο αιχμάλωτος της διαφθοράς, ο αρχιτέκτονας της κρίσης, ο δημοσιοσχεσίτης πρωθυπουργός επιχειρεί να κάνει την διαλυτικότητα της διαχείρισης του πολιτική δυναμική για τον ίδιο και το πολιτικό μέτωπο «δεξιάς – ακροδεξιάς» που προωθεί για να στηρίξει την όποια πολιτική του πρωτοβουλία μετά τις ευρωεκλογές.
Η άξεστη χυδαιότητα των παπαγάλων της διαπλοκής, οι στρατιές των πρετεντεραίων, η δημοσκοπική βιομηχανία που παράγει μαζικά φασισμό μέσα από το μανιπουλάρισμα της συγκυρίας, σίγουρα είναι το οπλοστάσιο που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί το δίκοχο του Βοναπάρτη του Μαξίμου.
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ
Όμως ούτε τα παραπάνω θα έφταναν αν δεν είχε τη στήριξη – ενεργητική και παθητική -ολόκληρου του πολιτικού συστήματος που καταγράφεται ως δικομματισμός και ο οποίος στην ολοκληρωμένη παρακμιακή του εξέλιξη μετά το 1994, έχει ενσωματώσει κάθε κοινωνικό και πολιτικό θεσμό του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Όλους αυτούς τους θεσμούς όχι μόνο τους χρησιμοποίησε, αλλά και τους ανάλωσε καθιστώντας την κοινωνία αιχμάλωτη και ανυπεράσπιστη στις επιθέσεις των πιο ακροδεξιών, ρατσιστικών και φασιστικών δυνάμεων που προβάλλουν ηγεμονικές βλέψεις τόσο στο κοινωνικό όσο και το πολιτικό επίπεδο, τροφοδοτώντας την κρίση και την διαλυτικότητα.
Δικομματισμό δεν συνιστούν μόνο τα δύο κύρια αστικά κόμματα. Ο δικομματισμός έχει διαμορφωθεί σε ολοκληρωμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που βασίζεται σε δύο αλληλοσυμπληρούμενες προϋποθέσεις:
α. Τον αποκλεισμό της κοινωνίας από την πολιτική
β. Στην έλλειψη εναλλακτικής προοδευτικής διεξόδου διαχείρισης της συγκυρίας προς ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Τουλάχιστον τρεις φορές το εργατικό και λαϊκό κίνημα σαν κοινωνική αντιπολίτευση έθεσε ζήτημα ανατροπής της κεντροδεξιάς, Ασφαλιστικό, άρθρο 16, νέα Δεκεμβριανά).
Και τις τρείς φορές η κοινωνική αντιπολίτευση υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση όχι από την κυβέρνηση, αλλά από την πολιτική αντιπολίτευση που άφησε πολιτικά ακάλυπτο το λαϊκό κίνημα και υπονόμευσε τη συγκέντρωση δυνάμεων στο μέτωπο της πολιτικής του σύγκρουσης με την κυβέρνηση.
Η ανατροπή της κυβέρνησης και η ανάσχεση του νεοφιλελευθερισμού φαίνεται να ήταν ασήκωτο πολιτικό βάρος για την αντιπολίτευση!.
Το ΠΑΣΟΚ αν και αναμασάει επί μια πενταετία την καραμέλα των εκλογών, ούτε μια φορά δεν κάλεσε το λαό να αγωνιστεί για τα δικαιώματά του. Αντίθετα κατάγγελνε τους αγώνες που έβγαιναν έξω από τα κοινοβουλευτικά θέσμια της δημοκρατίας των Βατοπεδινών και της SIEMENS. Με τον Πάγκαλο μάλιστα οπαδό του ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ) σε κατάσταση αντικομουνιστικού αμόκ, να επιχειρεί να διακόψει τη δυναμική κάθε όσμωσης του προοδευτικού χώρου όχι μόνο στο πολιτικό αλλά και στο κοινωνικό επίπεδο. Επί πλέον να δημιουργήσει τους ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους για μια νέα αποκλεισμένη κοινωνία κατά τα πρότυπα ενός ιδεολογικοπολιτικού προγόνου του Σοφούλη, πρωθυπουργού της εμφυλιακής περιόδου «καλύτερα 1000 κεντρώοι εξορία, παρά ένας κομμουνιστής ελεύθερος»!!
Ούτε όμως οι συντεταγμένες παρελάσεις, με σφραγίδες πολιτικής ιδιοκτησίας που αποσπούσαν τον θαυμασμό των πρετεντεραίων, και των κυβερνητικών αξιωματούχων, συνιστούσαν κίνηση κοινωνικών μαζών και συμμετοχής τους στην πολιτική.
Αλλά ούτε και η διαχείριση του λαϊκού κινήματος, σαν μέσο δημόσιων σχέσεων για το οποίο απεκδυόμαστε κάθε ευθύνης για τον προσανατολισμό και την έκβαση των αγώνων του, προσδοκώντας απλά να ενθυλακώσουμε σε κοινοβουλευτικοποιημένο επίπεδο ορισμένα συντρίμμια της ήττας, συνιστά πολιτική έξω από το σύστημα του δικομματισμού.
Τόσο η μια όσο και η άλλη κατεύθυνση έχουν αρχή και τέλος την ήττα του λαϊκού κινήματος και την διαχείρισή της. Η προοδευτική, ριζοσπαστική, δημοκρατική διέξοδος απουσιάζει από τέτοιες σχολές ιδεολογικής και πολιτικής σκέψης.
Δεν είναι καθόλου παράξενο λοιπόν που η πολιτικά μεθοδευμένη ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ από το μέγαρο Μαξίμου, πλασάρεται σαν η αναγκαία πολιτική πρωτοβουλία που μόνο το «κύρος» του Καραμανλή μπορούσε να σηκώσει ώστε να επιβληθεί η πολιτική της «σκανδαλολογίας» στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Αντιμετώπιση που περιλαμβάνει αποκλειστικά την επίθεση στην εργατική τάξη, τη νεολαία, την κοινωνία της εργασίας, στη ζωή και τα δικαιώματά τους.
Με τη μεθόδευση της συνταγματικής εκτροπής ο Καραμανλής απευθύνεται συνολικά στο καθεστώς της οικονομικοπολιτικής διαπλοκής, τα μεγενθυμένα παρασιτικά στρώματα της χρηματιστηριακής λειτουργίας, της κοινωνίας και της οικονομίας, στον ασύμμετρο καταναλωτισμό τους, για να διαμορφώσουν το κεντρικό σύνθημά του για τις ευρωεκλογές:
«με τον Καραμανλή να σώσουμε την Ευρωπαϊκή Ελλάδα και το ΕΥΡΩ»
Γιατί ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα που βάζει εκβιαστικά η κρίση, είναι ο επανακαθορισμός της θέσης της χώρας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη.
Επανακαθορισμός που έχει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά μέχρι και την γεωπολιτική ενότητα της χώρας.
Ο Καραμανλής έτσι δεν αναλαμβάνει μόνο να ξεπλύνει την πολιτική του εκσυγχρονισμού της Σημιτικής περιόδου, αλλά να την ολοκληρώσει ανεξάρτητα αποτελέσματος για την χώρα. Σ΄ αυτό μπορεί να θυσιάσει και τον Σημίτη ωσεί παρόντα σε κάποια αίθουσα ποινικού δικαστηρίου. Όμως τι να κάνουμε;
Το σύστημα έχει προτεραιότητα, όχι τα πρόσωπα.!!!
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ακόμη και με τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που θα καταγράψουν, θα οδηγήσουν σε εξελίξεις. Η αντιμετώπιση της κρίσης με τα τεράστια ζητήματα που θέτει, ο προσανατολισμός της άρχουσας τάξης και του συστήματος διαχειρίζεται την κρίση αποκλειστικά σε βάρος της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των δυνάμεων της εργασίας, απαιτούν μια ακόμα πιο αντιλαϊκή επανίδρυση του δικομματισμού που έχει ήδη μπει σε τροχιά.
Ο Καραμανλής βάζει το δίλλημα « ΕΓΩ» ή «Καρατζαφέρης και ΕΓΩ» με ανοιχτό το δρόμο προς το φασισμό.
Το άλλο μέτωπο του νεοφιλελεύθερου Πάγκαλου και όχι μόνο, προβάλει το μεγάλο συνασπισμό ¨ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ¨.
Η αριστερά ουδετεροποιημένη στη γωνία με τη ντουντούκα της καταγγελιολογίας έτοιμη να καταγγείλει ότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ δεν είναι αρκούντως σοσιαλιστές και αρκετά δημοκράτες!!
Παρά την πνιγηρή ατμόσφαιρα που δημιουργεί το πολιτικό σύστημα και η παρακμιακή σήψη του, ο λαός και η νεολαία μπορούν να δώσουν και στην πολιτική διαδικασία των ευρωεκλογών απάντηση με αναφορά στις αξίες της εργασίας και της δημοκρατίας.
Παρά τις αμφισβητήσεις ακόμη και συγκρουσιακές με τους σχηματισμούς της αριστεράς μικρούς ή μεγάλους, μπορούμε αυτή την φορά να τους χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστον άμεσα και συγκυριακά ως ψηφοδέλτια ενάντια στις επικίνδυνες διαδικασίες επανίδρυσης του δικομματισμού και των νέων μετώπων του.
Να δώσουμε έγκυρη ψήφο.
– Άμεσης ανατροπής της κεντροδεξιάς κυβέρνησης.
– Αποφασιστικής άρνησης, αντίθεσης, καταδίκης και πολιτικής απομόνωσης του μετώπου ¨ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΑΣ-ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ¨.
– Αντίθεσης και απόκρουσης του μεγάλου συνασπισμού Ν.Δ. -ΠΑΣΟΚ
– Ψήφο στην αποδέσμευση εξελίξεων που θα οδηγούν στη συγκρότηση ενιαίου κοινωνικού μετώπου αγώνων απόλυτα απαραίτητου για να υπερασπιστεί ο λαός τα δικαιώματα στη ζωή που έχουν μπει από καιρό σε πλήρη αμφισβήτηση.
* Ο Μιχάλης Βασιλάκης είναι Γραμματέας του Ε.Α.Μ.
ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε από eamgr στο 16 Μαΐου, 2009,
