Του ’73 τον ψίθυρο ακούω πάλι

Του Παναγιώτη Μπούρδαλα

«Όλοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι»,

ακούστηκε πίσω από τα παχιά κάγκελα.

Δίπλα – δίπλα αμούστακα και γενειοφόροι,

γυναίκες και άντρες, μετά από καιρό,

πρωτοπόροι και άκαπνοι με ένα σκοπό.

*****

«Όλοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι»

απέναντι στη δειλία των φοβισμένων,

στο βόλεμα του ανέμελου μικροαστού.

στη σοφία των μεταρρυθμιστών,

στη βία του μονόφθαλμου τάνκ,

άπλωσαν τη βία τη μη βίας.

*****

«Όλοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι»

 Στα δυο τοιχία της σιδερόπορτας,

«ψωμί, παιδεία, ελευθερία» στό ‘να,

και στ’ άλλο «εθνική ανεξαρτησία».

Ντόπιος και διεθνής παράγοντας

στο στόχαστρο της απόρθητης νιότης.

 *****

«Όλοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι»

μέσα από το ξεχείλισμα της νιότης.

Αντάμωσαν όσοι με σπίρτο αναμμένο

της αντίστασης το δρόμο βρήκαν.

Οι διαφορές αλέστηκαν στο όλο σώμα

του διαλόγου και των υψωμένων χεριών.

 *****

«Όλοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι»

το όλο σώμα αναζητούμε από χθες.

Το νέο σπίρτο, τη νέα  όψη της μη βίας,

τη νέα Σόλωνος  να κατεβαίνει

στο Πολυτεχνείο της νέας κατοχής

το μικρό καρποφόρο πλήθος αναζητούμε.

 *****

«Όλοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι».

Τι κι αν αγκαλιασμένες φωνές του ’73,

εντάξει όχι πολλές, από το πλήθος, ευτυχώς,

σήμερα βρίσκονται απέναντι;

Υπάρχει μια νέα νιότη, μια νέα ορμή

που  φτάνει στο σταυροδρόμι οσονούπω.

 *****

«Όλοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι».

Στον κήπο των πολλών λουλουδιών

δεν αρκεί η μονοκαλλιέργεια φυτών,

μα ούτε μιζέρια και νιότη ευδοκιμεί παρέα.

Στη νέα κατοχή των τοκογλύφων

μετάνοια, δυο χέρια και μια καρδιά αρκεί.

Πάτρα, 17-11-2010