Ελλάς, το μεγαλείο σου!

 Παρακολούθησα το – κατά τη γνώμη μου – ριάλιτι σόου, σχετικά με τους μεγάλους Έλληνες.

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ειλικρινά πιο αλλοπρόσαλλο κατασκεύασμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αλήθεια, πώς κρίθηκαν ανόμοιοι άνθρωποι, που έζησαν σε ανόμοιες εποχές, με ανόμοια μέτρα!

Σε τελική ανάλυση αυτό, που αποδείχτηκε δεν ήταν ποιος ή ποιοι είναι οι πιο μεγάλοι Έλληνες, αλλά πόσο μικροί είναι αυτοί, που θέλησαν να τους μετρήσουν…

 Γιατί βέβαια μεγάλοι Έλληνες υπάρχουν. Και μάλιστα πολλοί. Και επειδή ακριβώς είναι μεγάλοι δεν έχει καμιά ανάγκη η μεγαλοσύνη τους απ' τη δική μας επιβεβαίωση ή αμφισβήτηση.

Ποια, τάχα, ανάγκη μπορεί να έχει και τι να φοβηθεί η υστεροφημία του Ομήρου; Και ποιος μπορεί να τον συγκρίνει με τον ένα ή τον άλλο τυχάρπαστο και να τον βγάλει από το κάδρο της μεγαλοσύνης του! Μήπως κάποιοι απ' αυτούς, που κουκουλώνουν ή χειροκροτούν της διαφθορά;

Γιατί ο μεγάλοι – όπως ο Όμηρος – διασκελίζουν τα σύνορα της πατρίδας τους. Και κάνουν τα δημιουργήματα της σκέψης τους ή τα οποιαδήποτε άλλα κατορθώματά τους κοινό κτήμα της ανθρωπότητας. Κι αν οι συντοπίτες τους, τους αποδοκιμάσουν κάποιοι άλλοι αλλού πολλαπλάσια θα τους αγαπήσουν  και θα τους θαυμάσουν…

Και δεν διασκελίζουν μόνο τα σύνορα. Αλλά και τους αιώνες. Και τις χιλιετηρίδες. Και παραμένουν το ίδιο ζωντανοί σε κάθε εποχή, όπως και όταν ζούσαν. Και πολλές φορές περισσότερο ζωντανοί απ' όσο ήταν στην εποχή τους. Όπου η βαριά σκιά τους προκαλούσε το φθόνο και τη αμφισβήτηση των συγκαιρινών τους. Και πολύ συχνά το διωγμό τους ή και τη θανάτωσή τους.

 Αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Γιατί δόθηκε, έτσι, αφορμή να πληροφορηθούν κάποιοι κι άλλοι να θυμηθούνε ότι δίπλα στους δικούς τους «μεγάλους», που ο χρόνος θα σβήσει τα ίχνη τους, υπάρχει και κάποιος Σωκράτης ή κάποιος Πλάτωνας ή κάποιος Αριστοτέλης, που οι παγκόσμιες αυτοκρατορίες τους αντέχουν μέσα στις χιλιετηρίδες…

 

Όλοι αυτοί πατούν πάνω στη σκόνη των λιλιπούτειων, που με τις προκρούστειες μεζούρες τους πάνε να τους αξιολογήσουν και να τους θάψουν στις κονσέρβες της ημιμάθειάς τους. Και προχωρούν, για να φωτίσουν με τη λάμψη τους τις εσχατιές του μέλλοντος…

 

Παπα-Ηλίας, 20-05-2009