Μικρά διαμάντια από τον “Μηδενισμό” του Ευγένιου (μετέπειτα πατ. Σεραφείμ) Ρόουζ
Του φιλαλήθη/philalethe00
Έτσι, οι καταπληκτικά τεκμηριωμένες επισημάνσεις ενός πρώην “λυσσασμένου” μηδενιστή, όπως ο π. Σεραφείμ, Ευγένιος κατά την εποχή, Ρόουζ, 
είναι το γιατρικό, αφού κατέχει θαυμάσια την μηδενιστική διαλεκτική(τέσσερα στάδια: Φιλελευθερισμός, Ρεαλισμός, Βιταλισμός, Μηδενισμός της Καταστροφής). Οι αναφορές είναι στον Χίτλερ, το άτομο-Κράτος, την ακραία ρεαλιστική ιδεολογία του, όπως και στον γνωσιολογικό σχετικισμό της εποχής μας και την φύση του Ρεαλισμού. Για να τα δούμε, λοιπόν…
1) ”[…] Διακατεχόταν [σ.ph.: ο Αδ. Χίτλερ] από την ημι-αναρχική [σ.ph. πρβλ. και την σχέση των "αναρχικών" προς την αστική ιδεολογία που αποκαλύπτει ο Ελλύλ εδώ παραπλεύρως] δυσπιστία προς τους ιερούς και σεβάσμιους θεσμούς, ιδίως την Εκκλησία με τις “δεισιδαιμονίες” και όλους τους “παρωχημένους” νόμους και τις τελετές της. […] Πίστευε με αφέλεια στον “φυσικό άνθρωπο”, το “υγιές ζώον” που περιφρονεί τις Χριστιανικές αξίες -την παρθενία κυρίως- που εμποδίζουν τη “φυσική λειτουργία” του σώματος [σ.ph. αν σας θυμίζει κάτι…] .Χαιρόταν με τις σύγχρονες ανέσεις και τις μηχανές [……].” (σσ.61-62)
2) “Μοιραζόταν την κοινή πίστη στην “επιστήμη”, την “πρόοδο” και το “διαφωτισμό” (φυσικά όχι στην “δημοκρατία”) με ένα πρακτικό ματεριαλισμό που απέκλειε κάθε θεολογία, μεταφυσική και σκέψη ή ενέργεια που σχετιζόταν αποκλειστικά με οποιονδήποτε άλλο κόσμο πέραν του “εδώ και τώρα”, υπερηφανευόμενος ότι είχε “το χάρισμα να ελαττώνει όλα τα προβλήματα απλουστεύοντάς τα ”. [….] Καλοπροαίρετοι άνθρωποι σκέπτονται πως θα αναστείλουν την εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ αντιτιθέμενοι στο “παράλογο” και υπερασπιζόμενοι την “αιτία”, την “επιστήμη” και την “κοινή λογική”. Όμως […] οι αξίες αυτές συνιστούν έναν ίδιο Ρεαλισμό και αποτελούν στάδιο προετοιμασίας και όχι άμυνας για την έλευση ενός νέου “φοβερού απλοποιητή”. (σσ.61-62)
3) “[…] ο Ρεαλισμός, λογική αυτοαναιρούμενη θέση, δεν αντιμετωπίζεται, όπως θα έπρεπε, ως φιλοσοφία. Πρόκειται για την αφελή, άνευ πειθαρχίας σκέψη των απλοϊκών, πρακτικών ανθρώπων οι οποίοι, στην εποχή της υπεραπλούστευσης, σκέπτονται να επιβάλουν τα απλουστευμένα κριτήριά τους και τις ιδέες τους σε όλον τον κόσμο. […] για την εξίσου αφελή σκέψη του επιστήμονα που παραμένει αγκιστρωμένος στο εμφανές που απαιτεί η ειδικότητά του, όταν με τρόπο αθέμιτο προσπαθεί να απλώσει τα επιστημονικά κριτήρια πέρα από τα γνωστά όριά τους. Στην τελευταία περίπτωση ομιλούμε, προκειμένου να υιοθετήσουμε μία χρήσιμη διάκριση, για “επιστημονισμό”, που αντιτίθεται στην θεμιτή επιστήμη. […] δεν αντιτιθέμεθα στην επιστήμη, αλλά στην εσφαλμένη εκμετάλλευση των κριτηρίων και των μεθόδων της, η οποία είναι τόσο διαδεδομένη στις ημέρες μας”. (σσ.54-55)
4) “Οι άνθρωποι απέρριψαν τον Υιό του Θεού […]Αδύναμοι να αντέξουν το κενό, που αυτή η απόρριψη άφησε στις καρδιές τους, προστρέχουν σε άνοες και μάγους, σε ψευδοπροφήτες και θρησκειοσοφιστές, προκειμένου να αποσπάσουν λόγο ζωής. Αυτός ο λόγος, που προσφέρεται τόσο εύκολα, ο ίδιος γίνεται σκόνη στο στόμα τους μόλις προσπαθήσουν να τον επαναλάβουν”. (σ.83)
