και ΠΟΙΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ

 

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

 

Θάταν το απόλυτο παγκόσμιο πολιτικό και κοινωνικό παράδοξο, αν οι βδομαδιάτικές δημοσκοπήσεις του κ. Πρετεντέρη και των άλλων συστημικών της μιντιακής νομενκλατούρας, νομιμοποιούνταν να καθορίζουν κατευθύνσεις πολιτικών εξελίξεων στη χώρα, ενώ η άμεση και καθολική ψηφοφορία του λαού στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, θάχε αποκλειστικό περιεχόμενο, το διαφοροποιημένο προσωπικό στυλ διαχείρισης των Καλλικρατικών πολιτικών κέντρων εξουσίας!

Νάταν δηλαδή αυτές οι εκλογές κάτι σαν καλλιστεία για την ανάδειξη του «ΜΙΣΤΕΡ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ»

Μια τέτοια άποψη δεν θα συνιστούσε βέβαια παράδοξο και θάταν συμβατή μάλιστα με την πραγματικότητα, αν ο ταξικά ακραίος αστικοκοινοβουλευτικός στρουκτουραλισμός, προς τον οποίο έχει εκφυλιστεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, συνιστούσε και αναγνωριζόταν απ’ όλες τις πλευρές σαν το ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ.

Αν, με άλλα λόγια, η ταξική πάλη είχε εξοβελιστεί όχι μόνο από το εσωτερικό του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, αλλά και από τις διαδικασίες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης!

Θάταν στρουθοκαμηλισμός και πολιτικός φαρισαϊσμός, καθόλου όμως παράδοξο, αν την αποπολιτικοποίηση των δημοτικών εκλογών την επεδίωκε ο Παπανδρέου και η ηγετική του ομάδα ως εκπρόσωποι του μνημόνιου. Η συγκυρία από πολλές απόψεις ήταν ευνοϊκή για μια τέτοια προσπάθεια από πλευράς Παπανδρέου.

Αντί γι’ αυτό  όμως, ο Παπανδρέου όχι απλά πολιτικοποίησε τις δημοτικές εκλογές, αλλά καθόρισε και ως πολιτικό επίδικό τους την ίδια του την εξουσία!! Η αντιπολίτευση αυτόματα και σύσσωμη τον κατάγγειλε  για ωμό και απροκάλυπτο εκβιασμό. Την ίδια στιγμή βέβαια η ίδια καθόριζε τις δημοτικές εκλογές ως τη σημαντικότερη πολιτική διαδικασία της μεταπολίτευσης, χωρίς όμως ουσιαστικά πολιτικά επίδικα.

Εκτός του νεοφασιστικού πόλου που διαμέσου του μνημονίου και την στήριξη προς τον Παπανδρέου, διεκδικεί την πολιτική ηγεμονία των εξελίξεων με τη θέση για εξουσία και κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης.

 

Η παραδοξότητα της αντιστροφής των ρόλων απαιτεί ερμηνεία.

 

 Ποιες  αιτίες επέβαλλαν στον Παπανδρέου την πολιτικοποίηση των δημοτικών εκλογών και μάλιστα στο μέγιστο βαθμό! Πόσο είναι εκβιασμός και προς τα πού απευθύνεται η θέση για γενικές εκλογές;

Ένας εκβιασμός δεν μπορεί παρά ν’ απευθύνεται σε  όσους  έχουν κάτι και απειλούνται να το χάσουν.

Άρα ο εκβιασμός του Παπανδρέου δεν μπορεί ν’ απευθύνεται   ούτε στο 1.500.000 άνεργους, ούτε  στο 1.000.000 και πάνω της ανασφαλούς εργασίας, της μαύρης εργασίας, της μερικής απασχόλησης.

Δεν μπορεί ν’ απευθύνεται στους εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους των 500 ευρω, στις εκατοντάδες χιλιάδες  της υπό περιθωριοποίηση νεολαίας!

Δεν μπορεί ν’ απευθύνεται ούτε και στο μικρομεσαίο παραγωγικό κεφάλαιο που στραγγαλίζεται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Γι’ αυτές τις μάζες το μνημόνιο δεν προβλέπει καρότο, μόνο μαστίγιο.

Στον εκβιασμό του Παπανδρέου όλοι αυτοί μπορούν κάλλιστα ν’ απαντήσουν «γαία πυρί μειχθήτω», πράγμα που μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται και ο ίδιος και αν όχι το διευθυντήριο των επιτρόπων του οπωσδήποτε.

 

Πού λοιπόν απευθύνεται ο εκβιασμός;

 

Η απάντηση είναι φανερή. Στην άρχουσα τάξη, τα μεσαία και ανώτερα παρασιτικά στρώματα και το πολιτικό προσωπικό του συστήματος.

Απευθύνεται στο εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, αλλά και με ειδικό τρόπο, στο ίδιο το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ ως διαμορφωμένο νεοφιλελεύθερο κοινωνικοπολιτικό μπλοκ.

Η απαίτηση του εκβιασμού είναι καθαρή. Η κλείνουν άμεσα τα ρήγματα τόσο στο κοινωνικό, όσο και στο πολιτικό επίπεδο του νεοφιλελεύθερου εξουσιαστικού μπλοκ, ή το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του αναλαμβάνει την ευθύνη για συνολική κατάρρευση του συστήματος! Δεν μπορεί για παράδειγμα η Ν.Δ. του Σαμαρά να υπερφαλαγγίζει ακόμη και την ακροαριστερά σε αντιμνημονιακή  ρητορεία και ταυτόχρονα να εγκαλεί την κυβέρνηση για βραδυπορία στις διαρθρωτικές αλλαγές υπέρ των αγορών και του μεγάλου κεφαλαίου!

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, ισχυρίζεται ο Παπανδρέου, το σημερινό καθεστώς της ελεγχόμενης πτώχευσης και της διεθνούς αρμοστείας, δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί σε ανοικτή πτώχευση και κατοχή μέσα από την δημοκρατική επίφαση των γενικών εκλογών! Αυτό είναι το εκβιαστικό περιεχόμενο της θέσης του Παπανδρέου για προσφυγή σε γενικές εκλογές.

Από την άποψη αυτή αποτελεί και πρόκληση προς την Αριστερά. Ή  να  αναλάβει την ευθύνη μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου, ή να συνεχίσει στον δρόμο του χαοτικού βερμπαλισμού της.

 

Σ’ αυτό επενδύει διπλά ο Παπανδρέου:

 

α)  Να διασφαλίσει την δραπέτευσή του από την εξουσία με τους δικούς του όρους.

β)  Να χρεώσει στην Αριστερά την στρατηγική του, των ανώμαλων δηλ.  αντιδραστικών λύσεων.

Αυτό όμως που δεν ομολογεί ο Παπανδρέου, είναι ότι η διαλυτική πτώχευση, η κατοχή και οι ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις που διαφαίνονται στον ορίζοντα και προς τις οποίες ραγδαία βαδίζει η χώρα, είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής του και του Μνημονίου.

Με τις γενικές εκλογές που απειλεί, επιδιώκει την νομιμοποίησή τους, εκτιμώντας πως δεν υπάρχουν δυνάμεις να ματαιώσουν μια τέτοια εξέλιξη. Σ’ αυτό επενδύει την δικαίωσή του και την υστεροφημία του.

Το σίγουρο είναι ότι κάνει λάθος σ’ αυτή του την εκτίμηση. Σε  δυο βδομάδες είναι η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου! Μιας εξέγερσης που αποτελεί βασική αναφορά της συγκρότησης και της άνδρωσης του ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η αναφορά είναι ικανή να βάλει στο δρόμο της χειραφέτησης από το νεοφιλελεύθερο και διεφθαρμένο  ηγεμονικό μπλοκ του ΠΑΣΟΚ, ένα τεράστιο πολιτικό δυναμικό και χιλιάδες στελέχη που αναφέρονται στην εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, την πρόοδο, την κοινωνική απελευθέρωση.

Σ’ αυτό το δυναμικό πρέπει ν’ απευθυνθεί η Αριστερά του Μαρξισμού και της διαλεκτικής για ένα ενιαίο κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ δυνάμεων. Αυτό όχι μόνο θα υπερασπιστεί τα δημοκρατικά δικαιώματα και τα δικαιώματα της εργασίας από κάθε επιβουλή και ανώμαλες αντιδραστικές εξελίξεις που κυοφορούνται, αλλά θα προβάλλει και μια εναλλακτική αντινεοφιλελεύθερη, δημοκρατική και προοδευτική διέξοδο στ’ αδιέξοδα του Μνημονίου!

 

Στις εθνικές εκλογές – απειλή του Παπανδρέου, πρέπει να υπάρξει η απάντηση:

 

Κοινό ψηφοδέλτιο των εθνικοανεξαρτησιακών, δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων και της αριστεράς, με επικεφαλής έναν κοινής αποδοχής δοκιμασμένο στους λαϊκούς και δημοκρατικούς αγώνες πολιτικό παράγοντα που θα εγγυάται την υλοποίηση του κοινού προγράμματος της δημοκρατικής προοδευτικής αντινεοφιλελεύθερης διεξόδου.

Αυτή την απάντηση πρέπει να πάρει και ο Παπανδρέου, αλλά και ο στρατηγικός του εταίρος κ. Καρατζαφέρης.

 

 

* Ο Μιχάλης Βασιλάκης είναι γραμματέας του ΕΑΜ, www.eamgr.wordpress.com   

 

 

Σημείωση: Άρθρο στην εφημερίδα «Ρεπόρτερ», 3/11/10