Παραλειπόμενα του ΌΧΙ: Μπενίτο Μουσολίνι

 

Του φιλαλήθη/philalethe00

 

 

Ο Μουσολίνι είναι πράγματι αυτό: με μερικά γελοιωδώς ψεύτικα προπετάσματα, είναι ένας συνεπέστατος αμοραλιστής, συνεπειοκράτης, και είναι ένας ορθολογιστής. Δεν φαίνεται να αφήνει κανένα ηθικό ή πνευματικό στοιχείο να επηρεάσει την κρίση του, θεωρώντας προφανώς ότι έτσι “νικάει την ηθική”, όπως νομίζουν οι σημερινοί κουφιοκεφαλάκηδες για τον Μαρκήσιο ντε Σαντ, π.χ.  αριστεροί αστοί πολιτιστικοί συντάκτες ή αυτοί που έλεγαν ανοησίες του τύπου “οι κρίσεις μας για τον ντε Σαντ μας κρίνουν”.

Ο Μουσολίνι, ακόμη, θέλει να ανασυστήσει το αρχαίο ρωμαικό πάνθεο, και την αίγλη της αρχαίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και το Κράτος θα λατρεύεται και πάλι στο πρόσωπό του. Όλα αυτά πηγαίνουν μαζί. Αλλά η πραγματικότητα και όχι οι γελοίες υπεραπλουστεύσεις των δογμάτων των Ρεαλιστών μας δείχνει ότι “η μεγαλωσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα”…

Έτσι, ο ιταλικός στρατός, υποστηρίζοντας μια ολοφάνερα μηδενιστική απειλή εναντίον ενός ανίσχυρου αντίπαλου, κόντρα σε κάθε ρεαλιστική εκτίμηση, ηττάται κατά κράτος, με περιοχές της Β. Ηπείρου να ανακαταλαμβάνονται κτλ.. Όμως, πριν από αυτό, υπήρξαν ορισμένες αφορμές, οσοδήποτε αστείες. Μία από αυτές αφορούσε κάποιες μειονότητες που το ελλαδικό κράτος κατηγορείτο ότι καταπίεζε. Ο Απόστολος Βακαλόπουλος στην “Νέα ελληνική ιστορία” γράφει τα εξής σημαντικά:

“Ιταλικά αεροπλάνα, επανειλημμένως και σε διάφορες θέσεις, βομβαρδίζουν μονάδες του ελληνικού στόλου στις ακτές της Κρήτης στις 18 Ιουλίου 1940, στη Ναύπακτο στις 31 του ίδιου μήνα, στον Κορινθιακό κόλπο στις 2 Αυγούστου. Η ιταλική κυβέρνηση δικαιολογείται ισχυριζόμενη ότι οι αεροπόροι της νόμισαν τα πλοία αυτά αγγλικά. Μολαταύτα ο ιταλικός τύπος αρχίζει συκοφαντική εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας, ότι καταπιέζει τις αλβανικές μειονότητες, ότι δεν τηρεί την ουδετερότητα κλπ.” (σ.413, εκδ. Βάνιας, 2005  Θεσ/νίκη)

Έτσι, λοιπόν, μαθαίνουμε το εξής σημαντικό που μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σε ό,τι αποκαλείται στην Λογική “αναλογικό επιχείρημα”:  Οι προστάτες των μειονοτήτων ενδέχεται να είναι

α) φασίστες

β) υποκριτές

γ) υστερόβουλοι

δ) όλα αυτά μαζί.

Και ιδιαίτερα, σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι καταπιέσεις των μειονοτήτων αναφέρονται σε μέρη όπως οι διάφορες τακτικές εκθέσεις του Στέητ Ντηπάρτμεντ, ενώ γνωστότατος Τούρκος αξιωματούχος είχε αναφέρει την μειονότητα στην Κύπρο ως δημιουργηθείσα από το ίδιο το τουρκικό κράτος ως πρόσχημα εισβολής.

Βεβαίως, σε αυτά τα θέματα αναφέρονται και ποικίλες κρατικοδίαιτες Μ.Κ.Ο., οι οποίες, ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία Διαφάνεια, χρεώνονται από το ελάχιστο αποπολιτικοποίηση των εγκλημάτων των νεοφιλελεύθερων δικτατορικών καθεστώτων έως χρηματοδότηση από μεγιστάνες του πλούτου (περίπτωση “Ιδρύματος Φορντ”), ώστε να εξυπηρετούνται σκοποί ιμπεριαλιστικοί.

Πλην αυτών, στα τοιαύτα αναφέρονται διάφορα “αριστερίστικα γκρουπούσκουλα”, που επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτό που είχε πει ο Μπερντιάεφ για τους μηδενιστές επαναστάτες του καθεστώτος της εποχής του: ότι τείνουν στο να γίνονται ως και ακραίοι εθνικιστές για οποιοδήποτε άλλο εθνικό ζήτημα πλην αυτών της Ρωσσίας. Παρόμοια λέει, άλλωστε, και ο (ύστερος) Κονδύλης.