Ο μύθος της φιλολαϊκής κυβερνητικής πορείας προς τις εκλογές
Του Αλέξανδρου Καπακτσή*
Με τις επιστολικές ψήφους -από τη μακρινή Σαγκάη- της Έλενας Κουντουρά και του Βασίλη Κόκκαλη, τις ψήφους της υπουργού Κατερίνας Παπακώστα και των βουλευτών των ΑΝΕΛ Θανάση Παπαχριστόπουλου και Κώστα Ζουράρι, καθώς και του ανεξάρτητου βουλευτή Σπύρου Δανέλλη, η κυβέρνηση πήρε την πολυπόθητη ψήφο εμπιστοσύνης με 151 ψήφους. Τα όχι ήταν 148, καθώς απουσίαζε ο βουλευτής της ΝΔ Γ. Κασαπίδης.
Έτσι λοιπόν ανοίγει ο δρόμος για την εφαρμογή τόσων «θετικών μέτρων» που έχει στο πρόγραμμα της η κυβέρνηση και η καταψήφιση της θα εμπόδιζε να εφαρμοσθούν επιμένουν να θριαμβολογούν τα κυβερνητικά στελέχη.
Ουδέν ψευδέστερο!
Πρώτη και καλύτερη η συμφωνία των Πρεσπών. Ας τη θεωρήσουμε την καλύτερη που μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς ανάμεσα σε δύο λαούς. Έτσι είναι όμως τώρα; Δεν είναι ενταγμένη στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την ανατροπή των συσχετισμών στη περιοχή; Δεν είναι αυτοί και οι σχεδιασμοί τους που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και αιματοκύλισαν την περιοχή; Διερωτήθηκαν οι υπέρμαχοι της συμφωνίας γιατί έχουν τέτοιο κόψιμο οι «σύμμαχοι» για την ένταξη της γείτονος στο ΝΑΤΟ; Κρίσιμα ερωτήματα πέρα από μυθεύματα περί αλυτρωτισμών, μας κλέβουν την ιστορία και το όνομα… και άλλες τέτοιες επικίνδυνες εθνικιστικές ανοησίες ένθεν κακείθεν.
Μας κοροϊδεύουν με την αύξηση του κατώτατου μισθού που θα εισηγηθεί μια επιτροπή «ειδικών» και θα αποφασίσει η γλυκύτατη υπουργός της κυβέρνησης. Εφαρμογή δηλαδή του νόμου Βρούτση που έναντι ολίγων ευρώ αφενός τον νομιμοποιεί καταργώντας τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και αφετέρου κάνει την κυβέρνηση φιλεργατική δωρήτρια που το μόνο που της πρέπει είναι η μαζική υπερψήφιση της στις μελλοντικές εκλογές! Ταυτόχρονα κάνουν πως έχουν πάθει ολική αμνησία από το γεγονός πως όλη η αύξηση του κατώτατου μισθού θα απορροφηθεί από τη προψηφισμένη από τους ίδιους μείωση του αφορολόγητου ορίου…
Η αντικατάσταση του αίσχους, του πλήρως παράνομου και αντισυνταγματικού, υποκατότατου μισθού συνδυάζεται με το «δώρο» των ασφαλιστικών εισφορών των νέων εργαζομένων στην εργοδοσία, και βέβαια συνολικά για τη ζούγκλα των δεκάδων μορφών ελαστικής απασχόλησης, της απογείωσης της «ευελιξίας» για το σύνολο των εργαζομένων που αφαιρεί εισοδήματα από αυτούς και προσθέτει κέρδη στο κεφάλαιο.
Η κοροϊδία της «προστασίας της πρώτης κατοικίας και της στήριξης της στεγαστικής πολιτικής», την ώρα που η κυβέρνηση από κοινού με τους τραπεζίτες έχει αποφασίσει μαζικούς πλειστηριασμούς δεκάδων χιλιάδων σπιτιών λαϊκών οικογενειών, καταργεί και τα τελευταία υπολείμματα της όποιας προστασίας είχαν απομείνει, θωρακίζει το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο και εντείνει την καταστολή με δίκες πρωτεργατών του κινήματος κατά των πλειστηριασμών, αποτελεί άλλο ένα επιχείρημα απάτης. Στην πραγματικότητα, οργανώνουν τον τρόπο, το πώς δηλαδή οι τράπεζες θα βάλουν στο χέρι τα λαϊκά σπίτια και τα ακίνητα, θα μειώσουν τα «κόκκινα» δάνεια και θα τροφοδοτήσουν έναν νέο γύρο φτηνού δανεισμού κυρίως για το μεγάλο κεφάλαιο.
Οι πολυσυζητημένες ρυθμίσεις των 120 δόσεων έχουν να κάνουν με τη δυνατότητα περισσότεροι υπερχρεωμένοι να πληρώνουν και έτσι να αυξηθούν τα έσοδα από τη φορολογία.
Οι προσλήψεις που ανακοινώθηκαν στο δημόσιο και δημιούργησαν αναφυλακτικό σοκ στον Μητσοτάκη, που φοβάται ότι με αυτά τα «δυνατά» σημεία της κυβερνητικής προπαγάνδας και μπρος στην απροκάλυπτη αντεργατική του εικόνα μπορεί να χάσει τις εκλογές, είναι κατά πολύ κατώτερες των περιστάσεων μετά τις συνταξιοδοτήσεις που έγιναν και μάλιστα όπως στην εκπαίδευση είναι πολύ λίγες για φέτος μπρος στον όγκο των αναπληρωτών, ενώ οι 15.000 που εξαγγέλλονται για το μέλλον είναι σαν και αυτές που εξήγγειλαν οι υπουργοί παιδείας όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων και ουδέποτε έγιναν.
Οι υποτιθέμενες τομές της συνταγματικής αναθεώρησης σηματοδοτούν ένα αστικό κράτος ακόμα πιο «φιλικό» προς το κεφάλαιο και ακόμα πιο αντιδραστικό και εχθρικό απέναντι στις εργατικές – λαϊκές ανάγκες, δεν προωθεί καμιά φιλολαϊκή ρύθμιση, εκσυγχρονίζει σκοταδιστικές λογικές όπως ο εναγκαλισμός εκκλησίας-κράτους και φυσικά αποτελούν ένα πεδίο συναλλαγής και «συναίνεσης» με τα άλλα αστικά πολιτικά κόμματα που τίποτα το καλό δεν προοιωνίζει για τα λαϊκά συμφέροντα.
Μετά από όλα αυτά τι πρέπει να περιμένει ο λαός; Τίποτα, απολύτως τίποτα. Να αρπάξει τη μοίρα στα χέρια του και όπως οι εκπαιδευτικοί αυτές τις ημέρες να οργανώσει την πάλη του ενάντια σε όλα που του έχουν ληστέψει, ενάντια σε όλους που τον έχουν ληστέψει.
Να οργανώσει από την αρχή μια πλατιά ενωτική μαζική λαϊκή αντίσταση που θα καθορίζεται και θα παίρνει δυνάμεις από τις εργατικές διεκδικήσεις και επιδιώξεις. Ένα τιτάνιο έργο που πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στον κόσμο της εργασίας από τη μια πρέπει να συστρατευθούν και από την άλλη να συναγωνισθούν για τη μεγαλύτερη προσφορά προς αυτή την κατεύθυνση.
ΠΗΓΗ: Πέμπτη, Ιανουαρίου 17, 2019, https://eforipediada.blogspot.com/2019/01/metatinpsifo.html?fbclid=IwAR0MRav0bU5Y6skSsS_8aKHBqyUhCxPpYcPaKzXWHnlPuKUJ07ZlaVjhKvQ
* O Αλέξανδρος Καπακτσής είναι εκπαιδευτικός.
