Χριστουγεννιάτικη ιστορία από την παλιά Κέρτεζη
Του Κώστα Ι. Γιαννόπουλου*
Αν δεν με γελά η μνήμη μου ήταν το 1960, από το πρωί έριχνε σταχτόχιονο, ο βοριάς φυσούσε με λύσσα και έκανε ανεμοστοιβιάσματα, το σπίτι ήταν χωρίς ταβάνι και από τις χαραμάδες περνούσε το χιόνι και κόντευε να το στρώσει μέσα στο πάτωμα. Στα μαυρισμένα από το τζάκι πάτερα κρέμονταν τζουτζούκια από καρύδια και μουσταλευριά, κυδώνια και κάμποσα όψιμα σταφύλια.
Ο πατέρας μου έκλεισε νωρίτερα το κουρείο, είναι μεγάλη γιορτή ταχιά έλεγε. Κανένας δεν κοτούσε να βγει από το σπίτι γιατί δεν τον άφηνε το κρύο, μόνο η κυρά παπαδιά πάσχιζε να κρατήσει το μονοπάτι από το σπίτι ως την εκκλησία ανοιχτό με ένα φτυάρι και ένα σάρωμα από σπάρτο. Έπρεπε το πρωί που ο παπά Αντρέας θα σηκωθεί αχάραγο, να βρει τον δρόμο καθαρό.
Πιο νωρίς έπρεπε να πάει ο νεωκόρος και ο καντηλαναύτης ο «Κωτσόχαρος» ν’ ανάψει την μεγάλη σόμπα και τα κεριά στον πολυέλαιο. Πριν κοιμηθούμε η μάνα μας τύλιξε από ένα πυρωμένο κεραμίδι σε μια λινάτσα και την έβαλε κάτω από τα σκουτιά στο κρεβάτι για να ζεσταθούν τα πόδια μας που είχαν γεμίσει χιονίστρες. Κόντευε να ξημερώσει όταν ακούσαμε την πρώτη καμπάνα, η μάνα είχε πυρώσει τα γιορτινά μας ρούχα στο τζάκι, σε λίγο βγήκαμε όλοι μαζί να πάμε στην εκκλησία.
Αυτό που είδα δεν θα το ξεχάσω όσο ζω: Την νύχτα είχε ξαστερώσει, ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, ο αέρας δεν φυσούσε πια και πούπουλο να άφηνες θα έπεφτε κάτω. Το φεγγάρι κόντευε να βασιλέψει και τ’ αστέρια καρφωμένα στο βαθύ μπλε που νόμιζες πως, αν ανέβεις λίγο ψηλότερα, θα τα πιάσεις. Το χιόνι είχε κοκαλώσει, πατούσαμε επάνω και δεν βουλιάζει, στα γύρω βουνά καθρεφτίζει το φως του φεγγαριού και φώτιζε ο τόπος θαρρείς πως ήταν μέρα.
Ίσως κάποτε να με αξιώσει ο Θεός να ξανά δω αυτό το τοπίο και να ζήσω τις αξέχαστες στιγμές κατάνυξης στην εκκλησία του χωριού μου, εύχομαι υγεία και καλές γιορτές σε όλους.
25.12.2018
Σημείωση από τΜτΒ: Ευχαριστώ το φίλο Κώστα για την γραφή των αναμνήσεών του!
* Ο Κώστας Ι. Γιαννόπουλος είναι γιος του κουρέα Γιάννη Γιαννόπουλου/«Τριτσιμπίδα».
