Τριάντα μέρες νύχτας

Του Γιώργου – Νεκτάριου Παναγιωτίδη*

«Τριάντα μέρες νύχτας» είπες
και το βλέμμα μου πήγε ανεπαίσθητα ψηλά
ψηλά στο καμπαναριό
με το πέτρινο σκαλιστό ρολόι.
Θα δεις τώρα τους δείκτες
να αλλάζουν την ώρα αργά, σταδιακά
ο χρόνος να μην φεύγει σαν και πρώτα.
Και τη ζωή να μην πηγαίνει
με χαραγμένη ρότα.

Τριάντα μέρες νύχτας
θα ήτανε αρκετές
να κάνουν την ζωή ένα στοίχειωμα
μια μαύρη καταιγίδα
που εκβάλλει σε ένα απαλό εσπερινό φως
σε κάποια ερημιά
που ψιθυρίζει ένας αέρας
τα ανείπωτα του κόσμου αυτού.

Ό,τι έχει αξία αλήθεια
χωρίς περισπασμούς
ήρθε η ώρα να καλοσκεφτείς
να αφήσεις τα μικρά που σε βυθίζουν.
Να βυθιστείς εσύ σε κάτι
που θα σε πάει στα βύθη
του νοήματος
ή στα άδυτα βαθιά μέσα στην Λήθη.

Μία νύχτα ασέληνη
που περπατάν οι άνθρωποι μόνοι
μέσα σε δρόμους σκοτεινούς
αναζητώντας ένα φέγγος άλλο.

03-06-2015/06-03-2016

* O Γιώργος-Νεκτάριος Παναγιωτίδης είναι πληροφορικός και ασχολείται γενικώς με τα γραψίματα και την πολιτική.