Κοινοβουλευτικός κρετινισμός

 

Του Δημήτρη Καζάκη *

 

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, η δημαγωγία, οι διαξιφισμοί δίχως περιεχόμενο και οι αντιπαραθέσεις μακριά από τα πραγματικά προβλήματα δίνουν και παίρνουν. Επίδικο ζήτημα, η ψήφος των «αναποφάσιστων». Η πολιτική επιβίωση των κομμάτων σε πρώτο πλάνο. Όχι μόνο για τα κόμματα της κυβερνητικής εναλλαγής, αλλά και για τα κόμματα της επίσημης Αριστεράς, που αποδείχτηκαν οργανικό μέρος του όλου προβλήματος.

Για όλους η ψήφος είναι χρήμα, η εγγύηση της αναπαραγωγής των μηχανισμών τους, η εξασφάλιση ότι θα συνεχίσουν να πολιτεύονται ερήμην της κοινωνίας και σε βάρος της. Γι’ αυτό οι εκλογές για όλες τις ηγεσίες των επίσημων κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς αποτελούν τον κυρίαρχο λόγο της ύπαρξής τους.

 

◆ Δεν έχει σημασία τι εκφράζουν οι εκλογές, αν αντιπροσωπεύουν μια, έστω τυπική, διαδικασία δημοκρατικής γνώμης.

◆ Δεν έχει σημασία σε ποιες συνθήκες γίνονται και υπό ποιο καθεστώς. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία γι’ αυτούς. Δώστους εκλογές και πάρτους την ψυχή.

◆ Δεν έχει σημασία αν οι εκλογές αυτές έρχονται να νομιμοποιήσουν την πιο αντιδραστική μεταβολή στη συγκρότηση του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του.

◆ Δεν έχει σημασία αν με τον «Καλλικράτη» επιβάλλεται επίσημα η διάσπαση του ενιαίου και αδιαίρετου της ελληνικής επικράτειας. Κάτι που ιστορικά έχει επιχειρηθεί μόνο από τις δυνάμεις κατοχής, όταν το 1941 χώρισαν την Ελλάδα σε τρεις ζώνες.

◆ Δεν έχει σημασία αν καντονοποιείται η χώρα σε περιφέρειες για να διευκολυνθεί η ιδιωτικοποίηση των δήμων της χώρας, να εκποιηθεί εθνικό έδαφος και να παραδοθεί πιο εύκολα η διαχείριση των περιφερειών στα επενδυτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα της διεθνούς αγοράς.

◆ Δεν έχει σημασία αν τη διάσπαση της χώρας σε περιφέρειες και δήμους θα ακολουθήσει μια αντίστοιχη διάσπαση της παιδείας και της υγείας, που ήδη έχει εξαγγελθεί. Άλλωστε δεν ένοιαξε πολλούς όταν το υπουργείο από Εθνικής Παιδείας έγινε σκέτο Παιδείας για να προωθηθεί η παιδεία πολλών ταχυτήτων και διαφορετικών περιφερειών. Όπως έγινε με την Υγεία, αλλά και την Άμυνα, την οποία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να παραδώσει ολοκληρωτικά στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και τις ιδιωτικές εταιρείες μισθοφορικών υπηρεσιών που συνοδεύουν τους σημερινούς στρατούς της Δύσης.

◆ Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά συμβαίνουν για να ξεφορτωθεί το κράτος όλες τις υποχρεώσεις του προς την κοινωνία και να ενισχυθεί μόνο ως μηχανισμός άγριας καταστολής και είσπραξης για λογαριασμό των δανειστών τοκογλύφων και κερδοσκόπων που ήδη λυμαίνονται τη χώρα.

◆ Δεν έχει σημασία αν από τυπικά ανεξάρτητο κράτος μεταβαλλόμαστε ανοιχτά σε άθροισμα διαφορετικών περιφερειών υπό την αυστηρή επιτήρηση ενός κεντρικού κρατικού μηχανισμού, που λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της «Ευρώπης των περιφερειών» με τους ντόπιους υπεξούσιους πληθυσμούς.

Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία, αρκεί να εξασφαλίζεται η αναπαραγωγή των μηχανισμών. Να τρέχει το παραδάκι από τα κοινοτικά κονδύλια και την κρατική ενίσχυση και ό,τι αυτά συνεπάγονται.

Τίποτε επίσης δεν πρέπει να έχει σημασία για τον λαό. Όπως άλλωστε μας διαβεβαιώνει και η ηγεσία του ΚΚΕ, ό,τι ήταν πριν, το ίδιο είναι και σήμερα. Οπότε προς τι το άγος και ο οδυρμός; Το μόνο που πρέπει να απασχολεί τον λαό είναι τι θα ψηφίσει. Έτσι αποχαυνωμένος και ανίδεος πρέπει να προσέλθει στις κάλπες για να εκτονώσει την αγανάκτησή του με τρόπο ανώδυνο και επωφελή για το νέο καθεστώς. Πρέπει να καταπιεί την κάμηλο και να ασχοληθεί με την οπή της ραφίδος.

 

Το ξεκατίνιασμα

 

Πρόκειται για την αποθέωση του «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», με τον οποίο χαρακτήριζαν οι επαναστάτες δημοκράτες των αρχών του 19ου αιώνα όλους εκείνους που ξεχνούσαν την πάλη για τη δημοκρατία κάθε φορά που το καθεστώς της απολυταρχίας παρείχε τη δυνατότητα των εκλογών προκειμένου να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση νομιμοποίησης.

Πρόκειται για τον ίδιο «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» που έκανε ορισμένες ηγεσίες της Αριστεράς να επιδιώκουν τη συμμετοχή τους στην πολιτική μεταρρύθμιση Μαρκεζίνη της χούντας το 1973. Τότε την τιμή της Αριστεράς και γενικά της δημοκρατίας έσωσε η εξέγερση της νεολαίας στο Πολυτεχνείο. Σήμερα η εξέγερση που ζυμώνεται και ωριμάζει στα κατάβαθα της κοινωνίας είναι σίγουρο ότι θα σαρώσει τα πάντα και πρώτα απ’ όλα αυτόν τον άθλιο «κοινοβουλευτικό κρετινισμό».

Όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αντιλαμβάνεται ότι το υπάρχον σύστημα οικονομίας και πολιτικής δεν επιδέχεται καμιά βελτίωση, ότι οι ίδιες οι εκλογές όπως είναι στημένες δεν έχουν κανένα πραγματικό περιεχόμενο, εκτός από το να νομιμοποιούν το πιο άθλιο καθεστώς της μεταπολιτευτικής περιόδου, ένα καθεστώς υποδούλωσης, που μπροστά του ωχριά ακόμη κι εκείνο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898. Κι έτσι όσο βράζει η αγανάκτηση, όσο βαθαίνει η συναίσθηση στην κοινωνία ότι κανένα δικό της μήνυμα δεν μπορεί να διαπεράσει την κρησάρα του επίσημου πολιτικού συστήματος, τόσο εντείνεται το ξεκατίνιασμα ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις.

Δείτε τι έγινε με τις περίφημες δηλώσεις του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Ο κύριος αυτός δήλωσε αυτό που είναι κοινό μυστικό:

«Ήταν φανερό ότι κάποια ημέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφθανε, διότι το συζητούσαμε: οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εγώ ο ίδιος – για τις προοπτικές για αυτό που δεν ήταν τότε γνωστό και το αποκαλούμε ελληνική κρίση», δήλωσε ο κ. Γιούνκερ σε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον (8.10), στα πλαίσια της συνάντησης του ΔΝΤ. «Ήξερα, ήξερα ακόμα ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα», παραδέχτηκε ο επικεφαλής του Eurogroup.

Δείτε τι συμπέρασμα έβγαλε από αυτή τη δήλωση ο πρόεδρος της Ν.Δ., κ. Σαμαράς:

«Η χθεσινή δήλωση του επικεφαλής των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης κ. Γιούνκερ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήξερε, εδώ και χρόνια, για το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας και ότι έπρεπε να ληφθούν μέτρα πριν από δύο τρεις δεκαετίες, αλλά κανείς δεν μιλούσε γιατί αυτό έβλαπτε τις εξαγωγές της Γαλλίας και της Γερμανίας, δικαιώνει πλήρως τις θέσεις που, εδώ και επτά μήνες, διατυπώνω. Ότι:

1. Εάν θέλουμε να βρούμε ποιος φταίει για την οικονομία πρέπει να πάμε πίσω στο 1981. Αυτό που θέλει να αποφύγει το ΠΑΣΟΚ για ευνόητους λόγους.

2. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία έπρεπε να “βάλουν πλάτη” και όχι το ΔΝΤ. Αυτή τη θέση υποστήριξα στη Σύνοδο του ΕΛΚ, αλλά δυστυχώς ήμουν μόνος. Η κυβέρνηση, όχι μόνο ενίσχυσε την επιχειρηματολογία τους, διασύροντας τη χώρα, για κομματικούς λόγους, αλλά ουσιαστικά απεδέχθη άνευ όρων μια επιλογή που σήμερα στραγγαλίζει την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του».

Κουβέντα για την Ε.Ε. και ειδικά για την Ευρωζώνη, που ο κ. Γιούνκερ ομολογεί κυνικά ότι πρόκειται για μηχανισμό εκμετάλλευσης των χωρών σαν την Ελλάδα από τους ισχυρούς εταίρους, κυρίως τη Γερμανία και τη Γαλλία.

◆ Αν λοιπόν η χώρα μπήκε στην Ε.Ε. και το ευρώ προκειμένου με τα δικά της εξωτερικά ελλείμματα, με τη διάλυση της δικής της παραγωγικής βάσης να χρηματοδοτήσει την εξαγωγική ισχύ της Γερμανίας και της Γαλλίας, τότε γιατί θα πρέπει η χώρα να παραμείνει σ’ αυτόν τον «λάκκο των λεόντων», όπως χαρακτήριζε την ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση ο παλαίμαχος πολιτικός της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού;

◆ Αν τα δημόσια χρέη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μοχλός εξάρτησης και πειθαναγκασμού της Ελλάδας για να συνεχίσει την ίδια καταστροφική πορεία προς όφελος των ισχυρών εταίρων της, τότε γιατί θα πρέπει να τα πληρώσουμε; Για ποιον μεταφυσικό και διεστραμμένο λόγο πρέπει η χώρα να παραμείνει υπ’ αυτό το καθεστώς;

 

Δεν βρήκαν τίποτε να πουν για τα κρίσιμα

 

Όπως είναι φυσικό, κανένα από αυτά τα ερωτήματα δεν απασχόλησε το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό. Το μόνο που τους ένοιαξε ήταν η αποστροφή του Γιούνκερ περί «διεφθαρμένης χώρας», που όπως διευκρίνισε ο εκπρόσωπός του (11.10) αναφερόταν σε δημόσιες δηλώσεις του σημερινού πρωθυπουργού, με τις οποίες ο κ. Παπανδρέου αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με τη διαφθορά.

«Πριν από μερικά χρόνια, όταν τα στοιχεία της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας έδειχναν ότι η χώρα θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση, οι πάντες στην υπόλοιπη Ευρώπη γνώριζαν ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει πολύ σοβαρό πρόβλημα διαφθοράς», είπε ο εκπρόσωπος του κ. Γιούνκερ. Ωστόσο, συνεχίζει ο εκπρόσωπος, ο κ. Γιούνκερ ως πρόεδρος του Eurogroup δεν ήταν σε θέση να τα θέσει δημοσίως, «καθώς η κατακραυγή θα ήταν μεγάλη».

Κι έτσι άρχισε το γαϊτανάκι.

Ο κ. Σημίτης ξεμύτισε από τη φωλιά του για να δηλώσει στη ΝΕΤ (10/10): «Πρόκειται για ανοησίες. Επί των ημερών μου η χώρα είχε ανάπτυξη με ρυθμό 5% και έλλειμμα 4%. Δεν είχα κανένα λόγο και δεν θα δεχόμουν καμία συζήτηση αν η χώρα μου ήταν διεφθαρμένη ή όχι». Κι αν όλοι οι αχάριστοι εργαζόμενοι αυτής της χώρας δεν κατάλαβαν ότι τόσα χρόνια ζούσαν ένα «οικονομικό θαύμα», τότε κακό τους κεφαλιού τους. Όπως είναι γνωστό, αυτοί και οι αφόρητες αξιώσεις τους είναι που φταίνε για τη χρεοκοπία της χώρας.

Εν τω μεταξύ, άμεση υπήρξε και η αντίδραση των συνεργατών του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, οι οποίοι σημείωναν: «Φυσικά και ο κ. Καραμανλής ουδέποτε είπε κάτι τέτοιο. Όσοι επιχειρούν να του αποδώσουν τέτοιο λόγο, ένα σκοπό έχουν, τον αποπροσανατολισμό».

Από την πλευρά του, ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ερωτηθείς σχετικά, φέρεται να δήλωσε, σύμφωνα με τον ANT1: «Νομίζω πως είναι απολύτως σαφές ακόμη και χωρίς τη λέξη πρώην ότι ο κ. Γιούνκερ δεν αναφέρεται στον κ. Παπανδρέου, αλλά σε προηγούμενο πρωθυπουργό. Και όλοι νομίζω μπορούμε να φανταστούμε σε ποιον αναφέρεται».

Τέλος, ο κ. Σαμαράς χρησιμοποίησε τις δηλώσεις του κ. Γιούνκερ ως επιχείρημα ότι δικαιώνονται οι δικές του τοποθετήσεις που ζητούσε εξεταστική επιτροπή για την οικονομία από το 1981: «Βγαίνει ο κ. Γιούνκερ, ο πρόεδρος της Ευρωζώνης, και λέει το εξής αποκαλυπτικό: Ότι τα προβλήματα της Ελλάδας έχουν τις ρίζες τους τρεις δεκαετίες πριν. Τι σύμπτωση! Αυτό ακριβώς έλεγα εδώ και μήνες. Ότι η Ελλάδα έκανε “ανάπτυξη” και “κοινωνική πολιτική” με δανεικά. Και δεν το έκανε τα τελευταία χρόνια, το έκανε τις τελευταίες δεκαετίες. Γι’ αυτό και ζήτησα, αν πρόκειται να γίνει εξεταστική για την οικονομία, να πάει πίσω ως το 1981. Τώρα επισημαίνουν το ίδιο ακριβώς και ανώτατοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Σαμαράς.

Με τον τρόπο αυτό παίχτηκε ένα άθλιο παιχνίδι σε βάρος της κοινής γνώμης, η οποία σοκαρίστηκε από την κυνική ομολογία του Γιούνκερ.

Προσέξτε το θράσος όλων αυτών των κυρίων. Το ζήτημα δεν είναι η σχέση της Ελλάδας με την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, που αποδείχτηκε καταστροφική και μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι όλοι αυτοί συνέργησαν στο να μετατρέψουν την αδύναμη και προβληματική οικονομία της Ελλάδας κυριολεκτικά σε ερείπια προκειμένου να επωφεληθούν οι ισχυροί εταίροι, η εξαγωγική μηχανή τους και οι τραπεζίτες τους.

Για όλα αυτά δεν βρήκαν τίποτε να πουν. Όχι βέβαια, το όλο ζήτημα είναι δικό μας. Η χώρα είναι διεφθαρμένη. Η Ελλάδα έκανε «ανάπτυξη» και «κοινωνική πολιτική» με δανεικά. Κι επομένως οφείλουμε να αλλάξουμε μυαλά και νοοτροπία με τον βούρδουλα. Όπως ακριβώς επιχείρησαν να μας κάνουν και οι ναζί της κατοχής, αλλά δυστυχώς απέτυχαν. Ήρθαν όμως οι πιο γνήσιοι απόγονοί τους στα επιτελεία των αγορών, των τραπεζών και των οργάνων τους για να αποτελειώσουν το εκσυγχρονιστικό έργο που έμεινε ημιτελές.

 

Τι «ξεχνά» ο Μητσοτάκης

 

Στην όλη φαρσοκωμωδία παρενέβη και ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος δήλωσε με τον γνωστό κυνικό του τρόπο: «Είναι ανάγκη, χάριν της ιστορίας, να πούμε μία πολύ απλή αλήθεια: Φταίνε και τα δύο μεγάλα κόμματα, με τη διαφορά ότι δεν είναι ίσες οι ευθύνες. Η πραγματικότητα είναι ότι το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε για πρώτη φορά την πολιτική των ελλειμμάτων. Για να κάνει κοινωνική πολιτική με δανεικά, οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία.

Όπως λέει ο Γιούνκερ, το 1990 η Ελλάδα ήταν μία πτωχευμένη χώρα». Στην ίδια συνέντευξη, ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ. άσκησε δριμύτατη κριτική τόσο στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου όσο και στις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή, ενώ χαρακτήρισε «λαϊκιστή» τον Αντώνη Σαμαρά, για τον οποίο εμμέσως εξέφρασε την εκτίμηση πως αν συνεχίσει σε αυτή τη λογική δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός.

Βέβαια ο φιλίστωρ πρώην πρωθυπουργός ξέχασε ότι ο ίδιος ευθύνεται για τη χειρότερη ρύθμιση χρεών που έγινε ποτέ σε βάρος αυτής της χώρας, όταν ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 1964 αποδέχτηκε την αποπληρωμή των προπολεμικών χρεών της Ελλάδας με ιδιαζόντως επαχθείς και καταχρηστικούς όρους. Επρόκειτο για προπολεμικά χρέη από το 1881, για τα οποία η χώρα είχε επίσημα πτωχεύσει δυο φορές – το 1893 και το 1932 – αλλά αναγνωρίζονταν προς όφελος αδίστακτων κερδοσκόπων και έθεταν τη βάση της μετέπειτα υπερχρέωσης της χώρας που οδήγησε στη σημερινή χρεοκοπία.

Ούτε επίσης θυμήθηκε ότι κατά την τρίχρονη πρωθυπουργία του 1990-1993 το συνολικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε 2,5 φορές. Από 61,5% του ΑΕΠ το 1989, εκτινάχθηκε στο 110,9% του ΑΕΠ το 1993. Ενώ η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους υπερτριπλασιάστηκε στο ίδιο διάστημα και έφτασε από 13,6% του ΑΕΠ το 1989 στο 36,4% του ΑΕΠ το 1993. Ποσοστό ανάλογο με αυτό που μας οδήγησε στη σημερινή χρεοκοπία.

Πρόκειται πραγματικά για ιστορικό ρεκόρ υπερχρέωσης μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα διακυβέρνησης. Μήπως κι αυτό οφείλεται στην κοινωνική πολιτική που άσκησε ο κ. Μητσοτάκης;

Αν το δημόσιο χρέος και η εξυπηρέτησή του την εποχή Μητσοτάκη δεν ήταν κατά 85% δραχμικό, δηλαδή εκφρασμένο σε δραχμές, είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα θα είχε πτωχεύσει τότε. Καθοριστικό ρόλο στη χρεοκοπία της χώρας έπαιξε η σταδιακή μετατροπή του συνολικού δημόσιου χρέους σε κυρίαρχα εξωτερικό, σε ξένο σκληρό συνάλλαγμα. Πράγμα που συνιστούσε μέρος της προετοιμασίας της χώρας για την υιοθέτηση του ευρώ και τη μετατροπή του τεράστιου δημόσιου χρέους της χώρας σε προνομιακή υπόθεση κερδοσκοπίας των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών.

Κι αυτό φυσικά αποτέλεσε κατόρθωμα των κυβερνήσεων Σημίτη, για το οποίο ο πρώην πρωθυπουργός εξακολουθεί να επαίρεται. Από κει και πέρα η βόμβα του δημόσιου χρέους είχε απασφαλιστεί και ήταν έτοιμη να εκραγεί στην πρώτη αναποδιά που θα συνέβαινε στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Όπως κι έγινε.

 

 

* Ο Δημήτρης Καζάκης είναι οικονομολόγος – αναλυτής

 

 

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 14-10-10, http://www.topontiki.gr/article/10542