Οι νέοι, ο Θεός και άλλες Rock ή Roll ιστορίες…
Του Ανδρέα Αργυρόπουλου*
Για να κουβεντιάσει κανείς με τους νέους ανθρώπους για το Θεό απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις. Η βασική είναι να θέλει να διαλεχτεί, να ακούσει τους νέους. Όχι να τους επιβάλλει απόψεις, θέσεις, αντιλήψεις, ιδεολογήματα. Να προσπαθήσει να εισπράξει αυτό που του λένε. Να μην έχει έτοιμες απαντήσεις και τσιτάτα προκειμένου να τους «αποστομώσει» ή να τους μεταπείσει αλλά να προσπαθήσει να κατανοήσει τις αναζητήσεις, τις αγωνίες, τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις τους ακόμα και την πλήρη άρνησή τους για αυτά που εκπροσωπεί. Να έχει πρώτα από όλα, ανοικτό πνεύμα. Να είναι έτοιμος για κάθε ανατροπή ακόμη και αυτών που τα θεωρεί ως δεδομένα. Ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος του εκρηκτικού μείγματος ημιμάθειας, πνευματικής αυτάρκειας και έλλειψης αληθούς πίστεως.
Οι Σουηδοί λένε ότι είναι καλό να μπορούμε να αλλάζουμε τα μυαλά μας όπως αλλάζουμε τα πουκάμισα. Ακούγεται λίγο υπερβολικό και παρεξηγήσιμο αλλά δεν είναι. Με μούχλα στο μυαλό και κακομοιριά στην ψυχή δε μπορείς να διαλεχτείς, πόσο μάλιστα να ελκύσεις. Η αυτάρκεια δεν είναι καλός οδηγός. Χωρίς διαρκή ανανέωση δε μπορείς να επικοινωνήσεις με κανένα, πόσο μάλλον με το πιο ανατρεπτικό (όχι πάντα) κομμάτι της κοινωνίας, τους νέους. Είναι γνωστή η ατάκα που αποδίδεται στον Frank Zappa: «Το μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο, αν δεν είναι ανοικτό δε δουλεύει».
Πολλές φορές δε μπορούμε να αντέξουμε ένα διάλογο ελευθερίας ούτε καν με τους νέους που βρίσκονται στο χώρο της Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης Δημήτριος πολύ σοφά έλεγε κάτι που δεν τολμάμε να το δεχθούμε: «Η Εκκλησία είναι ανοικτή προς το μέλλον και προς τους νέους. Αν δεν υπήρχαν οι νέοι στην Εκκλησία θα κινδυνεύαμε να βουλιάξουμε από την σύνεση των ενηλίκων». Τα «θέλω» τους μας φαίνονται ακατανόητα καθώς αδυνατούμε να αντιληφθούμε την ταχύτατη εξέλιξη των κοινωνιών, την αλλαγή νοοτροπιών. Επιλέγουμε να ζούμε στο «σύννεφό» μας. Πολλοί από μας αρέσκονται να ζουν στο μύθο του ένδοξου παρελθόντος. Οι προκλήσεις του παρόντος αλλά και του επερχόμενου μέλλοντος ενοχλούν τη μακαριότητά και τις βεβαιότητές μας. Η ποιμαντική μας και η ελευθερία μας είναι «περιορισμένης ευθύνης». Ανεπάρκειες και ανασφάλειες στέκονται εμπόδιο σε κάθε άνοιγμα.
Για να κάνεις τον όποιο διάλογο ,όχι μόνο για το Θεό, αλλά απολύτως απαραίτητα σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να έχεις: παιδεία διαλόγου, ενημέρωση σε πολλά θέματα, θάρρος, διάκριση, αίσθηση του χιούμορ, σεμνότητα, μπόλικη αγάπη και ταπείνωση. «Η ταπείνωση είναι η άρνηση να υπάρξουμε έξω από το Θεό. Είναι η βασίλισσα των αρετών». S. Weil….
Προδημοσίευση από το βιβλίο «Οι νέοι, ο Θεός και άλλες Rock ή Roll ιστορίες«…
ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 3 Οκτωβρίου 2018, https://e-theologia.blogspot.com/2018/10/rock-n-roll.html?spref=fb
* Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος είναι θεολόγος καθηγητής δευρεοβάθμιας εκπ/σης και πρώην σχολικός σύμβουλος.
