ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕÏΣΜΟΣ ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

 

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

 

 

 

Παρά τις κατάρες και τους εξορκισμούς του νεοφιλελευθερισμού από συστημικούς και μη παράγοντες του καθεστώτος ένα γεγονός παραμένει αναμφισβήτητο!

Η πλατφόρμα του ακραία νεοφιλελεύθερου εξωθεσμικού διευθυντηρίου που εκπροσωπεί ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, δυστυχώς εξακολουθεί να του εξασφαλίζει και σήμερα την πολιτική ηγεμονία στην συγκυρία και τις εξελίξεις.

Με δεδομένο και αυτό ούτε η ανάδειξη του σε αρχηγό (Βοναπάρτη) του ΠΑΣΟΚ το 2004 με διαδικασίες που διέλυσαν το ΠΑΣΟΚ σαν πολιτικό κόμμα και οργανισμό, ούτε η αναγόρευση-τοποθέτηση του στη προεδρία της σοσιαλιστικής διεθνούς από το Αμερικανικό δημοκρατικό κόμμα, ούτε η εκβιαστικά αναγκαστική πρωθυπουργοποίησή του, ήταν τυχαία.

Η πολιτική του διαδρομή καθορίστηκε από την χρήση-ανάλωση της πολιτικής κληρονομιάς του ονόματός του με το οποίο ήταν δεμένα δύο δυναμικά πολιτικά ρεύματα της μεταπολεμικής Ελλάδας (Παπανδρεϊσμός-ΠΑΣΟΚ).

Με αυτή τη πολιτική κληρονομιά εξασφάλιζε στη νέα μεγαλοαστική τάξη του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και στους ιδεολογικούς και πολιτικούς του μέντορες ένθεν και ένθεν του ατλαντικού, τον έστω βραχύ αλλά κρίσιμα αναγκαίο χρόνο για την συνάρθρωση των συμφερόντων τους, στο νέο επίπεδο των σκληρών και διαλυτικών ανταγωνισμών που γεννούσε και ανάδειχνε η δομική κρίση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Παρόλα αυτά το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή διαφορετικά η πλατφόρμα της διεθνούς αρμοστείας στο όνομα του Γ. Παπανδρέου χρειάστηκε μια πολύμηνη επιχείρηση χυδαίας πολιτικής τρομοκρατίας του λαού για να επιβληθεί σαν αναγκαστική δήθεν επιλογή στη χώρα!

 

Οι άξονες του Μνημονίου

 

Η στρατηγική του μνημονίου που καθόρισε και ολόκληρη την πολιτική διαδρομή του νεοφιλελεύθερου Βοναπάρτη της σοσιαλδημοκρατίας, άξιου διαδόχου των διαχειρίσεων Μητσοτάκη-Σημίτη συγκροτείται σε τρεις βασικούς άξονες.

1. Την στερέωση και διεύρυνση της χρηματιστηριακής κυριαρχίας στη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας.

Στη κατεύθυνση αυτή επιχειρείται η ανασυγκρότηση της νεοφιλελεύθερης κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας σε βάρος της παραγωγικής μισθωτής εργασίας, της πλήρους απαξίωσης της και του επαναπροσδιορισμού της με νεοφεουδαρχικούς όρους που αμφισβητούν την ιδιοκτησία του ατομικού εργάτη πάνω στην ίδια την εργατική του δύναμη. Δηλαδή με άρνηση θεμελιακών αρχών της διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου αυτής καθ’ αυτής της αστικής επανάστασης.

Το στίγμα αυτών των προσαρμογών είναι απόλυτα διακριτό σε κάθε διαρθρωτική αλλαγή που προωθεί η κυβερνητική πολιτική.

2. Ο δεύτερος άξονας του μνημονίου περιέχει ουσιαστικά τον επανακαθορισμό της θέσης της χώρας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη με τους όρους της ευρωγερμανικής στρατηγικής και των ηγεμονικών του επιδιώξεων στην Ευρώπη. Η Ελλάδα γίνεται διαμέσου του μνημονίου ο πιλοτικός οδηγός για τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου αλλά και για τις υπό ένταξη χώρες της ανατολικής Ευρώπης, στις διαδικασίες της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με ολόκληρη αυτήν την ομάδα χωρών, με πλήρως ανταγωνιστικούς όρους και τις ανάλογες συνέπειες θα επανακαθοριστεί η θέση της χώρας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη που σταθερά και συνεχώς θα συγκλονίζεται από κεντρόφυγες και διαλυτικές τάσεις.

3. Η Ελλάδα εκχωρείται στην Αμερικανική στρατηγική για την Εγγύς και Μέση Ανατολή, ως συμπληρωματικός στρατηγικός χώρος του Ισραήλ για να ελέγχονται και οι τάσεις αυτονόμησης της Τουρκίας από το Αμερικανικό άρμα.

Οι διπλωματικοί εναγκαλισμοί Παπανδρέου-Νετανιάχου στο διάστημα του τουρκικού δημοψηφίσματος , μόνο σαν προσπάθεια παρέμβασης στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις μπορούν να εκληφθούν προς όφελος του Αμερικάνικου παράγοντα.

Το μνημόνιο αποτελεί από κάθε άποψη μια συμφωνία πάνω στη βάση εξισορρόπησης των Αμερικανογερμανικών αντιθέσεων που κάθε διαταραχή του θα συνιστά και άμεση απειλή για την ίδια τη γεωπολιτική ενότητα της χώρας.

Δεν συνιστά καμία διέξοδο από την κρίση αλλά ακόμη μεγαλύτερο βούλιαγμα σε αυτήν και διαιώνιση της μαζί με την διεθνή αρμοστεία.

Το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος. Προοδευτική δημοκρατική διέξοδος υπάρχει.

 

Η διαχείριση  Παπανδρέου, κρίση  ταυτότητας του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού

 

Η κρίση μέσα στην οποία σέρνεται η χώρα και ο λαός δεν είναι φυσικά μόνο οικονομική. Είναι και βαθιά κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική κρίση.

Το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα με τους κληρονομικούς ηγεμόνες, τους πρίγκιπες, τις αυλές και τις οδαλίσκες, εκπέμπει την εικόνα καθολικής κρίσης ταυτότητας για τον νεοελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.

-Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει  η οικογενειακή «διπλωματία»- διαμεσολάβησης με κατάληξη το καλά μεθοδευμένο σόου στη Wall-Street  της Νέας Υόρκης.

Σόου στο οποίο βαρύγδουπα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε την εκχώρηση της Αθήνας, της Πρωτεύουσας της χώρας, της ταυτότητάς της δηλαδή, στον φιλέλληνα εμίρη – σεΐχη του Κατάρ!!! (Η Ελλάδα στους Έλληνες).

-Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει το ίδιο καλά μεθοδευμένο σόου των Δελφών, όπου και πάλι ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει τη συγκρότηση επιτροπής για την «μεταρρύθμιση»!!στην ανώτατη εκπαίδευση, στην οποία δεν τοποθετείται ούτε ένας πνευματικός άνθρωπος της χωράς!!! (Η Ελλάδα στους Έλληνες).

-Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο κλεφτοκοτάδικος κυνισμός Πάγκαλου «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ» !

– Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει η χυδαία επίθεση, λοιδορία από την παρασιτική λίγδα του καθεστώτος σε κάθε κοινωνική τάξη και ομάδα!

«Οι εργάτες οκνηροί και υπονομευτές! οι αγρότες απατεώνες! οι επαγγελματίες μαφία!

η παραγωγική εργασία ύποπτη! οι εκπαιδευτικοί τεμπέληδες! οι φοιτητές αγράμματοι!

οι μαθητές αναλφάβητοι και απροσάρμοστοι!!!»

Μόνο το έθνος των χρηματιστών, των τραπεζιτών, των  διαμεσολαβητών , των εργολάβων της μίζας και τα κάθε είδους αρπακτικά, είναι υπεράνω κάθε υποψίας για να συμμετέχουν στην εθνική προσπάθεια υπό την αιγίδα της διεθνούς αρμοστείας.

-Γιατί τι άλλο από καθολική κρίση ταυτότητας είναι η εικόνα ενός Πρωθυπουργού που λειτουργεί ως εκπρόσωπος τύπου του άγνωστου εξωθερμικού διευθυντηρίου της διεθνούς αρμοστείας και οι υπουργοί του ως παρουσιαστές-πλασιέ των αποφάσεων της Τρόικα!

Η κρίση ταυτότητας και η οικονομική κρίση είναι φυσικά αλληλοτροφοδοτούμενες και έχουν την ίδια βάση. Τον κοσμοπολίτικο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό της ΟΝΕ, που υλοποιήθηκε σε πλατφόρμα στρατηγικής κατά κύριο λόγο από το καθεστώς Σημίτη-Παπανδρέου 1996 – 2004.

Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής, η διαχείριση Παπανδρέου έχει υποκαταστήσει την πολιτική βάση της εξουσίας του, με τους εκπροσώπους των κάθε είδους μυστικών και επίσημων φόρουμ του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, την πολιτική στήριξη των οποίων επιδεικνύει στα σόου της Wall-Street  , των Δελφών, του Κατάρ… εκποιώντας και ενεχυριάζοντας την εθνική αυτοτέλεια της χώρας.

Η διαχείριση Παπανδρέου σήμερα, αντιστοιχεί σε καθεστώς έκτακτων εξουσιών που έχει ευτελίσει και κάθε θεσμό του αστικοκοινοβουλευτισμού, έχει αδρανοποιήσει και συντρίψει κάθε προοδευτική κοινωνική δυναμική, έχοντας στο πλευρό του μόνο την βουλιμία των μεσαίων και υψηλών στρωμάτων του παρασιτισμού με τις μαυραγορίτικες καταβολές.

 Η χώρα έτσι οδηγείται στη διαλυτική χρεοκοπία καθώς και οι δείκτες της οικονομικής κρίσης αντί να βελτιωθούν χειροτέρεψαν ραγδαία στο χρόνο του μνημονίου της οικονομικοπολιτικής κηδεμονίας.

·      Το δημόσιο χρέος έγινε σχεδόν στο σύνολό του Εξωτερικό χρέος και έτσι όπλο των χρηματιστηριακών αγορών για το πνίξιμο κάθε παραγωγικής προσπάθειας της εργατικής τάξης και των δυνάμεων της εργασίας.

·      Το απόλυτο μέγεθος του χρέους θα ξεπεράσει το 2011 τα 400 δις και μόνο οι τόκοι θα φτάνουν τα 8%-9% του Α.Ε.Π. ενώ μαζί με τα χρεολύσια θα ξεπερνούν το 20% του Α.Ε.Π.

·      Το δημοσιονομικό έλλειμμα μόνο από τον δανεισμό του 2010 επιβαρύνθηκε κατά 2% και χωρίς την δημιουργική λογιστική θα φτάσει το 10% στο τέλος του 2010 παρά την ληστεία μισθών και συντάξεων.

·      Η επίσημη ύφεση για το 2010 θα αγγίζει το 7% ,ενώ η πραγματική ύφεση ήδη ξεπερνά το 10%.

·      Η πραγματική ανεργία κάθε μορφής στις αρχές του 2011 θα φτάσει το 1.500.000, χωρίς μάλιστα  να εκδηλωθεί μαζικά το κύμα προβληματικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων που σήμερα κυμαίνεται στο 40%.

·      Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα παρά την ενίσχυση του με 45 δις ευρώ,(28δις ΝΔ – 17δις ΠΑΣΟΚ) δηλαδή τρεις και πάνω φορές από την χρηματιστηριακή του αξία και 5 φορές πάνω από την πραγματική του, η απειλή κατάρρευσης του είναι σταθερά συνεχής. Με μέτρια στάνταρ τραπεζικών κανόνων το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση πτώχευσης. Απλά και μονό η διαγραφή των επισφαλειών  που δεν ανταποκρίνονται καθόλου στα χρεολύσια και ελάχιστα η καθόλου στους τόκους, βάζει λουκέτο στο 70% του τραπεζικού συστήματος.

Το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν αποτελεί μόνο πίθο των Δαναΐδων για την ελληνική οικονομία και κοινωνία , αλλά και τον διαμεσολαβητικό μοχλό – δίαυλο του χρηματιστηριακού κεφαλαίου με την εγγύηση μάλιστα του μνημονίου για να βάλει στο χέρι ολόκληρη τη δημόσια περιουσία που όπως ανακοινώσε ο Παπανδρέου στο σόου της Wall-Street  ανέρχεται σε 270 δις ευρώ και βρίσκεται σε καθεστώς ιδιωτικοποίησης- εκποίησης!

Η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής τράπεζας ίσο με το 40% της χρηματιστηριακής αξίας και πάνω από το 55% της πραγματικής της και η παράδοση του πάνω από το μισό στις Αμερικανικές και Γερμανικές τράπεζες, αποκαλύπτει πως το μνημόνιο και η αρμοστεία με εκπρόσωπο τον Έλληνα πρωθυπουργό ενδιαφέρεται  μόνο για τη διασφάλιση των δανειστών με ενέχυρο το έδαφος της χώρας και τα κυριαρχικά δικαιώματα πάνω από αυτό.

Το 2011 δεν θα έρθουν απλά μικρά η μεγάλα συμπληρωματικά μέτρα του σημερινού μνημονίου.

Το 2011 θα έχουμε ουσιαστικά ένα νέο μνημόνιο άγνωστης και μακροπρόθεσμης διάρκειας με αντίστοιχες προσαρμογές στο κοινωνικοπολιτικό εποικοδόμημα, όπου τα Καλλικρατικά πολιτικά κέντρα εξουσίας θα παίξουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός σκληρού και συνεκτικού κατοχικού καθεστώτος του νεοφιλελευθερισμού και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου!

 

Αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας στο ΠΑΣΟΚ

 

Η πλήρης νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη ιδεολογική και πολιτική της  κοινωνικής και πολιτικής ηγεμονίας στο ΠΑΣΟΚ υπό το Γ. Παπανδρέου με τη στρατηγική μάλιστα του μνημονίου, γέννησε και ανάδειξε ευρύτερες συγκρούσεις στην ιστορικά διαμορφωμένη κοινωνικοπολιτική του συμμαχία.

Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά η αμφισβήτηση και οι συγκρούσεις στο στρατόπεδο του κοινωνικού και πολιτικού ΠΑΣΟΚ ξεπέρασαν το επίπεδο διαμαρτυρίας και συγκροτήθηκαν σε κοινωνικοπολιτικό μπλοκ.

Το σημαντικότερο, αναζήτησαν στην αριστερά ξεπερνώντας τα συρματοπλέγματα της ιδεολογικής και πολιτικής προβοκάτσιας του Πάγκαλου, το στρατηγικό εταίρο για την οικοδόμηση ενός ευρύτατου αγωνιστικού κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ δυνάμεων ενάντια στο μνημόνιο.

Στη συγκυρία των Καλλικρατικών εκλογών αυτό το μέτωπο μπορούσε να εξελιχθεί σε πλειοψηφικό ρεύμα στους βασικούς Δήμους και τις Περιφέρειες, εκφράζοντας το πολιτικό κενό που η κρίση αντιπροσώπευσης του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος σώρευσε για δύο και πάνω δεκαετίες .

Όμως η αριστερά βαθιά αντιμαρξιστική και μακριά από κάθε διαλεκτική αντίληψη για τη κίνηση της κοινωνίας, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις που την καθορίζουν, όχι μόνο δεν ενίσχυσε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά και την υπονόμευσε και την χτύπησε ευθέως.

 Από τη μια η αριστερά του Κύρκου προσχώρησε ευθέως στο νεοφιλελευθερισμό και από την άλλη τα κατάλοιπα των μηχανισμών της τριτοδιεθνιστικής αριστεράς εξάντλησαν ολόκληρη την ιστορική τους πείρα στην υπονόμευση μιας τέτοιας ελπιδοφόρας εξέλιξης.

 

Το έλλειμμα μιας αιχμάλωτης  αριστεράς

 

Το έλλειμμα τη αριστεράς δεν είναι βέβαια μόνο εγχώριο. Στις συνθήκες της πιο βαθειάς, δομικής και γενικευμένης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, η αριστερά φαίνεται παντελώς απούσα, όχι μόνο και κύρια πολιτικά, αλλά πρώτιστα θεωρητικά και ιδεολογικά.

Οι προσεγγίσεις, οι προβληματισμοί και οι αναλύσεις μεμονωμένων διανοούμενων αλλά και θυλάκων της μαρξιστικής διανόησης δεν καλύπτουν το κενό. Περισσότερο μοιάζουν με κραυγές απόγνωσης για την αδιέξοδη αριστερά και την απόλυτη αδυναμία της να ανταποκριθεί στην ιστορική υποχρέωση που έχει αυτοεπωμιστεί.

Το μοναδικό κοινό στοιχείο της αριστεράς όλων των αποχρώσεων και εκδόσεων, είναι ο μανιχαϊσμός, η απλουστευτική ιδεαλιστική δηλαδή διχοτόμηση του κοινωνικού γίγνεσθαι, της κοινωνικής πραγματικότητας.

Το καλό και τι κακό, το δίκαιο και το άδικο, η φτώχεια και η πλουτοκρατία…

Οι παραγωγικές δυνάμεις και οι παραγωγικές σχέσεις, η παραγωγή και η διανομή…

Η διαλεκτική εξοστρακίζεται πλήρως στην αντίληψη για την κίνηση της κοινωνίας και ο μαρξισμός ως κοσμοθεωρία μετασχηματίζεται από την αριστερά σε ένα κακέκτυπο ενός ιδεαλιστικού ολοκληρωτικού φονταμενταλισμού με προφήτες, ναούς και ιερατείο.

Η ταξική πάλη σύμφυτο στοιχείο της ενσυνείδητης ύλης, γενεσιουργός και δημιουργική δύναμη, οξυγόνο ουσιαστικά της κοινωνικής εξέλιξης και κάθε κοινωνικού φαινομένου, εμφανίζεται από τη διχοτομική και μανιχαϊστική αριστερά σαν εξωτερική δύναμη κοινωνικού καταναγκασμού.

Σαν τέτοια, τη ταξική πάλη  η κοινωνία με το νομικό της οπλοστάσιο μπορεί να της απαγορεύσει να διαταράσσει την κοινωνική γαλήνη και την μεταϊστορική της πορεία. Με τέτοια αντίληψη και η δόμηση ενός «ταξικού» πολιτικού υποκειμένου έχει προϋπόθεση την προστασία του και την υπεράσπιση του από το δηλητήριο της ταξικής πάλης. Σε αυτή την αντίληψη πρέπει να προσαρμοστεί και κάθε κοινωνικό οικοδόμημα και συλλογικότητα αν θέλει να του απονεμηθεί ο τίτλος της ταξικότητας από τα ιερατεία του «ταξικού» φονταμενταλισμού.

Η κυριαρχία της γραφειοκρατίας και η μετάλλαξη του πολιτικού υποκειμένου αλλά και κάθε κοινωνικού θύλακα σε σκληρό γραφειοκρατικό μηχανισμό που ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή του γύρω από το καθαρό μανιχαϊστικό  του πυρήνα δεν είναι καθόλου παράξενο.

Οι όροι ρουφιάνοι, προδότες, προβοκάτορες αποκτούν την πιο εξέχουσα θέση στις εννοιολογικές πολιτικές κατηγορίες της αριστεράς και φυσικά της αρκούν για να ερμηνεύσουν και τα πιο πολύπλοκα κοινωνικά φαινόμενα.

Αρκεί η τοποθέτηση του κεφαλαίου «στα άνθη του κακού» για να ερμηνευτεί αυτόματα και έξω από χρόνο και χώρο η ιστορία, να προσδιοριστεί τελεολογικά το μέλλον! 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν, που μαζί με κάθε καπιταλιστική κρίση εξελίσσεται ταυτόχρονα και μια κρίση της Αριστεράς.

Απ’ αυτές τις κρίσεις ένα σημαντικό πολιτικό δυναμικό της αριστεράς προσχωρεί χωρίς προσχήματα στο αστικό πολιτικό στρατόπεδο, ενώ ένα άλλο τμήμα της σέρνεται στην ουρά του αυθόρμητου, πυκνώνοντας τις πολιτικές γραμμές της αναρχοαυτονομίας. 

Σε κάθε περίπτωση και μακροπρόθεσμα η αριστερά καταλήγει ν’ αξιοποιείται σαν εφεδρεία του αστικού πολιτικού συστήματος, παρά και πέρα από τις αντιιμπεριαλιστικές, αντικαπιταλιστικές και αντισυστημικές κορώνες.

Αδύνατο να επεξεργαστεί στρατηγική και αδύνατο να χαράξει πολιτική τακτική. Αντιπαραθέτει το μερικό στο γενικό και αντίστροφα, καθηλώνοντας την εξέλιξη της ταξικής πάλης και οδηγώντας σε ήττες το εργατικό και λαϊκό κίνημα, τις οποίες και μόνο  ξέρει να διαχειρίζεται και μάλιστα με μανιοκαταθλιπτικούς όρους.

Η σημερινή εικόνα της αριστεράς είναι απόλυτα χαρακτηριστική της ταυτότητας της.

Ο Μαρξισμός έδινε όλες τις δυνατότητες στην αριστερά όχι μόνο να αναλύσει διεξοδικά και σε βάθος τη σημερινή κρίση και να την προβλέψει ταυτόχρονα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, αλλά και να προετοιμάσει τους κοινωνικούς και πολιτικούς όρους μιας ανατρεπτικής εναλλακτικής διεξόδου.

Αντί γι’ αυτό η αριστερά αιφνιδιάστηκε πλήρως από τη κρίση και μάλιστα περισσότερο από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Μέχρι σχεδόν και το Μάρτη η αριστερά θεωρούσε τη κρίση εφεύρημα και κόλπο του δικομματισμού για να αποπροσανατολιστεί ο λαός.

Στην καλύτερη περίπτωση στη κορύφωση της κρίσης, η αριστερά έδινε την εντύπωση πλήρους απουσίας της από την ελληνική πραγματικότητα τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα ήταν επόμενο να συρθεί άλλη μια φορά όπως πολλές άλλες στην δεκαετία του ’90 και του 2000 σε συντριπτικές ήττες και συμβιβασμούς.

 Όμως και μετά το Μάρτη όπου κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά έτρεχε να συγκροτήσει και να διατυπώσει πλατφόρμα αντίστασης και εξόδου από την κρίση, έμεινε και πάλι χωρίς πολιτική στόχευση.

Γιατί οι πλατφόρμες που συγκροτήθηκαν εκ των ενόντων αθεμελίωτες και με κραυγαλέο τον πολιτικό εμπειρισμό, γύρω από την τεχνοκρατική θέση άρνησης πληρωμής του χρέους, που της πρόσφερε μια ομάδα σημαντικών οικονομολόγων, μακριά όμως από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που είχε  διαμορφωθεί και με την συνέργεια της αριστεράς.

Ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, εκποίηση της εθνικής κυριαρχίας, κατοχή, κατοχικό καθεστώς, αποτελούν τις σταθερές καθημερινές αναφορές της αριστερής πολιτικής φιλολογίας.

Θα περίμενε κανείς αυτό να βρίσκει την αντιστοίχηση του στη κεντρική πολιτική στόχευση της αριστεράς στις εκλογές των Καλλικρατικών δήμων και περιφερειών.

1.Να στερηθεί το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα όσο γίνεται περισσότερα από τα νέα πολιτικά κέντρα εξουσίας, για να αποδυναμωθεί και να αχρηστευθεί  το μνημόνιο.

2.Να διαμορφωθούν από τις εθνικοανεξαρτησιακές, αντινεοφιλέλευθερες και ριζοσπαστικές προοδευτικές δυνάμεις μαζί με την αριστερά, μετωπικά πλειοψηφικά κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα, σε σημαντικά αστικά και περιφερειακά κέντρα.

Η δυναμική και για το ένα και για το άλλο υπήρχε μέσα στη κοινωνία. Το πιστοποιούσαν ακόμη και τα έστω μανιπουλαρισμένα γκάλοπ των Μ.Μ.Ε., παρά τις ήττες στις οποίες είχε υποχρεωθεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Η αριστερά όχι μόνο δεν καθόρισε τέτοιες πολιτικές στοχεύσεις, αλλά και κτύπησε ευθέως και υπονόμευσε με κάθε είδους ίντριγκα των μηχανισμών της μια τέτοια προοπτική

   Στη περιφέρεια της Αττικής με τους τουλάχιστον πέντε αριστερούς υποψήφιους περιφερειάρχες και οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες έφτασε εκεί, είναι αποκαλυπτική της πραγματικότητας στο χώρο της αριστεράς.

Η εργατική τάξη και ο λαός πρέπει να αρνηθεί τη ψήφο του στο εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα, αλλά και στους εξ΄ αντικειμένου συμμάχους του που βάζουν πάνω και πέρα από την εργατική τάξη και το λαό την συντήρηση των γραφειοκρατικών, αποϊδεολογικοποιημένων και αποπολιτικοποιημένων  μηχανισμών και τα συμφέροντα τους που με αναίδεια αυτοπροσδιορίζονται αριστερά.

Φυσικά στη διάρκεια των σημαντικών κοινωνικών αγώνων ξεπήδησαν και γνήσια αγωνιστικές, προοδευτικές, ριζοσπαστικές, λαϊκές συσπειρώσεις και κινήσεις. Μερικές από αυτές παρεμβαίνουν και στις Καλλικρατικές εκλογές. Με αυτές είμαστε αλληλέγγυοι.

Σήμερα  η διεύρυνση του πολιτικού κενού (αποχή) όσο και να φαίνεται  αντιφατικό, μαζί με την υπεράσπιση  της αγωνιστικής ενότητας του εργατικού και λαϊκού κινήματος  είναι ο δρόμος που μπορεί να στερήσει τη νομιμοποίηση από το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα αλλά και τα νέα επικίνδυνα Καλλικρατικά πολιτικά κέντρα εξουσίας.

 

6-10-2010

 

* Ο Μιχάλης Βασιλάκης είναι Γραμματέας του ΕΑΜ, eamgr.wordpress.com