Προσδοκίες

Της Σέβης Κωνσταντινίδου

Κάθε βράδυ κοιτούσαμε το φεγγάρι
μέσα από τα φύλλα του δέντρου της αυλής
τα λόγια όστρακα σκόρπια στην άκρη στο τραπέζι
ισορροπούσαν αλύγιστα σε σιωπή επικίνδυνη.

Κάθε βράδυ περίμενα μάταια χρόνια και χρόνια
να κατεβάσεις το φεγγάρι
να το περάσεις κολιέ στο λαιμό
βραχιόλι στο μπράτσο
ή έστω δαχτυλίδι στον παράμεσο του χεριού μου.

Ο λαιμός
Το μπράτσο
Ο παράμεσος
όλα ήταν εκεί όταν το ξεκρέμασες μια δροσερή βραδιά
εγώ έλειπα
είχα στην ποδιά μου τα λόγια που δεν είπαμε
και τα έριχνα χαλίκια στον δρόμο που άφηνα πίσω μου
όχι για να τον σημαδέψω
αλλά για να ελευθερώσω τα χέρια μου

Φωτό aalmeidah/pixabay

ΠΗΓΗ: Απριλίου 12, 2018, https://pavsilipon.blogspot.gr/2018/04/blog-post_23.html