Η Αυτογελοιοποίηση της Αριστεράς

 

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

 

 

Για δύο και πάνω χρόνια κεντρικό πρόσωπο και θέμα των εξελίξεων στον ευρύτερο χώρο της αυτοπροσδιοριζόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι ο Α. Αλαβάνος.

Άρκεσε όμως μια συνέντευξη του στην ΝΕΤ στις 7/9/2010 για να αποκαλυφθεί το συνολικό ιδεολογικό, πολιτικό αλλά και ηθικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται ο διάλογος στους χώρους της αριστεράς!

Για να αποκαλυφθεί το συνολικό ιδεολογικό, πολιτικό και ηθικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται και διαμορφώνουν τις αναφορές τους, οι μηχανισμοί υπολείμματα και παράγωγα της ήττας του εργατικού και λαϊκού κινήματος, στην οποία το οδήγησε η ίδια η αριστερά.

Στην ερώτηση γιατί δεν αποδέχεται την πρόταση Τσίπρα να είναι υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε: «Είμαι 60 χρονών, παίρνω τα φάρμακα μου πώς να θέλω να είμαι Δήμαρχος Αθήνας!!!»

Ο εξυπνακισμός, ο στρουθοκαμηλισμός, η συνειδητή πολιτική αφέλεια, η ιδιοτελής ανιδιοτέλεια, συναγωνίζονται στο περιεχόμενο της απάντησης!

Τα πολιτικά φάρμακα όμως του κ. Αλαβάνου που τον καθιστούν άρρωστο και ανεπαρκή υποψήφιο Δήμαρχο, αλλά πλήρως υγιή αρχηγό και καθοδηγητή για περιφερειάρχη, έχουν αρκετά φανερές πολιτικές στοχεύσεις.

– Την ολοκληρωτική ανάπτυξη των διαλυτικών τάσεων και διεργασιών στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς στην οποία μάλιστα διεκδικεί το ρόλο του προφήτη.

–   Την ματαίωση των διεργασιών μιας ευρύτερης συσπείρωσης των προοδευτικών, δημοκρατικών, αντινεοφιλελεύθερων, και εθνικοανεξαρτησιακών  δυνάμεων που αναδεικνύονται στη συγκυρία.

Μέσα σε τέτοια πλαίσια πολιτεύτηκε και πολιτεύεται η αριστερά τόσο στις μεταξύ της σχέσεις, όσο και στις γραμμές του εργατικού και λαϊκού κινήματος, υποχρεώνοντας το συνεχώς και σταθερά σε ήττες.

Οι μηχανισμοί της αριστεράς σε όλες τις εκφράσεις του μικροαστικού εκφυλισμού τους έδρασαν και δρουν από χρόνια σαν δεκανίκι και πολιτικές εφεδρείες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.

Χωρίς αυτό το ρόλο των μηχανισμών της αριστεράς, η ακραία νεοφιλελεύθερη στρατηγική Παπανδρέου με τη κατοχικού τύπου οικονομικοπολιτική κηδεμόνευση της χώρας και του λαού, όχι μόνο δεν θα συνιστούσε πολιτική ηγεμονία όπως είναι δυστυχώς σήμερα, αλλά τόσο αυτή όσο και ο ίδιος ο Παπανδρέου θα'ταν ιστορικό παρελθόν.

Το μνημόνιο, η τρόικα, η ισοπέδωση της κοινωνικής ασφάλισης, η ανακήρυξη της εργασίας και της γνώσης σε εχθρούς της κοινωνίας είναι στρατηγική του Παπανδρέου. Γι' αυτό ο λαός δεν έχει καμιά αμφιβολία.

Το ερώτημα που απευθύνεται στη λεγόμενη αριστερά είναι αν θα μπορούσε να αποκρουστεί αυτή η στρατηγική, να υπάρξει άλλη διέξοδος η έστω να αναχαιτιστεί σε κάποιο κύριο μέτωπο της. Τι έκανε και ποια είναι η θέση της αριστεράς γι' αυτό;

Στις μεγάλες κρίσεις δοκιμάζονται ολόπλευρα όλοι!

Στη σημερινή καθολική κρίση του κεφαλαίου δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται η αριστερά.

Αυτό που προκύπτει από αυτή τη δοκιμασία, είναι ότι η λεγόμενη αριστερά δεν μπορεί ούτε να ενωθεί, ούτε να ανασυνταχθεί, ούτε να επανιδρυθεί με θολούς ορίζοντες.

Η μετα- Οκτωβριανή αριστερά με τεράστιες θυσίες, αγώνες, μόχθο, ιδρώτα και αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων με όραμα τη νέα κοινωνία, διέγραψε τον ιστορικό της κύκλο με όρια τη Ρωσία του Πούτιν και τη Κίνα Τένγκ Σιάο Πίνγκ.

Τα πολιτικά υποκείμενα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού απαιτούν ουσιαστικά νέα θεωρητική θεμελίωση στις αρχές του μαρξισμού και του διαλεκτικού υλισμού.

 

Πάτρα, 8/9/2010

                       

Μιχάλης Βασιλάκης,   Γραμματέας του ΕΑΜ