Ελληνικά χρέη, Γερμανικά πάντσερ, Ευρωπαϊκή Δικτατορία και Οικονομία βασισμένη στο Φακελάκι

 

Του Winfried Wolf

 

Τον Ιανουάριο, ο Υπουργός Εξωτερικών Γκουίντο Βεστερβέλε τόνιζε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Καθημερινή: «Έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη ότι η ελληνική κυβέρνηση θα καταπολεμήσει δυναμικά τις δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας».

Σύντομα, το περιοδικό «Focus» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο:«Ελλάδα – Απατεώνες στην Ευρω-οικογένεια – θα μας φέρει πίσω η Ελλάδα τα λεφτά μας;» Το εξώφυλλο του περιοδικού κοσμούσε ένα φωτομοντάζ, το οποίο έδειχνε το ελληνικό άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, να σηκώνει το μεσαίο δάκτυλο προς τον αναγνώστη.

Τον Απρίλιο, τέλος, το «Spiegel» έκανε το πορτρέτο της δήθεν τυπικής αθηναϊκής οικογένειας της Ανθούλας και του Γιάννη Παπαδάκη, οι οποίοι είχαν ολοκληρωτικά εξοικειωθεί με την ελληνική οικονομία του «φακελακίου» – την οικονομία του λαδώματος – αλλά έδειχναν κατανόηση ότι αυτό «δεν πρέπει να συνεχιστεί». Το ρεπορτάζ συμμορφώνεται απνευστί στη γενικότερη καμπάνια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, την οποία η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ συνοψίζει πάντα με την πρόταση: «Και τώρα η Ελλάδα πρέπει να κάνει τα μαθήματα της!»

Τέσσερις μήνες, τέσσερα θέματα, τέσσερις διαπιστώσεις: η Ελλάδα, πρώτον, έχει δομικές αδυναμίες. Δεύτερον, δεν υπάρχουν γερμανικά χρέη προς την Ελλάδα και ούτε επιτρέπεται να αναφέρεται το θέμα των αποζημιώσεων σε σύνδεση με την σύγχρονη κρίση στην Ελλάδα. Τρίτον, ο πραγματικός κατηγορούμενος είναι το ελληνικό κράτος, το οποίο θέτει σε κίνδυνο το κοινό «μας» νόμισμα. Τέταρτον, η χώρα πρέπει από εδώ και πέρα, για άλλη μια φορά, να επιστρέψει στο θρανίο και πριν από όλα να βρει έντιμες, ειλικρινείς οικονομικές αξίες.

Από πολλές απόψεις παραποιείται έτσι η αλήθεια. Στην πραγματικότητα, οι δομικές αδυναμίες της Ελλάδας είναι σε σημαντικό βαθμό ένα προϊόν της ιστορίας που έχει καθοριστεί από τις ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις. Σε αυτή συγκαταλέγονται και οι καταστροφές που προξενήθηκαν από τη γερμανική Βέρμαχτ και τα SS και οι μη καταβληθείσες αποζημιώσεις. Η σύγχρονη ελληνική κρίση έθεσε σε κίνδυνο το Ευρώ – αλλά ήταν πρώτα το ίδιο το κοινό νόμισμα, το οποίο επέφερε την κρίση στην Ελλάδα. Το σημερινό ευρωπαϊκό σχέδιο για την διευθέτηση της ελληνικής κρίσης έχει στόχο, πρωτίστως, ότι η Ελλάδα (η οποία έχει πάρει σαφώς πολύ ακριβά ευρωπαϊκά δάνεια) κατ' αρχήν να παραμείνει ικανή να πληρώνει τα χρέη της, έτσι ώστε να μπορεί μεταξύ άλλων να συνεχίζει να αγοράζει και να αποπληρώνει γερμανικά εξαγώγιμα αγαθά και γερμανικούς και γαλλικούς εξοπλισμούς. Τέλος η οικονομία του λαδώματος δεν πρόκειται για αποκλειστικό ελληνικό είδος. Πολλάκις, για παραπάνω από έναν αιώνα, αποτελεί είδος εξαγωγής των κορυφαίων ευρωπαϊκών χωρών, των τραπεζών και των εταιριών τους προς την Ελλάδα. Για το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της οικονομίας που βασίζεται στο φακελάκι, ευθύνεται η Siemens.

 

Δομικές αδυναμίες

 

Αναμφίβολα, η Ελλάδα έχει δομικές αδυναμίες – όπως όλες οι χώρες που ανήκουν στην ομάδα με τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό PIGS: η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Ισπανία. Ωστόσο, όπως στην περίπτωση των δομικών αδυναμιών των νέων γερμανικών κρατιδίων, υπάρχουν συγκεκριμένες αιτίες για τις αδυναμίες αυτές.

Οι αδυναμίες προκαλούνται εν μέρει από εσωτερικούς και εν μέρει από εξωτερικούς παράγοντες. Οι δομικές αδυναμίες των δύο ιβηρικών χωρών έχουν να κάνουν με τον φασισμό, που κυριαρχούσε εκεί για σχεδόν μισό αιώνα και υποστηριζόταν από τις δυτικές δημοκρατίες και από το ΝΑΤΟ. (Στην περίπτωση της Πορτογαλίας, ο φασισμός συμπληρώνεται από την αποικιοκρατική ιστορία μέχρι το 1973). Στην Ιταλία, παίζουν σημαντικό ρόλο η ιστορική ανισορροπία μεταξύ Βορρά και Νότου και οι διεφθαρμένες δομές της μαφίας στη Νότια Ιταλία και Σικελία. Επίσης, οι νότιες χώρες της ΕΕ έχουν στο σύνολό τους δομικές αδυναμίες, οι οποίες οφείλονται στην εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά και στην καθιέρωση του ευρώ, που άρχισαν να «χτίζονται» στη δυτική Ευρώπη από το τέλος του 1950 με την ΕΟΚ/ΕΚ/ΕΕ. Μέσω αυτής της διαδικασίας – με την αποδόμηση των εμπορικών φραγμών και των προστατευτικών δασμών και με τα βήματα για τη διεύρυνση της ΕΕ -οι οικονομικά παραγωγικότερες και πιο εύρωστες οικονομίες, με πρώτη από όλες τη Δυτική Γερμανία, μπόρεσαν να κυριαρχήσουν στην καπιταλιστική Ευρώπη. Οι βιομηχανίες των πιο αδύναμων χωρών έχαναν σταθερά έδαφος. Από την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, αυτές οι νότιες χώρες βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό κάτω από την επίθεση της εξαγωγικής βιομηχανίας των οικονομικά ευρωστότερων χωρών, προ πάντων της Γερμανίας. Με το ευρώ χάσανε το επιτυχημένο εδώ και μισό αιώνα εργαλείο της νομισματικής υποτίμησης.

Στην Ελλάδα, πέρα από αυτό, οι δομικές αδυναμίες είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα ξένης κυριαρχίας και ελέγχου για ενάμιση αιώνα. Ο βασιλικός οίκος, κατά την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830, τοποθετήθηκε στην Ελλάδα από τη Γερμανία […] Η Ελλάδα καταλήφθηκε επανειλημμένα από ξένα στρατεύματα […] Αυτή η χώρα από την στιγμή της ίδρυσης της, βρίσκεται σε ισχυρή εξάρτηση από τα κράτη που κυριαρχούν στην Ευρώπη και, από το 1945 μέχρι το 1975, σε εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Περίπου για τέσσερις δεκαετίες, η χώρα τελούσε υπό στρατιωτική κυριαρχία, βρισκόταν είτε σε εξωτερικό είτε σε εμφύλιο πόλεμο, και κάτω από φανερή ή κεκαλυμμένη δικτατορία (δικτατορία Μεταξά, το αυταρχικό καθεστώς μετά τον πόλεμο, δικτατορία των Συνταγματαρχών).

 

Κρατική Πτώχευση Ι και II

 

Από την ίδρυση του κράτους το 1830, η Ελλάδα ήταν σε μεγάλο βαθμό οικονομικά εξαρτημένη από τις πιο εύρωστες οικονομικά ευρωπαϊκές χώρες. Αμέσως μετά την επίτευξη της επίσημης ανεξαρτησίας, οι Βρετανοί χορήγησαν δάνεια στο νέο κράτος. Τακτικά επαναλαμβανόμενες εξεγέρσεις, επαναστάσεις, κατοχή, στρατιωτικές περιπέτειες και η πολιτική των μεγαλοϊδιοκτητών, του στρατού και της αυλής άφησαν το κρατικό χρέος να φουσκώνει και να καταλήξει το 1893 σε μια πρώτη κρατική πτώχευση. Η βαθιά οικονομική κρίση οδήγησε τους πολίτες σε μαζική έξοδο: στα χρόνια 1890-1914 μετανάστευσε το ένα έκτο του ελληνικού πληθυσμού, κυρίως προς τις ΗΠΑ και την Αίγυπτο.

Η τότε δομή των χρεών διαβάζεται σε μεγάλο βαθμό όπως η σημερινή δομή του ελληνικού χρέους: «Από τα 770 εκατομμύρια χρυσά φράγκα, που ήταν απαραίτητα ως δάνεια, έτσι ώστε το ελληνικό κράτος να παραμείνει ζωντανό, μόνο 6% θα δίνονταν για επενδύσεις στον παραγωγικό τομέα, ενώ τα υπόλοιπα θα δίνονταν για στρατιωτικά έξοδα, στρατιωτικές αποζημιώσεις και για κάλυψη του μόνιμου ελλείμματος του προϋπολογισμού».

Για το κράτος-παρία Ελλάδα πριν από 110, πριν από 90 και πριν από 80 χρόνια υπήρχε μια δοκιμασμένη «λύση», για να ξεφύγει φαινομενικά από την κρίση. Αυτή περιελάμβανε, ότι η χώρα κατά κάποιο τρόπο κατ' εντολή των πιστωτριών τραπεζών θα έμπαινε σε στρατιωτικές περιπέτειες. Το 1897 η Ελλάδα έκανε μια εκστρατεία ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία οδήγησε σε στρατιωτική καταστροφή και σε διεθνή έλεγχο των οικονομικών του ελληνικού κράτους. Το 1919 οι Έλληνες στρατιώτες χρησιμοποιήθηκαν σαν αστυνόμοι της Αντάντ ενάντια στη νεαρή ρωσική επανάσταση στην Ουκρανία. Στα 1920-1922 ο ελληνικός στρατός έκανε εκστρατεία ενάντια στην νεαρή αστική τουρκική επανάσταση. Αυτή έληξε με την Μικρασιατική Καταστροφή: 1,2 εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη σημερινή Τουρκία και να εγκατασταθούν – κυρίως – στην Ελλάδα.

Το 1932 προέκυψε – σαν όψιμο αποτέλεσμα αυτών των εκστρατειών και σαν επακόλουθο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης – η δεύτερη κρατική πτώχευση. Η Ελλάδα έλαβε νέα δάνεια μόνο με υπέρογκα επιτόκια και με την προτίμηση των Βρετανών επενδυτών. Το μοντέλο των υπέρογκων τόκων είναι, παρεμπιπτόντως, και το μοντέλο του Απρίλη 2010. Αυτό που έχει αλλάξει μόνο είναι η προέλευση των πιστωτών: σήμερα είναι κυρίως Γάλλοι, Ελβετοί και Γερμανοί πιστωτές, εκείνοι που έχουν στα βιβλία τους τα ελληνικά εξωτερικά χρέη.

 

Εγκλήματα πολέμου και αποζημιώσεις

 

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, τα SS και η Βέρμαχτ διέπραξαν βαρύτατα εγκλήματα πολέμου. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων από τον άμαχο πληθυσμό εκτιμήθηκε γύρω στις 160.000. Ανάμεσα τους, 60.000 Έλληνες Εβραίοι, οι οποίοι απελάθηκαν και δολοφονήθηκαν. Επίσης, πέθαναν 300.000 άνθρωποι από την πείνα και το κρύο, γιατί οι Γερμανοί κατακτητές επέταξαν τις σοδειές. Χίλια επτακόσια χωριά και 400.000 σπίτια καταστράφηκαν και 1,2 εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες έμειναν άστεγοι. 
Το 1946 υπολογίστηκε το ύψος των αποζημιώσεων που δικαιούται η Ελλάδα από τις νικητήριες δυνάμεις στα επτά εκατομμύρια δολάρια. Με σημερινές αξίες, αυτό είναι πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ -χωρίς τους απαραίτητους τόκους.

Η συμφωνία του Λονδίνου για τα χρέη το 1953 κατέληξε ότι οι αποζημιώσεις θα μπορούσαν να δοθούν με ένα ειρηνευτικό συμβόλαιο μετά από την γερμανική επανένωση. Το 1959, το πρώην «πολεμικό διοικητικό συμβούλιο» της Θεσσαλονίκης συνέλαβε και καταδίκασε τον Μαξ Μέρτεν, ως υπεύθυνο για την απέλαση και εξολόθρευση των Εβραίων αυτής της πόλης. Τότε, υπήρχε ο κίνδυνος να υπογραφεί κάποια συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και μέσω αυτής να γίνει μία de facto αναγνώριση του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας από την Αθήνα. Για να εμποδιστεί αυτό και για να απελευθερωθεί ο Μέρτεν, η Βόννη το 1961 παρείχε μια «πληρωμή επανόρθωσης», ύψους 115 εκατομμυρίων μάρκων. Η Αθήνα έστειλε τον Μέρτεν στη Δυτική Γερμανία, όπου -με την συμφωνία της κυβέρνησης της Βόννης- θα δικαζόταν ενώπιον γερμανικού δικαστηρίου, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.

Για την κυβέρνηση της Βόννης, η συμφωνία του 1961 ήταν μια επικερδής επιχείρηση. Από εδώ και πέρα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το θέμα των αποζημιώσεων έχει «κλείσει». Ωστόσο, ούτε ο χαρακτήρας της συμφωνίας ούτε το ύψος της πληρωμής δικαιολογούν μία τέτοια ερμηνεία.

Με την επανένωση του 1990, το θέμα των αποζημιώσεων τέθηκε ξανά στη δημόσια ημερήσια διάταξη. Οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις και οι ελληνικοί σύνδεσμοι των θυμάτων πρόβαλαν εκ νέου τις απαιτήσεις τους. Ακόμα η ελληνική δικαιοσύνη έκρινε δίκαιες αυτές τις απαιτήσεις. Ήταν τότε που η ελληνική κυβέρνηση (σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενη από τη γερμανική εύνοια) άρχισε να επεμβαίνει κάθε φορά την τελευταία στιγμή και να αποτρέπει μία -ήδη εγκεκριμένη από το ανώτατο ελληνικό δικαστήριο-δήμευση γερμανικής περιουσίας στην Αθήνα, με την οποία θα δηλωνόταν η αξίωση για αποζημιώσεις. […]

 

Με απάτη στην Ευρωζώνη;

 

Στην αρχή του εγχειρήματος του Ενιαίου Νομίσματος υπήρχαν από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης δύο στόχοι: από τη μια θα έπρεπε ο χώρος στον οποίο θα ισχύει το κοινό νόμισμα να είναι κατά προτίμηση μεγάλος. Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργούνταν μια σίγουρη μεγάλη αγορά για τις γερμανικές εξαγωγές, όπου με την καθιέρωση αυτού του κοινού νομίσματος σε όλες τις χώρες της ζώνης του ευρώ, δεν υπάρχει πια η δυνατότητα της νομισματικής υποτίμησης. Από την άλλη πλευρά υποχρεούνται όλα τα μέλη της ζώνης να ακολουθήσουν μια αυστηρή οικονομική πολιτική – αν χρειαστεί και στην πλάτη των πληθυσμών τους. Από εκεί προέρχονται τα «κριτήρια του Μάαστριχτ», με τα οποία το ετήσιο έλλειμμα δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει το τρία τοις εκατό του ΑΕΠ και τα συνολικά δημόσια χρέη το 60% του ΑΕΠ. Στην πραγματικότητα και τα δύο κριτήρια καταπατήθηκαν από την αρχή – και όχι μόνο από την Ελλάδα. Για παράδειγμα το δημόσιο χρέος της Ιταλίας ή του Βελγίου ήταν ήδη από την εισαγωγή του ευρώ περίπου 100% – παρόμοιο με το ελληνικό.

[…] Το διάστημα 1979-1993 η δραχμή υποτιμήθηκε γύρω στο 86%. Αυτό σημαίνει ότι οι τιμές για τα γερμανικά εξαγώγιμα προϊόντα σχεδόν διπλασιάστηκαν. Από την εισαγωγή του ευρώ δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πια αυτό το μέσο, όπως και για τις άλλες οικονομικά αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης. Η ικανότητα ανταγωνισμού της Ελλάδας μειώθηκε δραστικά. Αυτό επιδεινώθηκε όταν η κυβέρνηση του Βερολίνου – με την υποστήριξη των γερμανικών συνδικαλιστικών ηγεσιών – προώθησε μία πολιτική «παγώματος των μισθών» στο εσωτερικό, συνοδευόμενη με μία επιθετική πολιτική προώθησης των εξαγωγών.

[…] Όταν μπήκε η Ελλάδα στην ΕΕ (τότε ακόμα Ευρωπαϊκή Κοινότητα), εξάγονταν παραπάνω προϊόντα και υπηρεσίες από ό,τι εισάγονταν. Από το μέσο της δεκαετίας του '90 ο προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός. Το 2009 το έλλειμμα έφτασε το 10% του ελληνικού ΑΕΠ. […]

Το πολλές φορές υποσχόμενο ειδύλλιο μίας περισσότερο ή λιγότερο αρμονικής «ευρω-οικογένειας» έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πραγματικότητα. Αντίθετα, η ευρω-οικογένεια είναι ένα κλαμπ πανίσχυρων οικογενειακών αρχηγών, με μία σαδομαζοχιστική καγκελάριο στην κορυφή, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τους σχετικά αδύναμους από τα «οικογενειακά μέλη» και σαν αποτέλεσμα αναπτύσσουν τη συνεχώς αυξανόμενη εξάρτηση των μικρότερων χωρών μελών στην δικιά τους βάση δύναμης. Σε αυτή την οικογένεια η κακοποίηση είναι δομικά προαπαιτούμενη.

«Αθηναϊκές ασκήσεις για το σπίτι» ή «Η τρίτη κρατική πτώχευση σε δόσεις».

Όταν η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ απαίτησε από την Ελλάδα να κάνει τώρα «τις ασκήσεις της», αυτό σημαίνει πολύ συγκεκριμένα μία ευρεία κοινωνική αποψίλωση: Απαιτούμενα, εκτεταμένα και ήδη εφαρμοζόμενα είναι η αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων ηλικίας, η μεγάλη αύξηση του ΦΠΑ, η μείωση του αριθμού των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, καθώς και ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης της μέχρι τώρα δημόσιας ιδιοκτησίας.

Έτσι θα επιδεινωθεί η ελληνική κρίση εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης, το έλλειμμα θα φτάσει στα ύψη και το χρέος θα μεγαλώσει.

Από τις αρχές του 2010 επιταχύνεται στην Ελλάδα η μείωση του ΑΕΠ. Ο κίνδυνος μίας – τώρα τρίτης – κρατικής πτώχευσης είναι ρεαλιστικός, ακόμα και όταν, το 2010, εισρεύσουν τα συμφωνηθέντα εντός της ΕΕ 45 εκατομμύρια ευρώ και τα δάνεια του ΔΝΤ, και όταν στα επόμενα δύο χρόνια -όπως έχει ήδη συμφωνηθεί εντός της ΕΕ- έρθουν παρόμοια νέα δάνεια. Οι τόκοι των νέων δανείων είναι ομολογουμένως υψηλοί. Οι πιστώτριες χώρες και τράπεζες θέλουν έτσι να πετύχουν να παραμείνει η Ελλάδα μία αγορά για τις εξαγωγές τους. Θέλουν να βγάλουν κέρδος από τα δάνεια και με αυτόν τον τρόπο να ενισχύσουν την ελληνική εξάρτηση. […]

Έτσι, η Αθήνα λαμβάνει εκ νέου χαρακτήρα ημιαποικίας, σαν αυτές που υπήρχαν σε παλαιότερους καιρούς, και σαν αυτή που υπάρχει ήδη στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Αυτό, στο πλαίσιο των νέων δανείων της ΕΕ και του ΔΝΤ, είναι ένα είδος οικονομικού πραξικοπήματος μέσω της ΕΕ. 
Κατά τα άλλα, η στάση των κυρίαρχων κρατών της ΕΕ προς την Ελλάδα χρησιμεύει και ως παράδειγμα ενάντια στον λαό των δικών τους χωρών. Ο τυπικά αριστερός, Έλληνας αρχηγός της κυβέρνησης, πρέπει να εξαναγκαστεί, να επιβάλλει στο λαό του ένα μάθημα σοκ και δέους. Αλλιώς απειλείται με νέα δικτατορία. Ο επικεφαλής οικονομικών θεμάτων στη Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ, Νικολάους Πάιπερ, δήλωσε τα εξής (με σαφή αναφορά στην τελευταία δημοκρατική κυβέρνηση πριν από τη δικτατορία του ναζιστικού κόμματος): «[Η κατάσταση] μπορεί να περιγραφεί με μια ιστορική αναλογία (…) Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου βρίσκεται σε παρόμοια θέση με τον Χάινριχ Μπρούνινγκ, τον τελευταίο λίγο-πολύ δημοκρατικά εκλεγμένο καγκελάριο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Στη συλλογική σκέψη των Γερμανών, ο Μπρούνινγκ έχει μείνει ως ο πολιτικός, του οποίου η πολιτική, με τα δραστικά μέτρα περικοπών, επιδείνωσε την παγκόσμια οικονομική κρίση και διευκόλυνε την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία […]».

 

Έξοδα εξοπλισμών

 

Στο πλαίσιο της τόσο έντονης συζήτησης σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας υπάρχει ένας τομέας που δεν εμφανίζεται: τα ελληνικά έξοδα εξοπλισμών. Το αντίθετο: πρόκειται για μια παλιά μορφή εξάρτησης, η οποία έχει ενταθεί με τη νέα κρίση.
 Τη δεκαετία του '90 ξεκίνησε μια νέα φάση εξοπλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα στις δύο χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα και την Τουρκία. Στο χρονικό διάστημα από το 1990 μέχρι το 2008, η Ελλάδα αγόρασε πολεμικό υλικό περίπου 75 εκατομμυρίων ευρώ. Οι εξοπλιστικές αγορές της Τουρκίας φτάνουν το διπλάσιο ποσό.

Η διαμάχη δεν οφείλεται μόνο στην πολεμική ιστορία των δύο χωρών. Είναι επίσης επίκαιρα πραγματική: το 1974 τουρκικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Βόρεια Κύπρο και παραμένουν έως σήμερα ως δύναμη κατοχής. Τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη κυκλοφορούν τακτικά πάνω από ελληνικά νησιά κοντά στις τουρκικές ακτές. Το τουρκικό ναυτικό περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό αποβατικών σκαφών, τα οποία έχουν στρατιωτικο-τεχνικό νόημα μόνο σε περίπτωση απόβασης σε ελληνικά νησιά.

Το ΝΑΤΟ, στο οποίο είναι μέλη οι δύο χώρες, και η ΕΕ, στην οποία είναι μέλος η Ελλάδα και με την οποία συνδέεται η Τουρκία, δεν έχουν πάρει κανένα μόνιμο μέτρο για να διευθετήσουν αυτή τη σύγκρουση.

Ο λόγος είναι προφανής: Από αυτή τη σύγκρουση επωφελούνται οι σημαντικότερες δυνάμεις στην ΕΕ, πρώτα από όλες η Γερμανία και η Γαλλία. Σύμφωνα με την τελευταία αναφορά του SIPRI (Διεθνές Ερευνητικό Ινστιτούτο της Στοκχόλμης για την Παγκόσμια Ειρήνη) η Τουρκία είναι πρώτη στις εισαγωγές εξοπλισμού από την Γερμανία με 15,2%. Ακολουθεί η Ελλάδα με 12,9%.

Το 2009 το ποσοστό του ΑΕΠ για τα ελληνικά έξοδα εξοπλισμών ήταν 4,3%. Αυτό είναι σχεδόν το διπλάσιο του αντίστοιχου γερμανικού. Ακόμα πιο χτυπητή περίπτωση είναι η αγορά καινούριων όπλων. Ενώ ο ελληνικός πληθυσμός είναι το 0,2% του παγκόσμιου πληθυσμού, το ποσοστό της ελληνικής συμμετοχής στην παγκόσμια αγορά όπλων είναι το εικοσαπλάσιο (4% ή 3,2 εκατομμύρια ευρώ). Η Αθήνα παίρνει το μεγαλύτερο μέρος των όπλων της από τη Γερμανία και τη Γαλλία. […]

Στις αρχές του 2010, όταν ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών Βεστερβέλε βρέθηκε στην Αθήνα για επίσημη επίσκεψη, προώθησε ένα μεγάλο συμβόλαιο για αγορά από την Αθήνα πολεμικών αεροσκαφών Eurofighter. Πρόκειται για τη συμφωνημένη αγορά 60 πολεμικών αεροσκαφών, αξίας περίπου 5 εκατομμυρίων ευρώ.

Όλα τα τωρινά μέτρα λιτότητας της ελληνικής κυβέρνησης εξοικονομούν για το 2010 4,8 εκατομμύρια ευρώ. Μόνο για την αγορά νέων εξοπλισμών, η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση στην Αθήνα θα δώσει για το τρέχον έτος 2,8 εκατομμύρια. Δηλαδή, οι νέες αγορές όπλων αντιστοιχούν σχεδόν στο 60% της υποτιθέμενης εξοικονόμησης, η οποία σχεδιάζεται στον κοινωνικό τομέα.

Κεντρικό ρόλο στη βιομηχανία εξοπλισμών παίζει το συγκρότημα επιχειρήσεων της Siemens. Η Siemens AG είναι ο προμηθευτής της τεχνολογίας κυψελών καυσίμων στα υποβρύχια της HDW-Werft, που έχουν παραδοθεί στην Αθήνα. Η Siemens έχει ακόμα το 49% της κατασκευάστριας των πάντσερ KMW. Ο «σοσιαλιστής» Έλληνας αναπληρωτής υπουργός εθνικής άμυνας, Πάνος Μπεγλίτης, ανακοίνωσε το Μάρτιο του 2010: «Θα ανταποκριθούμε σε όλα τα εξοπλιστικά συμβόλαια, που έκλεισε η προηγούμενη κυβέρνηση». […]

 

Οικονομία βασισμένη στο «φακελάκι»

 

[…] Πράγματι ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού κράτους διαμορφώθηκε από τη διαφθορά: οι πραγματικά κυρίαρχοι – οι πιστώτριες τράπεζες από τη Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία, οι βιομηχανίες όπλων, που εξοπλίζουν την Ελλάδα και πάρα πολλές επιχειρήσεις πληρώνουν εδώ και δεκαετίες στους συνεταίρους τους στην Ελλάδα τεράστια ποσά που προορίζονται για «λάδωμα», για να επιτύχουν με αυτόν τον τρόπο τα δάνεια και τα μεγάλα συμβόλαια.

Το παράδειγμα της Siemens είναι εδώ προεξέχον: πρόκειται για γενικευμένη πρακτική, όπως έχει δείξει και η περίπτωση με το συγκρότημα της MAN και η θυγατρική της Ferrostahl. […]

Η οικονομία που βασίζεται στο «φακελάκι» λειτουργεί παρεμπιπτόντως και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μετά την πτώση της χούντας έγινε δυνατό να τεκμηριωθεί λεπτομερώς, ότι στα χρόνια από το 1967 μέχρι το 1974 πολλά άρθρα, φιλικά προς τη χούντα στις δυτικογερμανικές εφημερίδες όπως στη Welt, στη Stuttgarter Nachrichten, στη Nürnberger Zeitung και στο περιοδικό Report, είχαν πληρωθεί με «φακελάκι». Προέρχονταν από τη χούντα: οι αποδείξεις δημοσιοποιήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '70 – μετά την πτώση της χούντας. […]

 

Εναλλακτικές

 

Το – επίσης εισαγόμενο και επιβαλλόμενο – πρόγραμμα περικοπών δεν πρόκειται να δώσει τέλος μεσοπρόθεσμα στην ελληνική κρίση. Αυτή θα επιδεινωθεί περαιτέρω. Τα νέα δάνεια θα μεγαλώσουν την εξάρτηση της Ελλάδας, ιδιαίτερα αφού το επιτόκιο του 5% είναι υψηλό και αφού αυτά τα δάνεια είναι συνδεδεμένα στην πραγματικότητα με ένα είδος καταναγκαστικού καθεστώτος, μέσω της ΕΕ και του ΔΝΤ. Μία ελληνική κρατική πτώχευση με αυτούς τους όρους απλώς αναβάλλεται. Μία αποτελεσματική πολιτική για την εξουδετέρωση της κρίσης στην Ελλάδα, για την οποία η ΕΕ φέρει μεγάλη ευθύνη, πρέπει να έχει τα ακόλουθα τέσσερα στοιχεία:

Πρώτον: Απαραίτητη είναι μια συνεπής ειρηνευτική πολιτική:

καμιά αγορά καινούριων όπλων, μαζική μείωση των γενικών εξόδων εξοπλισμού και μια γενικευμένη ειρηνευτική πολιτική προς την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένης μίας λύσης του Κυπριακού. Παράλληλα πρέπει να σταματήσουν οι εξοπλιστικές προμήθειες προς την Τουρκία.

Δεύτερον: Απαραίτητη είναι μια ριζική φορολόγηση μόνο των περιουσιών και των υψηλών εισοδημάτων.

Τρίτον: Τα ελληνικά χρέη πρέπει να μειωθούν δραστικά και να αναδιαρθρωθούν. Εδώ πρέπει να γίνει μια σωστή περικοπή των χρεών, γιατί, στην αντίθετη περίπτωση μιας άτακτης περικοπής, θα έχει δραστικές επιπτώσεις για όλη την Ευρώπη. Μία ελληνική κρατική χρεοκοπία θα ήταν το επόμενο στάδιο της παγκόσμιας κρίσης, η οποία θα ήταν απλά το προστάδιο για ακόμα μεγάλες χρεοκοπίες κρατών – όπως στην Πορτογαλία, την Ισπανία και προπάντων την Μεγάλη Βρετανία. Οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις μίας τέτοιας εξάπλωσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν έχουν καν εκτιμηθεί.

Τέταρτο: Το γερμανικό πολεμικό χρέος πρέπει να πληρωθεί. Η Γερμανία πρέπει να ομολογήσει τα εγκλήματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και να αποδεχτεί τα εξ αυτών χρέη. Αυτό περιλαμβάνει και την αποπληρωμή των αποζημιώσεων από τη Γερμανία, αν χρειαστεί, με τη σύμπραξη της Αυστρίας και της Ιταλίας.

 

Πηγή Ι: lunapark21.net,

Η μετάφραση από τα γερμανικά έγινε από το μέλος του μεταφραστικού project του Tvxs, Ανθή Κ..

 

Πηγή ΙΙ: Δευ 06/09/2010, tvxsteam,

http://tvxs.gr/news/έγραψαν-είπαν/ελληνικά-χρέη-γερμανικά-πάντσερ-ευρωπαϊκή-δικτατορία-και-οικονομία-βασισμένη-στο-

και Πηγή ΙΙΙ: Δευτέρα, 6 Σεπτεμβρίου 2010