ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ:

 

Η επιμονή της κρίσης, οι σκέψεις δημοσιονομικής ένωσης της ΕΕ ή εξόδου της Γερμανίας από τη ζώνη του Ευρώ, η ανάγκη περιορισμού της Κίνας, η ατυχής σύγκριση των Η.Π.Α. με την Ιαπωνία και οι προοπτικές της Ελλάδας

 

Του Βασίλη Βιλάρδου *

 

 

"O χειρισμός των δημοσίων υποθέσεων γίνεται κατά κανόνα «ανεξέλεγκτα», κυρίως επειδή δεν είναι υποχρεωτική η τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων εκ μέρους των πολιτικών – δυστυχώς, με την ανοχή των Πολιτών των χωρών τους", συμπληρώνουμε εμείς, έχοντας την άποψη ότι, η (προεκλογική) «παραπλάνηση» ενός ολόκληρου λαού, είναι ένα μάλλον σοβαρό αδίκημα. Ο δε Emerson με τη σειρά του πιθανότατα δεν υπερβάλλει, όταν ισχυρίζεται ότι: "Τα πράγματα βρίσκονται στη σέλλα, καβάλα στην ανθρωπότητα".      

Χωρίς να θέλουμε να αμφισβητήσουμε ή να επιβεβαιώσουμε κανέναν από τους δύο συγγραφείς, αυτό που εμείς σήμερα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, είναι το εάν έχουν έλθει ακόμη τα χειρότερα – τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς. Εν τούτοις, γνωρίζουμε με σαφήνεια ότι, οι προϋποθέσεις για μία περαιτέρω επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας, είναι εδώ – όχι μόνο δεν έχουν εκλείψει δηλαδή, αλλά συνεχίζουν να συσσωρεύονται διαχρονικά. Δυστυχώς, όλες οι μεγάλες ανισορροπίες, οι «ασυμμετρίες» καλύτερα, οι οποίες μας οδήγησαν στην κρίση των κρίσεων, δεν έχουν σε καμία περίπτωση αντιμετωπισθεί από τα κράτη, αφού:

(α)  Τα ελλείμματα (πλεονάσματα) στα εμπορικά ισοζύγια μεγάλων ή μικρότερων χωρών παραμένουν ως είχαν: τεράστια. Ισχυρά εξαγωγικά κράτη, όπως για παράδειγμα η Γερμανία και η Κίνα, στηριζόμενα στην «πολεμική» μηχανή τους (στους εκατομμύρια απόλυτα ελεγχόμενους και υπερβολικά πειθαρχικούς εργαζομένους που μόνο αυτές οι δύο χώρες διαθέτουν), «παράγουν» μεγάλα πλεονάσματα – ενώ τα ελλείμματα των Η.Π.Α. και πολλών άλλων χωρών διευρύνονται διαρκώς (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη 2007 των τεσσάρων ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη

Μεγέθη	Κίνα	Γερμανία	Ιαπωνία	Η.Π.Α.
ΑΕΠ	2,879 τρις	3,030 τρις	5,103 τρις	13,75 τρις
Εργαζόμενοι	803,30 εκ.	43,63 εκ.	66,07 εκ.	153,10 εκ.
Δημόσιο Χρέος*	18,9%	65,3%	182,4%	36,8%
Εξαγωγές	1,221 τρις	1,361 τρις	665,7 δις	1,140 τρις
Εισαγωγές	917,4 δις	1,121 τρις	571,1 δις	1,987 τρις
Εμπορ. Ισοζύγιο	303,6 δις	240 δις	94,6 δις	-847,0 δις

* Δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. πλησιάζει πλέον το 100% του ΑΕΠ

Πηγή: IQ 2007

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, η υπεροχή της Κίνας, όσον αφορά την «παραγωγική μηχανή» της, τα 803 εκ. δηλαδή των «στρατιωτικά» πειθαρχικών εργαζομένων της, σε συνδυασμό με τα τεράστια πλεονάσματα της, τα οποία σχεδόν στο σύνολο τους παραμένουν στις «ταμειακές ρεζέρβες» της (επενδυμένα κυρίως σε ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου), είναι εκτός κάθε ανταγωνισμού – πόσο μάλλον όταν η μεγάλη αυτή χώρα κυβερνάται από ένα και μόνο πολιτικό κόμμα.

(β)  Η υπερχρέωση σχεδόν του συνόλου των δυτικών οικονομιών, παραμένει σε εξαιρετικά επικίνδυνα επίπεδα. Ειδικά στις Η.Π.Α., το δημόσιο χρέος έχει ανέλθει σε ένα ύψος, το οποίο είναι μάλλον μη διατηρήσιμο (η παρατηρούμενη αποχώρηση πολλών αμερικανών, διαχειριστών επενδυτικών κεφαλαίων, από την ενεργή συμμετοχή τους στις αγορές, είναι ένα πολύ ανησυχητικό γεγονός).

(γ)  Οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να προβούν σε περαιτέρω σημαντικές αποσβέσεις («απομειώσεις») στοιχείων του ενεργητικού τους – τα οποία έχουν απολέσει πια μεγάλο μέρος της αξίας τους. Εκτός αυτού, η σχεδόν απόλυτη εξάρτηση των μεγαλυτέρων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του πλανήτη από τις «χρηματιστηριακές» επενδύσεις, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο που αποτελούν για το «σύστημα (too big to fail), δεν έχει ακόμη αντιμετωπισθεί.        

(δ)  Η αναδιανομή των εισοδημάτων, προς όφελος των πλουσιοτέρων οικονομικών τάξεων και εις βάρος των ανεπτυγμένων χωρών, συνεχίζει την καταστροφική της πορεία – με «μερική» εξαίρεση εκείνα τα κράτη, τα οποία ελέγχονται από (επίσημα ή ανεπίσημα) ολοκληρωτικά καθεστώτα.

(ε)  Η Πολιτική φαίνεται να έχει χάσει εντελώς την «πρωτοκαθεδρία» της. Η πρόσφατη τοποθέτηση 41 Γερμανών επιχειρηματιών-managers, υπό την ηγεσία του J.Ackerman (Deutsche Bank), εναντίον της καγκελαρίου Merkel, ήταν χαρακτηριστική – πόσο μάλλον αφού φαίνεται ότι τελικά θα επικρατήσουν ολοσχερώς. Η οικονομική εξουσία (Καρτέλ), ευρίσκεται αναμφίβολα σε τροχιά «κατάληψης» της παγκόσμιας διακυβέρνησης – ενδεχομένως εκτός κάποιων χωρών της BRIC. Ταυτόχρονα, πριμοδοτείται σκόπιμα ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος, μεταξύ των ανθρωπίνων, κοινωνικών ή επαγγελματικών, ομάδων – παράλληλα με τον εξωτερικό, μεταξύ «ομόρων» κρατών. Οι γερμανικές πολυεθνικές απαιτούν ήδη τη μείωση των αδειών των εργαζομένων, κατά δύο ολόκληρες εβδομάδες – επί πλέον στις εξευτελιστικές αμοιβές, κάτω των 5 € την ώρα, τις οποίες «παρέχουν» στους παραγωγικότατους απασχολουμένους τους.            

(στ) Από την πλευρά της προσφοράς η «ανεργία καλπάζει», ενώ σε πολλές χώρες υφίστανται «διογκωμένοι» κατασκευαστικοί κλάδοι, οι οποίοι θα έπρεπε σύντομα να περιορισθούν – με εξαιρετικά δυσμενή επακόλουθα για την απασχόληση. Ταυτόχρονα, απαιτείται η μετεκπαίδευση πολλών εκατομμυρίων εργαζομένων – η απόκτηση δηλαδή εκ μέρους τους νέων, «ευέλικτων» επαγγελματικών δεξιοτήτων, προσαρμοσμένων στις ανάγκες καινούργιων οικονομικών κλάδων.

Επομένως, τρία ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η κατάσταση συνεχίζει να είναι εκτός ελέγχου – χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι επίκειται «η συντέλεια του κόσμου». Τα οικονομικά ρίσκα είναι το ίδιο μεγάλα και πολύπλοκα, ενώ ευρισκόμαστε πολύ μακριά από μία φυσιολογική, υγιή ανάπτυξη. Η άποψη δε που εκφράζεται από κάποιους οικονομολόγους, η οποία θεωρεί σαν μοναδική λύση την «εκδίωξη» της Γερμανίας από τη ζώνη του Ευρώ (υιοθέτηση ενός δικού της νομίσματος, το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα την ανατίμηση του – με το Ευρώ των υπολοίπων να υποτιμάται εξυγιαντικά, συνεισφέροντας στην πληθωριστική μείωση των χρεών τους, στην αύξηση των εξαγωγών τους, όπως επίσης στον περιορισμό των αντίστοιχων γερμανικών), σε συνδυασμό με την «απομόνωση» ή έστω τον «περιορισμό» της Κίνας, είναι μάλλον αδύνατον να εφαρμοσθεί πρακτικά.

Φυσικά υπάρχει μία εναλλακτική λύση για την Ευρώπη, η οποία δεν είναι άλλη από τη δημοσιονομική (πολιτική) της ένωση. Όμως, είναι μάλλον απίθανο να την αποδεχθεί η Γερμανία, παρά το ότι κινδυνεύει με ολοκληρωτική κατάρρευση το ευρωπαϊκό οικοδόμημα (επίσης όχι η Ολλανδία ή κάποιες άλλες πλεονασματικές χώρες) – οπότε παραμένει υφιστάμενο το «δυτικό» αδιέξοδο (δημοσιονομικές κρίσεις των ελλειμματικών κρατών).         

 

ΟΙ Η.Π.Α. ΚΑΙ Η ΙΑΠΩΝΙΑ

 

Σύμφωνα με πρόσφατους υπολογισμούς του ΔΝΤ, τα γιγαντιαία δημόσια ελλείμματα δεν θα είναι δυνατόν να χρηματοδοτηθούν στο μέλλον, με τους ήδη υπάρχοντες τρόπους (πόσο μάλλον τα Ελληνικά). Αν και οι Η.Π.Α. λοιπόν δεν κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, αφού το χρέος τους είναι σε δολάρια (οπότε έχουν τη δυνατότητα να το εξοφλήσουν οποτεδήποτε, «τυπώνοντας» απλώς νέα χαρτονομίσματα), είναι πιθανόν να αναγκαστούν σε μία ευρύτερη υποτίμηση του νομίσματος τους (αν όχι σε πόλεμο, με «αφετηρία» το Ιράν). Ο πληθωρισμός άλλωστε και η υποτίμηση, είναι ένας από τους πλέον επιτυχείς τρόπους μείωσης των πραγματικών χρεών μίας οικονομίας.                 

Εν τούτοις, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή οι Η.Π.Α. κινδυνεύουν με αποπληθωρισμό, αντίστοιχο με αυτόν που υποχρέωσε την Ιαπωνία σε μία υπερεικοσαετή ύφεση της οικονομίας της – ενώ οι συγκρίσεις μεταξύ των δύο αυτών χωρών, οι οποίες εμφανίζονται στα διάφορα ΜΜΕ, υπολείπονται κατά πολύ της πραγματικότητας, για τους εξής λόγους:

(α)  Η Ιαπωνία είχε ανέκαθεν (συνεχίζει να έχει) σταθερά πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο – αντίθετα, οι Η.Π.Α. εμφανίζουν υπερβολικά ελλείμματα.

(β)  Η Ιαπωνία έχει μία τεράστια εξωτερική περιουσία, με επενδύσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη – οι Η.Π.Α. είναι το περισσότερο εξωτερικά χρεωμένο κράτος στην παγκόσμια ιστορία (διαθέτοντας ταυτόχρονα την ισχυρότερη πολεμική μηχανή όλων των εποχών).

(γ)  Οι Ιάπωνες είναι «πατριώτες-επενδυτές», πρόθυμοι να τοποθετηθούν σε ομόλογα του κράτους τους (Εθνικά Ομόλογα), παρά τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια που τους προσφέρει – αντίθετα, οι Αμερικανοί επενδύουν τα χρήματα τους εκεί που τους «υπόσχονται» τις υψηλότερες αποδόσεις.

Για τις παραπάνω αιτίες αλλά και για πολλές άλλες, η Ιαπωνία μπόρεσε να ανταπεξέλθει με το τεράστιο δημόσιο χρέος της (περί το 200% του ΑΕΠ της), χωρίς να είναι εξαρτημένη από την εισροή ξένων κεφαλαίων – κάτι που δεν ισχύει για τις Η.Π.Α. οι οποίες είναι απόλυτα εξαρτημένες από ξένα κεφάλαια.    

 

Η ΚΙΝΑ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

 

Συνεχίζοντας, ίσως δεν πρέπει να υποτιμούμε τους τεράστιους κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία, οι οποίοι μπορούν να προέλθουν από το «σπάσιμο της φούσκας» στην Κίνα – κάτι που ενδεχομένως (αλλά και παραδόξως) θα την ωφελήσει ανταγωνιστικά, όπως απέδειξε η «ισχυροποίηση» της με τη «βοήθεια» της παρούσας, παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αρκεί και μόνο να επικεντρωθεί κανείς στην εξέλιξη των τιμών ακίνητης περιουσίας στη Σαγκάη ή στο Πεκίνο, για να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Οι τιμές στις πόλεις αυτές, σε σύγκριση πάντοτε με τα διαθέσιμα εισοδήματα (ένα ακίνητο εκτιμάται πάντοτε σε σχέση με τα μέσα εισοδήματα των κατοίκων μίας χώρας – επομένως, η μείωση των εισοδημάτων των Ελλήνων θα προκαλέσει αναμφίβολα πτώση των τιμών των ακινήτων), έχουν ανέλθει σε επίπεδα, στα οποία δεν έχουμε φτάσει ποτέ στη «δύση».

Εκτός αυτού, η πιστωτική επέκταση στην Κίνα είναι άνευ προηγουμένου. Το περασμένο έτος, οι τράπεζες της μεγάλης αυτής χώρας ενέκριναν 50% περισσότερα δάνεια, σε σχέση με το 2008 – ένα γεγονός χωρίς κανένα απολύτως προηγούμενο παράδειγμα. Παρά το ότι λοιπόν πολλοί δυτικοί αναλυτές φαίνεται να έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Κίνας, συγκρίνοντας το με τα δημοκρατικά πολιτεύματα της δύσης (η «γοητεία» του απολυταρχισμού), είναι μάλλον «τρομακτικά» αυτά που συμβαίνουν σήμερα εκεί – εκτός του ότι οι Κινέζοι είναι από τη φύση τους «παίκτες», οι οποίοι αναλαμβάνουν δυσανάλογα ρίσκα.

Περαιτέρω, ο κλιμακούμενος «εμπορικός» ανταγωνισμός μεταξύ των οικονομικών «στρατών» των δύο μεγαλύτερων πλεονασματικών χωρών του κόσμου, της Γερμανίας και της Κίνας, οι οποίες πιθανότατα υποτιμούν την αμερικανική στρατιωτική υπερδύναμη (ενδεχομένως, η Γερμανία υποτιμάει επίσης την «ενεργειακή-μιλιταριστική» υπεροχή της Ρωσίας), ίσως αποβεί μοιραίος για την εξέλιξη του πολέμου στον πλανήτη. Οι παρακάτω πίνακες είναι αποκαλυπτικοί:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ρυθμός ανάπτυξης 1^ου κα 2^ου τριμήνου 2010

Χώρες	Πρώτο τρίμηνο	Δεύτερο τρίμηνο
Γερμανία	0,5%	2,0%
Η.Π.Α.	0,9%	0,6%
Γαλλία	0,2%	0,6%
Ιαπωνία	1,1%	0,1%

* Οι ρυθμοί ανάπτυξης στην Κίνα είναι περί το 10%

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η οικονομία της Γερμανίας αυξάνεται ξανά με σχετικά μεγάλους ρυθμούς για μία ανεπτυγμένη χώρα, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας (ανεργία στο 7,6%), εις βάρος των υπολοίπων χωρών της ΕΕ  – σε πλήρη αντίθεση με την υποτονική ανάπτυξη εντάσεως ανεργίας των Η.Π.Α., η οποία ενδεχομένως να αποβεί επικίνδυνη για την παγκόσμια «γεωπολιτική» ισορροπία. Δυστυχώς, η Γαλλία δεν μπορεί να ακολουθήσει, με δυσμενή επακόλουθα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ενώ η Ιαπωνία συνεχίζει να υποφέρει, κατά το σύνηθες των τελευταίων δεκαετιών («γηρασμένη» Οικονομία).           

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Απόφοιτοι ανωτάτων σχολών

Χώρα	Απόφοιτοι σε εκατομμύρια.
Γερμανία	0,3
Κίνα	5,6

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙΙΙ διαφαίνονται οι αδυναμίες της Γερμανίας σε σύγκριση με την Κίνα, η οποία «παράγει» ετήσια έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό αποφοίτων ανωτάτων σχολών – γεγονός που θα οδηγήσει την Κίνα πολύ γρήγορα σε μία τεχνολογική-οικονομική ανάπτυξη τεράστιας δυναμικής. Καλώς ή κακώς, η Γερμανία δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη στελεχιακού δυναμικού υψηλού επιπέδου, αφενός μεν λόγω της «ιδιάζουσας» μεταναστευτικής της πολιτικής (προβλήματα αφομοίωσης ξένων εθνικοτήτων κλπ), αφετέρου δε επειδή δεν αποτελεί ένα «ευχάριστο» επαγγελματικό προορισμό, όπως συμβαίνει με τις Η.Π.Α. 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: ΑΕΠ σε τρις $, κατά κεφαλή ΑΕΠ σε δολάρια

Χώρα	ΑΕΠ	ΑΕΠ κατά κεφαλήν
Η.Π.Α.	14,80	47.702
Ιαπωνία	5,27	41.366
Γερμανία	3,33	40.679
Κίνα*	5,36	3.999

* Η Κίνα ξεπέρασε για πρώτη φορά το ΑΕΠ της Ιαπωνίας, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση παγκοσμίως, μετά τις Η.Π.Α.

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Στον Πίνακα ΙV διαπιστώνουμε την υπεροχή των Η.Π.Α. στο παραγόμενο προϊόν (ΑΕΠ), το οποίο όμως προέρχεται κατά περίπου 75% από την κατανάλωση – με επόμενο το χρηματοπιστωτικό τομέα. Αντίθετα, στις τρείς υπόλοιπες χώρες, στους κατ' εξοχήν ανταγωνιστές των Η.Π.Α. δηλαδή, η μεταποίηση συντελεί σε μεγαλύτερο βαθμό στο ΑΕΠ, με ευεργετικά αποτελέσματα για την απασχόληση. Το χαμηλό τώρα κατά κεφαλήν εισόδημα στην Κίνα, δίνει μία σαφέστατη εικόνα για το μέλλον – η υποθετική εξίσωση του με το αντίστοιχο των Η.Π.Α., θα σήμαινε ένα 12πλάσιο ΑΕΠ, ύψους άνω των 60 τρις $ (το σημερινό παγκόσμιο ΑΕΠ είναι της τάξης των 58 τρις $).      

 

Η ΕΛΛΑΔΑ

 

Σε σχέση τώρα με τα προβλήματα της χώρας μας (η οποία συνεχίζει να ευρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα), καθώς επίσης με τις διάφορες τοποθετήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, κρίνουμε σκόπιμο να επιστήσουμε την προσοχή σε ένα παλαιότερο κείμενο μας (Δημόσιο Χρέος) το οποίο δημοσιεύσαμε πολύ πριν η χώρα μας «αλωθεί» από το ΔΝΤ.

Επί πλέον, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι, όλες εκείνες οι «περιρρέουσες» θεωρίες (ΙΟΒΕ κλπ) περί δυνατοτήτων αύξησης του ΑΕΠ μας, μέσω της απελευθέρωσης της αγοράς ή του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων (11% !!), είναι μάλλον υπερβολικά «ευφάνταστες» – εάν υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι δεν «πριμοδοτούνται» από τους διεθνείς «καταπατητές».

Εμείς τουλάχιστον θεωρούμε ότι, ο μοναδικός («διαρθρωτικός») δρόμος δεν είναι άλλος από την άμεση καταπολέμηση της καταστροφικής γραφειοκρατίας, ταυτόχρονα με τη δημιουργία ενός «κοινωνικοοικονομικού» πλαισίου, το οποίο να διευκολύνει τα μέγιστα την υγιή επιχειρηματικότητα – ειδικά αυτή των νέων (απροβλημάτιστο άνοιγμα και κλείσιμο των εταιρειών, ανεμπόδιστη προώθηση επενδυτικών προγραμμάτων, ανταγωνιστική φορολόγηση κλπ). Τα παραπάνω, σύμφωνα με το απόλυτα επιτυχημένο παράδειγμα της Γερμανίας στον συγκεκριμένο τομέα, ο οποίος αποτελεί ουσιαστικά το μεγαλύτερο μυστικό της επιτυχίας της. Η ανάπτυξη και η ευημερία της Γερμανίας άλλωστε, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της και στο «ορθολογικό» πλαίσιο λειτουργίας τους, το οποίο έχουν θέσει όλες οι κυβερνήσεις της στη διάθεση τους.  

Ειδικότερα, εάν κάποιος επιχειρηματίας στην Ελλάδα δεν έχει επιτυχία με την εταιρεία του και οδηγηθεί στη χρεοκοπία, είναι αδύνατον να «επανέλθει» ξανά, με μια καινούργια προσπάθεια, μέσα από μία νέα επιχείρηση. Κάτι τέτοιο είναι φυσικά αδιανόητο στη Γερμανία – πολύ περισσότερο στις Η.Π.Α., οι οποίες θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση της επιτυχίας, μία προηγούμενη αποτυχία (συγκέντρωση πρακτικών εμπειριών). Πόσο μάλλον όταν ο «Τειρεσίας», το δυσμενέστερο για την οικονομία μας όπλο μαζικής καταστροφής, το οποίο επινόησε το τραπεζικό κατεστημένο «φεουδαρχικής χροιάς» της χώρας μας, καταδικάζει καθημερινά χιλιάδες Έλληνες, επιχειρηματίες και ιδιώτες, στην απόλυτη περιθωριοποίηση.            

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

 

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είμαστε σχεδόν πεπεισμένοι, σε σχέση με το ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα συγκριτικά μικρότερα οικονομικά προβλήματα, μεταξύ των «δυτικών» κρατών – όπως επίσης τα πλέον «προσιτά» στην επίλυση τους (υπό την προϋπόθεση βέβαια σωστής διακυβέρνησης). Γνωρίζοντας πως το συνολικό χρέος μας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι από τα χαμηλότερα στις ανεπτυγμένες Οικονομίες, πιστεύουμε ότι, εάν η κυβέρνηση μας

(α)  κατόρθωνε να δημιουργήσει έγκαιρα ένα σταθερό, ορθολογικό «επενδυτικό-λειτουργικό πλαίσιο», όπως αναφέραμε παραπάνω, για το οποίο δεν χρειάζονται χρήματα, αλλά θέληση για πραγματικές αλλαγές («οι αλλαγές δεν αποδίδουν εάν είναι μόνο οικονομικές – πρέπει απαραίτητα να συνοδεύονται από πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές»),

(β)  να περιορίσει τις ανεξέλεγκτες δημόσιες δαπάνες, ειδικά τις σπατάλες, αυξάνοντας παράλληλα την παραγωγικότητα των κρατικών «λειτουργών», καθώς επίσης

(γ)  να ανακτήσει επιτέλους την εμπιστοσύνη των Πολιτών της, «εγκαθιστώντας» ένα ουσιαστικό Κράτος Δικαίου,  αφενός μεν θα λύναμε πολύ γρήγορα τα προβλήματα μας, προφανώς χωρίς καμία «ΔΝΤ-βοήθεια», αφετέρου η Ελλάδα θα γινόταν μία από τις καλύτερες χώρες του κόσμου (άρθρο μας: Έλλειμμα Διακυβέρνησης).  

Διαφορετικά, εάν δηλαδή δεν λειτουργήσει άμεσα στην Ελλάδα ένα Κράτος Δικαίου, το οποίο θα ξεκινούσε, όπως οφείλει, με την παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που οδήγησαν την πατρίδα τους στη χρεοκοπία, πως είναι δυνατόν να περιμένει κανείς την ενεργή, «συνειδησιακή» συμμετοχή των Πολιτών, στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας τους;

Δεν θα ήταν κάτι ανάλογο, σαν να έμεναν ατιμώρητοι οι Γερμανοί ναζί που κατέστρεψαν το κράτος τους; Θα μπορούσε, σε μία τέτοια περίπτωση, να προβεί η Γερμανία σε «αναδιάρθρωση» των χρεών της, με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών της, όπως έκανε τότε; Θα ήταν ποτέ δυνατόν να ακολουθήσει λίγο αργότερα το γερμανικό θαύμα;  Τέλος, ποιοι λογικοί Πολίτες άλλων κρατών θα συμφωνούσαν ποτέ στη μείωση των χρεών της Ελλάδας (haircut), γνωρίζοντας ότι τα χρήματα τους θα κατέληγαν να αναπληρώσουν αυτά που υπεξαίρεσαν κάποιοι από τη χώρα μας, παραμένοντας ατιμώρητοι;

Ολοκληρώνοντας, κατά την υποκειμενική μας άποψη, αυτό που σήμερα χρειάζεται η Ελλάδα (σήμερα, επειδή το μέλλον ανήκει στους θεσμούς), δεν είναι άλλο από έναν πραγματικό ηγέτη, ο οποίος να είναι σε θέση να απευθυνθεί στους Πολίτες της χώρας του, λέγοντας τα παρακάτω, όπως κάποτε ο Churchill:    

«Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο χρόνος του παιχνιδιού έχει λήξει. Το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθεί πάρα πολύ, αλλά τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πρέπει να πολεμήσουμε. Θα υπάρξουν θύματα. Θα κάνουμε λάθη. Είναι όμως απαραίτητο».

Για να μπορέσει να το κάνει βέβαια, για να καταφέρει δηλαδή να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα ο λόγος του (αυτό που πάντοτε μετράει είναι το αποτέλεσμα – ποτέ η προσπάθεια), θα πρέπει να μπορεί να πείθει τεκμηριωμένα – λογικά, ανθρώπινα αλλά και πρακτικά. Οι ελεύθεροι Πολίτες  σέβονται αποκλειστικά και μόνο εκείνες τις (εκ του αποτελέσματος επιτυχημένες) πολιτικές προσωπικότητες, οι οποίες κάνουν τη δουλειά τους συνετά, ορθολογικά και υπεύθυνα – χωρίς μονόπλευρες «ιδεοληψίες», χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς «διασπορά ψευδών ελπίδων», με αποκλειστικό γνώμονα την εθνική κυριαρχία και το δημόσιο συμφέρον.

Μόνο ένας τέτοιος ηγέτης θα είχε τη δυνατότητα να εκφρασθεί όπως κάποτε ο Churchill, οδηγώντας τη χώρα του με επιτυχία στην έξοδο από την κρίση των κρίσεων – μακριά από τα «νύχια» του ΔΝΤ (Η.Π.Α.), της επεκτατικής Γερμανίας ή της «επελαύνουσας» Κίνας. Μόνο με έναν τέτοιο ηγέτη θα μπορούσε η Ελλάδα να πάρει την τύχη της στα χέρια της, ατενίζοντας με αξιοπρέπεια, με υπερηφάνεια και με αισιοδοξία το μέλλον.         

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 1. Σεπτεμβρίου 2010,  viliardos@kbanalysis.com      

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, σύμβουλος επιχειρήσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2175.aspx