Παγκόσμια Καπιταλιστική Κρίση και Ελλάδα

 

Του Παναγιώτη Βήχου

 

 

Γιατί σύντροφοί μου και αδελφοί ο χαρακτήρας της κρίσης ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΚΑΙ ΌΧΙ ΕΘΝΙΚΟΣ. Τι να σώσει ο ΠΑΠ που ούτε μια βόλτα με το ποδήλατο δεν είναι ικανός να κάνει; Δεν έχουμε, μόνο μια ελληνική κρίση, όπως διατείνεται η αστική προπαγάνδα, αλλά μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ.

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2007, με την κρίση ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου στις ΗΠΑ, και την κορύφωσή της τον Σεπτέμβρη του 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers (αν το γράφω σωστά), τώρα, το 2010, έχουμε το πέρασμα της κρίσης σε μια νέα, εκρηκτικότερη φάση με τη δημοσιονομική ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΚΡΑΤΩΝ.

Η αποτυχία όλων των λύσεων που προτείνονται στα πλαίσια του καπιταλισμού επιταχύνει την μετάβαση από την συντελούμενη κοινωνική καταστροφή στην κοινωνική εξέγερση, την κοινωνική επανάσταση. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Και αυτό γιατί το βασικό χαρακτηριστικό της κρίσης είναι η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που οδηγεί στη δημιουργία τεράστιων όγκων ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΩΝ κεφαλαίων.

Μετά την έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης με την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς ενυπόθηκαν στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου το 2007 και παρά την γιγάντια ένεση ρευστότητας που ακολούθησε τον πανικό μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερ το 2008, με ένα τεράστιο ποσό, νομίζω 20 τρις δολαρίων που δόθηκε από τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες για την διάσωση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, η τραπεζική κρίση του 2008 μετατράπηκε σε δημοσιονομική κρίση το 2010.

Στη βάση της μαρξικής θεωρίας της αξίας και της «Νέμεσης του καπιταλισμού», της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους κλπ., πολλά μπορούμε να πούμε. Αυτό όμως που πρέπει να ξέρουμε κυρίως είναι πώς ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ. Την πιο υπερχρεωμένη χώρα στο κόσμο με τα γιγάντια ελλείμματα. Αυτό δε το λέει κανένα παπαγαλάκι στην τηλεόραση, ούτε κανένας «έγκυρος» οικονομολόγος της αστικής τάξης μας.

Υπάρχουν κάποιες προτάσεις απελπισίας τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και από την ΕΕ. Και οι δυο αυτές προτάσεις  δεν αποτελούν λύσεις, αλλά οδηγούν σε στρατηγικά αδιέξοδα τον παγκόσμιο καπιταλισμό αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των χρεών και των ελλειμμάτων.

Βέβαια και στη χώρα μας υπάρχουν δυνάμεις στην Αριστερά που προτείνουν εθνικές λύσεις σε ένα παγκόσμιο ιστορικό πρόβλημα και μάλιστα παραμένοντας, στο όνομα του «ρεαλισμού», εντός του καπιταλιστικού συστήματος!!! Άποψή μου είναι η οριστική, μονομερής διαγραφή του χρέους από τα ίδια τα όργανα της εργατικής εξουσίας – αν δεν υπάρξει εργατική εξουσία δε θα υπάρξει λύση – η εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών, κάτω από εργατικό έλεγχο, η επιβολή ελέγχου επί των κεφαλαίων για την εμπόδιση της φυγής τους από τη χώρα, η εθνικοποίηση όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας χωρίς καμιά αποζημίωση στους απαλλοτριωθέντες καπιταλιστές κλπ. Και η διάθεση πόρων για την κίνηση της οικονομίας.

Αυτή είναι η μόνη λύση αντιμετώπισης της χρεοκοπίας και όχι οι «ταρζανιές» του Παπανδρέου, σε μια εποχή που το κεφάλαιο κανιβαλίζει την κοινωνία ενώ ταυτόχρονα αυτοκανιβαλίζεται, και είναι ανάγκη να θαφτεί πριν θάψει το ίδιο την εργατική τάξη και τους λαούς.

Θα μου πείτε: μα πως θα γίνουν όλα αυτά όταν η εργατική τάξη κοιμάται τον ύπνο του δικαίου; Πιστεύω ότι χόρτασε ύπνο. Φαγητό δε θ' άχει να φάει σε λίγο για να χορτάσει την πείνα της. Θα αναγκαστεί να ξυπνήσει. Η Ελλάδα αποτελεί σήμερα ένα πειραματόζωο για το «ζύγισμα» των λαϊκών αντιδράσεων στην επίθεση που συντελείται από το κεφάλαιο. Να ξαναδιαβάσουμε το «Τι να κάνουμε» του μπάρμπα Λένιν. Να συμμετέχουμε σε κάθε παλιά ή νέα προσπάθεια αυτοοργάνωσης που αναδύεται από «τα κάτω».

Είναι απαραίτητη η σύνδεση των επιμέρους στόχων των κινημάτων κάτω από την γενική προοπτική της επανάστασης, μέσα από ένα εργατικό επαναστατικό κόμμα για την νίκη της εργατικής εξουσίας στον δρόμο για έναν πανανθρώπινο και ελευθεριακό Κομμουνισμό.

 

Με εκτίμηση

Παναγιώτης Βήχος, 5-08-2010