Μια σπηλιά θαλασσινή

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Μια σπηλιά θαλασσινή,

ο οίστρος στο κορμί σου

Να τη ριπίζει ο άνεμος

Να τη σμιλεύει το κύμα

Και φως, το λάγνο φως,

Στα μάτια σου να λάμπει!

Φυλάκισα στη μνήμη μου

το ανέμισμα, να πέφτει

το τελευταίο των πέπλων σου

Καθώς προσέφερα θυσία

το κεφάλι μου

στα χέρια σου Γυναίκα

 

Κατέβαινες τη σκάλα του ουρανού

Κρατώντας στο χέρι ώριμο μήλο,

Ρομφαία στο βλέμμα

Και άλικο τριαντάφυλλο

Υπόσχεση, στα στιλβωμένα στήθη

 

Ανέβαζε ο τζίτζικας στα σκίνα

τις μαρμαρυγές των πόθων,

καθώς τοξοβολούσε ο έρωτας

αιωνιότητα

Και η αρμύρα στα χείλη σου έμελπε

υπόσχεση στο φθαρτό μου

 

Σπηλιά μου στο βράχο λαξεμένη,

κιβωτέ μου

Στο βάθος σου φωσφορίζουν, τα μάτια

αρχέγονων θηρίων

Καθώς στης μνήμης τις κυψέλες  

Βομβούν οι λάγνες βασίλισσες

των μελισσιών

 

Σπηλιά μου στο βράχο λαξεμένη

Ενώνεις το ύψος με το βάθος

Τη θάλασσα με τη στεριά

Το φως με το σκοτάδι

Περιδινείται το έρεβος στα σωθικά σου

Και αναπηδά η ανάγκη να ξεβραστούμε

ναυαγοί, σε νέους παραδείσους

 

Με τα βαρίδια των ενστίκτων  

λαξευμένα στην αθέατη όψη μου

λυτρώνομαι στη χαίνουσα σπηλιά σου

Νύμφη ακαταμάχητη