Δέκα μικρές ιστορίες για «παιδιά» που δεν εφησυχάζουν
Του Π. Κρ.
Ινδιάνοι, παιδιά που παίζουν μπίλιες ή άλλα που βαφτίζουν τις κούκλες τους, ακόμα και μικρές χελώνες, που χάνονται στα βάθη της θάλασσας, συνθέτουν τον κόσμο που περιγράφει ή, αν θέλετε, νοσταλγεί ο Δημήτρης Μαγριπλής στις «Δέκα Μικρές Εικονογραφημένες Ιστορίες» του (εκδ. Νέος Αστρολάβος-Ευθύνη, εικονογράφηση Παντελής Σταματέλος), ένα λιλιπούτειο βιβλίο με διηγήματα βγαλμένα από τον μαγικό κόσμο της παιδικότητας και ποτισμένα από την σήμερον της αγριότητας.
Γραμμένες τα τελευταία δύο χρόνια, οι ιστορίες βρέθηκαν στη σκιά κάποιων καθαρά πολιτικών διηγημάτων, που γράφονταν την ίδια περίοδο και θα εκδοθούν στα τέλη του χρόνου. Αυτές οι μικρές ιστορίες είναι «η έκφραση του νόστου των παιδικών χρόνων, ο οποίος είναι και ο πιο δυνατός. Όσο και να θέλεις, δεν μπορείς να επιστρέψεις εκεί», μας λέει ο Δημήτρης Μαγριπλής. Παράλληλα όμως, δεν απομακρύνονται από την εστία των ενδιαφερόντων του συγγραφέα, που είναι η πολιτική και κοινωνιολογική θέαση του κόσμου που ζούμε υπό το πρίσμα της παραδοχής «ότι η φαντασία στις μέρες μας είναι εκτός νόμου, όπως και τα όνειρα των ανθρώπων, που μετατρέπονται σε εφιάλτες», διευκρινίζει ο Δημήτρης Μαγριπλής.
Κοινωνιολόγος, συνεργάτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και το ΤΕΙ Πάτρας, ο Δημήτρης Μαγριπλής ζει μόνιμα στην Κυπαρισσία, γράφει τα βιβλία του, επιστημονικά και λογοτεχνικά, ενώ παράλληλα καλλιεργεί το μποστάνι του και ονειρεύεται με όλους εμάς έναν καλύτερο κόσμο. «Οφείλουμε να κάνουμε την ουτοπία πραγματικότητα, γιατί αλλιώτικα το στοίχημα θα χαθεί για πάντα», επιμένει. Αυτή η ελπίδα άλλωστε, αυτή η διαδρομή προς το όνειρο, φιλοτεχνείται ανάγλυφα μέσα στις «Δέκα Μικρές Εικονογραφημένες Ιστορίες».
Είναι μια διαδρομή από τις «Γυάλινες Μπίλιες» μέχρι τον «Χάρη τον Βαρκάρη», τα δύο διηγήματα που ανοίγουν και κλείνουν το βιβλίο αντίστοιχα, ανάμεσα στα οποία μεσολαβούν ιστορίες για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, για τον Θεό.
Είναι κουβέντες τεχνηέντως γραμμένες, που μιλούν για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο. «Είναι σκέψεις πάνω σε όλα αυτά για τα οποία στοχάζεται ο άνθρωπος, αλλά και γι’ αυτά τα οποία βιώνει. Οι μεγάλες αγωνίες γύρω από τη ζωή συναντιούνται με τις μικρές, αλλά καθοριστικές αγωνίες της επιβίωσης. Άλλωστε, όπως γράφω και στις ‘Γυάλινες Μπίλιες’, ‘η ζωή χωρίς τον πόνο, τον έρωτα, την απόλαυση, τη χαρά, τη λύπη, την ηδονή, την παρηγοριά, την πτώση και την ανάσταση, δεν αξίζει τίποτα’. Πρέπει να το ρισκάρουμε», λέει ο συγγραφέας έχοντας πάντα κατά νου τη φράση του ποιητή και δασκάλου του Αργύρη Χιόνη, ότι «τα διηγήματα, όπως και η ποίηση, πρέπει να είναι σαν ζαχαρωμένο βότσαλο. Εκεί που σε γλυκαίνουν, πρέπει στο τέλος να σου σπάνε τα δόντια».
Π. Κρ.
ΠΗΓΗ: Δημοσίευση: 19 Ιουλίου 2013, http://www.avgi.gr/article/10976/649158/deka-mikres-istories-gia-paidia-pou-den-ephesychazoun#
