Ηλιολάγνοι και ονειροπότες

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Εμένα οι σύντροφοί μου

Στέκονται σαν πελαργοί

στο ένα πόδι

Ατενίζουν απ' τα καμπαναριά

τους μακρινούς ορίζοντες

Οι σύντροφοί μου είναι δρομείς

μεγάλων αποστάσεων

μηρυκάζουν ολημερίς

τη μαστίχα της μοναξιάς

 

Οι σύντροφοί μου είναι πουλιά

έχουν μεγάλα, γερά φτερά

κι' αδύναμα πόδια

 

Με πυξίδα στο ράμφος τους

Είναι φτιαγμένοι

για πτήσεις μακρινές

Πλοία ποντοπόρα

Με οδηγό τον πολικό Αστέρα

διασχίζουν τις ανατριχίλες

της απέραντης θάλασσας

 

Λούζονται στα ματωμένα φεγγάρια

Μα σαν προσγειώνονται

ζαλίζονται, παραπατούν

Σκλαβωμένα Άλμπατρος

σέρνουν αδέξια τα φτερά τους

 

Όσοι προσγειώθηκαν νωρίς

τους κοροϊδεύουν

Όμως αυτοί

ντροπαλά κρυφοκοιτάζουν, πάντα

στον ορίζοντα

Μήπως και ξεμυτίσει τ' όνειρο

Να απογειωθούν ξανά

για το τελευταίο μεγάλο ταξίδι

 

Εμένα οι σύντροφοί μου

Οι Ηλιολάγνοι και ονειροπότες

Σαν πεταλούδες θα καούν

πετώντας προς τον Ήλιο

 

                                     26 Μαΐου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος