Το Διεθνές Σύμφωνο ως νόμος του Κράτους
Του (παπα) Κώστα Ε. Μπέη
Όμως η πικρή αλήθεια επιβεβαιώνει τη χλεύη των άλλων, ενώ εξάλλου ούτε συγκαλύπτεται, μήτε αμβλύνεται με προσχηματικά επιχειρήματα, όπως το κοινώς λεγόμενο, ότι «όλοι έτσι κάνουν», με πρώτες και αισχρότερες τις ποικίλες ηγεσίες του κράτους και της κοινωνίας μας.
Κατά κανόνα, μπροστά στο ατομικό, και ιδίως στο οικονομικό, συμφέρον, καμιά φιλοπατρία και κανένα ίχνος αυτοσεβασμού δεν αποτρέπει από την αχόρταγη δίψα για διαρπαγή και ατομική αναρρίχηση. Έτσι, ως κοινωνικό και εθνικό σύνολο, κατρακυλάμε. Συνεχώς και ακατάσχετα. Με έσχατο εξευτελισμό την αποδοχή του όρου που μας επέβαλαν οι πρόσφατοι διεθνείς δανειστές μας, ότι, δηλαδή, σε περίπτωση αδυναμίας του κρατικού προϋπολογισμού να πληρώνει τα εφεξής εθνικά τοκοχρεολύσια, οι δανειστές, κι όχι μόνον οι άμεσοι δανειοδότες, δηλαδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι δανείστριες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και ο πρώτος τυχών κομιστής παραστατικών ελληνικών τοκοχρεολυσίων θα έχουν εξουσία να κατάσχουν και να πλειστηριάσουν ακόμη και αντικείμενα της ακατάσχετης ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Ηδονίζονται λοιπόν οι καθόλου λίγοι αναιδείς του αναγνωστικού κοινού γερμανικών και άλλων λαϊκών εντύπων, καθώς με ασυγκράτητη χαιρεκακία ορέγονται την αναγκαστική κατάσχεση και πλειστηρίαση ελληνικών νησιών, της Ακρόπολης, των μουσείων μας, ακόμη και των τυχόν ιδιόκτητων κτιρίων ελληνικών πρεσβειών στο εξωτερικό – ιδίως με τη γαργαλιστική γι' αυτούς προοπτική να κατακυρωθούν οι πλειστηριαζόμενοι εθνικοί θησαυροί μας στο τουρκικό ή ακόμη και στο σκοπιανό Δημόσιο, ως πλειοδότη!
Λεηλάτησε η Ευρώπη την εθνική μας κληρονομιά, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Κατάμεστα έκτοτε τα μουσεία, στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες – κι όχι μόνο – απ' αυτή την ανελέητη λεηλασία. Στη συνέχεια, στα καθόλου μακρινά χρόνια της Κατοχής, κάποιοι φιλόμουσοι από τις βάναυσες ορδές των εισβολέων διέπρεψαν στη διαρπαγή αρχαιολογικών και καλλιτεχνικών θησαυρών από τα ουσιαστικώς αφύλαχτα μουσεία και τις πινακοθήκες μας. Ε, τώρα πια, φτάνει! Εφτασε ο κόμπος στο χτένι. Οχι άλλο… Δεν διακατεχόμαστε από ξενοφοβία, μήτε από αλόγιστο μίσος. Εχουμε επίγνωση των καθόλου ευκαταφρόνητων δικών μας λαθεμένων, ακόμη και αμαρτωλών επιλογών, ως αναξιόπιστων εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ειδικότερα ως μελών της ευρωζώνης. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας, τάχα με επίγνωση και κρυφή συσπείρωση, κατάφερε ν' αποδυναμώσει τη βαναυσότητα της επιδρομής των νέων δανειστών μας.
Όμως, τελικώς, είναι βέβαιο ότι όσοι στο εξωτερικό ηδονίζονται με την αναμονή κατασχέσεων και αναγκαστικών πλειστηριασμών των ελληνικών ιερών ιστορικών κειμηλίων, και γενικώς της ακατάσχετης δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, είναι βέβαιο πως δεν θα απολαύσουν το αναμενόμενο της χαιρεκακίας τους. Και τούτο, γιατί η απαιτούμενη νομοθετική κύρωση του Διεθνούς Συμφώνου, με τις προαναφερόμενες εξωφρενικές διατάξεις του, ήταν πρακτικώς αδύνατη, αφού το άρθρο 27§2 του Συντάγματος κατηγορηματικά αξιώνει πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών – μια πλειοψηφία 180 βουλευτών – την οποία ούτε η σημερινή κυβέρνηση διαθέτει, μήτε άλλη που θα μπορούσε να εκκολαφθεί στο μέλλον έχει προοπτική να πάρει. Αυτή η αναπότρεπτη πραγματικότητα πειθανάγκασε την κυβέρνηση να ρίξει στάχτη στα μάτια των αετονύχηδων, που απερίσκεπτα εμπαίζουμε ως Κουτόφραγκους, με το τρικ που μηχανεύθηκαν οι ευφυείς της ελληνικής κυβέρνησης: Αρκέστηκαν σ' αυτό που όντως είχαν υπό τον έλεγχό τους, δηλαδή την πλειοψηφία των παρόντων κατά την ψηφοφορία βουλευτών, και μ' αυτή την πενιχρή πλειοψηφία πέρασε από τη Βουλή σχέδιο νόμου, το οποίο, υπό μορφή νομοθετικών διατάξεων, περιείχε όλα όσα προβλέπει το διαβόητο Διεθνές Σύμφωνο.
Αυτή η μεθόδευση καλύπτει μεν εγκύρως όσα ζητήματα η ελληνική κυβέρνηση είχε όντως εξουσία να ρυθμίσει με διατάξεις απλού νόμου, όμως – ευτυχώς – δεν μπορεί να καλύψει και αναμφίβολα δεν καλύπτει τους εξωφρενικούς όρους που υπαγόρευσαν οι σκληροί δανειστές μας, ειδικότερα δε και προ παντός:
(α) την αβάσιμη προσδοκία τους για αναγκαστική κατάσχεση ακατάσχετων κατά την ελληνική έννομη τάξη περιουσιακών αντικειμένων που ανήκουν στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους, και
(β) την εκχώρηση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου της αποκλειστικής δικαιοδοσίας και αρμοδιότητας για εκδίκαση των διαφορών που ασφαλώς στο μέλλον θα ανακύψουν ανάμεσα στους επιτιθέμενους δανειστές μας και στην αμυνόμενη ελληνική κυβέρνηση, αν αποτολμηθεί η προβλεπόμενη από το Διεθνές Σύμφωνο εξουσία των δανειστών μας να κατάσχουν ακατάσχετα περιουσιακά αντικείμενα της ελληνικής πολιτείας, όπως ενδεικτικώς το παλάτι του Οθωνα, όπου στεγάζεται η Βουλή των Ελλήνων, προκειμένου να πλειστηριαστεί και να κατακυρωθεί ως ενδεχόμενο πολυτελές ξενοδοχείο με καζίνο, κι ακόμη τα τρία κλασικά κτίρια της οδού Πανεπιστημίου, κι ακόμη, οι αρχαιολογικοί θησαυροί των μουσείων μας. Και είναι μεν αλήθεια ότι η ελληνική κυβέρνηση, εκούσα-άκουσα, ενέδωσε στον εκβιαστικό εξευτελισμό και, καθώς δεν διέθετε την απαιτούμενη πλειοψηφία στη Βουλή, μεθόδευσε την ψήφιση απλού νόμου, του οποίου οι διατάξεις είναι πανομοιότυπες μ' εκείνες του Διεθνούς Συμφώνου Σταθερότητας.
Όμως αυτός ο νόμος είναι αυτοδικαίως άκυρος, αναφορικά με εκείνες τις διατάξεις του, οι οποίες παρέχουν στους δανειστές της Ελλάδας την εξουσία να κατάσχουν ακόμη και περιουσιακά αντικείμενα που ανήκουν στην ακατάσχετη δημόσια περιουσία της Ελλάδας, καθώς και αναφορικά με την αποκλειστική δικαιοδοσία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Λουξεμβούργου ν' αποφαίνεται απευθείας, κατ' αποκλεισμό της δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων. Και τούτο, επειδή αντίκεινται (α) στο άρθρο 24§ 6 του Συντάγματος που απεριφράστως ορίζει την υποχρέωση του κράτους να φροντίζει για την προστασία των εθνικών μας μνημείων και των παραδοσιακών περιοχών της χώρας, και (β) στο άρθρο 28 § 2 του ίδιου Συντάγματος που αξιώνει την ψήφιση από τη Βουλή ειδικού νόμου, με την αυξημένη πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών, όταν πρόκειται να εκχωρηθούν αρμοδιότητες σε όργανα διεθνών οργανισμών, όπως είναι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου για την εκδίκαση των διαφορών της Ελλάδας με τους δανειστές της.
ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010, http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=14/07/2010&s=analysh-sta-gegonota
